Με τη βοήθεια των «ξένων»

Με αφορμή τον τελικό κυπέλλου Ελλάδος, που τελικά παραδέχομαι, παρά τη φιλία μου πρός την ΑΕΚ, ότι κέρδισε πανάξια ο ΠΑΟΚ και τη διαιτησία του απο ξένους διαιτητές μου ήρθαν κάποιες σκέψεις.

Καταρχήν μου επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά η αδυναμία μας να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλο.

Ειλικρινά είναι δυνατόν να έχουμε φθάσει στο σημείο να «εισάγουμε» διαιτητές για να κάνουμε ένα αγώνα ποδοδσφαίρου;

Εμένα προσωπικά δε μου αρέσει καθόλου το γεγονός να ομολογούμε απο μόνοι μας ότι είμαστε ανίκανοι για κάτι και να φέρνουμε «ξένους» για να κάνουν τη δουλειά.

Δε λέω όχι στο να ζητηθεί από το εξωτερικό εμπειρία και τεχνογνωσία αλλά είναι άλλο αυτό και  είναι άλλο το να σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και να παραδεχόμαστε ότι δε μπορούμε μόνοι μας να φέρουμε σε πέρας μια αποστολή.

Και ίσως να μη δίνουμε μεγάλη σημασία γιατί πρόκειται για ένα απλό ποδοσφαιρικό αγώνα αλλά εάν το δούμε λίγο βαθύτερα θα συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ένα πολύ κακό διεθνές μήνυμα που εκπέμπει η χώρα σε μια εποχή που ελπίζουμε σε έξοδο από τα μνημόνια και αυτόνομη πορεία.

Εάν δε μπορούμε να διοργανώσουμε τα απλά πως ελπίζουμε να ξαναπάρουμε την τύχη της χώρας στα χέρια μας χωρίς «ξένες» παρεμβάσεις.

Και οι ερμηνείες είναι δύο γιατί ιστορικά προστρέχουμε συχνά πυκνά στη βοήθεια των «ξένων».

Η πρώτη είναι ότι είμαστε διαχρονικά δύσπιστοι ο ένας με τον άλλο και έχουμε μόνιμα το αίσθημα του αδικημένου, το οποίο δε μας αφήνει να λειτουργούμε αντικειμενικά και να κάνουμε τις δουλειές μας χωρίς «κλάψες».

Η δεύτερη είναι ότι για κάποιο ακατανόητο λόγο δεχόμαστε και εμπιστευόμαστε τους «ξένους» να μας δίνουν οδηγίες ενώ όταν τολμήσει κάποιος δικός μας να μας συστήσει κάτι μας πιάνει ο εγωισμός μας και βγαίνει στην επιφάνεια μόνο αντίδραση.

Η ιστορία μας έχει πολλά κεφάλαια διχασμού και δε μας χρειάζονται άλλα.

Καλοί είναι οι «ξένοι» αλλά σίγουρα υπάρχουν και Έλληνες ικανοί να τους εμπιστευτούμε και γιατί όχι και καλύτεροι από τους «ξένους».