Είναι το δημογραφικό, ηλίθιε!
09/05/25 - 21:00
Η Κομοτηνή είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Έχω αποκτήσει φίλους και κουμπάρους. Ζω εδώ από το 1990. Ήρθα 27 ετών Έχω καλή σχέση με την τεχνολογία, αλλά εξ ανάγκης. Έμαθα καλά αυτά που μου χρειάζονται, γενικά, όμως, δε μου αρέσει. Δε θα καθίσω στον υπολογιστή για να σερφάρω. Μου αρέσει το νεοκλασικό και το πιο βαρύ στυλ στο σπίτι μου, οι βελούδινες κουρτίνες με χρυσά κρόσσια Ο καθηγητής που έχει συγγράψει πάνω από 102 μονογραφίες έχει πάθος με τα κεχριμπαρένια κομπολόγια, τα μανικετόκουμπα και τις καλές γραβάτες Προσωπικά στοιχεία: «Γεννήθηκα στις 19 Φεβρουαρίου 1966. Είμαι ιχθύς ή στο τέλος του υδροχόου με ωροσκόπο ταύρο, παρ? ότι δεν πιστεύω στα ζώδια. Έχω ένα αδελφό, μικρότερο από μένα 4 χρόνια και δύο γιους, τον Γεράσιμο και τον Βαγγέλη» ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Μελαχροινή Μαρτίδου
Ο Μανώλης Βαρβούνης είναι καθηγητής λαογραφίας στο Δημοκρίτειο, ανήκει στη συνοδική επιτροπή πολιτιστικής ταυτότητας της Εκκλησίας της Ελλάδας, είναι ταμίας της ελληνικής λαογραφικής εταιρίας, ειδικός γραμματέας στο διοικητικό συμβούλιο του φιλολογικού συλλόγου Παρνασσός, γραμματέας στον Οργανισμό πολιτισμού και νομαρχιακής αυτοδιοίκησης Σάμου, μέλος της επιτροπής εκδόσεων του ΜΟΚ, αναπληρωτής πρόεδρος του τμήματος Ιστορίας Εθνολογίας, αντιπρόεδρος του επισκοπικού συμβουλίου της ιεράς Επισκοπής της Μποτσουάνα. Είναι ο τιμημένος ιστορικός από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ το Σάββατο του επιδίδεται νέα τιμητική διάκριση στην Αθήνα. Οι λόγοι για να τον προσεγγίσουμε με μια πιο διεισδυτική κι ανθρώπινη ματιά πολλοί. Κυρίως, για να τον γνωρίσουμε ως άνθρωπο, αφού με το επιστημονικό του έργο μας έχει απασχολήσει αρκετές φορές δημιουργικά.
Να μιλήσουμε λίγο για τις οικογενειακές καταβολές; Tο όνομά σας πώς προήλθε;
-Πήρα το όνομα του παππού μου, που ήταν έμπορος μετανάστης στην Αμερική και το 1912 που άρχισε ο Βαλκανικός πόλεμος ήλθε ειδικά για να πολεμήσει στο πλευρό της Ελλάδας. Τότε οι Σαμιώτες δεν ήταν υποχρεωμένοι να στρατεύονται. Ήλθε, λοιπόν κι εντάχθηκε στη μεραρχία του Αιγαίου και πολέμησε με τον ελληνικό στρατό μέχρι το Σαγγάριο και μετά επέστρεψε στην Σάμο. Πήρε μέρος στην αντίσταση κατά των Ιταλών το ’40 και γι’ αυτόν τον λόγο οι Ιταλοί του κλείσαν το μαγαζί. Πέθανε όταν ήμουν ενός έτους. Δεν τον γνώρισα, μόνο από φωτογραφίες τον ξέρω. Θυμάμαι τη γιαγιά μου την Αλεξάνδρα, η οποία και με μεγάλωσε. Έχει τη δική της ιστορία. Κόρη βυρσοδέψη, σπούδασε δασκάλα κι έφυγε από τη Σάμο, γιατί δε δεχόταν το καθεστώς της ηγεμονίας. Έγινε δασκάλα στη Νίσυρο και γύρισε το 1913 στη Σάμο, όταν αυτή εντάχθηκε στον ελληνικό κορμό. Ετοιμάζω μια μελέτη της οικογένειάς μου που είναι προϊόν έρευνας. Έψαξα αρχειακές πηγές και ανάγεται στο 1590, το δε πραγματικό όνομα ήταν «Μπαρμπούνης», που προέρχεται από την ιταλική λέξη «μπάρμπα», που σημαίνει γενειάδα. Κάποιος μπάρμπας είχε πολύ μεγάλη γενειάδα.
