Από την Θράκη ως το Καστελόριζο η Τουρκία αμφισβητεί την Ελλάδα

Αν όχι το πλέον 'ηλεκτρισμένο', το ενεστώς καλοκαίρι είναι σίγουρα ένα από τα πιο 'ηλεκτρισμένα' καλοκαίρια των ελληνοτουρκικών σχέσεων καθώς για περίπου έναν μήνα (και με συνέχεια που έπεται, ως φαίνεται) οι σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας βαδίζουν επί ξυρού ακμής.

Η αρχή είχε γίνει στις 21 Ιουλίου με την γνωστή πρώτη NAVTEX της Τουρκίας και οι πυκνές εξελίξεις των επόμενων ημερών οδήγησαν τη γείτονα στην κυνική ομολογία ότι «κανείς δεν θα μας περιορίσει στις ακτές μας». Και σαν να μην έφτανε αυτό, με το Ορούτς Ρέις να πλέει στη Μεσόγειο αμφισβητώντας εν τοις πράγμασι τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, η Τουρκία άνοιξε ένα ακόμη μέτωπο, «χρεώνοντας» στην χώρα μας σκοπιμότητες και καταπάτηση των  ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αναφορικά με το κλείσιμο μειονοτικών σχολείων στη Θράκη - μοντάροντας φυσικά την είδηση και αδιαφορώντας για την πραγματικότητα των μηδενικών εγγραφών στα περί ων ο λόγος σχολεία. 

Κοινός τόπος όμως, αμφότερων των αμφισβητήσεων οι οποίες ‘γεωγραφικά’ καλύπτουν τα ανατολικά σύνορα της Ελλάδας από τον Έβρο ως το Καστελόριζο και τη Στρογγύλη, είναι το ότι εμμέσως πλην σαφώς στοχεύουν στην αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης.

Στο μεν ζήτημα του Ορούτς Ρέις και των ερευνών που επιχειρεί επί υφαλοκρηπίδας στην οποία δεν έχει καμία δικαιοδοσία η Τουρκία αμφισβητείται το θαλάσσιο κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας που εν μέρει είναι μία νησιωτική χώρα, με τον Ερντογάν να λέει ότι «δεν μπορεί κανείς να μας περιορίσει στις ακτές μας», αναλαμβάνοντας ρόλο τυμβωρύχου και χρεώνοντας «λάθη» στον Κεμάλ Αττατούρκ, που είχε υπογράψει τη Συνθήκη της Λωζάννης. Ομοίως πράττοντας και στο μειονοτικό ζήτημα, η Τουρκία στην επίσημη ανακοίνωσή της για το κλείσιμο των σχολείων κάνει λόγο για καταπάτηση του δικαιώματος στην εκπαίδευση της «τουρκικής» (sic) μειονότητας της Θράκης, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τον θρησκευτικό προσδιορισμό της μειονότητας από τα οριζόμενα στη Συνθήκη του 1923.

Τι κάνει η Ελλάδα 
Με τον Ρετζέπ Ταγήπ Ερντογάν να στέλνει κάθε μέρα τη μπάλα αλλού, η Ελλάδα επέλεξε μία επιθετικώς αμυντική στρατηγική, διεθνοποιώντας την κρίση με την Τουρκία. Σε έκτακτη Σύνοδο των Ευρωπαίων υπουργών Εξωτερικών η Ελλάδα ‘κέρδισε’ το μπρά ντε φερ με την Τουρκία και έπεισε τους Ευρωπαίους ΥΠΕΞ να την καταδικάσουν, αλλά αυτό έγινε μόνο σε προφορικό επίπεδο. 

Η επιβολή κυρώσεων θα επανεξεταστεί στο τέλος του τρέχοντος μήνα, ωστόσο συνέβησαν και ‘ευχάριστες’ εκπλήξεις, που ενίσχυσαν τη θέση της. Προεξάρχουσα η δεδηλωμένη συμπαράταξη του Ισραήλ στην πλευρά της Ελλάδας που μαζί με τη Γαλλία προετοιμάζουν και το πρακτικό μέρος της στήριξης και δεν είναι άλλο από τη μεγάλη άσκηση που θα γίνει μάλιστα στην περιοχή που "δέσμευσε" προσφάτως η Τουρκία με τις   NAVTEX του Ορούτς Ρέις.

Σε ό,τι αφορά τις ΗΠΑ, η στάση τους είναι μάλλον μεσοβέζικη, αφού καλούν μεν την Τουρκία να αποκλιμακώσει την ένταση, κρατώντας όμως χαμηλούς τόνους. 

Αντίστοιχα και η Γερμανία, δεν φαίνεται αυτή τη φορά να μπορεί (ή να θέλει) να ανασχέσει την πορεία του Ερντογάν, τον οποίο όμως καλεί τακτικά στο τραπέζι του διαλόγου.

Από το διάγγελμα του Έλληνα πρωθυπουργού πάντως, αξίζει να κρατήσουμε την φράση «η πατρίδα μας δεν απειλεί αλλά και δεν εκβιάζεται. Και για αυτό ακριβώς και δεν υποκύπτει σε απειλές και εκβιασμούς. 

Ούτε, όμως, και ανέχεται προκλητικές ενέργειες» αναμένοντας την μετάφρασή της σε πράξη, αν όντως η Τουρκία πραγματοποιήσει και την εσχάτως ρηθείσα απειλή της, ότι θα στείλει πλωτό γεωτρύπανο στην Ανατολική Μεσόγειο και δη σε περιοχή ελληνικών συμφερόντων.