Αρσάκειο: Το διαμάντι της επαρχίας των Σαπών

Αρσάκειο: Βρίσκεται σε υψόμετρο 96 μέτρα από την επιφάνεια της Θάλασσας. Είναι μικτό χωριό από χριστιανούς και μουσουλμάνους. Τα τελευταία χρόνια εγκαταστάθηκαν και ορισμένες οικογένειες Πομάκων από την περιοχή του Κέχρου. Το 1920 από την Επιτροπή Ονοματοθεσίας Οικισμών μετονομάσθηκε από Ασάκιοϊ σε Αρσάκειο.

Οι κάτοικοι που εγκαταστάθηκαν εδώ οι περισσότεροι κατάγονται από το Θυμίτ-κιοϊ (Ευθύμιον) Μαλγάρων και λίγες οικογένειες από άλλα μέρη της Αν. Θράκης της Μικράς Ασίας και του Πόντου.

Το Θυμίτ-κιοϊ Μαλγάρων Αν. Θράκης κατά την περίοδο της απελευθέρωσης του από τον ελληνικό στρατό από το 1920 μέχρι το 1922 μετονομάσθηκε σε Ευθύμιο. Το 1904 το Θυμίτκιοϊο είχε 610 κατοίκους, ιερείς είχε τον Μαυρουδή και τον Παράσχο. Επίσης είχε Γραμματοδιδασκαλείο με διδάσκαλο τον Χ. Κυριαζή. Σε απογραφή δε του 1920 αριθμούσε 555 άτομα, εκκλησιαστικά ανήκε στην Μητρόπολη Ηράκλειας Ραιδεστού. Ο Μητροπολίτης Ηράκλειας είχε στα Μάλγαρα αρχιερατικό Επίτροπο που στην περιφέρειά του είχε 24 αμιγή ελληνικά χωριά. Όλα είχαν ιερό ναό με σχολείο και από ένα διδάσκαλο.

Μεταξύ αυτών των χωριών ήταν και το Θυμίτκιοϊ που είχε ιερό ναό της Αγίας Παρασκευής που κτίστηκε το 1882. Στις 12 Μαΐου 1890 σε έγγραφο του ο αρχιερατικός Επίτροπος Μαλγάρων Νικόδημος μας ενημερώνει ότι το χωριό αυτό κατοικούν 180 ελληνικές οικογένειες που ομιλούν όλοι την ελληνική γλώσσα κι έχει ένα Γραμματοδιδασκαλείο με ένα διδάσκαλο που διδάσκει στα παιδιά την γραφή, την ανάγνωση και την αριθμητική. Ο διδάσκαλος καταγόταν από το χωριό και πληρωνόταν σε είδος (σιτάρι) αξίας περίπου 1000 γρόσια.

Στις 12 Ιουλίου 1913 ο τουρκικός στρατός και οι άτακτοι Βαζιβοζούκοι επιτέθηκαν σε όλα τα ελληνικά χωριά της περιοχής των Μαλγάρων. Τότε άρχισαν τις λεηλασίες, τις κακοποιήσεις γυναικών και παιδιών και τις βεβηλώσεις νεκροταφείων ανοίγοντας τους τάφους. Τα χωριά των Μαλγάρων (Χάσκιοϊ, Θυμίτκιοϊ, Καδήκιοϊ, Μαστανάρ, Δογάνκιοϊ, Ρέμπιτς και άλλα εντός ολίγων ωρών γκρεμίστηκαν σε σωρούς τέφρας. Στις 4 Ιουλίου του 1913, Τούρκοι στρατιώτες εισέβαλαν στο Θυμίτκιοϊ και παρήγγειλαν στους κατοίκους να τους εφοδιάσουν με τρόφιμα. Φεύγοντας με τα επιταχθέντα κάρα φορτωμένα με τρόφιμα έβαλαν φωτιά στις θημωνιές των σιταριών. Όταν πήγαν ορισμένοι Έλληνες να τις σβήσουν τους σκότωσαν. Τότε άρχισαν την λεηλασία του χωριού και να καίνε τα σπίτια τους, όπως και τον ιερό ναό της Αγίας Παρασκευής που καταστράφηκε ολοσχερώς από την φωτιά.

