Αναζητώντας ρόλους, τρόπους και προοπτικές, χανόμαστε στη μετάφραση

Τα πράγματα είναι απλά. Διανύουμε ήδη 10 Ιουνίου, με την τουριστική σεζόν να οδεύει στο peak της, είναι θέμα των ημερών ή μάλλον η αντιμετώπιση προβλημάτων που βρίσκονται συνεχώς μπροστά μας, όσον αφορά την τουριστική αξιοποίηση και προβολή της περιοχής. 
Αν αποστασιοποιηθούμε και δούμε λίγο τα πράγματα τη δεδομένη χρονική στιγμή, καταλαβαίνουμε ότι, έχουμε ένα κάθετο άξονα στη Ροδόπη, που επιτρέπει την άμεση σύνδεση με τη Βουλγαρία σε λιγότερο από 30', και το αντίστροφο φυσικά, και οι μόνοι που δεν το εκμεταλλεύονται, είμαστε εμείς, οι κάτοικοι της Ροδόπης. Τα στοιχεία του μεθοριακού σταθμού της Νυμφαίας κάνουν λόγο για χιλιάδες αφίξεις αυτοκινήτων και εν δυνάμει επισκεπτών της περιοχής μας με τους περισσότερους εξ αυτών, να προσπερνούν τη Ροδόπη για χάρη άλλων προορισμών (Καβάλα, Αλεξανδρούπολη, Θάσο, Χαλκιδική κτλ). 

Εξηγώ πολύ απλά. Όποιες και αν είναι οι διαδικασίες, όποιοι και αν είναι οι υπεύθυνοι η πραγματικότητα γράφει ότι στην ευρύτερη παραλία του Φαναρίου και της Αρωγής η κατάσταση είναι απογοητευτική. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κατάσταση με τα beach bar, τις θέσεις για ξαπλώστρες κτλ, το «ανέκδοτο» της ΕΤΑΔ κτλ, αλλά σε στοιχειώδη βασικά πράγματα, όπως η καθαριότητα των παραλιών, η ανάπλαση των χώρων υγιεινής (ντουζιέρες, τουαλέτες) και η προετοιμασία από τον Δήμο μιας περιοχής που αναμένεται να συγκεντρώσει το μεγαλύτερο όγκο επισκεπτών όσον αφορά τη Ροδόπη. 

Ποια ήταν η προετοιμασία ήδη από τον χειμώνα ώστε όταν έρθει η ώρα να υπάρχει έτοιμη κάποια υποδομή; Ο δήμος Κομοτηνής και οι υπεύθυνοι τουρισμού, τι έκαναν ακριβώς; Στο μυαλό μου έρχονται μεμονωμένες κινήσεις, ιδιωτικού και εθελοντικού χαρακτήρα (καθαρισμός παραλιών από συλλόγους), με τον δήμο να ενισχύει και να οχυρώνει την παραλιακή του ζώνη εκτυπώνοντας πολυτελείς εκδόσεις δίγλωσσων τουριστικών οδηγών, οι οποίοι δεν θα φτάσουν ποτέ στον τουρίστα και στον άμεσο ενδιαφερόμενο, εξυπηρετώντας άλλα –μη τουριστικά- συμφέροντα. 

Ακόμα και το φεστιβάλ Φαναρίου, το οποίο φαίνεται να διοργανώνει ο Δήμος, είναι μία …αμιγώς ιδιωτική πρωτοβουλία, στην οποία ο Δήμος, ως συνδιοργανωτής βοηθάει στην όλη προσπάθεια (παρέχοντας στην ουσία δωρεάν βοήθεια στους οργανωτές μέσω χώρου, εξοπλισμού, σχετικών αδειών κτλ) με σκοπό να «φανεί». 

Η πραγματικότητα είναι αυτή που ζούμε σήμερα. Αυτή που βιώνει ο καημένος ο επισκέπτης είτε αυτός είναι Βούλγαρος, Ρουμάνος, Τούρκος, είτε εμείς οι ίδιοι οι Κομοτηναίοι που με την πρώτη ευκαιρία θα φύγουμε για τις κοντινές μας παραλίες σε Φανάρι και Μαρώνεια με σκοπό τη δροσιά μας. 

