«Κλειστοφοβία»

Το χαρακτηριστικό της χώρας μας είναι το φώς και η θάλασσα και για αυτό επανειλημμένα έχει λεχθεί ότι έχουμε το καλύτερο οικόπεδο του κόσμου.

Όμως παρά τα μοναδικά αυτά γεωγραφικά και κλιματολογικά χαρακτηριστικά έχω την αίσθηση από το περιβάλλον μου ότι μπαίνουμε σε ένα όλο και πιο σκοτεινό λαγούμι με αποτέλεσμα να συναντάς γύρω σου διαρκώς αγχωμένους και «κλειστοφοβικούς» ανθρώπους.

Και λέγοντας «κλειστοφοβικούς» εννοώ ανθρώπους που αισθάνονται πιεσμένοι, γιατί τους λείπει το οξυγόνο της προοπτικής.  

Ακόμα και με μαγικό τρόπο να λυθούν όλες οι οικονομικές και εθνικές εκκρεμότητες της χώρας δε θα υπάρξει άμεσα μεγάλο περιθώριο για ανάπτυξη, γιατί έχει δημιουργηθεί γύρω μας ένα δύσκολο και επιθετικό κοινωνικό περιβάλλον.

Ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι η μόνη λύση είναι η φυγή προς τα εμπρός κανείς δε φαίνεται έτοιμος να αξιολογήσει και να αξιολογηθεί προκειμένου να χτιστεί ξανά η χώρα σε νέες θεσμικές βάσεις και όλοι γλυκοκοιτάζουμε την παλινόρθωση του παλιού συστήματος με νέα ρουσφέτια και νέες διαπλοκές.

Δε βλέπω παρά τα χρόνια της κρίσης να κάνουμε ειλικρινή αυτοκριτική για τα παθήματά μας και όπως «τσιμπήσαμε» σε κινήματα αγανακτισμένων που αναζήτησαν την πηγή του κακού σε διεθνείς συνομωσίες είμαστε έτοιμοι να «ξανατσιμπήσουμε» σε οτιδήποτε μας υποσχεθεί εύκολη και άκοπη προοπτική.

Αλήθεια που είναι τώρα οι «αγανακτισμένοι»; Αφού τα προβλήματα του λαού είναι ακόμα παρόντα, γιατί δεν είναι παρόντες και οι «αγανακτισμένοι»;

Δε χρειάζεται μεγάλη φιλοσοφία για να καταλάβουμε ότι ο λαός χειραγωγείται πολιτικά μέσα από τέτοιες διαδικασίες, και τελικά στο τέλος μένει μόνος και προδομένος.

Όσο δε θα δεχόμαστε να αλλάξουμε οι ίδιοι δε μπορούμε να ελπίζουμε σε καμιά πραγματική βελτίωση στη χώρα γιατί το πρόβλημά μας είναι πρώτα θεσμικό και μετά οικονομικό.  

Το «κλειστοφοβικό» αίσθημα θα φύγει όταν δε θα φοβόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και όταν θα δώσουμε σε πρόσωπα και αξίες το οξυγόνο για να αναπτυχθούν.