Τα όρια στην παιδική παντοκρατία

Οι σχολές "Καλλιτεχνία" και "Robotexnia" διοργάνωσαν με μεγάλη επιτυχία μαζί με την ψυχολόγο Βιβή Πετμεζά, μια ενημερωτική συνάντηση με γονείς μαθητών των δύο σχολών. Στη συνάντηση συζητήθηκε το θέμα: "Τα όρια στην παιδική παντοκρατία". Ένα θέμα που αναλύθηκε, συζητήθηκε, προβλημάτισε τους γονείς. Στη συνέχεια ανακοινώθηκε πως από τον Οκτώβριο (με τη νέα σεζόν), θα λειτουργήσουν στις αίθουσες των σχολών τμήματα: 

-Ομάδες γονέων για προβληματισμούς που αφορούν στον ρόλο τους. 

-Ομάδες παιδιών στις οποίες μέσω του παιχνιδιού μαθαίνει το παιδί να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του στο, θυμό, το άγχος, τη λύπη. 

-Ομάδες ανάπτυξης της αυτοεκτίμησης.

"Όταν αγαπάμε τα παιδιά ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον - αυτό συνεπάγεται με την σωστή διαχείριση, ηρεμία, αρμονία, η ανάπτυξη των παιδιών μας - πρέπει να "ολοκληρώσουμε το παζλ της ψυχής τους! Τους το οφείλουμε", είναι το μήνυμα των ανθρώπων των σχολών.
"Πειθαρχία και επιβολή ορίων"

Σημαντική ήταν η ομιλία της ψυχολόγου Βιβής Πετμεζά, η οποία μίλησε για την πειθαρχία και την επιβολή ορίων. Αρχικά είπε το εξής: "Πολλοί γονείς, στο άκουσμα του όρου πειθαρχία, φέρνουν στο μυαλό τους τις έννοιες τιμωρία και καταπίεση. Ως αποτέλεσμα αυτής τους της αντίληψης, γίνονται πολύ επιτρεπτικοί προκειμένου να μη φανούν συντηρητικοί και δεσποτικοί ή χρησιμοποιούν την πειθαρχία ως βοηθητική τεχνική όταν παρουσιάζεται ένα πρόβλημα. Αυτό όμως που δεν γνωρίζουν είναι ότι η πειθαρχία βασίζεται στην αρχή του «δίνω και ζητώ», ότι είναι ένα μέρος της διαδικασίας μάθησης των παιδιών, ότι δεν είναι τιμωρία και αφορά, εκτός των άλλων, τη θέσπιση ορίων".

Κατόπιν η ψυχολόγος εξήγησε ότι "τα όρια δεν συνδέονται με την απαγόρευση, τον ηθικό περιορισμό και την διαρκή άρνηση. Αντίθετα παρέχουν ασφάλεια, εμπιστοσύνη και αποτελούν σημεία προσανατολισμού. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από όρια και κανόνες. Την ακραία επιτρεπτικότητα την ερμηνεύουν ως αδιαφορία. Το να σεβόμαστε τα όρια των παιδιών σημαίνει να καταφέρουμε να τους εξασφαλίσουμε συνθήκες δημιουργικής ανάπτυξης.

Όποιος δεν θέτει όρια μετατρέπεται από μόνος του σε έναν άνθρωπο ανίκανο να δράσει, σε υποχείριο των παιδιών, ενώ συγχρόνως χάνει την προσοχή και τον σεβασμό τους. Εκεί που λείπουν τα όρια κυριαρχεί η ανασφάλεια. Το να θέτεις όρια σημαίνει να περιορίζεις, αλλά και να αποδεσμεύεις τα παιδιά, να τους δίνεις ώθηση να αποκτήσουν ανεξαρτησία και αυτονομία, σημαίνει να τα κανείς ικανά να ελέγχουν την παρορμητικότητα τους και να τα καθιστάς υπεύθυνα για τις πράξεις τους. Το να θέτεις όρια λοιπόν σημαίνει προσοχή και σεβασμός στην ανθρωπινή προσωπικότητα και είναι ένα μέρος των θεμελίων πάνω στα οποία χρίζονται οι σχέσεις γονιών-παιδιών.

Η ίδια έδωσε και συμβουλές προς τους γονείς, οι οποίες επιγραμματικά είναι οι εξής: "Ορίστε σαφείς κανονισμούς, καθορίστε τις αρμοδιότητες και τις υποχρεώσεις του, να έχετε λογικές απαιτήσεις, μην αναλαμβάνεται εσείς τις υποχρεώσεις του παιδιού, μην αφήνετε το παιδί να σας κάνει ότι θέλει, μην απαιτείται τυφλή υπακοή, να είστε σταθεροί και συνεπείς, να είστε ελαστικοί, να ξεχωρίζετε το παιδί από τις πράξεις του, να σέβεστε το παιδί ακόμα και όταν το τιμωρείτε". 

Καταλήγοντας, μετέφερε το εξής μήνυμα προς το ακροατήριο: "Να σας υπενθυμίσω ότι ξεκινώ πάντα με την πεποίθηση ότι σχεδόν όλοι οι γονείς έχετε την ειλικρινή επιθυμία να είστε σωστοί και να μεγαλώσετε τα παιδιά σας έτσι ώστε να γίνουν ευτυχισμένα και να επιτύχουν στη ζωή τους. Αυτό που δεν πρέπει όμως να ξεχνάτε είναι ότι η σωστή διαπαιδαγώγηση δεν θέλει κόπο, αλλά θέλει τρόπο εκ μέρους σας. Κάνοντας  μικρές διορθωτικές αλλαγές στη συμπεριφορά σας και παραμένοντας υπομονετικοί, συνεπείς και σταθεροί, να είστε σίγουροι ότι συμβάλλετε καθοριστικά στην ανάπτυξη ψυχικά ισορροπημένων παιδιών".