Ευχές για τη νέα χρονιά!

Το έργο είναι γνωστό,  θα το έχετε δει κι εσείς: παραμονές του νέου χρόνου βρισκόμαστε αγκαλιά με το όνειρο μιας πιο αποτελεσματικής και «αναβαθμισμένης» έκδοσης του εαυτού και της ζωής μας. Μας υποσχόμαστε: «θα κάνω τα πράγματα αλλιώς», «θα κάνω τη σωστή επιλογή», «θα δώσω νόημα στη ζωή και τη δουλειά μου», «θα  οριοθετήσω τις σχέσεις μου»,  «θα πάρω την προαγωγή που αξίζω».  Όλα αυτά μοιάζουν στο σκεπτικό τύπου "δίαιτα από Δευτέρα". Ξεκινούν από "αυτομαστίγωση, εκφράζουν μεγαλεπήβολα σχέδια, μη ρεαλιστικές αποφάσεις και γίνονται με υπερβολική αυστηρότητα απέναντι στον εαυτό, πασχίζοντας να τον διορθώσουν. 

Η αλλαγή του χρόνου που αποτελεί ένα εξωτερικά προσδιορισμένο  ορόσημο,   είναι συχνά μια συνθήκη ικανή για να σκεφτούμε νέα πράγματα, να ονειρευτούμε, να μας υποσχεθούμε. Αυτή όμως η εξωτερική νέα αρχή δεν είναι ικανή να κάνει την πρόθεσή μας αποτέλεσμα και την επιθυμία μας πραγματικότητα. Έτσι, παρά τις ευχές και τις ελπίδες, η νέα χρονιά σπανίως αποδεικνύεται στην πράξη το ξεκίνημα για νέα πράγματα.

Γιατί, όμως, τελικά δεν τα καταφέρνουμε, εγκαταλείπουμε ή δεν ξεκινάμε καν;

Γιατί παρότι η χρονιά είναι νέα, εντούτοις εμείς είμαστε παλιοί.

Πολλοί άνθρωποι γύρω μας δεν απολαμβάνουν πράγματα από την ζωή, έχουν ένα γενικό και αόριστο δυσάρεστο συναίσθημα, μια εσωτερική αίσθηση έλλειψης, γκρινιάζουν που η καθημερινότητά τους δεν έχει ενδιαφέρον, που η ζωή τους δεν είναι όπως την είχαν φανταστεί,  που  επιρρίπτουν ευθύνες στους άλλους, που αναμασούν το παρελθόν  χωρίς όμως να μπαίνουν στην ίδια την δράση της αλλαγής τους στο εδώ και τώρα. 

Οι περισσότεροι από εμάς διστάζουμε να αφήσουμε τη ζώνη της άνεσής μας. Αισθανόμαστε ασφάλεια να είμαστε σε οικείο περιβάλλον. Ακολουθούμε τους ίδιους άτονους ρυθμούς ζωής, τις ίδιες συνήθειες και ενέργειες, την ίδια ρουτίνα. Από όλα όσα έχουμε συνηθίσει να έχουμε, να είμαστε, να κάνουμε, δε θέλουμε να φύγουμε, να ξεβολευτούμε.  Μας καλοπιάνουμε λέγοντας πως δεν είναι ιδανικές οι συνθήκες για αλλαγές, αφηνόμαστε στην τύχη. 

Όσο όμως μένουμε στάσιμοι εμείς, στάσιμη θα μένει κι η ζωή μας. Η ζωή δεν αλλάζει, αν δεν αλλάξουν όσα κάνουμε.  Καμία αλλαγή δεν θα έρθει να χτυπήσει την πόρτα μας. 

Δεν μπορούμε να ζητάμε την περιπέτεια στη ζωή βλέποντας ταινίες δράσης από τον καναπέ μας. Δε γίνεται να περιμένουμε να ανεβούμε στον Όλυμπο όταν πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο μέχρι το περίπτερο. Δεν αλλάζει η ζωή, αν κάθε μέρα φοράμε τα ίδια παπούτσια, πηγαίνουμε στα ίδια μέρη, λέμε και κάνουμε τα ίδια πράγματα.

