Μικροκομοτηναίικα 12-04-2025

Ούτε μία ούτε δύο, αλλά εφτά προσφυγές εκδικάστηκαν χθες στην ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας που κατατέθηκαν από φορείς, εκπαιδευτικούς, πανεπιστημιακούς και πολιτικούς, όπως και του πρώην υπουργού Εξωτερικών και καθηγητή του ΔΠΘ Γιώργου Κατρούγκαλου.
Που ζητούν την ακύρωση του νόμου περί μη κρατικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και την εγκατάσταση και λειτουργία παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων στην Ελλάδα, επικαλούμενοι το άρθρο του Συντάγματος περί μη ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μας.
Δεν γνωρίζουμε βέβαια τι θα αποφασίσει το ανώτατο δικαστήριο της χώρας μας στις χθεσινές προσφυγές ακύρωσης και πως θα ερμηνευτεί η ντρίμπλα της κυβέρνησης που τα ιδιωτικά πανεπιστήμια βαφτίστηκαν μη κρατικά και μη κερδοσκοπικά, αλλά ήδη είδαμε ο τουρκικός τύπος να διατηρεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτές τις εξελίξεις, όπως και το καθεστώς Ερντογάν.
Κι όπως αναφέρεται σε πολλά δημοσιεύματα έχουν στραμμένο το βλέμμα στις τελικές αποφάσεις του ΣτΕ. Προβληματίζουν ακόμα και οι επίσημες δηλώσεις του πρώην υπουργού εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, ότι «τουρκικά πανεπιστήμια θα ανοίξουν παραρτήματα στη Θράκη».
Την ίδια άποψη εξέφρασε στο ραδιόφωνο του Χρόνου και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Κατρούγκαλος και μάλιστα αναφέρθηκε και στο παράδειγμα της Κύπρου, όπου εκεί ήδη λειτουργούν τρία μεγάλα δημόσια τουρκικά πανεπιστήμια, όπως αντίστοιχα άλλο ένα στην Αλβανία.
Και τα παραθυράκια του νόμου δίνουν το δικαίωμα πλέον να ενεργοποιηθεί ένας επενδυτής από τη γειτονική χώρα και στην Ελλάδα, για να ανοίξει παράρτημα στην περιοχή της Θράκης. Αρκεί να ξεπεράσει το σκόπελο που δίνει η δικλείδα ασφαλείας του νόμου, ότι αν το μητρικό ίδρυμα είναι εγκατεστημένο εκτός της ΕΕ, τότε απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του Ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών.
Σκόπελο όμως που ξεπέρασε η Τουρκία με την αγορά πακέτου μετοχών πανεπιστημιακού ελληνικού ιδρύματος στην Αλβανία από Τούρκους επενδυτές. Και τα πράγματα γίνονται πολύ πιο εύκολα ακόμα και σε τέτοιου τύπου επενδύσεις που αφορούν και την παιδεία.

Ήδη το προηγούμενο χρονικό διάστημα μας απασχόλησε η αγορά ακινήτων και επιχειρήσεων στον ακριτικό νομό Έβρου από Τούρκους επενδυτές με ευρωπαϊκή υπηκοότητα, που έφερε στη βουλή και η ερώτηση των έντεκα βουλευτών της ΝΔ, μεταξύ αυτών και ο Ευριπίδης Στυλιανίδης.
Επικρατεί όμως και μια λανθασμένη λογική ωχαδερφισμού και εφησυχασμού σε πολλούς με το σκεπτικό και τι έγινε τελικά, γιατί δεν θέλουμε νέες επενδύσεις στη χώρα μας, όπως και τι θα γίνει αν ανοίξει και ένα παράρτημα του πανεπιστημίου Κωνσταντινούπολης ή της Αδριανούπολης στη Θράκη.
Όλοι αυτοί όμως θα πρέπει να αναρωτηθούν γιατί υπάρχει τόσο έντονο ενδιαφέρον για τέτοιου τύπου επενδύσεις από άτομα τουρκικής καταγωγής μόνο για τη δική μας περιοχή και όχι λόγου χάριν σ άλλες πόλεις της Ελλάδας και στα μεγάλα αστικά κέντρα;
Γιατί προτιμούν να επενδύουν σε ακίνητα, επιχειρήσεις και στην εκπαίδευση πολίτες της γειτονικής μας χώρας στη Θράκη, στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, στα Δωδεκάνησα και στη Κύπρο; Ενώ δίπλα είναι η Τουρκία και θα μπορούσαν να επενδύσουν από την άλλη πλευρά των συνόρων με πιο ευνοϊκούς όρους και πιο φθηνά.
Μπορεί άραγε να απαντηθεί αυτό το ερώτημα από τους αφελείς, τους ανήξερους, τους διεθνιστές και τους πονηρούς; Σαφώς και θέλουμε νέες επενδύσεις και είναι καλοδεχούμενες και στον τόπο μας, αρκεί να μη γίνονται εφαλτήριο για άλλου είδους διπλωματικές πολιτικές.
Η Ελλάδα ως μικρή χώρα ήδη απαριθμεί ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών και στη Θράκη η Τουρκία προσπαθεί συνεχώς να εργαλειοποιήσει με μύριους τρόπους τη μειονότητα. Και για αυτό ακριβώς ρίχνει και το βάρος στον Έβρο, όπως τελευταία προσπαθούν να τουρκοποιήσουν και τους Ρομά του Διδυμοτείχου.

