Ζουν χάρη στη δωρεά μυελού των οστών!

Ο κόσμος δίνει αίμα. Φυσικά όχι στον ιδανικό βαθμό, αλλά τις περισσότερες φορές με επάρκεια. Παρόλα αυτά, ο κόσμος δεν γίνεται δότης μυελού των οστών. Κάποιοι φοβούνται τη διαδικασία, θεωρούν ότι ελάχιστοι χρειάζονται μυελό.

Η πραγματικότητα, όμως, θέλει μόνο έναν στους τρεις ασθενείς να μη μπορούν να βρουν συμβατό δότη μέσα στην οικογένειά τους! Ελπίζουμε το παραπάνω να σας κάνει να αναθεωρήσετε κάποια πράγματα.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ
Με κεντρικό σύνθημα "γίνε δότης τώρα, δώσε ελπίδα, δώσε ζωή", ο σύλλογος καρκινοπαθών και φίλων Δύναμη Ψυχής διοργάνωσε ομιλία με θέμα "η αξία της δωρεάς μυελού των οστών και ομφαλιοπλακουντικών μοσχευμάτων" στο ίδρυμα Παπανικολάου, το απόγευμα της Πέμπτης 4 Μαΐου. Δυστυχώς, παρά το σημαντικό περιεχόμενο της εκδήλωσης, δεν την παρακολούθησε πολύς κόσμος. 

Ομιλητής ήταν ο ειδικός αιματολόγος και επίκουρος καθηγητής Αιματολογίας στην Ιατρική Σχολή του ΔΠΘ Μανώλης Σπανουδάκης. Την εκδήλωση στήριξαν ο σύλλογος Όραμα Ελπίδας, η Τράπεζα Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών, σε συνδιοργάνωση του ΔΠΘ, του Σωματείου Εθελοντών Αιμοδοτών Ροδόπης, του Γενικού Νοσοκομείου Κομοτηνής "Σισμανόγλειο" και της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Πολιτισμού, Παιδείας και Αθλητισμού Δήμου Κομοτηνής.
"Τα τελευταία χρόνια προσπαθούμε, ως κλινική, να στηρίξουμε τις δράσεις των συλλόγων καρκινοπαθών.

Πιστεύω ότι η εθελοντική προσφορά μοσχευμάτων στην Ελλάδα υστερεί στην ενημέρωση και την οργάνωση. Αντίθετα, υπάρχει διάθεση από τον κόσμο. Χρειάζεται η εξωστρέφεια κάθε συλλόγου αλλά και από τους γιατρούς και νοσηλευτές, ώστε να βρίσκουμε ένα κοινό δρόμο", εξήγησε ο Μανώλης Σπανουδάκης αναφορικά με την αδράνεια του κόσμου και πρόσθεσε ότι πρέπει να απομυθοποιήσουμε τη διαδικασία, την οποία πολλοί φοβούνται. "Σε σχέση με τις δωρεές άλλων οργάνων, εδώ ο δότης πρέπει να είναι γερός και υγιής. Η διαδικασία προσφοράς είτε μυελού είτε περιφερικού αίματος, δεν έχει καμιά παρενέργεια στον δότη. Οι παρενέργειες συναντώνται μόνο στο 0,5% των περιπτώσεων και είναι παροδικές", είπε.

Ο γιατρός δεν κρύφθηκε αλλά παραδέχθηκε πως δεν θεραπεύονται όλοι οι ασθενείς. Παρόλα αυτά η μοναδική πιθανότητα θεραπείας βρίσκεται στη μεταμόσχευση. "Δεν ξέρουμε από που προέρχεται η ασθένεια, αλλά υπάρχουν στοχευμένες θεραπείες σε συγκεκριμένες μοριακές βλάβες. Δεν είναι συχνή αρρώστια, αλλά προσβάλει εξίσου συχνά νέους ανθρώπους, τους οποίους πρέπει να σώσουμε. Συχνά, οι άρρωστοι με οξεία λευχαιμία, για να τους σώσουμε, χρειάζονται αλλογενή μεταμόσχευση μυελού των οστών, δηλαδή -πιο απλά- χρειάζονται μόσχευμα από ξένο δότη. Δυστυχώς, δεν γίνονται όλοι οι ασθενείς καλά, όμως η μεταμόσχευση αυξάνει κατά πολύ την πιθανότητα ιάσής τους. Επίσης, υπάρχει η νόσος του μοσχεύματος ή του ξενιστή και, άρα, όσοι δέχονται το μόσχευμα μπορεί να ταλαιπωρούνται και για δυο χρόνια, γι' αυτό και η μεταμόσχευση πρέπει να γίνεται μόνο όταν έχουμε τις συγκεκριμένες ενδείξεις. Είναι μεν μια εύκολη διαδικασία, όμως οι επιπλοκές της είναι δύσκολες και βαριές για όσους τις περνούν. Μπορούν ακόμη και να στερήσουν ζωές. Παρόλα αυτά, για τους περισσότερους είναι η μοναδική πιθανότητα να ιαθούν από το νόσημά τους", κατέληξε ο διακεκριμένος ομιλητής.