Μόνο αλλάζοντας τις συνήθειές μας, τον τρόπο ζωής και τη σκοπιά από την οποία βλέπουμε τον κόσμο, έρχεται η αλλαγή.
Οι αλλαγές έρχονται όταν σταματάμε να είμαστε εκείνοι που ήμασταν. Τις αλλαγές εμείς τις προκαλούμε όταν ξεφορτωνόμαστε όσα μας αναστατώνουν και  κλέβουν τη χαρά μας, όσα μας κρατούν αιχμάλωτους στις ίδιες βαρετές, ανούσιες συνθήκες.
Το 2018 θέλω να ζήσω διαφορετικά. Να ανοίξω τα όριά μου, να απαλλαγώ από τις περιοριστικές πεποιθήσεις, να τολμήσω. Τη νέα χρονιά, βγαίνω από την ασφάλεια μου και μου φέρνω τις αλλαγές στη ζωή μου:

Κάνω μια αλλαγή με τα μέσα που διαθέτω. Διαβάζω ένα διαφορετικό είδος βιβλίου από ό,τι συνηθίζω. Ακούω ένα νέο είδος μουσικής. Παρακολουθώ μία ταινία που θεωρούσα ότι δεν θα μπορούσα να δω ποτέ. 
Δοκιμάζω νέες γεύσεις.  

Γίνομαι χορτοφάγος για μια εβδομάδα. Σηκώνομαι το πρωί μία ώρα νωρίτερα. Παίρνω το ποδήλατο για να πάω στη δουλειά και όχι το αυτοκίνητο. Δεν αναβάλλω τίποτε για μία εβδομάδα.

Τολμώ και κάνω κάτι που έως τώρα έλεγα ότι δεν θα κάνω ποτέ. Φαραώ ρούχα που δεν έχω ξαναφορέσει.  Ξεκινάω εγώ τη συζήτηση με ένα πολύ ωραίο άντρα ή μια πολύ ωραία γυναίκα. Επισκέπτομαι ένα νέο τόπο.  Περνάω μια νύχτα σε μία άλλη πόλη. Δοκιμάζω να κάνω κάμπινγκ. Επιλέγω το βουνό αντί για τη θάλασσα. Αγοράζω τα φρούτα και τα λαχανικά μου από ένα άλλο σημείο της πόλης.

Μαθαίνω ό,τι μπορώ, ακόμη και όταν δεν νιώθω άνετα. Το να μην νιώθω άνετα δεν είναι λόγος για να μην κάνω τίποτε. Το να “ξεβολευτώ” σημαίνει ότι δημιουργώ μία νέα και διαφορετική προοπτική στη ζωή μου. Σημαίνει ότι ζω πέρα από τις συνήθειές μου. Σημαίνει ότι δεν είμαι μόνο όσα έκανα έως τώρα, αλλά και πολλά άλλα. Δεν πειράζει καθόλου αν νιώσω περίεργα, δύσκολα ακόμα και δυσάρεστα. Πάνω από όλα, θα νιώσω ότι μπορώ να κάνω πράγματα που ποτέ δεν πίστευα ότι θα κάνω και θα γίνω αυτό που θεωρούσα ότι δεν μπορώ να γίνω.

Δημιουργώ χρόνο για τον πολύτιμο εαυτό μου. Κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, που με βοηθούν να γνωρίσω τον εαυτό μου και να καθαρίσω το μυαλό μου. 

Αφιερώνω χρόνο στους δικούς μου ανθρώπους. Κλείνω το κινητό μου, απολαμβάνω συζητήσεις, αγκαλιές και παιχνίδια, χτίζοντας έτσι τις πιο ωραίες αναμνήσεις.

Ξεκαθαρίζω ποιά είναι τα σημαντικά για μένα  και αρνούμαι ευγενικά ό,τι μου φορτώνει την ημέρα και δε με αφορά.
Αγωνίζομαι  για την προσωπική μου ανάπτυξη, βρίσκομαι ευθυγραμμισμένος με τον αληθινό μου εαυτό και το αληθινό νόημα της ζωής μου, πραγματοποιώ έναν σκοπό ζωής βασιζόμενο στα ιδιαίτερα ταλέντα και στις μοναδικές μου ικανότητες. 
Σχεδιάζω τη ζωή μου, ώστε η κατεύθυνση της να είναι η χαρά.

