Μια μητέρα, μια μαγική πένα και δυο παιδιά στο φάσμα του αυτισμού

Με την κα Παπαδοπούλου δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, εντούτοις την «ανακάλυψα» μέσω των  λέξεων που μοιράζεται με το αναγνωστικό της κοινό στο προσωπικό της ιστολόγιο (http://tismamastaparamithia.blogspot.gr). Έτσι, με αφορμή το πρώτο της μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Συμμετρία, βρήκα την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί της και να δώσω την ευκαιρία σε όλους εσάς, να μάθετε μια συγκλονιστική ιστορία που μας διδάσκει για τα όσα αναπάντεχα φέρνει η ζωή. 
«Κάθε παιδί που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού είναι μοναδικό, όσο μοναδικός και σπάνιος είναι κάθε άνθρωπος». Η Μαρία Παπαδοπούλου από όσο θυμάται έγραφε, είναι μητέρα δυο ιδιαίτερων παιδιών στο φάσμα του αυτισμού και μέσα από το βιβλίο της «Το μπλε που αγκαλιάζει» μοιράζεται με όλους εμάς, το ταξίδι που διανύει μια οικογένεια από τη στιγμή που η διάγνωση φτάνει στο κατώφλι της.

 «Μέσα από αυτό το βιβλίο, θα προσπαθήσω να κρατήσω το χέρι της μητέρας, που παίρνει την ίδια διάγνωση για το παιδί της και νιώθει ό,τι ένιωσα κι εγώ. Θα ήθελα να δώσω το χέρι στους γονείς, που δεν έτυχε να πάρουν τη διάγνωση αυτή και να τους δείξω το δρόμο που βαδίζουμε. Θα ήθελα να δει ο δάσκαλος, τί αισθάνονται τα παιδιά μας στο χώρο του σχολείου. Ποια μαγεία κρύβεται μέσα τους!» σημειώνει στην εισαγωγή του βιβλίου της, η συγγραφέας. 

Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε  η κα Παπαδοπούλου, μας μεταφέρει στη δική της πραγματικότητα, ταυτόχρονα, για μικρά και μεγάλα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, στην οικογένεια μας, στους γύρω μας στο κόσμο γενικότερα. Ερωτήματα που απαντώνται με μεγάλη δόση αγάπης και ελπίδας «για ένα κόσμο που θα χωράνε όλοι».

1. «Το μπλε που αγκαλιάζει» τι σημαίνει για σας και την οικογένειά σας; 
«To μπλε που αγκαλιάζει» είναι μια κατάθεση ψυχής, είναι το ταξίδι που καλείται να κάνει η οικογένεια από την στιγμή που θα κρατήσει στα χέρια της την διάγνωση του αυτισμού. Κανείς δεν το περιμένει, κανείς δεν είναι έτοιμος να το ζήσει. Είναι μια διαδρομή δύσκολη, επίπονη και για την δική μου οικογένεια αυτή η διαδρομή δεν έγινε μια φορά αλλά δυο, μιας και τα δυο μας παιδιά βρίσκονται στο αυτιστικό φάσμα. Στις σελίδες του αρμενίζουν όλοι οι φόβοι μου, η μοναξιά μου που ήρθε κρατώντας μου το χέρι πότε σκληρά και πότε ζεστά σαν την κουβέρτα που σε ζεσταίνει μια κρύα νύχτα. Ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει τους φόβους του τελικά τη χρειάζεται τη μοναξιά γιατί εκεί μέσα της θα ψάξει να βρει τη δύναμη και την αδυναμία του. Μα πόσο γλυκιά είναι η γεύση της, πόσο μαθαίνεις να αγαπάς αυτά που αισθάνεσαι. Αυτά είναι που θα σε ωριμάσουν και σιγά σιγά θα ανοίξει ένα παράθυρο και θα αφήσεις τους άλλους να δουν μέσα σου χωρίς να φοβάσαι ότι θα πληγωθείς. Το βιβλίο αυτό είναι ένα παράθυρο στη ζωή μας που μένει ανοιχτό για να δουν άλλες μητέρες ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Να δουν όλοι την ομορφιά των μοναδικών ιδιαίτερων παιδιών μας και το γλυκό τους φως. 
 

2. Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε μέχρι σήμερα;
Πρώτα θα σας μιλήσω για το τι ήταν πιο εύκολο! Το πιο εύκολο από όλα ήταν να κερδίσω την αγάπη και την εμπιστοσύνη των παιδιών μου. Τα μικρά τους μάτια μου έδωσαν όλη τη δύναμη που χρειάστηκα, τα χέρια τους έγιναν φτερά που με έμαθαν να πετώ στους ουρανούς τους. Μου έδωσαν όλο το χρόνο που χρειάστηκα για να γίνω η μητέρα που δεν θα φοβάται, μου έδειξαν πώς να γίνω η μητέρα που είχαν ανάγκη. Τα δύσκολα ήταν πολλά, τόσα πολλά που πολλές φορές με άφηναν χωρίς ανάσα. Με πόσα να παλέψεις; Με τις οικονομικές απαιτήσεις, με το οικογενειακό περιβάλλον, με το σχολικό σύστημα; Θα εκπλαγείτε όμως αν σας πω ότι το πιο δύσκολο για μένα ήταν να διαχειριστώ τον εαυτό μου. Τελικά όλες οι «μάχες» ήταν δικές μου, έπρεπε να ξεπεράσω τους δικούς μου φόβους, έπρεπε να μάθω να αγαπώ χωρίς προσδοκίες. Και όταν τα κατάφερα γεννήθηκαν οι λέξεις τους και όλα όσα έπρεπε να πολεμήσω έγιναν αυτά που αγάπησα πολύ.
 

3. Τι είναι αυτό που συνηθίζετε να λέτε στις νέες μαμάδες που έχουν πάρει στα χέρια τους την ίδια διάγνωση;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι ένιωθα τον πρώτο καιρό μετά τις διαγνώσεις. Ισοπεδωτικά έντονο, κοιτάζεις το αύριο και δεν μπορείς ούτε να το ονειρευτείς. Αλήθεια, πώς μπορεί να νιώθει μια μητέρα όταν ακούει ότι το παιδί της μπορεί να μη μιλήσει ποτέ; Αν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορείς ούτε να το φανταστείς. Αυτό που λέω σε όσες μητέρες έχω την τιμή και την τύχη να συνομιλώ είναι να μην φοβούνται αυτά που αισθάνονται. Να αγκαλιάσουν τον εαυτό τους την ώρα που φοβούνται, να αγαπήσουν τα παιδιά τους όπως ακριβώς είναι. Κι όταν τις νύχτες τα παίρνουν αγκαλιά να ονειρεύονται το αύριο. Να πιστεύουν με όλη τους τη δύναμη ότι τα παιδιά τους είναι πλασμένα σοφά και είναι για εκείνες δάσκαλος. Και τότε όλοι φόβοι σε φοβούνται και κρύβονται ή τρέχουν μακριά σου. Να μην θυμώνουν με τους ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν, δεν μπορείς να κατηγορήσεις έναν άνθρωπο γιατί δεν έχει ζήσει ό,τι εμείς. Γιατί είπαμε εάν δεν ζήσεις κάτι δεν γίνεται να το καταλάβεις.

4. Πώς θα περιγράφατε το φάσμα του αυτισμού; 
Κάθε παιδί που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού είναι μοναδικό, όσο μοναδικός και σπάνιος είναι κάθε άνθρωπος. Για μένα ο αυτισμός είναι ένα άλλο λειτουργικό, μια διαφορετική πορεία ανάπτυξης. Αν όμως έρθει κάποιος σε επαφή μαζί του και τον αγαπήσει αυτή η αγάπη θα του γυρίσει πίσω πολλαπλάσια. Το έχω ξαναπεί πολλές φορές …τον αυτισμό δεν τον πολεμάς, δεν γίνεται να τον νικήσεις. Τον αγαπάς όπως αγαπάς τη θάλασσα, τον ουρανό, τις μυρωδιές από την κουζίνα της μαμάς, τη ζεστασιά της αγκαλιάς της. Τότε θα σου δείξει τα ταλέντα του, τα χαρίσματά του, μα πρώτα πρέπει να θέλεις να τα δεις!

5. Αν σας δινόταν ένα μαγικό ραβδί για το 2018 πώς θα το χρησιμοποιούσατε;
Τα μαγικά ραβδιά είναι άχρηστα χωρίς μαγεία. Εύχομαι να βρούμε τη μαγεία που κρύβουμε όλοι μέσα μας και όλοι μαζί να φτιάξουμε έναν κόσμο που θα χωράνε «όλοι» οι άνθρωποι!
Ευχαριστούμε πολύ!