Όσοι Έλληνες δεν έφυγαν τους σκότωσαν. Ορισμένοι από αυτούς είναι οι εξής: Θεοχάρης Πενίκου, Ιωάννης Παράσχου, Ευάγγελος Νικολάου, Δημήτριος Λάπας, Θωμάς Παναγιώτου, Αρετή Παναγιώτου, Γεωργάκης Αντριάς, Χαρίτος Παναγιώτου, Γεωργάκης Θεοφάνους, Μανούσης Τάσος, Δημήτριος Τάσος, Κωνσταντίνος Θεοδοσίου, Κωνσταντίνος Σταυρακάκης, Θεοδόσιος Νικολάου, Γιώργος Θυμιανού, Απόστολος Γεωργίου, Παναγιώτης Αδάμ, Παναγιώτης Γεωργίου, Κωνσταντίνος Δημητρίου.

Στις 6 Απριλίου πάλι του 1914, ήταν το Μαύρο Πάσα των Ελλήνων της Αν. Θράκης. Οι Νεότουρκοι με σύμβουλο τον Γερμανό στρατηγό Φον Σάντερ Λίμαν ήταν τότε που εκδίωξαν τους Έλληνες πολλών χωριών της Αν. Θράκης. Πραγματοποιήθηκαν διωγμοί, δολοφονίες, απελάσεις, διαρπαγές, εμπρησμοί και λεηλασίες κατά των Ελλήνων. Έριχναν προκηρύξεις που έγραφαν "ή φεύγετε ή θα σας σφάξουμε". Η εντολή των τουρκικών αρχών προς τους σφάχτες ήταν "Γιάμα, γιακίν, κεσίν" δηλαδή "Λεηλατήστε, κάψτε, σφάξτε". Ύστερα από αυτά τα γεγονότα αναγκάσθηκε το Πατριαρχείο να κλίσει τα σχολεία και τις εκκλησίες και να κηρύξει γενικό πένθος και την εκκλησία εν διωγμό υψώνοντας και έντονη φωνή διαμαρτυρίας προς την Υψηλή Πύλη και τους πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων.

Το 1920 με την απελευθέρωση της Αν. Θράκης από τον ελληνικό στρατό χιλιάδες Ανατολικοθρακιώτες επέστρεψαν στα χωριά τους αλλά τα βρήκαν ερειπωμένα και καμένα από τους Τούρκους.

Τον Σεπτέμβριο του 1922 ο ελληνικός στρατός τους ενημέρωσε ότι πρέπει να εγκαταλείψουν αμέσως το χωριό τους γιατί η Αν. Θράκη δόθηκε στους Τούρκους. Έτσι αμέσως και οι κάτοικοι του Θυμίτ-κιοϊ φόρτωσαν στα κάρα και στα ζώα τους από λίγα κινητά πράγματα και ξεκίνησαν για την ελεύθερη Ελλάδα.

Αφού πέρασαν τον Έβρο ποταμό μια οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Άνθεια Αλεξανδρούπολης και οι υπόλοιποι συνέχισαν, από αυτούς μια μικρή ομάδα εγκαταστάθηκε στην Αετοκορυφή Σαπών και στην Στρύμη Σαπών, μια μεγάλη ομάδα εγκαταστάθηκε στο Αρσάκειο και οι υπόλοιποι αναχώρησαν και εγκαταστάθηκαν στον Νεροφράχτη Δράμας, στο Γεφυρούδι Σερρών και στην Θεσσαλονίκη. Οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στο Αρσάκειο ήταν οι εξής:

• Αγγελάκης ή Αγγέλου Γεώργιος Χρήστος Θυμίτκιοϊ Ηράκλειας
• Αδαμάκη Μαγδαληνή Χαράλαμπος Δογάνκιοϊ Ηράκλειας
• Αποστολίδης Απόστολος Κίρκαγατς Εφέσου
• Αρλατάκης ή Χαριλάκης Ευαγγ. Γεώργιος Θυμίτκιοϊ
• Αρχοντάκη Διαλεχτή Κ. Θυμίτκιοϊ
• Αυτζάκη ή Αυτζή Δημητρούλα χήρα Συμεών Θυμίτκιοϊ
• Γαϊδατζίδης Θεοχάρης Κωνσταντίνος Θυμίτκιοϊ
• Γεωργαντάκη Ζαχαρίνα Δημήτριος Θυμίτκιοϊ
• Γεωργαντάς Χριστόδουλος Δημ. Θυμίτκιοϊ
• Γιαπιτζής Νικόλαος Δημήτριος Γιαγλατζίκ Νικομήδειας
• Γκάζος ή Γκαζάκης Παναγ. Λάμπρος Θυμίτκιοϊ
• Γκάζου ή Καζάκης Κων/νος Αθανάσιος Θυμίτκιοϊ
• Δαγκλάκης ή Νταγκάλης Κωνσταντίνος Χρήστος Θυμίτκιοϊ
• Ζησάκης Κωνσταντίνος Ζήσης Θυμίτκιοϊ
• Θεοδοσάκη Μαρία συζ. Σάββα γεν. Πάνδρακλα Θυμίτκιοϊ
• Θεοδοσάκης Δημ. Γεώργιος Θυμίτκιοϊ
• Θεοδοσάκης Χρήστος Παν. Θυμίτκιοϊ
• Θεοδοσάκης Ιωάννης Νικόλαος Θυμίτκιοϊ
• Θεοδοσάκης Θεοσόδιος Σάββας Θυμίτκιοϊ
• Καγκαλάκη ή Ταγειαλάκη Σουλτάνα χήρα Γεωργίου Θυμίτκιοϊ
• Καμπούρης Γεώργιος Νικολ. Ευθύμιον
• Καραδημητριάδης ή Καραβαγγέλης Ευαγ. Αργυρ. Θυμίτκιοϊ
• Καρανικόλας Ευάγγελος Καρυοφύλλης Σερέντζιον - Τυρολόης
• Κερανάς Δημήριος (κληρονόμοι) Θυμίτκιοϊ
• Κοκλίδου Αρχοντή Βαρνάβας γεν. Α. Παπάζογλου Θυμίτκιοϊ
• Κολλάκη Πετενιά συζ. Παναγ. - γεν. Παπαγεωργίου Θυμίτκιοϊ
• Κολλάκης Παναγιώτης Γεώργιος Θυμίτκιοϊ
• Κολλάκης Χαράλαμπος Γεώργιος Θυμίτκιοϊ
• Κολλάκης Σωτήριος Γεώργιος Θυμίτκιοϊ
• Κολλάκης Κωνσταντίνος Γεωργ. Θυμίτκιοϊ
• Κοσμαδάκη Αναστασία Χαράλαμπος Θυμίτκιοϊ
• Κουζουρούκης Κωνσταντίνος Λάμπρος Ευθύμιον - Ηράκλειας
• Κουκλάκης Γεώργιος Πολυζώης Θυμίτκιοϊ
• Κουκουζέλη Θεοπούλα συζ. Πολυζώη Θυμίτκιοϊ
• Κουκουζέλης Χρήστος Μιχ. Θυμίτκιοϊ
• Κουκουζέλης Πολυζώης Ανδρέας Θυμίτκιοϊ
• Κουλάκη Βασιλική Γεώργιος Θυμίτκιοϊ
• Κουσιράκης Νικόλαος Κ. Ευθύμιον - Ηράκλειας
• Κουτσαρδάκης Χρήστος Χριστόδουλος Θυμίτκιοϊ
• Κυριαζάκη Βασιλική χήρα Αποστόλου Θυμίτκιοϊ
• Κυριαζάκης Απόστολος (κληρονόμοι) Θυμίτκιοϊ
• Κυριαζάκης Θεοδωράκης Απόστολος Θυμίτκιοϊ
• Κωστάκης Γεώργιος Κων. Θυμίτκιοϊ Ηράκλειας
• Λουρμπάκης Δαμιανός Νικολ. Θυμίτκιοϊ
• Λουρμπάκης Νικολ. Κων. Θυμίτκιοϊ
• Ματακάκη Αγοραστή Χρήστος γεν. Μαντζανάκη Ν. Δαουδέλη Ηράκλειας
• Ματακάκης Γεώργιος Αδάμ Θυμίτκιοϊ
• Ματακάκης Ευαγ. Αδάμ Θυμίτκιοϊ
• Ματακάκης Χρήστος Αδάμ Θυμίτκιοϊ
• Μοσχάκης Ευάγγελος Μόσχου Θυμίτκιοϊ
• Μουτακάκης Βασιλ. Θεοδ. Θυμίτκιοϊ
• Μπουγατζάκης Ευάγγελος Χρήστος Θυμίτκιοϊ
• Μυλωνάς Αναστάσιος Γεώργιος Θυμίτκιοϊ
• Μυλωνάς Γεώργιος Αναστ. Θυμίτκιοϊ
• Μυλωνάς Παναγ. Αναστ. Ευθύμιον Μαλγάρων
• Ντακάκης Θεοδόσιος Παπαμαυρουδής Θυμίτκιοϊ
• Ξενοδοχίδης Παύλος Χαραλ. Αμπουλβάρ Καρς
• Ομπασάκη Αθανασία συζ. Κωνσταντίνου γεν. Διανή Θυμίτκιοϊ
• Ομπασάκης Κωνσταντίνος Νεραντζάκη Θυμίτκιοϊ
• Παπαδάκης ή Παπαδημητρίου Αθαν. Δημ. Θυμίτκιοϊ
• Παπαδάκης ή Παπαδημητρίου Χρήστος Δημ. Θυμίτκιοϊ
• Πετμεζά Ευαγγελία συζ. Κωνσταντίνου γεν. Ομπασάκη Θυμίτκιοϊ
• Πετμεζάς Θεολόγος Κωνσταντίνος Θυμίτκιοϊ
• Πετμεζάς Κωνσταντίνος Αθαν. Θυμίτκιοϊ
• Πεχλιβάνης Κωνσταντίνος Ευθ. Θυμίτκιοϊ
• Πεχλιβάνης Αθαν. Ευθ. Θυμίτκιοϊ
• Τζιτζαράκης ή Τσιτράκης Παναγ. Δημ. Θυμίτκιοϊ
• Τσακίρης Θεόδωρος Παναγιώτης Σχολάριον Ηράκλειας
• Τσανδάκης Γεώργιος Χαράλαμπος Θυμίτκιοϊ
• Τσαντάκης Αλεξ. Σωτήριος Θυμίτκιοϊ
• Τσαντάκης Χαράλαμπος Θυμίτκιοϊ
• Τσαρουχάκης Μαναγ. Κωνσταντίνου Θυμίτκιοϊ
• Τσαρουχάκης Αθανάσιος Κωνσταντίνου Μάλγαρα Ηράκλειας
• Τσιμουρτάγκα Σταυρούλα συζ. Παναγ. - Δημ. Κερανά Θυμίτκιοϊ
• Τσιμουρτάγκας Παναγιώτης Κωνσταντίνου ή Σωτηρίου Θυμίτκιοϊ
• Τσιρτσή Μαρία Αλέξανδρος Θυμίτκιοϊ
• Τσιτσαράκης Κωνσταντίνος Χρήστος Θυμίτκιοϊ
• Φουσταδάκη Αποστολία Αθανάσιος Θυμίτκιοϊ
• Φουτσιτζής Χρήστος Δήμος Σουλταν Κιοϊ Ηράκλειας
• Χρηστακάκης Λάμπρος Ιωάννης Θυμίτκιοϊ
• Χρηστακάκης Ιωάννης Χρήστου Θυμίτκιοϊ
• Χρηστακάκης Χρήστος Θεοδώρου Θυμίτκιοϊ
• Χρηστακάκης Χρήστος Παράσχος Θυμίτκιοϊ

