"Η Επανάσταση των πλουσίων"

Οι κρίσιμες εξελίξεις στην Ισπανία μετά το δημοψήφισμα στην Καταλονία μας βάζουν για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες σε περίεργες και επικίνδυνες σκέψεις.

Προσωπικά θεωρώ αδιανόητη την απόσχιση από οποιοδήποτε Ευρωπαϊκό Κράτος εδαφικής επικράτειας και νομίζω ότι και το δικό μας εθνικό συμφέρον επιβάλλει να παραμείνουμε  σταθεροί και αδιαπραγμάτευτοι σε αυτή τη θέση.

Όμως για να προσεγγίσει κανείς ένα τόσο σοβαρό και περίπλοκο θέμα θα πρέπει να έχει γνώση του εκάστοτε ιστορικού και κοινωνικού πλαισίου.
Δε θα προχωρήσω εδώ στην παράθεση ιστορικών γεγονότων του Ισπανικού εμφυλίου αλλά καλό είναι κανείς τώρα που η γνώση είναι εύκολα προσβάσιμη στο διαδίκτυο να ανατρέξει στα ιστορικά γεγονότα.

Θα προσεγγίσω κοινωνικά το θέμα διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε το περίεργο αντί να αντιδρούν οι φτωχοί και κατατρεγμένοι αντιδρά κοινωνικά μια πλούσια περιφέρεια της Ισπανίας επειδή θεωρεί ότι παράγει πλούτο που αναλώνεται στην κάλυψη των ελλειμάτων της υπόλοιπης χώρας.
Και αν δούμε λίγο γενικότερα το θέμα η τάση αυτή δεν υπάρχει μόνο στην Ισπανία αλλά και ευρύτερα στην Ευρώπη αφού και στον πλούσιο Ιταλικό βορρά υπάρχουν κινήματα και φωνές για περισσότερη αυτονομία.

Σίγουρα έρχεται στο μυαλό μας και η δική μας περιπέτεια με τα μνημόνια, όπου οι δημοσιονομικά συνετές χώρες του βορρά απαιτούσαν να αφεθούν στην τύχη τους οι σπάταλες και αντιπαραγωγικές χώρες του νότου μεταξύ αυτών και η Ελλάδα.

Στον 21ο αιώνα αντί να προχωράμε στην εμβάθυνση της αλληλεγγύης στην Ευρώπη μάλλον επιστρέφουμε σε διαιρέσεις του κακού παρελθόντος και δυστυχώς δεν έχουμε πραγματικά κοινωνικά προοδεύσει, διότι μόλις έρχονται τα δύσκολα και η οικονομική πρόοδος σταματά αντί να σκεφθούμε αλληλέγγυα ο καθένας περιχαρακώνεται στα μικρά του συμφέροντα.

Αυτό που ξεκίνησε στην Καταλονία μπορεί να έχει προσωρινά ανασταλεί αλλά αποτελεί μια επικίνδυνη εξέλιξη για την διεθνή σταθερότητα, διότι πλέον συζητούνται ανοιχτά πράγματα τα οποία για δεκαετίες θεωρούνταν αδιανόητα.

Η οικονομική κρίση άφησε τα σημάδια της στην πολιτισμένη Ευρώπη και η άνοδος των απανταχού εθνικισμών αποδεικνύει ότι χάνεται σταδιακά το ανοικτό και αλληλέγγυο πνεύμα πάνω στο οποίο φιλοδοξούσε να οικοδομηθεί η Ενωμένη Ευρώπη.

Για αυτό και εμείς για να μη μείνουμε οι «φτωχοί συγγενείς» σε ένα κόσμο που θα παίρνει αποστάσεις από τους «προβληματικούς», ας ξυπνήσουμε έγκαιρα και ας εκμεταλλευτούμε στο έπακρο κάθε υλική και άυλη υπεραξία που έχει ο τόπος μας, όπως η ενέργεια, ο τουρισμός και ο πολιτισμός. 
Στο χέρι μας είναι να μη μείνουμε οι διασκεδαστές και οι τροχονόμοι των μεταναστευτικών ροών της ανεπτυγμένης Ευρώπης.