Μικροκομοτηναίικα 07-12-2024

Έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι το ιδανικό για την ανάπτυξη της τοπικής μας κοινωνίας, είναι να συνδέονται και να συνεργάζονται ο πρωτογενής τομέας και τα προϊόντα του, με το δευτερογενή τομέα. Κι οι προσπάθειες αυτές να στηρίζονται με την τεχνογνωσία, τις ιδέες και τις προτάσεις του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, που διαθέτει ένα αξιόλογο επιστημονικό δυναμικό.
Και σε πολλά επίπεδα αυτό γίνεται πράξη τα τελευταία χρόνια πάνω σε μία σοβαρή βάση, με τα προγράμματα της Αγροδιατροφής και τη συνεργασία ΔΠΘ και περιφέρειας ΑΜΘ, που στήνεται πλέον σε μία σοβαρή επιστημονική βάση.
Και όχι με το στυλ παλαιότερων προσπαθειών με τα καλάθια της περιφέρειας, ή κάποια προϊόντα που προβάλλονταν με τη συμμετοχή σε ορισμένες εκθέσεις και εκδηλώσεις σε τοπικό επίπεδο, συνήθως με ημερομηνία λήξης.
Βέβαια ελπίζουμε αυτός ο σχεδιασμός να μην είναι βραχύβιος για να φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Επίσης η σύνδεση της αγροτικής παραγωγής με τη βιομηχανική γινόταν στο παρελθόν και με αρκετές βιοτεχνίες, που συνήθως παρήγαγαν τουρσιά και τυποποιημένα λαχανικά, που καλλιεργούσαν πολλοί αγρότες.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα προϊόντα από τη βιομηχανική ντομάτα, που επεξεργάζονταν συνεταιριστικές βιομηχανίες της Ξάνθης, αλλά και τα ζαχαρότευτλα για την παραγωγή ζάχαρης, όπου απασχολούνταν πολλές αγροτικές εκμεταλλεύσεις. Εδώ και χρόνια όμως έχουν βάλει λουκέτο με τον έντονο διεθνή ανταγωνισμό, κυρίως από την Κίνα.

Συνεπώς συμπερασματικά, για να στήσει κανείς σε σωστή βάση μία παραγωγή και τη μεταποίηση σε κάποια προϊόντα, αυτό χρειάζεται να γίνεται με σοβαρούς κανόνες βιωσιμότητας και ανταγωνισμού, με σοβαρές επενδύσεις και επενδυτές νέας γενιάς.
Και τέτοιες βιομηχανικές μονάδες έχουμε αρκετές πλέον στην περιοχή μας που άντεξαν στις απανωτές κρίσεις. Η μεγάλη καλλιέργεια του βαμβακιού που είναι καθαρά εξαγωγικό προϊόν δίνει πρώτη ύλη στα εκκοκκιστήρια της περιοχής.
Με τα Θρακικά Εκκοκκιστήρια που εφαρμόζουν πρωτοποριακές μεθόδους στην παραγωγή και έχουν βραβευτεί για αυτό. Είναι σημαντικό δηλαδή ένα μεγάλο ποσοστό αγροτικής παραγωγής να διοχετεύεται στις δικές μας βιομηχανίες.
Μειονέκτημα όμως είναι ότι χάσαμε ένα δυναμικό κλάδο κλωστοϋφαντουργίας που είχαμε, για να παράγονται προϊόντα στην τελική τους μορφή με την καθετοποίηση της παραγωγής. Άλλοι έχουν μεταναστεύσει και κάποιες επιχειρήσεις πτώχευσαν, μένοντας να εξάγουμε στο εξωτερικό μόνο το εκκοκκισμένο βαμβάκι.
Ακόμα μπορούμε να επισημάνουμε το θετικό παράδειγμα και τη σημαντική δουλειά που γίνεται στο κομμάτι της συμβολαιακής γεωργίας από τη Ζυθοποιία Μακεδονίας Θράκης με πολλούς αγρότες και χιλιάδες στρέμματα, για την παραγωγή της μπύρας Βεργίνα και το τσάι Tuvunu.
Kαι χιλιάδες στρέμματα καλλιεργούνται με τσάι και κριθάρι τα οποία διοχετεύουν την πρώτη ύλη στο εργοστάσιο, για παρασκευαστεί ένα ονομαστό προϊόν, που δίνει καλύτερο εισόδημα και στους αγρότες, με καθετοποιημένη παραγωγή και μεγάλο προστιθέμενο όφελος στην περιοχή, που τη διαφημίζει στο εξωτερικό, ανοίγοντας και θέσεις εργασίας.

