"Ανασχηματισμός και τραπεζάκι"

Ο σημερινός μου τίτλος είναι πιθανό να μη γίνεται άμεσα κατανοητός καθώς περιέχει δύο άσχετες μεταξύ τους έννοιες.

Ο μεν «ανασχηματισμός» παραπέμπει στην πρόσφατη πολιτική επικαιρότητα το δε «τραπεζάκι» είναι ένα απλό χρηστικό αντικείμενο.

Εξηγούμαι λοιπόν για να μην παρεξηγούμαι.

Στην πολιτική επικαιρότητα τις προηγούμενες εβδομάδες κυριάρχησε ο κυβερνητικός ανασχηματισμός.

Ένα στοιχείο που επισημάνθηκε σε αυτόν είναι η μικρή ηλικία των νέων υπουργών.

Πραγματικά η νεότητα των πολιτικών είναι θετικό στοιχείο χωρίς να αποτελεί από μόνη της αξίωμα καθώς όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα.

Όμως κάτι που με προβλημάτισε στους νεοεισερχόμενους και ηλικιακά νέους υπουργούς είναι ότι πέρα από τα καλά βιογραφικά τους είχαν όλοι τους και κομματικά ένσημα.

Κάπου εδώ κολλάει και το «τραπεζάκι».

Για τους μυημένους στην ορολογία των κομματικών φοιτητικών νεολαιών «το τραπεζάκι» αποτελούσε ειδικά τις προηγούμενες δεκαετίες μια από τις κορυφαίες καθημερινές δραστηριότητες.

Συγκεκριμένα, «το τραπεζάκι» αποτελούνταν από ένα ή περισσότερα σχολικά θρανία τοποθετημένα κοντά στην κεντρική είσοδο των πανεπιστημιακών σχολών και είχε επάνω του κομματικό υλικό που διανεμόταν από τα μέλη των νεολαιών που με βάρδιες καθόταν από πίσω του.

Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε με τον όρο «τραπεζάκι» υπονοώ την απαραίτητη κομματική υπηρεσία που πρέπει να έχουν στο βιογραφικό τους ακόμα και οι νέοι πολιτικοί για να γίνονται αποδεκτοί από το οικείο σύστημα.

Στη ζωή δε γίνονται παρθενογενέσεις και είναι θεμιτή και ζητούμενη η πολιτικοποίηση των νέων ανθρώπων.

Αυτό που νομίζω δεν είναι θεμιτό είναι να είναι η κομματική διαδρομή η μοναδική αποδεκτή είσοδος στην πολιτική ζωή.

Για παράδειγμα η δημιουργία μιας Εθνικής σχολής πολιτικής θα μπορούσε να καταρτίζει και να ενημερώνει σε θεωρητικό, θεσμικό και πρακτικό επίπεδο τους  ενδιαφερόμενους υποψήφιους πολιτευτές, πολιτικούς και λοιπούς διαχειριστές δημόσιας εξουσίας, διότι κατά τη γνώμη μου δεν είναι αποδεκτό να αναλαμβάνουν  την ευθύνη διακυβέρνησης άνθρωποι που δεν έχουν μια βασική εικόνα της θεσμικής, διοικητικής και οργανωτικής διάρθρωσης της Χώρας.       

Αντί λοιπόν το πολιτικό φροντιστήριο να γίνεται στην «καμαρίλα» και στους διαδρόμους των πολιτικών κομμάτων καλό θα είναι να λάβει προς όφελος της ποιότητας της πολιτικής και των πολιτικών θεσμικό χαρακτήρα.

Έτσι, θα μπορεί ο κάθε δημιουργικός και ενεργός πολίτης να λάβει μέρος στην πολιτική διαδικασία  με περισσότερα εφόδια καθώς είναι αναμφισβήτητο ότι η γνώση είναι δύναμη.

Οι εποχές που τα «τραπεζάκια» και οι αφισοκολλήσεις δημιουργούσαν γενιές πολιτικών καλύτερα να μείνουν στο παρελθόν προκειμένου να γίνει ένα νέο ποιοτικό ξεκίνημα που δεν θα αποδώσει βέβαια από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά θα είναι ένα μήνυμα αλλαγής.

Πιστεύω ότι με την παραπάνω διαδικασία θα κινητοποιηθούν ακόμα περισσότεροι χρήσιμοι άνθρωποι, οι οποίοι τα προηγούμενα χρόνια ήθελαν αλλά αδυνατούσαν να κατανοήσουν τη διαδικασία συμμετοχής στην πολιτική ζωή.