Μοιράζεσθε μεταξύ Αθήνας, Κομοτηνής, Σάμου, Κωνσταντινούπολης, Αντιόχειας, Αλεξάνδρειας και Ιεροσολύμων;
-Ναι, παρ ΄όλο που διατηρώ επαφές με τη Σάμο, δεύτερη πατρίδα μου είναι η Κομοτηνή, όπου είμαι από το 1992.Στην Κων/πολη, στην Αλεξάνδρεια, την Αντιόχεια ή τα Ιεροσόλυμα θα βρεθώ στη διάρκεια του χρόνου.
Πώς ήλθατε στη Θράκη;
-Είχα ακούσει για το Δημοκρίτειο, αλλά δεν είχα έλθει. Η μόνη επαφή που είχα με τη Θράκη ήταν ο πατήρ Δημήτριος Βασιλειάδης. Είχα δημοσιεύσει μια μελέτη στην επετηρίδα του ΜΟΚ και μιλούσα μαζί του στο τηλέφωνο. Προκηρύχθηκε η θέση κι έβαλα υποψηφιότητα. Ήρθα με το ΚΤΕΛ. Τα συναισθήματα μου ήταν ανησυχία για το άγνωστο, αλλά και ελπίδα. Ήμουν 27 χρονών. Σ’ αυτήν την ηλικία δε σκέφτεσαι κινδύνους ή περιπτώσεις αποτυχίας. Ήλθα με όρεξη και την ίδια όρεξη συνεχίζω να έχω και τώρα. Ίσως και παραπάνω, γιατί μένοντας εδώ γοητεύτηκα από τη φυσική ομορφιά της Θράκης. Μου αρέσει η ψυχοσύνθεση και ο χαρακτήρας των ανθρώπων. Επειδή έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε ακριτικό μέρος, μου αρέσει πολύ η Θράκη. Είναι ο ελληνισμός των συνόρων, ενώ δε μου αρέσουν οι μεγαλουπόλεις. Αναγκάζομαι να υπάρχω κι εκεί. Τώρα έχω φίλους, κουμπάρους, νοιώθω μισός Κομοτηναίος.
Πώς δημιουργήθηκε ο κύκλος και η επαφή με τα Πατριαρχεία;
-Κατ αρχήν, έχω μεγαλώσει στις εκκλησίες. Ένας κλάδος της οικογένειας είναι ιερατικός. Μου καλλιέργησε η οικογένειά μου αυτό το συναίσθημα. Με το που ήρθα, πήγα στον Δεσπότη Μαρωνείας και σε όποιον τόπο πήγαινα φρόντιζα να έρχομαι σε επαφή με τις εκκλησιαστικές αρχές. Το ίδιο έγινε και με τα ταξίδια που έκανα. Οδηγήθηκα και μέσα από την επιστήμη μου, αφού και το αντικείμενό μου και το διδακτορικό μου είναι η θρησκευτική λαογραφία. Και από εκεί ερευνητικά πέρασα στην εκκλησιαστική ιστορία, αυτό ήρθε μέσα από το ψάξιμο. Έπειτα, όλα τα ορθόδοξα Πατριαρχεία της Ανατολής βρίσκονται εκεί που είναι οι Σαμιώτες, οι Θρακιώτες, δηλαδή, σε όρια, σε πολιτισμικά σύνορα. Βέβαια, εκεί με οδήγησε και ο ρόλος που έχουν διαδραμματίσει διαχρονικά τα Πατριαρχεία στο γένος μας.
