Μικροκομοτηναίικα 18-03-2025

Το πώς η θρησκεία ενώνει, αγαπά, σέβεται τη διαφορετικότητα και αγκαλιάζει με τα θρησκευτικά της έθιμα μουσουλμάνους αλλά και χριστιανούς ακόμα στην περιοχή μας, το αντιλαμβάνεται κάποιος από τρία μεγάλα ομολογουμένως ιφτάρ τα οποία πραγματοποιήθηκαν πρόσφατα στη Θράκη.
Το πρώτο από τους νόμιμους μουφτήδες στην Ξάνθη όπου παρευρέθηκαν και πολύ χριστιανοί. Αλλά ακόμα και στο ιφτάρ του Ηφαίστου που έδωσαν το παρόν πάνω από 400 άτομα χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Και κυρίως το ιφτάρ που πραγματοποίησε η Διαχειριστική Επιτροπή Μουσουλμανικής Περιουσίας Κομοτηνής μόνο για γυναίκες.
Που εκεί ξεπέρασε κάθε προσδοκία, αφού 750 γυναίκες έδωσαν το παρόν στην Κομοτηνή στο Εσκή Τζαμί και μάλιστα άτομα διαφορετικά, προωθώντας στην πράξη πραγματικά την ισότητα και το σεβασμό στις γυναίκες, αλλά και τα δικαιώματα τους.
Το επισημαίνουμε αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι τα ιφτάρ αυτά διαφοροποιούνται πλήρως από τα γνωστά αντίστοιχα πολιτικοδιπλωματικά, που οργανώνονται με μεταφερόμενους και ίδιους ανθρώπους κατά πλειοψηφία, από τους συνεργαζόμενους της προξενικής αυλής.
Για να παρελαύνει ο πρόξενος και οι ψευτομουφτήδες ως τιμώμενα πρόσωπα, μαζί με προέδρους παράτυπων σωματείων, μέλη της άτυπης Συμβουλευτικής και του μειονοτικού κόμματος. Που φέτος με το ζόρι συγκεντρώνουν τον κόσμο για να αποδείξουν ότι τους αποδέχονται.
Συνεπώς αυτό δείχνει και μία ξεκάθαρη εικόνα, το πόσο ους γυρίζουν σταδιακά την πλάτη οι πολίτες της μειονότητας αλλά και η νεολαία ακόμα, στα γνωστά παιχνίδια που προσπαθούν να παίξουν πολιτικοποιώντας ένα καθαρά θρησκευτικό έθιμο.

Σαφώς και είναι πλήγμα για την κυβέρνηση η παραίτηση του υφυπουργού Έρευνας και Καινοτομίας 33 ώρες μετά την ορκωμοσία του. Στην οποία οδηγήθηκε βέβαια, όπως γίνεται πάντοτε συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο ίδιος βέβαια τα καταλογίζει ως κατασκευασμένες ειδήσεις.
Και δικαιολογείται ότι παραιτήθηκε για να αποφύγουν την τοξικότητα στην πολιτική και να μη βρεθεί βέβαια και στο επίκεντρο προκαλώντας προβλήματα και στην κυβέρνηση. Και στην ίδια υπερασπιστική γραμμή κινήθηκε και η κυβέρνηση.
Το θετικό βέβαια για την κυβέρνηση είναι ότι αν συμβεί το οποιονδήποτε ατόπημα και μόλις το αντιλαμβάνεται, προχωρά σε διαγραφές των στελεχών της. Αλλά δεν μπορεί να το δικαιολογεί συμψηφιστικά σε σχέση με τα κόμματα που δεν το πράττουν, για να αποφύγει τα δύσκολα.
Γιατί το ζήτημα πέραν του πολιτικού και επικοινωνιακού παιχνιδιού, είναι ότι η κυβέρνηση μιλά για αξιολογήσεις στο δημόσιο τομέα, διαφάνεια και αξιοκρατία, ενώ την ίδια ώρα τοποθετεί κάποιον υφυπουργό, χωρίς να ελέγχεται για το παρελθόν του, ή τις δοσοληψίες που είχε με το δημόσιο, ακόμα και στην περίπτωση που δικαιώθηκε εκ των υστέρων.
Όλα αυτά δεν θα πρέπει να συνυπολογίζονται και να ελέγχονται σχολαστικά και σε βάθος, ώστε να μην εκτίθενται; Γιατί με μια αναγκαστική διαγραφή προφανώς δεν διορθώνονται όλα τα λάθη, οι αστοχίες και οι παραλείψεις.
Όταν για να προσληφθεί κάποιος στο δημόσιο πρέπει να προσκομίζει ακόμα και πιστοποιητικό ποινικού μητρώου, να ελέγχονται σχολαστικά όλα τα πτυχία του και αν είναι νόμιμα ή όχι, γιατί δεν γίνεται το ίδιο και με αυτές τις πολιτικές τους επιλογές;

