Η Τουρκία έχει χάσει τον έλεγχο

Η κρίση που είναι σε εξέλιξη στην λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου είναι μεγαλύτερη και από αυτή του Χόρα το 1976 και του Σισμίκ το 1987. Το θερμό επεισόδιο του 1996, η γνωστή ως κρίση των Ιμίων, κράτησε ένα εικοσιτετράωρο.

Η σημερινή κρίση είναι μία κρίση ανοικτού ορίζοντα ή ανοικτού τέλους, κανείς δεν ξέρει πως θα λήξει και πως θα καταλήξει. Όλοι μάς καλούν σε διάλογο, αλλά εμείς έχουμε θέσει τις θέσεις μας ότι δεν συζητάμε όσο τα πολεμικά πλοία και το ερευνητικό Oruc Reis «οργώνουν» την ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Όλοι οι διεθνείς παίκτες ψάχνουν πως να συνετίσουν τον Ερντογάν, αλλά ο ίδιος δεν ακούει και δεν ιδρώνει το αυτί του και συνεχίζει στην ίδια εμπρηστική ρότα. Μέχρι που θα φτάσει κανείς δεν ξέρει. Μοιάζει σαν κανείς να μην μπορεί να τον «ρουμπώσει», που λένε τα μικρά παιδιά.

Είναι μία αλήθεια ότι η Τουρκία κάθε δέκα χρόνια δημιουργούσε και μία κρίση, από την τελευταία έχουν περάσει 24 χρόνια και από τότε στην γείτονα έχουν αλλάξει πολλά.

Ο Ερντογάν βγήκε από την φυλακή, έκανε δικό του κόμμα αφού είχε φύγει από το κόμμα του Νετσεμεντίν Ερμπακάν. Είχε γίνει πρόεδρος το 2002 κόντρα σε όλα τα προγνωστικά.

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εκείνη την περίοδο ήταν σε περίοδο εξομάλυνσης, γιατί είχε ακολουθήσει  η διπλωματία των σεισμών, το Ελσίνκι το 1999 που η Κύπρος θα γινόταν μέλος της ΕΕ χωρίς να έχει λυθεί το Κυπριακό κάτι που έμοιαζε όνειρο θερινής νυκτός για πολλούς.

Από το 2004 και μετά όταν ο Πέτρος Μολυβιάτης είχε αναλάβει το Υπουργείο Εξωτερικών και ήταν υπέρ του δόγματος της ακινησίας, η Ελλάδα άρχισε να υποχωρεί από το Ελσίνκι, γιατί και ο ίδιος πίστευε ότι το Ελσίνκι δίνει συμφέροντα στην Τουρκία στο Αιγαίο.

Τώρα με την Τουρκία χρειάζεται ένας νέος διάδρομος, αλλά αυτός δεν θα είναι εφικτός όσο η Τουρκία δεν αποκλιμακώνει την ένταση και ψάχνει το επεισόδιο. Η ΕΕ της έδωσε διορία μέχρι τις 24-25 αυτού του μήνα αλλιώς τα (optionspapers) θα πάρουν ισχύ. Αυτό ίσως πληγώσει τον Ερντογάν, αλλά ίσως τον κάνει και πιο απρόβλεπτο.  

Η ατολμία ή μη βούληση της Ένωσης δεν θα είναι ανεκτή, γιατί μετά μπορεί να γενικευτούν σε πολλαπλές κρίσεις που θα έχει να αντιμετωπίσει.