Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Κομοτηνής… μία οικογένεια 95 μαθητών

Για τον Κωνσταντίνο Ελευθεριάδη το σχολείο ήταν ένα απωθημένο. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, σε ηλικία 13 χρόνων αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να εργαστεί. «Θέλω να πω ότι στα 70 πήρα απολυτήριο!», δήλωσε στον «Χ». Κι αυτός είναι μόνο ένας από τους 95 μαθητές του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) Κομοτηνής, αρκετοί εκ των οποίων μοιράστηκαν τις ιστορίες τους μαζί μας.

Τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας δεν είναι ευρέως γνωστά στη χώρα μας, αν και τα τελευταία χρόνια η εξωστρέφειά τους έχει κάνει περισσότερο κόσμο να τα γνωρίσει. Πρόκειται για  δημόσια  σχολεία  ενηλίκων στο πεδίο της Διά Βίου Μάθησης και απευθύνονται σε πολίτες 18 ετών και άνω, οι οποίοι δεν έχουν ολοκληρώσει την εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) παρέχουν τη δυνατότητα σε ενήλικες να φοιτήσουν για 18 μήνες σε συνολικά 2 κύκλους σπουδών, με την ολοκλήρωση των οποίων οι εκπαιδευόμενοι αποκτούν τίτλο σπουδών ισότιμο με το απολυτήριο Γυμνασίου.

Οι ώρες λειτουργίας τους είναι μεταξύ 16:30-20:15 καθημερινά, προκειμένου να εξυπηρετούν ανθρώπους που δουλεύουν. Τα μαθήματα που διδάσκονται είναι τα Ελληνικά, τα Αγγλικά, η Πληροφορική, τα Μαθηματικά, η Περιβαλλοντική Πολιτική και οι Φυσικές Επιστήμες. Εντός σχολείου, μάλιστα, καθοριστική είναι και η παρουσία ψυχολόγου και συμβούλου σταδιοδρομίας.

Κάθε χρόνο περισσότεροι μαθητές
«Φέτος ήταν η καλύτερη χρονιά μας, τα τελευταία 15 χρόνια, αναφορικά με την προσέλευση των μαθητών, με το σχολείο να αριθμεί 95 μαθητές» ανέφερε ο διευθυντής του ΣΔΕ Ηλίας Βλάχος. Ένα θετικό μήνυμα είναι, πως σύμφωνα με τον διευθυντή, οι ενήλικες σκέφτονται να τελειώσουν την τυπική εκπαίδευση (Γυμνάσιο) που είχαν αφήσει για σοβαρούς λόγους, ως επί των πλείστων οικονομικούς. Ο ίδιος μάλιστα, σημείωσε πως η αυξητική τάση των μαθητών δεν διαχωρίζεται από την θρησκεία, με τον μέσω όρο ηλικίας να προσδιορίζεται στα 45 έτη.

Το ΣΔΕ Κομοτηνής στεγάζονται στο κτίριο από το 2007, έπειτα από ανακαίνιση που πραγματοποιήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας και την Γενική Γραμματεία Εκπαίδευσης & Διά Βίου Μάθησης. Μάλιστα, εδώ και δύο χρόνια στο κτίριο συστεγάζεται και το 5^ο Γυμνάσιο Κομοτηνής. «Ένα σχολείο πρέπει να έχει κόσμο και από την στιγμή που δεν έχουμε εμείς πρωινά μαθήματα, γιατί να μην αποσυμφορηθούν τα Γυμνάσια της περιοχής μας» δήλωσε ο κος Βλάχος.

Φέτος η πλειοψηφία των μαθητών είναι γυναίκες, οι οποίες πήγαν στο σχολείο με την παρότρυνση των συζύγων τους αλλά και των παιδιών τους. Βλέπουμε ότι τα παιδιά αποτελούν κίνητρο για τις μητέρες να τελειώσουν το σχολείο.Σχεδόν το 80% των αποφοίτων συνεχίζει την εκπαίδευση και στο λύκειο και συνήθως στο Εσπερινό ΕΠΑΛ, γεγονός που αντικατοπτρίζει και την καλή δουλειά που συντελείται στο γυμνάσιο. Σημαντικό είναι, ότι οι απόφοιτοι έχουν την δυνατότητα να γραφτούν σε όποιο λύκειο, γενικό ή επαγγελματικό, επιθυμούν.