Η Ελλάδα όμως δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο πλαίσιο αυτό της δήθεν και επίπλαστης πολυπολιτισμικότητας κατά μεγάλο ποσοστό όπως οι μεγαλύτερες χώρες, Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ, όπου όμως εκεί ο γηγενής πληθυσμός υπερτερεί κατά μεγάλο ποσοστό και λειτουργεί ως χωνευτήρι και δικλείδα ασφαλείας στην πληθυσμιακή αλλοίωση.
Έτσι αν λάβουμε υπόψη ότι το κέντρο βάρους του ενδιαφέροντος για τέτοιου είδους δραστηριότητες, αγορές, επενδύσεις μικρές και μεγάλες, ή λειτουργία κάποιων παραρτημάτων πανεπιστημίων από την τουρκική πλευρά εστιάζεται κυρίως στις κριτικές μας περιοχές, τότε αυτόματα τα μεγέθη σύγκρισης και ανταγωνισμού καθίστανται εντελώς δυσανάλογα.
Πώς να συναγωνιστεί μια μικρή περιοχή με πανεπιστημιακούς κολοσσούς της Τουρκίας που έχουν εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές; Και όταν γνωρίζουμε ήδη πως λειτουργεί το εκπαιδευτικό τους σύστημα και τροφοδοτεί με υποτροφίες ακόμα μέσω κρατικής επιχορήγησης και κατευθύνει τους φοιτητές μουσουλμάνους της περιοχής μας για να μην προτιμούν τα ελληνικά ΑΕΙ;
Διακατέχονται λοιπόν πολλοί από αφέλεια ότι καθαρά επενδυτική θα είναι η ίδρυση τέτοιων μη κρατικών ιδρυμάτων, ή της διείσδυσης μέσω εξαγοράς κάποιων μετοχών σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, από Τούρκους επιχειρηματίες.
Που έχουν και τη δυνατότητα να επενδύσουν πολλά εκατομμύρια ευρώ και λόγω μεγέθους των ιδρυμάτων τους αλλά και επειδή υπάρχουν πολλές κρατικές ειδικές υπηρεσίες και τουρκικά ιδρύματα που χρηματοδοτούν αδρά τέτοιου είδους πρωτοβουλίες στα Βαλκάνια και όπου υπάρχουν μειονότητες. Μόνο αγαθές δεν είναι οι προθέσεις τους.

Ένα αναμονή βέβαια της τελικής απόφασης του ΣτΕ μετά τις προσφυγές, για να ελεγχθεί η συνταγματικότητα και να εξεταστεί η νομιμότητα του νομοσχεδίου περί ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων, αφού το Σύνταγμα μας αναφέρει ρητά ότι απαγορεύεται να λειτουργούν στη χώρα μας ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Υπάρχει όμως ο αντίλογος και μια άλλη λογική που θα πρέπει να την αναφέρουμε, που εστιάζει στο γεγονός ότι όλα τα πολιτισμένα κράτη λειτουργούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και μάλιστα αποφέρουν κέρδος στην κοινωνία και χρήμα στα δημόσια ταμεία.
Γιατί θα δώσουν τη δυνατότητα σε πολλούς φοιτητές που μεταναστεύουν κατά δεκάδες χιλιάδες μάλιστα να σπουδάσουν σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, να βρίσκουν διέξοδο πλέον στη χώρα μας και να παραμένει και το χρήμα στον τόπο μας.
Και έχουν και τη δυνατότητα της επιλογής του καθενός όσον αφορά τις σπουδές τους. Κατά πόσο όμως βέβαια μπορεί αυτό να εφαρμοστεί στην Ελλάδα και να αποφέρει οφέλη με τον καλύτερο τρόπο, είναι το ζητούμενο.
Γιατί αν συγχρόνως θα αποδυναμώσει και την κρατική μέριμνα που θα πρέπει να υπάρχει από την πολιτεία προς τα δημόσια πανεπιστήμια και ειδικά στα ακριτικά, τα οποία ενδεχομένως θα πληγούν από αυτόν τον ανταγωνισμό με ομοειδείς σχολές που θα λειτουργήσουν στα αστικά κέντρα, τότε οι απώλειες θα είναι μεγαλύτερες.
Κυρίως γιατί στη χώρα μας άλλα σχεδιάζουν και τελικά διαφορετικά υλοποιούνται, όσον αφορά τους μηχανισμούς ελέγχου και το νομοθετικό καθεστώς. Και πολλές φορές πέφτουν όλοι από τα σύννεφα όταν καλούνται να λύσουν εκ των υστέρων τα προβλήματα που προκύπτουν και τις διαστάσεις που λαμβάνουν.