«Κούραση και βαρεμάρα»

Ξανά τα ίδια και κάπου και οι πιο υπομονετικοί χάνουν τα λόγια τους και την υπομονή τους.

Άνοδος κρουσμάτων, μεταλλάξεις του ιού και πάλι στο ίδιο έργο θεατές με νέους περιορισμούς προ των πυλών.

Το αίσθημα που κυριαρχεί στην κοινωνία είναι κούραση και απογοήτευση, γιατί και η νέα χρονιά στην οποία επενδύσαμε πολλά φαίνεται να έχει περιπέτειες.

Ένα άλλο συναίσθημα που επίσης κυριαρχεί στην κοινωνία είναι της βαρεμάρας από τα ίδια και τα ίδια που επαναλαμβάνονται χωρίς τελικά να καταλήγουν κάπου.

Τι να κάνουμε θα μου πείτε αφού έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση.

Θα σας πω λοιπόν τι μπορούμε να κάνουμε.

Το πρώτο και σημαντικότερο είναι να μιλούν λιγότεροι και λιγότερο για την πανδημία, για τα εμβόλια και για κάθε τι που σχετίζεται με την έκτακτη κατάσταση που διανύουμε.

Είμαι πεπεισμένος ότι η υπερβολική προβολή επιστημόνων και απόψεων γύρω από την πανδημία και τις πιθανές εξελίξεις της δε βοηθά τη γενική ψυχολογία αλλά αντίθετα την καταρρακώνει, διότι γεμίζει με φοβίες τους απλούς ανθρώπους που αδυνατούν να διαχειριστούν όλες αυτές τις πληροφορίες.

Λιγότερα λόγια λοιπόν και μόνο από αρμόδια χείλη σίγουρα θα ωφελήσουν τουλάχιστον στο επίπεδο της σωστής και ψύχραιμης ενημέρωσης.

Η κούραση βέβαια εκτός από ψυχολογική είναι και οικονομική και επειδή το πράγμα τραβάει μακριά νομίζω ότι είναι τίμιο μόλις βγούμε στο «ξέφωτο» της πανδημίας να κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση.

Η συζήτηση αυτή θα πρέπει να έχει ως αντικείμενο με ποιο τρόπο θα μπορέσει να ξεκινήσει ξανά η ελεύθερη οικονομία που έχει αντικειμενικά καταστραφεί.

Και για να είμαστε σωστοί πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε σε ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο», όπου θα τύχουν βοήθειας πρώτα αυτοί που «μηδένισαν» στην πανδημία.

Σέβομαι απόλυτα τους εργαζόμενους του δημοσίου αλλά αλλιώς είναι να περνάς την πανδημία με το «μήνας μπαίνει - μήνας βγαίνει» και αλλιώς με το λουκέτο.

Έχουμε όλοι βαρεθεί και κουραστεί από την κατάσταση αυτή, όμως καλό είναι να κάνουμε κάποιες σκέψεις για την επόμενη μέρα, γιατί οι ανάγκες θα είναι πολλές και πιεστικές.

Υπομονή, σχέδιο και ελπίδα είναι η μόνη συνταγή που μπορώ να σκεφτώ τη στιγμή αυτή.