Μικροκομοτηναίικα 08-04-2025

Υποτίθεται ότι η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ανεξάρτητη, αλλά παρόλα αυτά η περιφέρεια εποπτεύεται από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση και οι σημαντικές αποφάσεις παίρνονται από το κεντρικά. Όπως υποτίθεται ότι η ΔΙΑΑΜΑΘ, η εταιρεία διαχείρισης των στερεών αποβλήτων της Περιφέρειας έχει ως διοικητικό συμβούλιο τους δημάρχους των μεγάλων πόλεων, αλλά τελικά άλλοι αποφασίζουν.
Και μάλιστα οι διοικητικοί υπάλληλοι είναι που εγκρίνουν την τιμολογιακή πολιτική για το κόστος της διαχείρισης που επιβάλλουν σχεδόν κάθε χρόνο ως επιπλέον χαράτσι, που πρέπει να επωμιστούν οι δημότες, ενώ οι δήμαρχοι που διοικούν μόνο διαμαρτύρονται.
Λίγο παράλογα όμως δεν ακούγονται όλα αυτά; Γιατί και στο πρόσφατο δημοτικό συμβούλιο στο δήμο Κομοτηνής αν και κλήθηκε, μάλλον απαξίωσε για άλλη μία φορά να έρθει ένας εκπρόσωπος της εταιρείας για να αναλύσει, γιατί ακριβώς θα πρέπει να πληρώνουν περισσότερα τέλη οι δημότες και πως δημιουργούνται αυτές οι υποχρεώσεις.
Έστειλαν όμως ένα σύντομο απολογισμό και εισήγηση και προτίμησαν να κάνουν και υποδείξεις, ως ειδικοί υποτίθεται, στο δήμο Κομοτηνής πώς θα κάνει οικονομία και να γλιτώσει περισσότερες δαπάνες, σε δασκαλίστικο ύφος.
Κι επόμενο ήταν να υπάρξουν αντιδράσεις, να ασκηθεί αυστηρή κριτική για την εταιρία και φυσικά το δημοτικό συμβούλιο ζήτησε να υπάρχει πολιτική παρουσία δια ζώσης εκπροσώπου της ΔΙΑΑΜΑΘ, για να δοθούν εξηγήσεις και να γίνει απολογισμός.
Αλλά και να κατανοήσουν όλοι και το πως χειρίζονται τα οικονομικά στην εταιρεία, τις μισθοδοσίες που έχουν, τις αναθέσεις και μετά ενδεχομένως να είναι και σε φάση οι υπεύθυνοι για να δώσουν και συμβουλές. Το ίδιο έργο σε επανάληψη.

Επίσης πρέπει να καταλάβουν όλοι και τι συμβαίνει πραγματικά και αν τελικά έχουν δίκαιο οι δήμαρχοι. Που κάποιες φορές περιέργως συναινούν, ή έχουν χλιαρές αντιδράσεις επειδή τους βολεύει για κάποια έργα που γίνονται μέσω της εταιρίας και άλλες διαφωνούν όταν μάλλον νιώθουν ότι παραγκωνίζονται.
Προφανώς είναι απλοϊκή όμως η συλλογιστική τους και η πρακτική, ότι κάθε χρόνο χρειαζόμαστε τόσα χρήματα και θα πρέπει αυτά να τα πληρώσουν οι δημότες. Τακτική που κάποια στιγμή θα πρέπει να λάβει τέλος. Και να αντιληφθούν και οι δήμαρχοι που βρίσκονται στο διοικητικό συμβούλιο της ΔΙΑΑΜΑΘ ότι θα πρέπει να ορθώσουν ανάστημα, από τη στιγμή που υποτίθεται αυτοί διοικούν.
Σε χαλεπούς καιρούς δεν μπορεί να επιβαρύνονται οι δημότες ενδεχομένως με μία ελλιπή διαχείριση ή και προβληματική ακόμα, με νοοτροπίες δημοσίων υπαλλήλων, όταν για τέτοιου είδους θέματα αρμόδια για να αποφασίζουν είναι τα όργανα της τοπικής αυτοδιοίκησης και τα δημοτικά συμβούλια.
Αν το κράτος θέλει να στηρίξει τέτοιου τύπου εταιρείες καλά θα κάνει να της χρηματοδοτεί κιόλας και να μην τα ρίχνει όλα στην αμφίβολη ανταποδοτικότητα. Και ας κάνουν πρώτα οικονομία στην εταιρία και μετά ευχαρίστως να δώσουν συμβουλές πώς θα κάνουν οικονομία και οι δήμοι.
Και αλήθεια ποιος ο λόγος να βρίσκονται οι δήμαρχοι ως διακοσμητικοί σχεδόν στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας, όταν αποφασίζουν οι υπάλληλοι την τιμολογιακή πολιτική και το τι θα επιβαρυνθούν οι δημότες; Δεν θα πρέπει να αντιδράσουν για αυτό;