Τώρα είμαι συνεργάτης των Πατριαρχών και πνευματικό τους τέκνο. Με τιμούν με οφίκια, με παράσημα και με διάφορες τιμητικές διακρίσεις, αλλά, κυρίως, με τιμούν με την αγάπη και την εμπιστοσύνη τους. Έχω πνευματική σχέση με τον Αντιοχείας και πάσης Ανατολής Ιγνάτιο, τον Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής Θεόδωρο, τον Ιεροσολύμων Θεόφιλο και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Νοιώθω την εκκλησία ως την πνευματική μάνα του γένους ολόκληρου.
Όσον αφορά τη μειονότητα και τους μουσουλμάνους της περιοχής, τους προσεγγίσατε;
-Βεβαίως, έχω γράψει αρκετά βιβλία για τους Πομάκους, έχω ασχοληθεί και δημοσιεύσει για τους τσιγγάνους και οφείλω να πω ότι δεν είχα κανένα πρόβλημα στην επικοινωνία και την συνεργασία. Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι οι θρησκείες είναι για να ενώνουν κι όχι για να χωρίζουν τους ανθρώπους. Εξ’ άλλου και τα τέσσερα Πατριαρχεία βρίσκονται σε χώρους που κυριαρχεί το Ισλάμ. Και παρ’ όλα αυτά, από μέρους του απλού κόσμου και των ισλαμικών αρχών βλέπω να υπάρχει σεβασμός, αλληλοκατανόηση και βοήθεια. Κι όπου τυχόν δημιουργούνται προβλήματα, δημιουργούνται λόγω της πολιτικής χρήσης της θρησκείας.
Ως ακαδημαϊκός δάσκαλος κινείστε στον χώρο των νέων. Τους καταλαβαίνετε, είστε αυστηρός μαζί τους;
-Κατ’ αρχήν, είμαι αυστηρός δάσκαλος, γιατί είμαι αυστηρός πάνω απ’ όλα με τον εαυτό μου. Έπειτα ως δάσκαλος η κύρια αποστολή μου είναι να διδάσκω τους φοιτητές και να τους βοηθώ να μάθουν πράγματα, να ανεβούν. Άρα οι πιθανές ελλείψεις είναι δική αρμοδιότητα να τις καλύψω. Ισχύει το ρητό «μαθητής δεν έμαθε, δάσκαλος δε δίδαξε». Όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές ισχύει. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από υποστήριξη, βοήθεια και καθοδήγηση κι αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος μας. Βεβαίως, υπάρχει το χάσμα των γενεών, αλλά μέσα στο πανεπιστήμιο πάντα υπάρχει μια κοινή συνισταμένη και συνεννοούμαστε.
Κάποτε συλλέγατε μαργαριτάρια;
-Όταν διορθώνω γραπτά το κάνω. Βγαίνει το συμπέρασμα ότι υπάρχουν ελλείψεις υποδομής σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, που νοσεί και οι τελευταίοι που φταίνε είναι οι φοιτητές. Είναι η αδυναμία ενός συστήματος που πρέπει να διορθωθεί. Είναι μερικά παιδιά που είναι ευρηματικότατα. Ένας φοιτητής μου δεν ήξερε την απάντηση στις ερωτήσεις και μου έγραψε ένα εξαιρετικά χιουμοριστικό κείμενο, το οποίο έχω κρατήσει επισημαίνοντας ότι γράφηκε με χιούμορ. Αυτό είναι δείγμα ενός έξυπνου και ταλαντούχου ανθρώπου, που θα μπορούσε να γράψει λογοτεχνία ή χρονογράφημα, γιατί το πανεπιστήμιο πέρα από τις γνώσεις πρέπει να καλλιεργεί και τα πνευματικά ταλέντα που έχουν τα παιδιά. Αναγνώρισα το ταλέντο του, τον επαίνεσα, αλλά τον έκοψα, γιατί δεν απάντησε στις ερωτήσεις του μαθήματος.
Ποιο τραγούδι σας εκφράζει;
-Του Λαζόπουλου, στον δίσκο Επί πτυχίο του Θανάση Γκαϊφύλια που λέει:
«Κομοτηνή μου, είσαι η ψυχή μου»…
Τι σας ενοχλεί;
Πολλά, αλλά κυρίως δεν μπορώ τη στασιμότητα.