Αποφεύγω τα «Αν είχα καλύτερη δουλειά, τότε θα.... ήμουν χαρούμενος», «Αν είχα περισσότερα χρήματα, τότε θα... ήμουν ευτυχισμένος», «Αν έχανα βάρος... τότε θα ήμουν καλά», «Αν είχα άλλο σύντροφο, τότε θα...». Όταν μπαίνω σε αυτόν τον τρόπο σκέψης, είναι σα να μηδενίζω τα όσα έχω καταφέρει, τα όσα έχω κερδίσει, τα όσα έχω αποκτήσει και τα όσα είμαι.

Επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσει ευτυχία, να χαρεί, να χαλαρώσει, να απολαύσει. Πολλοί άνθρωποι, παρότι λένε πως ψάχνουν για την ευτυχία και τη χαρά, βαθιά μέσα τους δε πιστεύουν πως την αξίζουν. Δε πιστεύουν πως είναι άξιοι να νιώσουν αυτό το συναίσθημα. Είναι γεμάτοι ενοχές κι έτσι χάνουν όλες τις στιγμές της χαράς και άρα και τον τρόπο να φτάσουν στην ευτυχία. 
Με τον νέο χρόνο αφήνομαι να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Να δώσω και να δοθώ. Να μοιραστώ τις πιο τρυφερές μου στιγμές με αυτούς που αξίζουν για μένα. Αφήνομαι να συγχωρώ. Να μην κρατώ κακία. Βγάζω τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου. Κρατώ κοντά μου αυτούς που χαίρονται με τη χαρά μου, αυτούς που θέλουν να με βλέπουν χαρούμενο και κάνουν πράξεις για να μου το αποδείξουν.

Το 2018 δεν μένω στάσιμος. Προχωρώ μπροστά. Ψάχνω τρόπους να γίνομαι καλύτερος. Βρίσκω χρόνο να χαζέψω το ηλιοβασίλεμα. Μαθαίνω να αγαπώ τον εαυτό μου και να συναναστρέφομαι μόνο όσους με αγαπούν. Με προσέχω. Βάζω όρια στις σχέσεις μου και ρίχνω τοίχους όταν χρειάζεται. Περνώ χρόνο με τους αγαπημένους μου και δεν θεωρώ τίποτα ως δεδομένο. 
Το 2018 είμαι παρών στις στιγμές μου. 

Την πένα της ζωής μας, την κρατάμε εμείς. Μπορούμε να γράψουμε καινούριες σελίδες, μπορούμε να κάνουμε τις αλλαγές που θέλουμε, μπορούμε να αποκτήσουμε ολοκαίνουρια φτερά και να πετάξουμε.

Ας κάνουμε αλλαγές, όχι λόγω της αλλαγής του χρόνου, άλλα όταν εμείς αποφασίσουμε ότι τις θέλουμε.  

Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε αλλαγή θα γίνει μια αρχή που θα έχει να προσφέρει αυθεντικότητα και αξία στη ζωή μας και δεν θα έχει κανένα χρονικό, τοπικό ή άλλο περιορισμό. Μπορεί να συμβεί οπουδήποτε, οπωσδήποτε και από οποιονδήποτε.  

Η ζωή μας χαρίστηκε μια φορά και το αφού είμαστε ακόμα εδώ ας το εκμεταλλευτούμε στο έπακρον. Το πώς θα την ξοδέψουμε, θα την αξιοποιήσουμε ή θα την αγνοήσουμε είναι καθαρά προσωπική μας υπόθεση.

Ας είναι λοιπόν το ξεκίνημα της νέας χρονιάς αφετηρία μίας δημιουργικής εποχής και μιας νέας καλύτερης προοπτικής του εαυτού μας. 

 Καλή χρονιά, όποτε κι αν αρχίσει για τον καθένα!