«Χύμα»

Με τη λέξη «χύμα» προσδιορίζουμε στο εμπόριο το ασυσκεύαστο προιόν και στη ζωή τον ανοργάνωτο και χωρίς τάξη άνθρωπο.
Και ενώ για το εμπόριο δεν είναι αναγκαία κακό το «χύμα» καθώς υπάρχουν προιόντα αυτής της κατηγορίας ανώτερα των τυποποιημένων στη ζωή μάλλον δεν είναι καλός σύμβουλος.

Παρά ταύτα και ενώ όλοι από την προσχολική ηλικία δασκαλευόμαστε να αποφεύγουμε το «χύμα» στη ζωή μας με κάποιο περίεργο τρόπο καταλήγουμε να το ασπαζόμαστε ως ενήλικες και μάλιστα πολλές φορές να το θαυμάζουμε σαν ένδειξη αντισυστημικού τρόπου ζωής.

Όλοι μας ξέρουμε ότι η ελληνική ιδιοσυγκρασία ρέπει πρός το «χύμα», γεγονός που δεν είναι αναγκαία κακό καθώς έτσι γλιτώνουμε την κατάθλιψη αλλά υπάρχει μια μεγάλη παγίδα μέσα σε  αυτό το σκηνικό.

Η παγίδα βρίσκεται στο ότι επειδή το «χύμα» γίνεται πλέον τρόπος ζωής σε όλα τα επίπεδα αρχίζει να γίνεται συνείδηση στον πολίτη ότι το να λειτουργεί «χύμα» συμβαδίζει με την κανονικότητα.

Έτσι όταν κάποιος φουκαράς προσπαθήσει να κάνει με τυπικότητα τη δουλειά του φαίνεται σαν τη μύγα μέσα στο γάλα του «χύμα» και συνήθως βγαίνει ο χαμένος της υπόθεσης για να μην πω ο «τρελός του χωριού».

Γιατί τώρα τα λέω αυτά, τα λέω διότι όταν στη σημερινή μνημονιακή Ελλάδα συζητάμε για ανάπτυξη δε ξέρω ποιός μπορεί να πειστεί πως με τον «χύμα» τρόπο που κινούμαστε για δεκαετίες θα μπορέσουμε να οργανώσουμε την ηρωική έξοδο από την κρίση.

Οι πολιτικοί για να μην κακοκαρδήσουν το λαό και τους ψηφοφόρους δε λένε μια βασική αλήθεια και συγκεκριμένα δε λένε ότι πέρα από τη διαφθορά και τον κομματισμό, που έφαγε για δεκαετίες τα σωθικά της χώρας υπάρχει μια διαχρονική πληγή που μας κρατά υπανάπτυκτους και δέσμιους του κακού εαυτού μας.

Η πληγή αυτή λέγεται έλλειψη ατομικής υπευθυνότητας και τυπικότητας, γιατί μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον που οι νόμοι ισχύουν και δεν ισχύουν, η αξιοκρατία υπάρχ

ει και δεν υπάρχει και όλο αυτό μας έδωσε την αίσθηση ότι είναι μάταιο να προσπαθείς να σταθείς τυπικός απέναντι στο γενικό «χύμα».
Καμία μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να προχωρήσει και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στη χώρα εάν δεν πεισθεί ο πολίτης να κάνει τη μεγαλύτερη αλλαγή, η οποία είναι η αλλαγή νοοτροπίας και όχι η  πολιτική αλλαγή.
Η ατομική υπευθυνότητα δεν έχει ούτε δεξιά ούτε αριστερά χαρακτηριστικά. Είναι στάση ζωής που είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ ζητούμενη εάν θέλουμε κάτι να αλλάξει.