Στην αρχή φιλοξενήθηκαν σε σπίτια μουσουλμάνων μέχρι να χτίσουν τα σπίτια τους, ορισμένοι δε εγκαταστάθηκαν στα λίγα εγκαταλειμμένα σπίτια των βουλγαρόφωνων που είχαν φύγει με την συμφωνία ανταλλαγής προσφύγων Ελλάδος - Βουλγαρίας, σήμερα ένα μόνο σπίτι σώζεται ακόμα από τότε. Αφού τους μοίρασαν τα οικόπεδα βοηθώντας ο ένας τον άλλον με πλιθιές και με ξύλα που έφερναν από το δάσος έκτισαν τα σπίτια τους. Όλοι άνοιξαν και από ένα πηγάδι στην αυλή τους, επειδή όμως το νερό δεν ήταν καλό το χρησιμοποιούσαν για τα ζώα τους, για το πλύσιμο και για το μπάνιο τους. Έτσι προμηθεύονταν όλοι νερό από ένα πηγάδι που υπήρχε στην γειτονιά των μουσουλμάνων.

Σε λίγο τους μοίρασαν από 40 στρέμματα περίπου σε κάθε οικογένεια ανάλογα με τον αριθμό ατόμων. Τα χωράφια τα ξεχέρσωσαν με τα βόδια όπου έσπειραν σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι και άλλα. Από κτηνοτροφία είχαν βουβάλια μια και νότια το έδαφος ήταν βαλτώδες, επίσης διατηρούσαν γελάδια, πρόβατα και γίδια. 