ΖΟΥΝ ΧΑΡΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ
Στην εκδήλωση μίλησαν και δυο άνθρωποι που στάθηκαν όχι τόσο στην επιστήμη αλλά στο βίωμα.
Πρώτη η Βίκυ Τσακιράκη, λέει αλήθειες. "Όταν νόσησα με λευχαιμία, μπήκα σε κύκλο χημειοθεραπειών, και μετά από αυτές, για να μπορέσω να συνεχίσω να περπατώ, έπρεπε να κάνω μεταμόσχευση. Τότε, όλοι μας στην οικογένεια κάναμε το τεστ ιστοσυμβατότητας στη Θεσσαλονίκη κι εκεί ήμουν πολύ τυχερή, μέσα στην ατυχία της ασθένειας, γιατί έτυχε ο αδελφός μου να είναι 100% συμβατός", μας πληροφορεί για την περιπέτειά της, με την τελική μεταμόσχευση να γίνετε στο Παπανικολάου Θεσσαλονίκης, και με έναν από τους πρώτους γιατρούς της να είναι ο ομιλητής.

Η ίδια ζει χάρη στον αδελφό της και χαρακτηρίζει τη μεταμόσχευση ως "δώρο ζωής". "Η μεταμόσχευση είναι ένα δώρο ζωής για τους ασθενείς και είναι η μοναδική μεταμόσχευση που γίνεται με ζωντανό δότη και δέκτη. Η διαδικασία έχει απλουστευτεί και είναι ένα δώρο στον άνθρωπο! Δυστυχώς στην Ελλάδα οι δότες μυελού των οστών δεν είναι πολλοί, γι' αυτό και κάνουμε αυτές τις δράσεις εξωστρέφειας. Η διαδικασία που μπορεί κανείς να διαπιστώσει αν είναι συμβατός είναι πολύ εύκολη και γίνεται με μια μπατονέτα και λίγο σάλιο", εξηγεί για την ...εμπειρία που ξεκίνησε το 2001 κι ολοκληρώθηκε θετικά.

Μαζί της και ο Χρήστος Τσιαλίκης. Μπορεί να μη νόσησε ο ίδιος, ίσως όμως να βίωσε κάτι πιο δυστυχές, την ασθένεια του γιου του. "Πέρασα μια οικογενειακή δοκιμασία με τη χρόνια λευχαιμία του γιου μου Κωνσταντίνου, η οποία παρουσιάστηκε στις 25 Ιουνίου του 2011", μας πληροφορεί. Δότης τελικά βρέθηκε μέσα στην οικογένεια, στην αδελφή του Κωνσταντίνου Σοφία, που ήταν πάνω από 90% συμβατή.

"Η όλη ταλαιπωρία του, μέσα στο νοσοκομείο, διήρκεσε για λίγο περισσότερο από ένα μήνα, ενώ στη συνέχεια έμεινε στην Αθήνα ένα χρόνο, σε στενή παρακολούθηση γιατρών, όπου εξεταζόταν κάθε Δευτέρα. Μετά τον ένα χρόνο επανήλθε στην Κομοτηνή, όμως ήταν υποχρεωμένος μια φορά το μήνα να επισκέπτεται τους γιατρούς στην Αθήνα. Σιγά-σιγά η περίοδος μεγάλωσε και πλέον πρέπει να επισκέπτεται τους γιατρούς μια φορά στους τρεις μήνες. Πλέον βρίσκεται στην τελευταία χρονική περίοδο αποθεραπείας και του απέμεινε μια εγχείρηση στον γοφό, γιατί το κόκκαλό του υπέστη ζημιά. Αν γίνει κι αυτή η εγχείρηση επιτυχώς, και κόψει σταδιακά τα πέντε χάπια την ημέρα (ενώ άρχισε με εικοσιτρία) θέλω να πιστεύω ότι θα καταλήξει στην πλήρη ίαση και τη φυσιολογική ζωή", καταλήγει.