Γιάννης Βαφειάδης: Στην ζωή μου τα είδα όλα! Δόξες και μεγαλεία, αγώνες και διεκδικήσεις, αλλά και πισώπλατες μαχαιριές?

Ατόφιος, ποιοτικός συνδικαλιστής που έγραψε την δική του πορεία. Eργατικός, μαχητικός και ήπιος, είχε κερδίσει ορκισμένους φίλους στην ΓΕΣΕΒΕ ο Γιάννης Βαφειάδης τέως πρόεδρος της Ομοσπονδίας επαγγελματιών που σε μια προσπάθεια να αφουγκραστούμε το λόγο του σήμερα που είναι αποστασιοποιημένος από τα πράγματα, μας μίλησε για το χθες όταν όντας κραταιός πρόεδρος της Ομοσπονδίας Επαγγελματικών και βιοτεχνικών σωματείων κατάφερνε να εκπροσωπεί την Κομοτηνή αλλά και να συσπειρώνει τους πάντες δίπλα του, δίχως μικρότητες αντιπαλότητες ή εγωισμούς και το αποτέλεσμα ήταν πάντα προς το δημόσιο συμφέρον. 

Ο Γιάννη Βαφειάδης ιδιοκτήτης του εστιατορίου ΑΔΕΛΦΙΑ, που σήμερα συνεχίζουν την λειτουργία τα παιδιά και τα βαφτιστήρια του, κατάφερνε να πετυχαίνει το στόχο του δίχως να προβάλλεται υπέρμετρα ή να οδηγεί σε περιπέτειες την Ομοσπονδία. Το να είναι συμπαθής και αποδεκτός απ όλα τα σωματεία, ήταν μια προσωπική του κατάκτηση που συνδυαζόταν με τον ήπιο χαρακτήρα, την μεθοδική οργάνωση και την επιμονή στους στόχους που έβαζε. Το ραντεβού μας δόθηκε στον πάνω χώρο του γνωστού εστιατορίου όπου εκεί πέρασε τα χρόνια και της επαγγελματικής του καταξίωσης αλλά και την προσπάθεια να δημιουργήσει συνθήκες επιβίωσης σε μια Κομοτηνή που έπρεπε από λασπούπολη του Μπουκλουτζά να περάσει στην φάση της ανάπτυξης, της οικονομικής δημιουργίας με την βιομηχανική περιοχή και την εγκατάσταση μονάδων, δίνοντας αληθινές μάχες για τους επαγγελματίες και προδιαγράφοντας μια άλλη πραγματικότητα στην περιοχή. Ήταν τότε η ανοικοδόμηση της βιομηχανικής περιοχής με τα εργοστάσια να εγκαθίστανται το ένα μετά το άλλο, ήταν η χρυσή περίοδος των  αναπτυξιακών νόμων… 

«Η διαδρομή μου ξεκινά από το 1976 που πρωτοεκλέχθηκα σαν πρόεδρος του σωματείου εστιατόρων,  το αμέσως επόμενο έτος το  1977  εκλέγομαι γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών με πρόεδρο τον αείμνηστο Βασίλη Αποστολίδη και από το 1984  που συνταξιοδοτείται εκλέγομαι πρόεδρος  της Ομοσπονδίας ως το 2003. Συγχρόνως εκλέγομαι σε όλα αυτά τα 20 χρόνια εκλεγμένος σύμβουλος στην ΓΕΣΕΒΕ. 

