Δεν γίνεται να τα ελέγχουμε όλα

Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που καταπονούνται ψυχικά και σωματικά, επειδή έχουν έντονη την επιθυμία που μεταλλάσσεται σε απαίτηση, ανάγκη έως και εμμονή να ελέγχουν τα πάντα που συμβαίνουν γύρω από το στενό κυρίως οικογενειακό τους περιβάλλον. Εκτός του ότι αυτό είναι κουραστικό και επίπονο, είναι στην πραγματικότητα και αδύνατο, οπότε η τελική γεύση είναι γι’ αυτούς τους ανθρώπους η πικρία της απογοήτευσης. Το να επιχειρήσουμε να απαλλαγούμε από αυτή την ιδέα θα μας βοηθήσει να διώξουμε ένα περιττό βάρος από την ψυχή μας και να δούμε τη ζωή μας να αλλάζει.

Θεωρώ πως είναι προφανές σε ποιες περιπτώσεις ο άνθρωπος πρέπει να έχει τον έλεγχο των πραγμάτων, οπότε δεν θα αναφερθώ σε αυτά. Ας επικεντρωθούμε όλοι μαζί σ΄ αυτά τα οποία δεν είναι απαραίτητο να ελέγχουμε. Κατ’ αρχήν η ζωή μας είναι συνδεδεμένη υποχρεωτικά με τη ζωή άλλων ανθρώπων, αλλά στο στενό οικογενειακό περιβάλλον η συνήθεια αυτή εμφανίζει τις μέγιστες τιμές.

Υπάρχουν οικογένειες που θέλουν να ελέγχουν τα πάντα στην οικογένεια. Αυτοί δεν έχουν πρόβλημα μεταξύ τους διότι έχουν όλοι τον «ιό» αρκεί να μην αντιληφθούν κάποια στιγμή ότι καταναλώνουν τη ζωή τους και τον χρόνο τους σε μία ουτοπία, αφού ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΟΛΑ. Ναι, δεν γίνεται και δεν υπάρχει λόγος να γίνεται. Δεν γίνεται γιατί είναι σχεδόν βασικό ένστικτο ο καθένας να έχει κάτι εντελώς δικό του, προσωπικό το οποίο κρατάει κλειδωμένο στα έγκατα της ψυχής του ή θα το μοιραστεί με τον πλέον κοντινό του αγαπημένο άνθρωπο αδερφό, μάνα, πατέρα ή φίλο.

Όλοι σας αγαπητοί μου έχετε δει ανθρώπους να θέλουν κυρίως από τα παιδιά τους, ακόμη και ενήλικα, να θέλουν να ξέρουν τα πάντα. Πολλές φορές οι ενδοοικογενειακές προστριβές ξεκινούν από τέτοιες πιέσεις. Μάνα προς τα παιδιά της, γυναίκα προς τον άντρα της και αντίστροφα. Ο έλεγχος με σωρεία ερωτήσεων το μόνο που καταφέρνει να προκαλεί την δημιουργία ευφυολογημάτων για το σερβίρισμα του αληθοφανούς ψεύδους.

Όσο για αυτούς που έχουν την τάση έως και τη «δίψα» να ελέγχουν ανθρώπους και από το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, δηλαδή γείτονες, συγγενείς, φίλους, έτσι για να γνωρίζουν και να ικανοποιούν αυτή τη νοσηρή δίψα τους, είναι οι γνωστοί «κουτσομπόληδες». Η θετική άποψη αυτού του παράξενου σπορ είναι ότι αν γίνεται τελείως για πλάκα και για να καταναλώσουμε ελεύθερο χρόνο μας και μένουμε μόνο στη διασκέδαση, τότε κάνει καλό στην ψυχή του ανθρώπου, επειδή την ευφραίνει. Όταν όμως εξελίσσεται σε εμμονή τότε όσο το άτομο προσπαθεί να ελέγχει τα πάντα για κάποιον υποφέρει. Όσο πιο κοντινά είναι τα πρόσωπα που θέλει να ελέγχει τόσο αυξάνεται η ένταση του άγχους, της ψυχικής διαταραχής, η οποία καλύπτει όλες τις άλλες απολαυστικές στιγμές της ζωής του. Είναι κολλημένος κάποιος, όταν προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να τα ελέγχει όλα. Υποφέρει, δυσανασχετεί ώσπου να φτάσει στην αγανάκτηση. Αναρίθμητες ερωτήσεις του τύπου, έκανες αυτό; Έκανες το άλλο; Πήγες εκεί; Πήγες αλλού; Είπες αυτό; Είπες το άλλο; Συνθέτουν τον ιστό της καθημερινότητας αυτών των ανθρώπων και την κάνουν τοξική. Το θέμα είναι ότι ταυτόχρονα δημιουργούν συναισθηματική φόρτιση στους ελεγχόμενους που συνήθως καταλήγει σε μία αντίδραση που αγγίζει τα όρια της αγανάκτησης.

Πιστέψτε με δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε ή τέλος πάντων να παραδεχτούμε ότι ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΟΛΑ και αλλάζει η ζωή μας. Πετάμε ένα βάρος. Αυτός είναι άλλωστε ο στόχος του life coaching όπως συχνά θα σας το επαναλαμβάνω.

Είναι πολύ σημαντικό φίλοι μου στη ζωή μας να επιλέγουμε στιγμές, ωραίες στιγμές. Να τις κοσκινίζουμε. Να πετάμε σκουπίδια που «βρωμίζουν» τη ζωή μας. Έτσι θα γίνει πιο «καθαρή», πιο όμορφη. Απαλλαγμένη από τις δυσάρεστα τα οποία μας την κατατρώνε. Αυτός είναι και ο σκοπός αυτού του μαθήματος.

Ο Oscar Wilde ήταν ένας άνθρωπος που επεδίωκε η ζωή του να είναι αποσταγμένη από τετριμμένα και άχρηστα πράγματα. Κάποιοι τον είπαν «καλοπερασάκια». Όμως ο Wilde υπήρξε δάσκαλος του ατομισμού με την πλέον υγιή έννοια που αποβλέπει στο να φτιάξει ο καθένας την ζωή του απαλλαγμένη από περιττά βάρη που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, τότε και ο κόσμος όλος αλλάζει. Χαρακτηριστικά σε κάποιο σημείο μας λέει: «Πάρα πολλοί άνθρωποι στον κόσμο ζουν τη ζωή των άλλων. Μιμούνται, αντιγράφουν ενώ η ομορφιά είναι στο να ζήσει ο καθένας ως μοναδικός, ανεπανάληπτος, αυθεντικός». Η διδασκαλία του επιδιώκει να προσδιορίζει τις διαφορές ανάμεσα στο υπάρχω επειδή δεν πέθανα και το ζω επειδή επιδιώκω το ζην.

Γι’ αυτό καταλήγει απευθύνοντας στους αναγνώστες: ζεις ή υπάρχεις;