Ν. Μπουντούρης: Τα παιδιά δεν έχουν διέξοδο στον αθλητισμό στην καραντίνα

Μπορεί το βλέμμα της πολιτείας να επικεντρώνεται κυρίως στο σταδιακό ‘άνοιγμα’ της εκπαιδευτικής και οικονομικής δραστηριότητας της χώρας, πλην όμως ένα άλλο μείζον κομμάτι της κοινωνίας μας, ο αθλητισμός, παραμένει σε παρατεταμένη αδράνεια. Συγχρόνως, τα προβλήματα των αθλούμενων, ιδίως των παιδιών, αυξάνονται, τόσο σε σωματικό όσο και ψυχολογικό επίπεδο, από την αποχή τους από τον αθλητισμό.

Στη συχνότητα του ράδιο Χρόνος 87.5fm φιλοξενήθηκε επ’ αυτού ο παλαίμαχος πρωταθλητής μπάσκετ και νυν υπεύθυνος ακαδημιών μπάσκετ και προπονητής στην Αττική Νίκος Μπουντούρης, ο οποίος ζήτησε από τους αρμοδίους να μην ξεχνούν τον αθλητισμό και τα παιδιά. Εκ προοιμίου, πάντως, διευκρίνισε προς πάσα κατεύθυνση πως νούμερο 1 προτεραιότητα της πολιτείας πρέπει να είναι η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας, λέγοντας πως τοποθετείται δημόσια «με σεβασμό πάντα στην αξία της ζωής, στους ανθρώπους που έχουν χάσει τη ζωή τους και στις οικογένειές τους. Εννοείται ότι την υγεία, την ζωή και τον θάνατο δεν τα βάζουμε σε ζυγαριές».

Επικουρικά, όμως, πρόσθεσε πως «ο αθλητισμός –ειδικά για μικρά παιδιά αλλά και για όλους μας- είναι υγεία». 

Η πρότασή του
Σύμφωνα με τον γνωστό μπασκετμπολίστα, ο καθένας οφείλει από το μετερίζι του να καταθέτει προτάσεις στο δημόσιο διάλογο για όσα γνωρίζει. «Ο καθένας στον τομέα του να προτείνει λύσεις, οι οποίες να αξιολογούνται από τους ειδικούς επιστήμονες λοιμωξιολόγους, που θα κρίνουν τελικά εάν μπορούμε να λειτουργήσουμε ή όχι», ξεκαθάρισε, ενώ σε άλλη αποστροφή του λόγου του θύμισε πως οι αθλητικές ακαδημίες (καλαθοσφαίρισης εν προκειμένω) λειτούργησαν μεταξύ των δύο lockdown στον αθλητισμό, με πειθαρχία στα υγειονομικά πρωτόκολλα που υπέδειξαν οι επιστήμονες. «Μετά την πρώτη καραντίνα έπρεπε να τηρήσουμε στις ακαδημίες σε όλα τα αθλήματα κάποια πρωτόκολλα υγείας, κι αυτό είναι το πιο ασφαλές», είπε.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις τρόπους με τους οποίους τα παιδιά ψάχνουν αθλητική διέξοδο εν καιρώ πανδημίας, με τις ακαδημίες κλειστές. «Είναι πιο ασφαλές (εν. το άνοιγμα των ακαδημιών) από το να βλέπουμε παιδιά να πηδάνε μάντρες από τα σχολεία και να παίζουν μέσα κανονικά, χωρίς μέτρα, ασφάλεια κι έλεγχο. Κι εκεί δεν είναι υπεύθυνος κανείς», μετέφερε ως παράδειγμα, προσθέτοντας σε άλλο σημείο του λόγου του πως «δεν υπάρχει λογική» σε αυτό, εννοώντας το να εξωθούνται τα παιδιά άναρχα στην αθλητική δραστηριότητα, αντί οργανωμένα κι υπό την επίβλεψη ειδικών.

Όσον αφορά τη δική του πρόταση, εξηγεί πως είναι εφικτό παιδιά να γυμναστούν στα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ τηρώντας αποστάσεις και χωρίς να είναι αναγκαίο να παίζουν μπάσκετ με επαφές, δηλαδή στη συνήθη μορφή του αθλήματος. Στόχος, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι να γυμνάζονται τα παιδιά τουλάχιστον «για 30 λεπτά την ημέρα», υπό την καθοδήγηση του γυμναστή τους, με αποστάσεις. «Τα παιδιά να τρέξουν για 30 λεπτά την ημέρα με την επίβλεψη του προπονητή τους. Αυτό θεωρώ ότι είναι υγεία», είπε χαρακτηριστικά.

Σωματικά προβλήματα
Στον αστερισμό του κλειστού αθλητισμού, εκτός από την απουσία του παιχνιδιού καθαυτού, έρχονται να προστεθούν σωματικά προβλήματα, που παρατηρούνται στα παιδιά. Για παράδειγμα, η παρατεταμένη αδράνεια και παραμονή των παιδιών κι εφήβων στο σπίτι, λόγω καραντίνας, συντελεί στην αύξηση του σωματικού τους βάρους.

Ο κος Μπουντούρης επικαλείται έρευνα που έκανε ο ίδιος κι οι συνεργάτες του στα παιδιά των ακαδημιών καλαθοσφαίρισης, σύμφωνα με την οποία προέκυψε το εξής: «Τα παιδάκια που είναι Τετάρτη έως Έκτη Δημοτικού, έχουν πάρει κατά μέσο όρο μέσα σε δυόμιση μήνες πέντε κιλά. Αυτό είναι τραγικό». Εδώ εξήγησε πως ενώ «εμείς οι μεγαλύτεροι μπορούμε να πάμε να περπατήσουμε ή να τρέξουμε, έχουμε μία διέξοδο στην άθληση», την ίδια ώρα «τα παιδιά, όσο και να τους πεις, δεν το θέλουν αυτό, θέλουν κάτι που να έχει παιχνίδι».

Τέλος, σύμφωνα με τον προπονητή «έχω διαπιστώσει από την προηγούμενη καραντίνα, που ήταν μικρότερης διάρκειας, τα παιδιά σε θέμα αντίληψης ήταν μείον 30 με 40% (όταν επέστρεψαν στο γήπεδο). Ήταν σε αδράνεια το μυαλό τους, κι όχι με τον τρόπο που είναι μετά τις διακοπές. Αλλά ήταν αδρανές το μυαλό τους και μου έκανε τρομερή εντύπωση. Είναι μία διαπίστωση που με τρομοκράτησε».