Σε λίγο έκτισαν το σχολείο και μια μικρή εκκλησία με ξύλα και σανίδια. Το 1950 περίπου έκτισαν την σημερινή εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή, της οποίας εφημέριος σήμερα είναι ο ιερέας Αρχοντής Μυλωνάς. Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ένας ήρωας έδωσε το αίμα του για την πατρίδα, ήταν ο Αρλακάκης Παναγιώτης του Ευαγγέλου, αιωνία του η μνήμη.

Όπως μας ενημερώνει σήμερα ο 92χρονος Γεώργιος Πετμεζάς θυμάται που ήλθαν οι Γερμανοί στο χωριό τον Απρίλιο του 1941 στην πλατεία με τις μηχανές και τα στρατιωτικά αυτοκίνητα. Εκεί άναψαν φωτιές και μέσα σε καζάνια έψησαν το φαγητό τους. Σε 2-3 ημέρες έφτασαν οι Βούλγαροι έποικοι, τους βλέπαμε με κουρελιασμένα ρούχα, πεινασμένους και αναρωτιόμασταν αυτοί μας κατέλαβαν, βέβαια ότι έγινε έγινε από τους Γερμανούς. Οι Βούλγαροι έποικοι έβαλαν τους Έλληνες να μένουν 2-3 οικογένειες σε κάθε σπίτι μένοντας οι ίδιοι μέσα, τους πήρανε τα χωράφια δίνοντας τους μόνο ένα μικρό ποσοστό. Κάθε μήνα από μια οικογένεια Ελλήνων χριστιανών έδινε από ένα ζώο για το στρατό των Βουλγάρων. Η πείνα και το γνωστό βουλγάρικο ξύλο ήταν σε καθημερινό φαινόμενο. Μετά τις 8 η ώρα το βράδυ απαγορευόταν η κυκλοφορία των Ελλήνων χριστιανών. Τους μουσουλμάνους δεν τους πείραζαν ποτέ μάλιστα υπήρχε και ένας κλητήρας μουσουλμάνος που όταν ήθελαν οι Βούλγαροι να οργώσουν τα χωράφια τους αυτός ανέβαινε στο μιναρέ και φώναζε "Αύριο το πρωί όλοι οι Έλληνες χριστιανοί θα έλθουν με τα βόδια τους και με τα άροτρα για να οργώσουν τα χωράφια των Βουλγάρων", όποιος δεν άκουγε την εντολή αυτή τον περίμενε το άγριο ξύλο.

Ορισμένοι λόγω της πείνας "έκλεβαν" κρυφά από τα χωράφια τους λίγο σιτάρι και με το χειρόμυλο το έκανε αλεύρι για να φάνε, αν τους έπιανε ο Βούλγαρος αγροφύλακας τους εξανάγκαζε να το παραδώσουν στο τζαμί.

Από το χωριό οι Βούλγαροι στείλανε ντουρντουβάκια στην Βουλγαρία τον Τσιμουρδάγκα Χρυσόστομο, τον Κουκλάκη Χαράλαμπο, τον Κουκουζέλη Αθανάσιο, τον Γκάζο Χαράλαμπο και ορισμένους άλλους. Ευτυχώς το 1944 επέστρεψαν όλοι πίσω σώοι.

Από το χωριό ο Θεοδοσάκης Χρήστος που τον είχαν πάρει οι έποικοι το σπίτι του και εγκαταστάθηκαν μέσα βλέποντας μια μέρα τον έποικο Βούλγαρο φούντωσε και τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει. Αμέσως άρχισε ο βουλγαρικός στρατός να τον καταδιώκει για να τον σκοτώσει, αυτός έφυγε και πήγε στα Κασσιτερά και από εκεί στο Κίζαρι με σκοπό να φύγει αντάρτης στο βουνό, βγαίνοντας από το χωριό όμως έπεσε σε ενέδρα του βουλγαρικού στρατού και τον σκότωσαν μετά από φρικτά βασανιστήρια. Ο Δήμος Σαπών ανήγειρε ηρώο δίπλα στο Σφαγείο προς τιμή του όπως και για όλους τους υπόλοιπους ήρωες της περιοχής Σαπών που έπεσαν για την πατρίδα.