Δεν είναι παράλογο να προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουμε φύγει από τα μνημόνια, η οικονομία μας πλέον είναι πιο σταθερή, ότι οι δείκτες ευημερούν και επικαλούνται μάλιστα και τις εκθέσεις αξιολόγησης των γνωστών οίκων, αλλά από την άλλη να συνεχίζουν να εφαρμόζουν ακόμα απαρέγκλιτα μνημονιακούς νόμους και διατάξεις;
Πόσο παράλογο είναι να αποφασίζει αυθαίρετα σχεδόν μία κυβέρνηση για την αύξηση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, όταν εργοδότες αλλά και εργαζόμενοι επιζητούν να επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και οι απευθείας διαπραγματεύσεις που γίνονταν επί χρόνια, ώστε να βρίσκεται η χρυσή τομή και λύση συνεργατικά;
Και φυσικά να δίνονται οι αυξήσεις που έχουν συναποφασίσει. Γιατί όμως το αποφεύγει αυτό η κυβέρνηση και ποιον εξυπηρετεί τελικά, από εργαζόμενους, βιομηχάνους και επιχειρηματίες;
Είναι γιατί για τον απλούστατο λόγο τελικά αυτό το σύστημα μάλλον συμφέρει περισσότερο στην κυβέρνηση και όχι και στα δύο μέρη που θα πρέπει να διαπραγματεύονται το ύψος των αυξήσεων και των συλλογικών συμβάσεων.
Εξάλλου η κυβέρνηση είναι η μόνη που δεν έχει κανένα κόστος από τις αυξήσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα, αφού με ξένα κόλλυβα δείχνει τη γαλαντομία της. Αφού το κόστος των αυξήσεων το επωμίζονται οι εργοδότες.
Και το πονηρό στην όλη υπόθεση είναι ότι με την εφαρμογή αυτή του μνημονιακού νόμου η κυβέρνηση ως διαιτητής των δύο πλευρών παίρνει τα εύσημα για την δήθεν κοινωνική της ευαισθησία, αφού υποτίθεται προσφέρει προσθετικά στο χρόνο επιπλέον στους εργαζόμενους, από 400 έως τα 600€.

Το πονηρό κόλπο είναι ότι αποκρύβει τη μισή αλήθεια. Γιατί ναι μεν αυτά τα ποσά επιβαρύνουν έναν εργοδότη, ο οποίος όμως συγχρόνως θα πρέπει να δώσει και αντίστοιχες ασφαλιστικές εισφορές, με την αύξηση των δώρων ή άλλων επιδομάτων, ενώ στην τσέπη του εργαζομένου πραγματικά μπαίνουν με τις αυξήσεις αυτές τα μισά από όσα ανακοινώνουν.
Κερδίζει δηλαδή συγχρόνως και από τους δύο και οι αυξήσεις τελικά κυμαίνονται κάτω από ένα ευρώ την ημέρα, ενώ όλα τα άλλα γίνονται κρατήσεις και φόροι για να γεμίζουν τα δημόσια ταμεία. Ένα καθαρά επικοινωνιακό παιχνίδι.
Και τα ασήμαντα πραγματικά ποσά των αυξήσεων πολλά θα εξαφανιστούν στη δίνη της ακρίβειας, με μία αγορά στο σούπερ μάρκετ για τα ψώνια της εβδομάδας, στο πολύ αυξημένο κόστος της ενέργειες και των καυσίμων, αλλά και στο αυξημένο κόστος ζωής με υψηλούς άμεσους και έμμεσους φόρους και τα υψηλά ενοίκια.
Εν κατακλείδι η κυβέρνηση με την αύξηση του κατώτατου μισθού ανακοινώνει επικοινωνιακά ένα μεγαλύτερο ποσό που θα δοθεί υποτίθεται στον εργαζόμενο, ο εργοδότης επιβαρύνεται με πολύ περισσότερες δαπάνες οι οποίες όμως δεν καταλήγουν στην τσέπη του εργαζομένου και ο διαιτητής δηλαδή το κράτος κερδίζει περισσότερα και με παράλογο τρόπο και από τους δύο.
Αλχημείες του ποδαριού και προσοδοφόρες για το κράτος, όταν επί χρόνια αυτό το σύστημα λειτουργούσε με τον καλύτερο τρόπο με τις απευθείας διαπραγματεύσεις. Παροχές που κουτσουρεύονται για να γεμίσουν τα ταμεία.
Μία μέθοδος κυριολεκτικά εξαπάτησης, ή εξωραϊσμού μιας πραγματικότητας, η οποία όμως είναι εντελώς διαφορετική. Για αυτό και δεν θέλουν να λειτουργήσουν με τον ίδιο τρόπο που εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες και όχι μόνο της Ευρώπης. Γιατί απλά κερδίζουν πολλά χωρίς να ξοδεύουν τίποτα όμως, με τις αυξήσεις στον ιδιωτικό τομέα.