Αν ρωτούσα το φετίχ που σας χαρακτηρίζει;
-Τα κεχριμπαρένια κομπολόγια. Έχω συλλογή ολόκληρη, πάνω από 200 κομπολόγια, τα δεσίματα των οποίων τα κάνω μόνος μου. Είναι συνθέσεις ολόκληρες, αληθινή χειροτεχνία. Αγοράζω τα υλικά από την Ελλάδα, ενώ τα ασημένια κομμάτια τα παίρνω από ταξίδια στην Ανατολή, το κεχριμπάρι από την Ελλάδα, που είναι καλύτερης ποιότητας. Άλλη αδυναμία είναι οι γραβάτες όλων των ειδών, αρκεί να μου αρέσουν. Τα ρολόγια χεριού, εκτός από μάρκες. Τα μανικετόκουμπα κι εκεί υπάρχει συλλογή ολόκληρη, ενώ έχω και κασετίνες που τα βάζω μέσα για να τα παίρνω στα ταξίδια. Τα πιο αγαπημένα μου είναι ένα ζευγάρι που μου έχει κάνει δώρο ο πατέρας μου και είναι από πλατίνα.
Με την τεχνολογία πώς τα πάτε;
-Έχω καλή σχέση, αλλά εξ ανάγκης. Έμαθα καλά αυτά που μου χρειάζονται. Γενικά, δε μου αρέσει. Δε θα καθίσω στον υπολογιστή για να σερφάρω. Θα μπω για να δω συγκεκριμένα πράγματα. Παιχνίδι δεν έχω παίξει ούτε μία φορά. Το κινητό τηλέφωνο το έχω μόνο για να τηλεφωνώ κι όχι για …να τηγανίζει πατάτες και στον ελεύθερό μου χρόνο προτιμώ να διαβάζω κι όχι να σερφάρω.
Δεν έχω προσωπική ιστοσελίδα ή παρουσία στο face book κλπ. Συνεχίζω να πιστεύω στην κουλτούρα του τυπωμένου βιβλίου. Είναι και αισθητική δεν είναι μόνο χρηστική η αξία του.
Ποιες πολυτέλειες επιτρέπετετε στον εαυτό σας;
-Τα ταξίδια, στον βαθμό που είναι καλοπέραση. Μου αρέσει να πάω σε καλό ξενοδοχείο, σε καλό εστιατόριο να φάω. Επίσης, θέλω να’ ναι πολύ ωραίος ο χώρος του σπιτιού μου, επειδή δουλεύω πολλές ώρες εκεί και θέλω να με εκφράζει. Μου αρέσει το νεοκλασικό στυλ. Θέλω την κουρτίνα βελουδένια, με χρυσά κρόσσια, δε με εκφράζουν οι μίνιμαλ καταστάσεις. Είμαι του εκκλησιαστικού μπαρόκ ως προς την αισθητική.
Φέτος είναι η χρονιά των βραβεύσεων. Η μεγάλη βράβευση της Ακαδημίας Αθηνών και τώρα το χρυσό αριστείο γραμμάτων του Αυστριακού οργανισμού Albert Schweitzer που λειτουργεί στο πλαίσιο της Unesco.
-Ναι και το χαίρομαι, γιατί είναι ξεχωριστές διακρίσεις. Όταν τον ρωτάμε για τα χόμπι του, λέει ότι «χόμπι μου είναι η δουλειά μου, η έρευνα και η συγγραφή, γι’ αυτό έχω κάνει και τόσα πράγματα». Στο ενεργητικό του έχει 108 αυτοτελείς δημοσιεύσεις κι έπεται συνέχεια…
Να μιλήσουμε λίγο για τις οικογενειακές καταβολές; Tο όνομά σας πώς προήλθε;
-Πήρα το όνομα του παππού μου, που ήταν έμπορος μετανάστης στην Αμερική και το 1912 που άρχισε ο Βαλκανικός πόλεμος ήλθε ειδικά για να πολεμήσει στο πλευρό της Ελλάδας. Τότε οι Σαμιώτες δεν ήταν υποχρεωμένοι να στρατεύονται. Ήλθε, λοιπόν κι εντάχθηκε στη μεραρχία του Αιγαίου και πολέμησε με τον ελληνικό στρατό μέχρι το Σαγγάριο και μετά επέστρεψε στην Σάμο. Πήρε μέρος στην αντίσταση κατά των Ιταλών το ’40 και γι’ αυτόν τον λόγο οι Ιταλοί του κλείσαν το μαγαζί. Πέθανε όταν ήμουν ενός έτους. Δεν τον γνώρισα, μόνο από φωτογραφίες τον ξέρω. Θυμάμαι τη γιαγιά μου την Αλεξάνδρα, η οποία και με μεγάλωσε. Έχει τη δική της ιστορία. Κόρη βυρσοδέψη, σπούδασε δασκάλα κι έφυγε από τη Σάμο, γιατί δε δεχόταν το καθεστώς της ηγεμονίας. Έγινε δασκάλα στη Νίσυρο και γύρισε το 1913 στη Σάμο, όταν αυτή εντάχθηκε στον ελληνικό κορμό. Ετοιμάζω μια μελέτη της οικογένειάς μου που είναι προϊόν έρευνας. Έψαξα αρχειακές πηγές και ανάγεται στο 1590, το δε πραγματικό όνομα ήταν «Μπαρμπούνης», που προέρχεται από την ιταλική λέξη «μπάρμπα», που σημαίνει γενειάδα. Κάποιος μπάρμπας είχε πολύ μεγάλη γενειάδα.
