Άρθρο του Δημάρχου Κομοτηνής στον «Χ» για τα 100 χρόνια

«Από δω πέρασε ο στρατός με τα φλάμπουρα κατάσαρκα.

Με το πείσμα δαγκωμένο στα δόντια τους.

Δέντρο το δέντρο, πέτρα την πέτρα πέρασαν τον κόσμο.

Σε κάθε βήμα κέρδιζαν μιαν οργιά ουρανό για να τον δώσουν.»

Κι ήταν ο αγώνας αυτός των ηρωικών προγόνων μας, όπως τον περιγράφει ο Γιάννης Ρίτσος, αγώνας για το αύριο.
Πάλεψαν να κερδίσουν τον ουρανό, για να τον δώσουν σε μας, στους απογόνους τους.
Που σήμερα, εκατό χρόνια μετά από την ιστορική ημερομηνία της 14ης Μαΐου του 1920, είμαστε εδώ.
Είμαστε εδώ λεύτεροι και ανεξάρτητοι, να γιορτάζουμε όλοι μαζί την ενσωμάτωση του τόπου μας στον εθνικό κορμό.
Να προσδιορίζουμε με αξιοπρέπεια την πορεία μας στον χρόνο.
Να ονειρευόμαστε με σιγουριά και να σχεδιάζουμε με αισιοδοξία το μέλλον.
Να μιλάμε με σεβασμό για τους ήρωες του χθες.
Αλλά και να αποτίνουμε φόρο τιμής στα γεγονότα του παρελθόντος. 
Στην ενθύμηση εκείνου του πρωινού της 14ης του Μάη του 1920, όταν η Μεραρχία Σερρών, με διοικητή της τον υποστράτηγο Επαμεινώνδα Ζυμβρακάκη, έμπαινε  στην πόλη μας.
Έμπαινε νικήτρια, με επικεφαλής τον γενναίο αυτόν άνδρα, που η εθνική μας μνήμη δεν τον λησμόνησε ποτέ.
Του αποδίδει τις ύψιστες τιμές, μαζί με τον πρωτεργάτη της ελευθερίας μας, τον Χαρίσιο Βαμβακά.
Τον στενό συνεργάτη του Μεγάλου Εθνάρχη μας, του Ελευθερίου Βενιζέλου, στον οποίο η Θράκη μας οφείλει τα μέγιστα.
Ο Χαρίσιος Βαμβακάς ήταν ο εμπνευσμένος διπλωμάτης, που εργάστηκε μεθοδικά, προκειμένου η Θράκη μας να ενσωματωθεί ομαλά στον Εθνικό κορμό.
Ο άνθρωπος, που με  συστηματική δουλειά κατάφερε να ανοίξει ξανά τις ελληνικές εκκλησίες και να επιστρέψει τους Έλληνες που είχαν διωχθεί από τους Βουλγάρους. 
Αλλά και συνέβαλλε αποφασιστικά στην ανάδειξη Έλληνα Προέδρου στο Ανώτατο Συμβούλιο των Αντιπροσώπων.
Ένα Συμβούλιο που απαρτιζόταν από 5 Έλληνες, 5 Μουσουλμάνους, 2 Βούλγαρους, 1 Εβραίο, 1 Αρμένιο και 1 Λεβαντίνο.
Και οι οποίοι διά της ψήφου τους εξέλεξαν ως πρόεδρό τους τον Εμμανουήλ Δουλά.
Γεγονός, που στάθηκε καθοριστικής σημασίας για τη θετική πορεία της Ενσωμάτωσής μας στη μητέρα Ελλάδα.
Η ευφυής, λοιπόν, στρατηγική του Ελευθερίου Βενιζέλου, οι εξαιρετικοί διπλωματικοί χειρισμοί του Χαρίσιου Βαμβακά και η πολύτιμη συμβολή του Στρατηγού Σαρπύ, στέριωσαν τη λευτεριά του τόπου μας.
Σήμερα, 100 χρόνια μετά, όλοι εμείς οι επίγονοι, στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά στη θύμηση των πράξεων ηρωισμού των προγόνων μας.
Επαναφέρουμε στην επιφάνεια της συλλογικής ιστορικής μνήμης μας τα γεγονότα του χθες.
Προσδιορίζουμε ξανά με υπερηφάνεια την ταυτότητα και το διάβα μας στον χρόνο.
Και παρά το ότι η υγειονομική κρίση δε μας επιτρέπει να στήσουμε μεγάλους χορούς προς τιμήν των δικών μας ηρώων, εμείς είμαστε εδώ, παρόντες.
Διδάσκουμε στα παιδιά μας ότι η ιστορία και ο πολιτισμός πηγαίνουν αντάμα.
Μόνο που το περιεχόμενο τους αλλάζει, ανάλογα με τις επιταγές των καιρών.
Σήμερα ο σεβασμός στην ιστορία μας σημαίνει κοινωνική ευθύνη και αλληλεγγύη.
Σημαίνει διαρκής αγώνας για την προάσπιση της δημόσιας υγείας.
Σημαίνει συνύπαρξη και στήριξη των αδυνάτων και των  πιο ευάλωτων.
Άλλωστε, και οι πρόγονοί μας για τις ίδιες αξίες θυσίασαν τις ζωές τους. 
Για να μπορούμε να προσδιορίζουμε με αξιοπρέπεια την  ακηδεμόνευτη εθνική μας μοίρα! 
Για να ζούμε σε ένα όμορφο παρόν και για να ελπίζουμε σε ένα αύριο, όπου τα παιδιά μας θα είναι υγιή, ελεύθερα και ανεξάρτητα!

Χρόνια Πολλά!