Τι σας πρόσφερε όλη αυτή η συνδικαλιστική δράση;

-Πολλά γιατί τα γεγονότα τότε έτρεχαν. Ήταν η πολυπόθητη ανάπτυξη, ήταν η ίδρυση κι η στελέχωση με σχολές του πανεπιστημίου, ήταν τα δάνεια του 1974 που είχε πάρει η αγορά και είχε παρθεί απόφαση όλων τν φορέων να μην πληρωθούν ως το 1992 και επί συγκυβέρνησης με υπουργό Οικονομικών τον σημερινό πρωθυπουργό κ. Σαμαρά καταφέραμε να μην τα πληρώσει όχι μόνο η Ροδόπη αλλά όλη η παραμεθόριος και τα νησιά. Βέβαια δάνεια ήταν κι έπρεπε να πληρωθούν αλλά τα χρόνια ήταν δύσκολα κι εμείς σαν φορείς θελήσαμε να χαριστούν γιατί είχαν χαριστεί κι άλλα. Κάναμε αγώνες, απεργίες διήμερες, τριήμερες για το θέμα, σε προτεραιότητα τότε ήταν ο κάθετος άξονας Νυμφαίας που τώρα μάλλον ξεχάστηκε. 

Οι σχολές αστυφυλάκων που τις διεκδικήσαμε από τους πρώτους ως Ομοσπονδία. Θυμάμαι ότι ένας διευθυντής αστυνομίας έτρωγε στο εστιατόριο και του είπα ότι θα κατεβούμε να δούμε υπουργούς στην Αθήνα. «Να ζητήσετε να γίνει σχολή αστυνομίας μας  είπε», κι εγώ δεν το άφησα. Ετοίμασα αμέσως νέο συμπληρωματικό υπόμνημα που το περιέλαβα ως αίτημα και το έθεσα αμέσως. Το έδωσα λοιπόν στην κ. Τσουδερού που την συναντήσαμε στην Βουλή εκεί που θα συνεδρίαζε το υπουργικό συμβούλιο και τόχω σαν ντοκουμέντο ότι η Ομοσπονδία ήταν η πρώτη που έβαλε το θέμα της δημιουργίας σχολής Αστυνομίας, επί τάπητος. Η Ομοσπονδία ήταν στην πρωτοπορία των διεκδικήσεων. Ήταν το πιο ζωντανό και μαχητικό κύτταρο της πόλης ξεκινούσε πάντα τους αγώνες και στοιχιζόταν δίπλα της οι δήμαρχοι, οι επιστημονικοί φορείς χωρίς καμιά διάκριση. Αν θυμάμαι κάτι και με ευχαριστεί ιδιαίτερα ήταν ότι όταν απευθύναμε μια πρόσκληση στους φορείς, αμέσως ανταποκρινόταν όλοι με πρόεδρο τον σεβασμιότατο και δίπλα μας ερχόταν όλοι, ήταν η έμπρακτη αναγνώριση στο έργο μας που γινόταν με στόχο το τελικό αποτέλεσμα. 

Αργότερα που ο μητροπολίτης είχε παραιτηθεί από την προεδρία λόγω της ηλικίας του την προεδρία της συντονιστικής επιτροπής την πήρε ο δικηγορικός σύλλογος. Πάντως καταφέραμε πολλά. Το πανεπιστήμιο άλλαξε την ζωή και την δομή της πόλης δίνοντας νέα πνοή και κουλτούρα στην Κομοτηνή, όπως και η βιομηχανική περιοχή. 

Ο αγώνας μας ήταν πολύ δύσκολος στην ΓΕΣΕΒΕ γιατί εκεί τοπικά περιφερειακά αιτήματα δεν θέλαν να περάσουν ούτε να τα αγγίξουν παιζόταν άλλοι συσχετισμοί βόρειων και νότιων». 

«?Θυμάμαι ότι επισκεφθήκαμε την Αθήνα για να δούμε τον κ. Σημίτη και δεν μπορούσαμε, μας βοήθησε ο κ. Σγουρίδης τελικά να τον δούμε. Συναντήσαμε αμέσως μετά  την κ. Λούκα Κατσέλη που μας είπε κάτι σημαντικό, «τα αιτήματά σας να είναι ολοκληρωμένα να πηγαίνετε σε γραφεία να σας κάνουν μια μελέτη συγκεκριμένη, θέλουμε αυτό θα κοστίσει τόσο επιτυγχάνει εκείνους τους στόχους, γιατί κανένας υπάλληλος δεν θα αναλάβει να υποκαταστήσει το δικό σας έργο ενώ θάναι πολύ πιο εύκολο να το υιοθετήσει κατανοώντας απλά το σκεπτικό σας». 