Μοιράζεσθε μεταξύ Αθήνας, Κομοτηνής, Σάμου, Κωνσταντινούπολης, Αντιόχειας, Αλεξάνδρειας και Ιεροσολύμων;
-Ναι, παρ ΄όλο που διατηρώ επαφές με τη Σάμο, δεύτερη πατρίδα μου είναι η Κομοτηνή, όπου είμαι από το 1992.Στην Κων/πολη, στην Αλεξάνδρεια, την Αντιόχεια ή τα Ιεροσόλυμα θα βρεθώ στη διάρκεια του χρόνου.
Πώς ήλθατε στη Θράκη;
-Είχα ακούσει για το Δημοκρίτειο, αλλά δεν είχα έλθει. Η μόνη επαφή που είχα με τη Θράκη ήταν ο πατήρ Δημήτριος Βασιλειάδης. Είχα δημοσιεύσει μια μελέτη στην επετηρίδα του ΜΟΚ και μιλούσα μαζί του στο τηλέφωνο. Προκηρύχθηκε η θέση κι έβαλα υποψηφιότητα. Ήρθα με το ΚΤΕΛ. Τα συναισθήματα μου ήταν ανησυχία για το άγνωστο, αλλά και ελπίδα. Ήμουν 27 χρονών. Σ’ αυτήν την ηλικία δε σκέφτεσαι κινδύνους ή περιπτώσεις αποτυχίας. Ήλθα με όρεξη και την ίδια όρεξη συνεχίζω να έχω και τώρα. Ίσως και παραπάνω, γιατί μένοντας εδώ γοητεύτηκα από τη φυσική ομορφιά της Θράκης. Μου αρέσει η ψυχοσύνθεση και ο χαρακτήρας των ανθρώπων. Επειδή έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε ακριτικό μέρος, μου αρέσει πολύ η Θράκη. Είναι ο ελληνισμός των συνόρων, ενώ δε μου αρέσουν οι μεγαλουπόλεις. Αναγκάζομαι να υπάρχω κι εκεί. Τώρα έχω φίλους, κουμπάρους, νοιώθω μισός Κομοτηναίος.
Πώς δημιουργήθηκε ο κύκλος και η επαφή με τα Πατριαρχεία;
-Κατ αρχήν, έχω μεγαλώσει στις εκκλησίες. Ένας κλάδος της οικογένειας είναι ιερατικός. Μου καλλιέργησε η οικογένειά μου αυτό το συναίσθημα. Με το που ήρθα, πήγα στον Δεσπότη Μαρωνείας και σε όποιον τόπο πήγαινα φρόντιζα να έρχομαι σε επαφή με τις εκκλησιαστικές αρχές. Το ίδιο έγινε και με τα ταξίδια που έκανα. Οδηγήθηκα και μέσα από την επιστήμη μου, αφού και το αντικείμενό μου και το διδακτορικό μου είναι η θρησκευτική λαογραφία. Και από εκεί ερευνητικά πέρασα στην εκκλησιαστική ιστορία, αυτό ήρθε μέσα από το ψάξιμο. Έπειτα, όλα τα ορθόδοξα Πατριαρχεία της Ανατολής βρίσκονται εκεί που είναι οι Σαμιώτες, οι Θρακιώτες, δηλαδή, σε όρια, σε πολιτισμικά σύνορα. Βέβαια, εκεί με οδήγησε και ο ρόλος που έχουν διαδραμματίσει διαχρονικά τα Πατριαρχεία στο γένος μας.