Με ενδιαφέρον ακόμα είδαμε ότι θα επαναλειτουργήσει μια ιστορική εταιρία που πτώχευσε το 2009, τα Ζυμαρικά Θράκης ΑΕ, που και αυτή θα ενισχύσει σε μικρότερο επίπεδο την συμβολαιακή γεωργία στην περιοχή μας, αφού θα χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη το σιτάρι που παράγεται, για να παρασκευάζει τα ζυμαρικά.
Σε μικρότερο βαθμό αυτό βέβαια γίνεται και σε πολλές άλλες μικρές βιοτεχνίες. Το κλειδί της επιτυχίας στην ανάπτυξη της περιοχής και προς όφελος του τόπου είναι να συνεργάζονται αγρότες, βιομήχανοι και μεταποιητές για την παραγωγή ενός τελικού προϊόντος.
Επίσης θετικό παράδειγμα είναι και τα τυροκομεία στην περιοχή, πού δίνουν τη δυνατότητα σε πολλούς κτηνοτρόφους να διοχετεύον το γάλα τους και να παρασκευάζεται ένα τελικό προϊόν το οποίο είναι εξαγώγιμο, ή διοχετεύεται σε όλη την Ελλάδα.
Και στο καλάθι των θετικών αυτών παραδειγμάτων είναι και η Ποτοποιία Οινοποιία Θράκης, που αξιοποιεί τα προϊόντα της αμπέλου παράγοντας πλήθος οινοπνευματωδών ποτών με κυρίαρχο το ούζο. Εδώ να αναφέρουμε ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να αξιοποιηθεί και το παρατημένο σχεδόν αμπελουργικό φυτώριο στην περιοχή της Αιγείρου.
Πολλά τέτοια παραδείγματα τα οποία αναφέραμε είναι προς μίμηση και θα μπορούσαν να δώσουν μία μεγαλύτερη οικονομική ανάσα και διέξοδο για να βγει από το τέλμα ο τόπος αυτός, που ουσιαστικά φέρεται από τους τελευταίους σε ανάπτυξη.
Αν εστιάσουμε σε αυτό τον τομέα, που μπορεί και συνδυάζει πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, καθετοποίηση, ανταγωνιστικά και εξαγώγιμα προϊόντα, με απορρόφηση των πρώτων υλών της περιοχής, ενδεχομένως θα κερδίσουμε το στοίχημα. Αρκεί να στηριχτούν βέβαια όλες οι συνεργασίες αυτού του τύπου.

Για να συμπληρώσουν το παζλ της διπλωματικής αυθάδειας και της ανιστόρητης τοποθέτησης που αναλύσαμε χθες από τους Τούρκους πολιτικούς , τα πιο χοντρά ψέματα τα άφησαν για τον ελεγχόμενο τουρκικό τύπο, που εγείρει και ζητήματα ακόμα δήθεν κατειλημμένων νησιών από την Ελλάδα.
Αναφέροντας μάλιστα ότι έχουν μεταφερθεί και 6.000 στρατιώτες σε αυτά τα νησιά, ενώ δεν μας ανήκουν. Φυσικά ο κατάλογος τους περιλαμβάνει κατοικημένα ελληνικά νησιά. Αλλά η βρώμικη προπαγάνδα πάει σύννεφο τελικά.
Και γεννάται το πιο απλοϊκό ερώτημα, αν αυτά ήταν τουρκικά νησιά δηλαδή, πώς και δεν μας επιτέθηκαν για να τα ανακαταλάβουν; Πριν 5 χρόνια συνελήφθησαν δύο Έλληνες αξιωματικοί γιατί μπήκαν κατά λάθος δύο μέτρα από τα σύνορα του Έβρου σε τουρκικό έδαφος. Ασύστολα ψεύδη που συνεχίζονται με την ίδια τακτική χρόνων.
Δυο σχολές σκέψης επικρατούν στα πολιτικά κόμματα και τους αναλυτές περί των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η πρώτη είναι ότι η Τουρκία κερδίζει το χρόνο της δείχνοντας ένα διαφορετικό πρόσωπο στις συνομιλίες με τη χώρα μας, αλλά γρήγορα θα βρεθεί απέναντι μας, οπότε όχι μόνο δεν κερδίζουμε, αλλά θα χάσουμε περισσότερα.
Και η δεύτερη σχολή και πιο νηφάλια σκέψη είναι ότι κερδίζουμε εμείς χρόνο, δυναμώνουν οι ένοπλες δυνάμεις μας που θα μπορούν να αποτρέψουν κάθε κίνδυνο, ενώ με το διάλογο εξασφαλίζουμε και μία περίοδο ηρεμίας, που δεν μπορεί να την παραβλέψει κανείς.
Μήπως όμως όταν δεν υπάρχει πρόοδος και ένα συγκεκριμένο πλάνο και κανόνες για το διάλογο, ελλοχεύει ο κίνδυνος να δίνονται λανθασμένα μηνύματα στην διπλωματία της Τουρκίας και σταδιακά νομιμοποιεί επικοινωνιακά κάποιες από τις διεκδικήσεις της;
Το ποιος έχει δίκιο όμως θα το αποδείξει ο χρόνος, αλλά πάντοτε όμως κατά τη διάρκεια της ιστορίας με τους γείτονες μας είχαμε περιόδους ηρεμίας και περιόδους μεγάλων εντάσεων. Και ο διάλογος μπορεί να μην ικανοποιεί πολλούς, αλλά ορισμένες φορές είναι και η μοναδική και ίσως η ορθότερη λύση, για να αποφεύγονται τα χειρότερα.