"Προοδευτικοί κατά δήλωση"

«Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις» είχε πει ο αείμνηστος Γιάννης Τσαρούχης και πόσο δίκιο τελικά είχε.

Κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιούμε την κενότητα προσώπων και καταστάσεων που υπήρξαν σύμβολα μας.

Μέσα στα διάφορα που μπλέχτηκαν στο μυαλό μας χωρίς να είμαστε σίγουροι για το περιεχόμενό τους είναι και κάποιες έννοιες.

Μετά την τραυματική εμπειρία της επταετούς δικτατορίας στην Ελλάδα ακολούθησε η μεταπολίτευση κατά την οποία το κύμα του προοδευτισμού καβαλήθηκε από πολλούς άλλοτε δικαιολογημένα και άλλοτε αδικαιολόγητα και μέχρι  και τις μέρες της κρίσης που ζούμε για πολλούς η έννοια του προοδευτικού είναι συγκεχυμένη.

Για κάποιο ακατανόητο λόγο δεχθήκαμε να χαρακτηρίζονται προοδευτικοί εκτός από τους ανθρώπους που το δικαιολογούσε η ιστορία τους και η στάση ζωής τους και όσοι απλά το δήλωναν.

Χωρίς να είναι κατ’ ανάγκη κακό να δηλώνει κανείς ότι νομίζει για τον εαυτό του αφού ζούμε σε πραγματική δημοκρατία το κακό ξεκινάει όταν άνθρωποι χωρίς ιστορικές αναφορές και δράσεις και χωρίς εν τέλει πραγματική ιδεολογία και προσφορά χρησιμοποιούν τον όρο προοδευτικός ως όχημα ευκαιρίας για να εξασφαλίσουν την αποδοχή και την ψήφο του λαού.

Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω όχι πολιτικά αλλά κοινωνικά την έννοια του προοδευτικού, διότι ήδη τις τελευταίες δεκαετίες έχει γίνει πολιτική υπερανάλυση και εκμετάλλευση του όρου,  ενώ αντιθέτως δεν έχει αξιολογηθεί επαρκώς κοινωνικά.

Κοινωνικά λοιπόν κατά τη γνώμη μου προοδευτικός δεν είναι ο ατομικά προχωρημένος άνθρωπος αλλά είναι αυτός που μπορεί να μοιραστεί τις ανησυχίες του, τις απόψεις του και τις γνώσεις του με την κοινωνία και να προκαλέσει πρόοδο.

Δε θεωρώ προοδευτική στάση την ωφελιμιστική στάση ζωής που ακολούθησαν οι κατά δήλωση προοδευτικοί που σαν τη χρυσόσκονη που επικαλύπτει κάθε μορφής ασχήμια χρησιμοποίησαν τον όρο αυτό για να καλύψουν την επιδίωξη των ιδιωτικών τους συμφερόντων στα οποία τις περισσότερες φορές δε συμπεριλαμβανόταν ο απλός πολίτης.

Και έτσι κατέληξαν οι μπροστάρηδες του προοδευτισμού να μεταλλαχθούν σε βολεμένους του συντηρητισμού, που μέριμνα τους είναι να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους και στην υπηρεσία αυτού του σκοπού πλασάρουν κοινωνική ευαισθησία με τα καλά και συμφέροντα για αυτούς και τις θυσίες για τον λαό.
Τους κατά δήλωση προοδευτικούς τους «καμαρώνουμε» και κατά την κρίση των τελευταίων ετών που πέρα από αόριστα λόγια παρηγοριάς χωρίς καμία ειλικρινή εξήγηση για το πώς φθάσαμε εδώ αρκούνται σε μάχες οπισθοφυλακής για τη διατήρηση πολιτικών και κοινωνικών κεκτημένων και αγνοούν πλήρως έννοιες όπως κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή.  

Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η κοινωνία μας έχει ανάγκη από πραγματικά προοδευτικούς ανθρώπους για να ξεπεράσει τα αδιέξοδά της.
Ο πραγματικά προοδευτικός άνθρωπος είναι έτοιμος για προσφορά και πάντα γενναιόδωρος, διότι το να είναι κανείς προοδευτικός δεν είναι πολιτική θέση αλλά είναι κυρίως τρόπος ζωής.