Το ΣΔΕ παρέχει πληθώρα γνώσης στους μαθητές του και εκτός σχολείου. Γίνονται τακτικά επιμορφώσεις με σημαντικούς φορείς όπως γιατρούς, τον Ερυθρό Σταυρό, την Πυροσβεστική και την Αστυνομία.

«Κάποιος πρέπει να ντρέπεται για άλλα πράγματα και όχι επειδή πάει στο σχολείο»
«Βλέπω τους ανθρώπους πόσο φοβισμένοι έρχονται στο πρώτο έτος και πόσο αλλαγμένοι φεύγουν μετά από δύο χρόνια», διηγήθηκε ο κος Βλάχος. Το πιο δύσκολο στα ΣΔΕ, σύμφωνα με τον διευθυντή, είναι να γίνει η εγγραφή, γιατί οι άνθρωποι επηρεάζονται από την λανθασμένη εντύπωση σχετικά με την ηλικία που βρίσκονται. «Όσο ο άνθρωπος μαθαίνει και εκπαιδεύεται αλλάζει και ως χαρακτήρας και οι δικοί μας εκπαιδευόμενοι αποτελούν πρότυπο για τα παιδιά», δήλωσε και συμπλήρωσε πως κάποιος πρέπει να ντρέπεται για άλλα πράγματα και όχι γιατί πηγαίνει στο σχολείο.

Οι άνθρωποι πίσω από τα θρανία
Ο Γιώργος Σάκαρης από την ηλικία των 13 χρονών μπήκε στο εργασιακό στίβο και έτσι άφησε το σχολείο για να εργαστεί. Όπως δήλωσε, επιθυμεί να πάρει το απολυτήριο γυμνασίου, ώστε να μπορέσει να λάβει το δίπλωμα «κλαρκ» που απαιτείται για την εργασία του. «Κατανοείς πιο εύκολα πράγματα που στα έλεγαν όταν ήσουν μικρός αλλά δεν μπορούσες να τα καταλάβεις» διαπίστωσε. Σημαντικό και γι’ αυτόν είναι η υποστήριξη του γιού αλλά και της γυναίκας του.

«Θέλω να πω ότι στα 70 πήρα απολυτήριο!»
Για τον Κωνσταντίνο Ελευθεριάδη το σχολείο ήταν ένα απωθημένο. Το 1965-66 ήταν δύσκολα χρόνια για ένα παιδί, όπως εξομολογήθηκε. Ο ίδιος, μετά τον θάνατο του πατέρα του σε ηλικία 13 χρόνων αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να εργαστεί στο Θρυλόριο, αρχικά στην κτηνοτροφία και στη συνέχεια στην οικοδομή. Η κύρια εργασία του, έπειτα, έγινε η μαγειρική, την οποία υπηρέτησε μέχρι και την συνταξιοδότησή του στο Γενικό Νοσοκομείο Κομοτηνής.

Σήμερα στα 70 του χρόνια πήρε την απόφαση να επιστρέψει στα θρανία, μετά την προτροπή των δύο παιδιών του. «Δεν ήξερα ότι υπήρχε αυτό το σχολείο αλλά όταν το έμαθα το είδα σαν ευκαιρία να πάρω το απολυτήριο ακόμα και στα 70», ανέφερε. «Μαθαίνω πράγματα που ήθελα να μάθω και δεν μπόρεσα», είπε συγκινημένος, αποτυπώνοντας σε μία φράση την λαχτάρα που έχουν όλοι οι εκπαιδευόμενοι για γνώση.