Τώρα είμαι συνεργάτης των Πατριαρχών και πνευματικό τους τέκνο. Με τιμούν με οφίκια, με παράσημα και με διάφορες τιμητικές διακρίσεις, αλλά, κυρίως, με τιμούν με την αγάπη και την εμπιστοσύνη τους. Έχω πνευματική σχέση με τον Αντιοχείας και πάσης Ανατολής Ιγνάτιο, τον Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής Θεόδωρο, τον Ιεροσολύμων Θεόφιλο και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Νοιώθω την εκκλησία ως την πνευματική μάνα του γένους ολόκληρου.
Όσον αφορά τη μειονότητα και τους μουσουλμάνους της περιοχής, τους προσεγγίσατε;
-Βεβαίως, έχω γράψει αρκετά βιβλία για τους Πομάκους, έχω ασχοληθεί και δημοσιεύσει για τους τσιγγάνους και οφείλω να πω ότι δεν είχα κανένα πρόβλημα στην επικοινωνία και την συνεργασία. Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι οι θρησκείες είναι για να ενώνουν κι όχι για να χωρίζουν τους ανθρώπους. Εξ’ άλλου και τα τέσσερα Πατριαρχεία βρίσκονται σε χώρους που κυριαρχεί το Ισλάμ. Και παρ’ όλα αυτά, από μέρους του απλού κόσμου και των ισλαμικών αρχών βλέπω να υπάρχει σεβασμός, αλληλοκατανόηση και βοήθεια. Κι όπου τυχόν δημιουργούνται προβλήματα, δημιουργούνται λόγω της πολιτικής χρήσης της θρησκείας.
Ως ακαδημαϊκός δάσκαλος κινείστε στον χώρο των νέων. Τους καταλαβαίνετε, είστε αυστηρός μαζί τους;
-Κατ’ αρχήν, είμαι αυστηρός δάσκαλος, γιατί είμαι αυστηρός πάνω απ’ όλα με τον εαυτό μου. Έπειτα ως δάσκαλος η κύρια αποστολή μου είναι να διδάσκω τους φοιτητές και να τους βοηθώ να μάθουν πράγματα, να ανεβούν. Άρα οι πιθανές ελλείψεις είναι δική αρμοδιότητα να τις καλύψω. Ισχύει το ρητό «μαθητής δεν έμαθε, δάσκαλος δε δίδαξε». Όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές ισχύει. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από υποστήριξη, βοήθεια και καθοδήγηση κι αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος μας. Βεβαίως, υπάρχει το χάσμα των γενεών, αλλά μέσα στο πανεπιστήμιο πάντα υπάρχει μια κοινή συνισταμένη και συνεννοούμαστε.
Κάποτε συλλέγατε μαργαριτάρια;
-Όταν διορθώνω γραπτά το κάνω. Βγαίνει το συμπέρασμα ότι υπάρχουν ελλείψεις υποδομής σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, που νοσεί και οι τελευταίοι που φταίνε είναι οι φοιτητές. Είναι η αδυναμία ενός συστήματος που πρέπει να διορθωθεί. Είναι μερικά παιδιά που είναι ευρηματικότατα. Ένας φοιτητής μου δεν ήξερε την απάντηση στις ερωτήσεις και μου έγραψε ένα εξαιρετικά χιουμοριστικό κείμενο, το οποίο έχω κρατήσει επισημαίνοντας ότι γράφηκε με χιούμορ. Αυτό είναι δείγμα ενός έξυπνου και ταλαντούχου ανθρώπου, που θα μπορούσε να γράψει λογοτεχνία ή χρονογράφημα, γιατί το πανεπιστήμιο πέρα από τις γνώσεις πρέπει να καλλιεργεί και τα πνευματικά ταλέντα που έχουν τα παιδιά. Αναγνώρισα το ταλέντο του, τον επαίνεσα, αλλά τον έκοψα, γιατί δεν απάντησε στις ερωτήσεις του μαθήματος.
