Οι «ιθαγενείς»

Παρά την πρωτοφανή στήριξη μεγάλων χωρών όπως οι Η.Π.Α. και η Γερμανία η μικρή συμμετοχή που είχε το δημοψήφισμα στα Σκόπια την περασμένη Κυριακή μου έφερε κάποιες σκέψεις.

Μερικοί από εμάς έχουμε συγγενείς και φίλους που ζουν και εργάζονται σε μεγάλες προηγμένες χώρες του εξωτερικού.

Σε γιορτές και σχόλες όταν ανταμώνουμε με αυτούς τους ξενιτεμένους κρεμόμαστε από τα χείλη τους για να μας μεταφέρουν τις εμπειρίες τους από την καθημερινότητα τους στις «προχωρημένες» αυτές κοινωνίες και συνήθως καταλήγουν οι αφηγήσεις αυτές να μας μελαγχολούν επειδή συνειδητοποιούμε ότι στον μικρό μας τόπο είμαστε αρκετά πίσω.

Όταν όμως ο ξενιτεμένος αφηγητής της παρέας το παρακάνει και με το ύφος του γνώστη της μοναδικής αλήθειας αρχίζει να μας κουνάει το δάχτυλο υποδεικνύοντας μας τι πρέπει να κάνουμε για να προκόψουμε όπως αυτός, τότε το πράγμα αλλάζει και η υπομονή μας εξαντλείται γιατί θεωρούμε ότι μας περνά για «ιθαγενείς», οπότε και δίκιο να έχει δεν τον ακούμε.

Το κάθε πράγμα λοιπόν έχει τα όρια του και τον κατάλληλο τρόπο για να ειπωθεί.

Έτσι και στα Σκόπια οι μεγάλες χώρες της δυτικής συμμαχίας τα έδωσαν ξαφνικά όλα για να υπερψηφίσουν οι Σκοπιανοί τη συμφωνία αλλά η  σπουδή αυτή  έκανε καχύποπτους τους πολίτες, διότι εκεί που τους είχαν ξεχασμένους για να μην πω κάτι βαρύτερο είδαν αρχηγούς και αξιωματούχους μεγάλων χωρών να περιδιαβαίνουν τον τόπο τους.

Σίγουρα για τη μικρή αυτή χώρα το Ευρωπαϊκό μέλλον αποτελεί εγγύηση σταθερότητας, όμως όταν δεν έγινε σταδιακή επιμόρφωση στους πολίτες για τους λόγους που πρέπει η χώρα αυτή να βρίσκεται στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και εμφανίζονται όλοι με αφορμή το δημοψήφισμα να τους πουν τι πρέπει να ψηφίσουν δημιουργείται η καχυποψία ότι τους περνούν για «ιθαγενείς» και πάνε να αρπάξουν τη συναίνεση τους για να εξυπηρετηθούν ξένα γεωπολιτικά συμφέροντα κάτι που μάλλον ισχύει.

Όπως πριν κάποια χρόνια στην Κύπρο με την απόρριψη του σχεδίου «Ανάν» έτσι και τώρα αποδείχθηκε ότι όταν ασκείται διεθνής πίεση σε μικρούς τόπους για να οδηγηθούν οι πολίτες σε μία απόφαση μάλλον συμβαίνει το αντίθετο διότι ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος προβληματίζεται όταν βλέπει όλους τους διεθνείς παράγοντες να πέφτουν «με τα μούτρα» επάνω του για να πάρει μια απόφαση.

Και το ειρωνικό είναι πως πολλές φορές η απόφαση στην οποία τον κατευθύνουν είναι η σωστή για το μέλλον του όμως κανείς δε θέλει να του δείχνεις το καλό του κουνώντας του δασκαλίστικα το δάχτυλο.

Ακόμα και στις μικρές χώρες οι μεγάλοι γεωπολιτικοί παίκτες πρέπει να δείχνουν σεβασμό.

Κανένας δε θέλει να αισθάνεται «ιθαγενής» και αντιδρά.