Τελικά και τίποτα να μη συμβαίνει, πάλι χάνεται η αξιοπιστία και το ηθικό, αλλά και πολιτικό πλεονέκτημα μιας κυβέρνησης, που ευαγγελίζεται τη διαφάνεια, την αξιοκρατία και την αξιοπιστία, που θα επανέλθουν όπως υπόσχονται.
Αφού για αυτό ακριβώς έγινε αυτός ο ανασχηματισμός, που σημαδεύτηκε ήδη με ένα αυτογκόλ. Για να φρενάρει τη δημοσκοπική κατηφόρα και να αποδείξει στους πολίτες ότι έλαβε σοβαρά υπόψη τα μηνύματα τους από τα συλλαλητήρια.
Και φυσικά για να πάρει μπροστά η δημόσια μηχανή και να διορθώσει όλες τις παθογένειες, τα λάθη, αλλά και να βελτιώσουν την εικόνα έναντι των πολιτών και στα θέματα ακρίβειας, καθημερινότητας και ενεργειακής φτώχειας. Σοβαρές μεταρρυθμίσεις ζήτησαν οι πολίτες, όχι μόνο ρυθμίσεις και μπαλώματα.
Ακόμα και να δεχτεί κάποιος τα όσα λέει ο υφυπουργός ότι για την υπόθεση της εταιρείας «Απόλλων» έχει δικαστεί και έχει αθωωθεί από ποινικό δικαστήριο που τον απάλλαξε ρητά από το 2013 από κάθε κατηγορία, το θέμα ήδη προσφέρεται για αντιπολιτευτική εκμετάλλευση.
Και το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα σε όλους είναι, άραγε έστω το στελεχιακό δυναμικό της Νέας Δημοκρατίας δεν διαθέτει άλλους άξιους τέτοιου βεληνεκούς που να μπορούν να αναλάβουν ένα υφυπουργείο και να αποφεύγουν τέτοιου τύπου λάθη για να τους κυνηγά το παρελθόν;

Γιατί γίνονται όμως τόσο συχνά λάθη στις επιλογές των πολιτικών και όχι μόνο επί ΝΔ αλλά και των άλλων κομμάτων εξουσίας στο παρελθόν; Και εκ των υστέρων ανακαλύπτουν όλοι ότι πρόσωπα τα οποία αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης δεν έχουν τα κατάλληλα προσόντα, ή το ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα, αλλά ούτε και την κοινωνική αποδοχή για το αξίωμά τους;
Γιατί ακριβώς οι επιλογές όλων των κυβερνήσεων περιστρέφονται στα γνωστά τους στελέχη και σε αυτούς που προσέφεραν στο κόμμα. Αλλά πολλοί εξ’ αυτών δεν παύουν να είναι συγχρόνως επιχειρηματίες, είτε καθηγητές που έχουν εταιρίες παροχής υπηρεσιών ακόμα και κάποιοι που διαχειρίζονται και ευρωπαϊκά προγράμματα προς όφελος τους.
Και σαφώς όταν δεν πολιτεύονται παίρνουν και διάφορες δουλειές από το δημόσιο. Ακριβώς γιατί έχουν τις γνωριμίες και τα μέσα να το πράξουν, όπως συμβαίνει με το γνωστό αυτό και αθάνατο ελληνικό σύστημα, με τους κομματικούς ευνοούμενους.
Για να αποδείξουν για άλλη μία φορά ότι οι πολιτικές συναναστροφές είναι και αυτές ένα προσοδοφόρο επάγγελμα. Συνεπώς όταν επιλέγεις από αυτό το σινάφι των ανθρώπων για να αναλάβουν θεσμικούς ρόλους, επόμενο είναι ότι πολλές φορές θα την πατήσεις.
Όλα θα πρέπει να εξετάζονται από πολλές επιτροπές και να περνάνε από την κρησάρα της νομιμότητας, της νομιμοφάνειας ακόμα, ώστε να μην υπάρχουν υπόνοιες, ούτε ψεγάδια και σκιές από το παρελθόν, που μπορούν να καταλογιστούν ως επιλήψιμες ηθικά και πολιτικά πράξεις, αν όχι ποινικά.
Με το πρίσμα αυτό και τέτοιες λογικές εξυπηρέτησης δικών τους προσώπων και κομματικών εύκολα υποπίπτουν βέβαια σε λάθη. Και όσο κι αν προβαίνουν σε διορθωτικές κινήσεις, η ζημιά έχει γίνει.
Όταν υπάρχει ένα πλήθος πολιτών, επιστημόνων, άξιων μάλιστα ανθρώπων πέραν του κομματικού τους μηχανισμού που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολύ πιο περισσότερα στη χώρα, άραγε γιατί δεν προτιμώνται να γίνουν υπουργοί, υφυπουργοί, ή γενικοί γραμματείς; Υπερτερεί το κομματικό κράτος από το καλό του τόπου που θέλουν, όπως ισχυρίζονται;