Αρχαιότητες
Περίπου 2 χλμ νότια του χωριού διακρίνεται ένα μικρό και ορθογώνιο οχυρηματικό τείχος ενισχυμένο με κυκλικούς πύργους πρωτοβυζαντινής περιόδου. Νότια του χωριού βρέθηκαν με το πέρασμα του αγωγού νεκροταφείο υστερορωμαϊκών και βυζαντινών χρόνων με πολλές ταφές (55). Επίσης ένας κεραμικός κλίβανος, ένα πηγάδι κι ένας μονόχωρος κοιμητηριακός ναός. Το 1964 σε αγροτεμάχιο μεταξύ Αρσακείου και Αετόλοφου βρέθηκε Μιλιοδείκτης της Αρχαίας Εγνατίας οδού που χρονολογείται στα χρόνια του αυτοκράτορα Μαξιμίνου (235-238 μ.Χ.), παλαιοί κάτοικοι του χωριού αναφέρουν ότι στην περιοχή υπήρχε λιθόστρωτος δρόμος που τον αποκαλούσαν Εγνατία. Εδώ τέλος θα πρέπει να αναζητηθεί ένας σταθμός της Αρχαίας Εγνατίας οδού με το όνομα Brendice ή Britice. 

Ο Πολιτιστικός Μορφωτικός Σύλλογος του χωριού κάνει πολλές δράσεις κάθε χρόνο, διατηρώντας χορευτικά τμήματα ενηλίκων και παιδιών με χοροδιδάσκαλο τον φιλόλογο Γεώργιο Κωστάκη, έφτιαξε μικρό λαογραφικό μουσείο, που μέσα έχει παραδοσιακές φορεσιές των προγόνων τους, καθημερινά εργαλεία, κεντήματα, υφαντά και άλλα. Επίσης αναβιώνει πολλά έθιμα της πατρίδας τους. Είναι πολύ δραστήριος και έχει πάνω από 250 μέλη.

Τα ονόματα των εγκατασταθέντων προσφύγων στο χωριό όπως και σε άλλα χωριά της επαρχίας Σαπών τα αλιεύσαμε από το διαδίκτυο από το oisapes.mysch.gr του Κεραμυδά Γεώργιου, για την ωραία αυτή εργασία του θα έπρεπε ήδη ο Δήμος Σαπών να τον είχε βραβεύσει.  

Από το χωριό πολλά παιδιά σπούδασαν και έχουν τοποθετηθεί επάξια σε κάποιες θέσεις μεταξύ αυτών είναι και ο Γεωργαντάς Γεώργιος, άξιος καθηγητής γαλλικών, συγγραφέας και εκδότης 150 εκπαιδευτικών γαλλικών βιβλίων που κυκλοφορούν σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Είναι κατάφορτος από παιδαγωγικούς τίτλους της ημεδαπής και της αλλοδαπής. Για την προσφορά του τιμήθηκε από την Γαλλική Δημοκρατία η οποία του απένειμε το παράσημο του Ιππότη των Ακαδημαϊκών Φοινίκων. Η επίδοση αυτή είναι μια από τις υψηλότερες διακρίσεις στην Γαλλία για επιδόσεις και επιτεύγματα στην Εκπαίδευση και τον Πολιτισμό. Επίσης βραβεύτηκε για τους ίδιους λόγους από τον Δήμο Σαπών, από το 8ο Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών και από πολλούς άλλους πολιτιστικούς φορείς και συλλόγους.

Άξιος επαίνου επίσης είναι και ο καταγόμενος από το χωριό Στέλιος Ματακάκης, ο οποίος σπούδασε στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, όπως και σε μεταπτυχιακές σπουδές στο ΜΕΤ του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Είναι ενεργό μέλος του μουσικού σχήματος "Θρακόμελο", έχει εμφανιστεί σε πολλές εκδηλώσεις όλα αυτά τα χρόνια. Με το "Θρακόμελο", επίσης έχουν εκδώσει πολλά ανέκδοτα τραγούδια και σκοπούς του Αρσακείου που αποτελούν προϊόν προσωπικής έρευνας και καταγραφής του. Ο Στέλιος διδάσκει παραδοσιακή μουσική σε μουσικά σχολεία και άλλους φορείς της Ελλάδος. Επίσης είναι μέλος του Συμβουλίου της Θρακικής Εστίας Θεσσαλονίκης.

Από το χωριό κατάγεται επίσης και ο Γεώργιος Κουκλάκης ιατρός γαστρεντερολόγος καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, όπως και ο Γεώργιος Χρηστακάκης, ταξίαρχος στα Τεθωρακισμένα.

-----------------------------------------
Πηγές
Πετμεζάς Γεώργιος
Θρακικός Ηλεκτρονικός Θησαυρός
oisapes.mysch.gr Κεραμυδάς Γεώργιος
Απόστολος Ευθυμιάδης