Επισκεφθήκαμε τον τότε πρωθυπουργό Ξενοφώντα Ζολώτα και ήταν η περίοδος που είχαν γίνει οι διαδηλώσεις  για του τουρκισμό, είχαν γίνει τα γεγονότα με τα σπασίματα κι ενώ τον χαιρετούσα μου λέει: «επί τη ευκαιρία έμαθα που είναι η Κομοτηνή», δεν πίστευα αυτό που άκουγα και κι εγώ δεν δίστασα να του πω: «Μπράβο πρόεδρε που τώρα μας ανακαλύψατε?» και φυσικά δυσανασχέτησε για την αυθόρμητη αντίδρασή μου. 

Συναντηθήκαμε με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν μόλις είχε γυρίσει από το Χέρφλιντ και θυμάμαι ότι τον περιεργαζόμουν. Ήταν σαν κέρινος,  ωχρός, ανέκφραστος, μόνο μας άκουγε».

Οι αφηγήσεις πολλές από τον κ. Βαφειάδη, οι μνήμες και οι εμπειρίες του δεν είναι δυνατόν να αποτυπωθούν σ΄ ένα δημοσιογραφικό αφιέρωμα. Κάποιες στιγμές όμως αυτών των νευραλγικών επαφών με κυβερνητικά στελέχη πραγματικά αφήνουν εποχή.

Όπως  τότε όταν εξανέστη ο κρητικός υφυπουργός Οικονομικών που του είπε ο κ. Βαφειάδης ποιο μυαλό πήρε αυτά τα μέτρα κι αρπάχθηκε,  χρειάστηκε να μεσολαβήσει ο  τότε βουλευτής  Νίκος Σαλίκας να τον ?ηρεμήσει. 

 Έτσι είδαμε το πανεπιστήμιο να αναπτύσσεται, να χαρίζονται τα δάνεια που είχαν δοθεί για την ενίσχυση των ακριτικών περιοχών, να μην φεύγει η έδρα της Περιφέρειας, της Ανώτερης αστυνομικής διεύθυνσης,  του Εφετείου Θράκης. Πάντα ελλόχευε ένας εσωτερικός εχθρός που ήθελε να υπονομεύσει τα κεκτημένα της Θράκης και πάντα έχοντας σαν πρόεδρο της επιτροπής τον μητροπολίτη μας τρέχαμε να μαζέψουμε τα πράγματα, να φωνάξουμε και να πείσουμε τους πολιτικούς που έπαιρναν τις αποφάσεις. Η Ομοσπονδία ήταν ο πρώτος και κυρίαρχος συνδικαλιστικός φορέας που ξεκινούσε τους αγώνες συσπειρώνοντας δίπλα της τους πάντες, τον δικηγορικό, ιατρικό σύλλογο, τα επιμελητήρια, τους αιρετούς άρχοντες. 

