Αλεξάνδρος Ταξιλδάρης: «Επιστρέφω την ευτυχία μου, για να μπορούν να την ζήσουν κι άλλοι άνθρωποι»

Το γύρισμα της τύχης, η κακιά στιγμή, το απευκταίο που έρχεται και σε βρίσκει. Τίποτα πιο ανθρώπινο από το τσάκισμα που μπορεί να σου αλλάξει όλη τη ζωή. Το 2000, σε ηλικία 21 ετών, ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης υπέστη σοβαρή κάκωση  στον νωτιαίο μυελό, που του στέρησε την κινητικότητα.

Ο Αλέξανδρος ήταν μια ζωή στον αθλητισμό, το σώμα του είχε μάθει να βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Από εκείνη τη στιγμή χρειάστηκε να εγκλωβιστεί σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο και να μην μπορεί να βιώσει την ελευθερία που προσφέρει η πλήρης αυτονομία του σώματος.

Θα μπορούσε να πέσει σε ένα σπιράλ υπαρξιακών διερωτήσεων, από το οποίο δεν θα ανασυρόταν ποτέ. Θα μπορούσε να γίνει ένας μονόχνοτος άνθρωπος, απομακρυσμένος από την καθημερινή τύρβη. Έκανε το ακριβώς αντίθετο: συνέχισε να ζει, να πράττει και να ονειρεύεται. Έστω και αν έπρεπε, εκ των πραγμάτων, να αλλάξει ριζικά τον τρόπο της ζωής του.

Ξεκίνησε αμέσως μια μακρά διαδικασία αποκατάστασης στη Γερμανία, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική παίρνοντας μάλιστα ειδικότητα απόλυτα σύμφυτη με την κατάστασή του (με σκοπό τη γνώση να μην κάνει δύναμη και προσφορά) και παράλληλα ακολουθώντας εντατικό πρόγραμμα προπονήσεων να κερδίσει το ασημένιο μετάλλιο στην κολύμβηση (50 μ. ύπτιο) στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Έκτοτε, η ζωή του κυλάει σε διαρκείς εντατικούς ρυθμούς που δεν περιλαμβάνουν μόνο τον εαυτό του. Δύο χρόνια μετά το ατύχημά του, μέσω του Συλλόγου Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα και Φίλων “Περπατώ”, που ιδρύθηκε στη ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κομοτηνή, ξεκίνησε η προσπάθεια για να γίνει προσπελάσιμη για άτομα με κινητικά προβλήματα η μέχρι τότε απροσπέλαστη πόλη. Σήμερα, ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης είναι ειδικευόμενος γιατρός φυσικής ιατρικής και αποκατάστασης και φυσικά δεν είναι ένας άνθρωπος καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι αλλά ένας χρήστης αμαξιδίου.

Μόνο που τα σχέδιά του δεν τελειώνουν εδώ. Ήδη μελετάει τους τρόπους έτσι ώστε άνθρωποι με διάφορα κινητικά προβλήματα να βιώσουν τις θεραπευτικές ιδιότητες της αποκατάστασης έτσι ώστε να γίνουν ξανά λειτουργικοί και όχι αποσυνάγωγοι της κοινωνίας. Κοντολογίς: αν υπάρχει ένας άνθρωπος που αξίζει να μιλήσει για το νόημα της ζωής και έχει βιώσει τη δύσκολη πλευρά των πραγμάτων, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Αλέξανδρο.

-Τι είναι που πρόκειται να δημιουργήσετε στην Αλεξανδρούπολη;
Είμαι γιατρός και ασχολούμαι με το κομμάτι της αποκατάστασης. Αυτό που με ενδιαφέρει επομένως είναι να βελτιώσω το επίπεδο της αποκατάστασης σε ανθρώπους που έχουν κάποια κινητική βλάβη. Η χώρα μας βρίσκεται πίσω σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες σ’ αυτόν τον τομέα. Τώρα δίνεται η ευκαιρία στην περιοχή που μένω, την Αλεξανδρούπολη, να δημιουργήσουμε ένα κέντρο αποκατάστασης σε ένα κτίριο που ήδη υπάρχει μέσα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης. Από το 2004, οπότε και χτίστηκε το νέο νοσοκομείο, αυτός ο χώρος δεν έχει λειτουργήσει. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν κάποιοι τοπικοί φορείς που θέλουν να τον λειτουργήσουν. Εγώ ως φυσίατρος θα προσπαθήσω να το οργανώσω και να το τρέξω.

- Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα κρατικής πρωτοβουλίας;
Αυτή η ιδέα ουσιαστικά ξεκίνησε από εμένα και κάποιους συναδέλφους μου, καθηγητές. Εγώ έκανα την ειδικότητά μου στην Αλεξανδρούπολη, επομένως γνώριζαν πολύ καλά το αντικείμενο με το οποίο θα ασχολούμουν στη συνέχεια. Έτσι ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε πάνω σ’ αυτό. Μαζέψαμε έτσι τον Δήμο Αλεξανδρούπολης και την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης, τη διοίκηση του νοσοκομείου και του πανεπιστημίου, την Μητρόπολη που είναι πολύ δραστήρια στο χώρο με τον Μητροπολίτη Αλεξανδρούπολης Άνθιμο και ίσως εμπλακούν και κάποιοι σύλλογοι ακόμη που υποστηρίζουν άτομα με αναπηρία.

-Τι σας κινητοποιεί να τα κάνετε όλα αυτά;
 Μπήκα στην ιατρική πριν από το ατύχημά μου. Όταν χτύπησα στη θάλασσα ήμουν ήδη στο τρίτο έτος. Ήθελα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό μέσα από την ιατρική και να γίνω αθλητίατρος. Όταν χτύπησα είχα την τύχη να κάνω αποκατάσταση στη Γερμανία και να έχω εννέα μήνες πρότυπη αποκατάσταση σε ένα εξειδικευμένο κέντρο. Έχουν περάσει 19 χρόνια από τη δική μου εμπειρία και ακόμη κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Όταν γύρισα στην Ελλάδα είπα ότι είναι κρίμα να μην υπάρχει κάτι τόσο σχετικά εύκολο. Το μόνο που θέλει είναι οργάνωση. Αυτή τη στιγμή αποκατάσταση κάνουν μόνο τα κρατικά κέντρα στην Αθήνα. Τα ιδιωτικά κέντρα στην Ελλάδα τώρα ξεκινούν να ασχολούνται με το κομμάτι της αποκατάστασης. Ως τώρα πρόσφεραν μόνο ξενοδοχειακή κάλυψη και χώρο «πάρκινγκ» για τις ανθρώπινες ψυχές. »Από το 2002 έχουμε οργανώσει έναν σύλλογο που στηρίζει άτομα με αναπηρία και τα τελευταία επτά χρόνια τρέχουμε διάφορα προγράμματα. Έτσι είπαμε, αν μπορεί να το κάνει ένας σύλλογος, πόσο ουσιαστικά θα μπορούσε να το κάνει ένας φορέας αν οργανωθεί σωστά και στηρίζεται από πιο μεγάλους φορείς.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