Η θέληση για ζωή νικάει τις δυσκολίες
Ο Νιχάτ Χουσεΐν αποτελεί ακόμα μία απόδειξη πως η θέληση για ζωή νικάει όλες τις δυσκολίες. Σε μικρή ηλικία σταμάτησε το σχολείο για να πάει να δουλέψει ως ξυλουργός για να βγάλει τα προς το ζην. Η σπάνια ασθένεια που έχει, ονόματι φλεγμονώδης πολυνευροπάθεια, δεν έχει καταφέρει να τον αποτρέψει να πάει σχολείο και να παίξει μπάσκετ. Ένα ατύχημα που είχε στα 18 σε συνδυασμό με την εμφάνιση της νόσου επηρέασε τα πόδια, τις ωμοπλάτες, την καρδιά και το πεπτικό σύστημα. Ως μέλος του συλλόγου ΑμεΑ «Περπατώ», είναι μέλος του αθλητικού συλλόγου ΑμεΑ, Ηρόδικος. «Μέσα από το μπάσκετ γνώρισα κόσμο και δούλεψα ως διερμηνέας στην εθνική ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο» ανέφερε. Παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει, εκτός από μαθητής του σχολείου, είναι και ο πρόεδρος της τάξης του. «Η ενέργεια που παράγεις γυρνάει πίσω, γι’ αυτό θέλω να βοηθάω όποιον μπορώ, έτσι γεμίζω και εγώ», ανέφερε.

Ο Αλή Μεχμέτ μετά την προτροπή της φίλης του η οποία είναι καθαρίστρια στο σχολείο, γράφτηκε στην πρώτη τάξη. Λόγω των δυσκολιών που αντιμετώπισε με την ελληνική γλώσσα, όταν πήγαινε σχολείο στο Καλαμόκαστρο, Ν. Σιδηροχωρίου, ο Αλή Μεχμέτ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο στη ηλικία των 13 χρονών. Δούλεψε ως βοηθός ξυλουργού, αρχικά, μετά στην γεωργία και τώρα ασχολείται με την καλλιέργεια βαμβακιού. Το σχολείο, όπως είπε, τον βοηθάει πολύ στην ορθογραφία. «Πλέον μπορώ να διαβάζω και να γράφω πιο εύκολα και σωστά», δήλωσε με ικανοποίηση.

Η Εμινέ προέρχεται από το χωριό Μελέτη και βρίσκεται στη δεύτερη τάξη. Φέτος θα λάβει το απολυτήριό της και όπως δήλωσε, ελληνικά έμαθε στο εργοστάσιο με κλωστές που δούλευε για 11 χρόνια. «Το μέσα μου πάντα έλεγε να πάω στο σχολείο» εκμυστηρεύτηκε.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί
Η εκπαιδευτικός Ελένη Μαχαιρά βρίσκεται εδώ και 14 χρόνια στα ΣΔΕ, 7 χρόνια στα ΣΔΕ Σαπών και 7 στα ΣΔΕ Κομοτηνής. Η αγάπη της γι’ αυτά τα σχολεία είναι μεγάλη γιατί όπως δήλωσε «είναι συγκινητικό να βλέπεις οι εκπαιδευόμενοι να έρχονται στο σχολείο με τα ρούχα της δουλειάς και να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό». Η ώρα του αποχωρισμού όπως ανέφερε είναι δύσκολη, γιατί στο τέλος το σχολείο γίνεται μία οικογένεια. Αυτό που τόνισε είναι ότι οι δεύτερες σκέψεις δεν αξίζουν στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας.

Δυστυχώς, η μη στελέχωση των ΣΔΕ εγκαίρως, όπως ανέφερε η Ελ. Μαχαιρά, δεν βοηθάει τον κόπο των εκπαιδευόμενων να μάθουν αλλά και των καθηγητών να διδάξουν. Χαρακτηριστικά, φέτος και πέρσι, οι ωρομίσθιοι καθηγητές ήρθαν στο σχολείο τον Δεκέμβριο, ενώ μία χρονιά η καθυστέρηση έφτασε μέχρι τον Μάιο, με αποτέλεσμα οι μαθητές να κινδυνεύσουν να χάσουν την χρονιά τους. Σε συνδυασμό με την μείωση των μόνιμων καθηγητών από 5 σε 2, η κατάσταση δυσκολεύει, όπως ανέφερε η εκπαιδευτικός, η οποία δεν χάνει την αγάπη της για την δουλειά της.

Οι εγγραφές στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας γίνονται όλο τον χρόνο και σίγουρα ακόμα και αν δεν είστε εξοικειωμένοι με αυτά, μία απλή επίσκεψη θα σας γεμίσει με αισιοδοξία για το μέλλον!

Ρεπορτάζ: Αλεξάνδρα Καρδαμήλα