Ατόφιος, ποιοτικός συνδικαλιστής που έγραψε την δική του πορεία. Eργατικός, μαχητικός και ήπιος, είχε κερδίσει ορκισμένους φίλους στην ΓΕΣΕΒΕ ο κ. Βαφειάδης που μας μιλά με την δική του σοφία από τις εμπειρίες ετών, εξιστορώντας γεγονότα, μνήμες και θύμισες. Κατάφερνε να πετυχαίνει το στόχο του δίχως να προβάλλεται υπέρμετρα ή να οδηγεί σε περιπέτειες την Ομοσπονδία, καταφέρνοντας νάναι ιδιαίτερα συμπαθής απ΄ όλα τα σωματεία, να δημιουργεί φίλους και νάχει το μεγαλείο της αποχώρησής του εγκαίρως χωρίς να θέλει να γραπωθεί από τίτλους επιτίμων κι άλλους για νάναι παρόν στα πράγματα τα παρακολουθεί με όλη την διάθεση που τον χαρακτηρίζει με την παρέα του και τα σχολιάζει με καλή πρόθεση δίνοντας βαρύτητα σε αυτά που τον ευχαριστούν. Στο τιμόνι της επιχείρησής του τα παιδιά του και τα παιδιά του συνεταίρου του Γιάννη Κουρτίδη και βαφτιστήρια του, τον οποίο ευχαριστεί για την κατανόηση που έδειχνε όλα αυτά τα χρόνια από την δουλειά όταν τον απορροφούσαν οι συνδικαλιστικές υποχρεώσεις. «Δεν μου είπε ούτε μια φορά γιατί λείπω, το αντιμετώπιζε με ανωτερότητα ήταν πραγματικός φίλος και συνεταίρος ήμουν τυχερός. Γίναμε περισσότερο από συγγενείς τον πάντρεψα και βάφτισα τα παιδιά του και αυτή η σχέση συνεχίζεται και στα παιδιά μας», λέει ο κ. Βαφειάδης.  

Πως θα σταθούν οικονομικά οι οικογένειες οι πολίτες; Δεν είμαι αισιόδοξος προς την αγορά, έλλειψη χρημάτων στάση εμπορίου εδώ είναι πλήρης η ταύτιση αυτή της διαπίστωσης. Εδώ είμαστε χάλια ανοίγουν μικρά μαγαζιά κάτι να αρπάξουν σοβαρές επενδύσεις δεν γίνονται ο κόσμος δεν έχει χρήματα να καταναλώσει είναι προβληματική  όλη η ιστορία. Ξυπνώ πρωί πίνω τον καφέ μου με την ίδια παρέα, ανταλλάσσουμε απόψεις σε κοινωνικά και οικονομικά θέματα, περνώ από το μαγαζί  αν χρειάζονται κάτι, ασχολούμαι με το ψάρεμα με την βαρκούλα μου, παίζουμε μπιρίμπα με μια παρέα και προσέχω την υγεία μου την οποία εύχομαι να την έχουν όλοι οι συμπολίτες μας. Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά τις θυμάμαι και συγκινούμαι από την έκφραση ανθρώπων που δεν είναι του χώρου μας και λένε τόσο καλά λόγια, αυτά μας συνοδεύουν και σήμερα λέει ο κ. Βαφειάδης που προσγειωμένος στο σήμερα συνιστά ψυχραιμία και συμπόρευση με καλή διάθεση. «Στην ζωή μου τα είδα όλα! Δόξες και μεγαλεία, αγώνες και διεκδικήσεις, αλλά και πισώπλατες μαχαιριές? Δεν στέκομαι σ΄αυτές τις μεμονωμένες πράξεις. Τις ξεπερνώ» λέει και μας χαρίζει το χαμόγελό του. Η αγάπη του στην μαγειρική που συνδυάστηκε με τις σπουδές του και την μετέπειτα εξέλιξή του στο πιο «ιν» παραδοσιακό εστιατόριο της πόλης που συγκέντρωνε κι συγκεντρώνει τον αφρό των ανθρώπων που γνωρίζουν από το καλό παραδοσιακό φαγητό, παραμένει αφού μαγειρεύει για φίλους πολύ καλύτερα από γνωστούς και προβεβλημένους σεφ.  Ο κ. Γιάννης Βαφειάδης ζωντανός κι ακμαίος έχει να δώσει πολλά από τα μετόπισθεν, διακριτικά και με την ευγένεια του χαρακτήρα του, αρκεί οι νεώτεροι συνδικαλιστές και μη, να πίνουν ένα καφεδάκι μαζί του συζητώντας. Έχουν να κερδίσουν πραγματικά πολλά.