Ποιο τραγούδι σας εκφράζει;
-Του Λαζόπουλου, στον δίσκο Επί πτυχίο του Θανάση Γκαϊφύλια που λέει:
«Κομοτηνή μου, είσαι η ψυχή μου»…
Τι σας ενοχλεί;
Πολλά, αλλά κυρίως δεν μπορώ τη στασιμότητα.
Αν ρωτούσα το φετίχ που σας χαρακτηρίζει;
-Τα κεχριμπαρένια κομπολόγια. Έχω συλλογή ολόκληρη, πάνω από 200 κομπολόγια, τα δεσίματα των οποίων τα κάνω μόνος μου. Είναι συνθέσεις ολόκληρες, αληθινή χειροτεχνία. Αγοράζω τα υλικά από την Ελλάδα, ενώ τα ασημένια κομμάτια τα παίρνω από ταξίδια στην Ανατολή, το κεχριμπάρι από την Ελλάδα, που είναι καλύτερης ποιότητας. Άλλη αδυναμία είναι οι γραβάτες όλων των ειδών, αρκεί να μου αρέσουν. Τα ρολόγια χεριού, εκτός από μάρκες. Τα μανικετόκουμπα κι εκεί υπάρχει συλλογή ολόκληρη, ενώ έχω και κασετίνες που τα βάζω μέσα για να τα παίρνω στα ταξίδια. Τα πιο αγαπημένα μου είναι ένα ζευγάρι που μου έχει κάνει δώρο ο πατέρας μου και είναι από πλατίνα.
Με την τεχνολογία πώς τα πάτε;
-Έχω καλή σχέση, αλλά εξ ανάγκης. Έμαθα καλά αυτά που μου χρειάζονται. Γενικά, δε μου αρέσει. Δε θα καθίσω στον υπολογιστή για να σερφάρω. Θα μπω για να δω συγκεκριμένα πράγματα. Παιχνίδι δεν έχω παίξει ούτε μία φορά. Το κινητό τηλέφωνο το έχω μόνο για να τηλεφωνώ κι όχι για …να τηγανίζει πατάτες και στον ελεύθερό μου χρόνο προτιμώ να διαβάζω κι όχι να σερφάρω.
Δεν έχω προσωπική ιστοσελίδα ή παρουσία στο face book κλπ. Συνεχίζω να πιστεύω στην κουλτούρα του τυπωμένου βιβλίου. Είναι και αισθητική δεν είναι μόνο χρηστική η αξία του.
Ποιες πολυτέλειες επιτρέπετετε στον εαυτό σας;
-Τα ταξίδια, στον βαθμό που είναι καλοπέραση. Μου αρέσει να πάω σε καλό ξενοδοχείο, σε καλό εστιατόριο να φάω. Επίσης, θέλω να’ ναι πολύ ωραίος ο χώρος του σπιτιού μου, επειδή δουλεύω πολλές ώρες εκεί και θέλω να με εκφράζει. Μου αρέσει το νεοκλασικό στυλ. Θέλω την κουρτίνα βελουδένια, με χρυσά κρόσσια, δε με εκφράζουν οι μίνιμαλ καταστάσεις. Είμαι του εκκλησιαστικού μπαρόκ ως προς την αισθητική.
Φέτος είναι η χρονιά των βραβεύσεων. Η μεγάλη βράβευση της Ακαδημίας Αθηνών και τώρα το χρυσό αριστείο γραμμάτων του Αυστριακού οργανισμού Albert Schweitzer που λειτουργεί στο πλαίσιο της Unesco.
-Ναι και το χαίρομαι, γιατί είναι ξεχωριστές διακρίσεις. Όταν τον ρωτάμε για τα χόμπι του, λέει ότι «χόμπι μου είναι η δουλειά μου, η έρευνα και η συγγραφή, γι’ αυτό έχω κάνει και τόσα πράγματα». Στο ενεργητικό του έχει 108 αυτοτελείς δημοσιεύσεις κι έπεται συνέχεια…
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News