Ένα Φανάρι, αναφέρομαι στην παραλιακή ζώνη, σε πλήρη απαξίωση, βρώμικο, με το ενδιαφέρον –και το άλλοθι- να εστιάζεται στο πότε θα ανοίξουν και υπό ποιους όρους και προϋποθέσεις οι καντίνες και οι επιχειρήσεις εκμετάλλευσης του αιγιαλού. Όταν η περιφέρεια φέτος αποφάσισε να μην ταξιδέψει μέχρι τη Ρουμανία για τη συμμετοχή στις εκεί ετήσιες εκθέσεις τουριστικών πρακτόρων, γιατί κρίθηκε άσκοπο, τη θέση της περιφέρειας στην αντιπροσωπεία αυτής και του τόπου μας, ανέλαβε πάλι η ιδιωτική πρωτοβουλία, επαγγελματιών. Που βρέθηκαν στην έκθεση χωρίς σταντ, χωρίς χώρο, παρά μόνο με τη διάθεση να αναδείξουν την περιοχή τους – το Φανάρι στη συγκεκριμένη περίπτωση- γιατί ξέρουν ότι μόνο αν μία ολόκληρη περιοχή κινηθεί προς τα μπρος και οργανωθεί, μπορεί να έρθει και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Α και να μην ξεχάσω, ότι μέχρι στιγμής, οι κρατήσεις Ρουμάνων στην περιοχή του Φαναρίου αγγίζουν το 100% σε σχέση με πέρσι.

Το άλλο παράδοξο είναι η Μαρώνεια. Η Μαρώνεια έχει την ευλογία να δουλεύει ήδη με τουρίστες ιδιαίτερα από την Βουλγαρία κυρίως λόγω συγκυριών. Πρώτον, η κατάσταση του Φαναρίου, ώθησε τόσο ντόπιους όσο και τουρίστες στις παραλίες της, όταν μάλιστα σε αυτές πέρσι έβρισκαν τουλάχιστον 4 οργανωμένες δομές/καταστήματα. Η λειτουργία του ξενοδοχείου Ίσμαρος από Βούλγαρους (πέρσι, καθώς φέτος τη διεύθυνση ανέλαβε η εταιρία Filos Travel από τη Θεσσαλονίκη, όπως και του ξενοδοχείου Ρωξάνη στο χωριό της Μαρώνειας), η φυσική ομορφιά του τοπίου, και τα άμεσα αντανακλαστικά των εκεί επιχειρηματιών, οι οποίοι μέσα σε ένα καλοκαίρι άρχισαν να μαθαίνουν βουλγάρικα, να ετοιμάζουν πινακίδες και καταλόγους σε τρίτες γλώσσες για τη διευκόλυνση των επισκεπτών κάνοντας την πρόσβαση στη Μαρώνεια πιο εύκολη για τον Βούλγαρο. 

Όλα αυτά την ημέρα, γιατί με το που πέφτει ο ήλιος, και στη Μαρώνεια δεν λειτουργεί τίποτα. Χαρακτηριστικό σημείο το λιμάνι του Αγίου Χαραλάμπους, που κάποιες από τις καμένες λάμπες στις κολώνες φωτισμού του λιμανιού, τις αλλάζουν οι εκεί επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στο χώρο της εστίασης. Έχω δει τον αφρό της Βουλγαρίας στην Μαρώνεια. Δεν είναι δύσκολο να τους ξεχωρίσεις, τόσο από τα πλουσιοπάροχα τραπέζια τους στις ταβέρνες, από τα πανάκριβα αυτοκίνητά τους κι άλλα. Το λιμάνι της Μαρώνειας υπολείπεται υποδομών, όπως λειτουργικού σημείου για καθέλκυση βαρκών, σταθμό ανεφοδιασμού καυσίμων κι άλλα, τη στιγμή που οι ανάγκες αυτές είναι πραγματικές. 

Ίσως η μεγάλη παραλιακή οδός Μαρώνειας – Πετρωτών – όρια Έβρου θα αναστρέψει το κλίμα καθώς αυτό είναι το μείζον πρόβλημα της περιοχής… 

Στην Ελλάδα μιλώντας για τουρισμό εννοούμε τα νησιά μας. Αυτά είναι η προτεραιότητα και αυτά αποφέρουν και τον μεγαλύτερο τζίρο σε εθνικό επίπεδο. Από εκεί και πέρα, όταν περιοχές σαν τη δική μας, που υπολείπονται έναντι αυτών, το θέμα οργάνωσης, προγραμματισμού και δημιουργίας τουριστικού προϊόντος είναι το ζητούμενο, για να δουλέψει. 

Αν δεν υπάρξει οργανωμένο μακροχρόνιο σχέδιο μεθοδικής εργασίας, όλων των εμπλεκόμενων φορέων (τοπική αυτοδιοίκηση, επαγγελματίες, σύλλογοι και όλες οι παραγωγικές μονάδες ενός τόπου) δεν θα πετύχουμε τίποτα. Θα λειτουργούμε με πυροτεχνήματα, και κάθε χρόνο θα είμαστε στο σημείο 0, να συζητάμε τα ίδια και τα ίδια.