Μικροκομοτηναίικα 22-10-2024

Ο εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός για όλους τους τομείς, της οικονομίας, της κοινωνίας, του δημογραφικού και της ανάπτυξης και οι στόχοι που τίθεται για την ανασυγκρότηση μιας χώρας, ή μιας περιοχής, δεν μπορεί να γίνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, γιατί χάνουν και το νόημα τους οι λέξεις.
Αλλά συνήθισαν τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον κάποιες παρεμβάσεις και αλλαγές, να ντύνονται με αυτό το βαρύγδουπο τίτλο. Όταν όλες οι δυτικές χώρες και όχι μόνο, έχουν εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό που τον εφαρμόζουν απαρέγκλιτα για δεκαετίες, όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση.
Και αφορά την άμυνα και τη διπλωματία τους, τη στρατηγική ενίσχυσης των επιχειρήσεων, τη στήριξη των ακριτικών περιοχών, την κοινωνική πολιτική όπως και το μεταναστευτικό, την υγεία και την παιδεία και πάνω σε αυτά τα βήματα βαδίζουν και ακολουθούν όλοι, με ελαφριές μικρές αλλαγές.
Τα αναφέρουμε όλα αυτά γιατί πέρασε πάνω από ένας χρόνος διακυβέρνησης και δεύτερης θητείας για τη ΝΔ, όπως και στην αυτοδιοίκηση, με παλιούς να συνεχίζουν και νεότερους να αναλαμβάνουν, αλλά ακόμα όλοι προσπαθούν να βρουν το βηματισμό τους, καταρτίζοντας νέα σχέδια.
Και το μόνο που βλέπουμε να γίνεται στην πράξη είναι να υλοποιούνται μεν κάποια έργα, αλλά αυτά που ήδη είχαν δημοπρατηθεί από πριν, να συνεχίζονται αυτά που είχαν αφεθεί για να ωριμάσουν οι μελέτες και να αναφέρονται όλοι σε στόχους, δράσεις και δραστηριότητες πού θα υλοποιηθούν όμως στο απώτερο μέλλον.

Για να υλοποιηθούν όμως όλα αυτά και τα νέα που σχεδιάζονται, απαραίτητη προϋπόθεση είναι το γνωστό αυτό τροπάρι που ακούμε, να βρεθεί δηλαδή ένα χρηματοδοτικό εργαλείο, ή πολλά, να ενταχθούν ως προγράμματα της ΕΕ, ή στα τομεακά των υπουργείων, καθώς και στον περιφερειακό σχεδιασμό, μέσω ΕΣΠΑ και ΠΕΠ.
Αλλά οι στόχοι που μπαίνουν για να καλύπτουν τις προσδοκίες και τους ευσεβείς πόθους θα πρέπει να είναι εφικτοί και να έχουν επαφή με την αλήθεια και την πραγματικότητα και προφανώς άμεσα υλοποιήσιμοι και όχι σε βάθος εικοσαετίας, που τα πάντα ανατρέπονται έστω και με μια νέα κρίση.
Στόχοι συγκεκριμένοι σε ένα βραχυπρόθεσμο διάστημα και όχι μακροπρόθεσμα, που να κουμπώνουν πάνω στον εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό. Και πάνω από όλα βέβαια να μπορούν να υλοποιηθούν κάποια πράγματα για να μη είναι όνειρα και σχέδια απλώς για το μέλλον.
Και φυσικά βλέπουμε ότι είναι μια εντελώς διαφορετική αντίληψη του κάθε στρατηγικού σχεδιασμού, αν γίνεται από το κυβερνητικό επιτελείο, σ σχέση με την αυτοδιοίκηση που θέτει άλλες προτεραιότητες σε τοπικό επίπεδο.
Προς το παρόν όμως όπως και να έχουν τα πράγματα που όλοι απλώς σχεδιάζουν, όλα κινούνται τόσο υποτονικά όπως διακρίνουμε και υπάρχει μία νευρικότητα και ανησυχία, να μην τη χαρακτηρίσουμε και «βαρεμάρα» στις τοπικές διοικήσεις των ΟΤΑ.
Με αποτέλεσμα να αναλώνονται σε ζητήματα της καθημερινότητας ειδικά στους δήμους, με βλάβες, αποκαταστάσεις, απορρίμματα, ύδρευση. Όχι βέβαια ότι αυτά δεν είναι σημαντικά, αλλά σε κάποια κανονικότητα θεωρούνται αυτονόητα και βασικές υποχρεώσεις.
Πολλά τέτοια προβλήματα όμως λύνονται και υπηρεσιακά, ενώ ο ρόλος μιας διοίκησης δεν είναι να είναι συνδεδεμένη στον αυτόματο πιλότο και να ασκεί μόνο διαχειριστικές πολιτικές.

Για να αναφέρουμε ένα μικρό και πρόσφατο μάλιστα παράδειγμα, μπορούμε να επικεντρωθούμε στο μεγάλο σχέδιο ανασυγκρότησης του νομού Έβρου των 3,2 δις ευρώ, που πρόσφατα εξαγγέλθηκε από το κυβερνητικό επιτελείο μετά τις περσινές φονικές πυρκαγιές. Τα περισσότερα βέβαια σε βάθος χρόνου.
Αλλά με τη μερίδα του λέοντος να απορροφά η σιδηροδρομική γραμμή, που θα έπρεπε όμως να λειτουργεί ήδη και να μη χρειάζονται νέες εξαγγελίες. Εθνικό σχέδιο θα πρέπει να υπάρξει δηλαδή για να αποκτήσει τρένο και η Ροδόπη;
Και μόνο τα 60 εκατομμύρια ευρώ από τα 3,2 δις θα δοθούν στον Έβρο για το δημογραφικό, την κοινωνική πολιτική και πραγματικά για την εξυπηρέτηση των αναγκών από τις ανεπανόρθωτες ζημιές που έχουν υποστεί από την πυρκαγιά.
Συνεπώς με το δίκιο τους δεν ξεσηκώθηκαν προχθές οι κάτοικοι του κεντρικού Έβρου για να διεκδικήσουν να πάρουν το μερίδιο τουλάχιστον που δικαιούνται, για την πραγματική ανασυγκρότηση ενός νομού; Εκεί έγιναν οι περισσότερες ζημιές και καταστροφές.
Γιατί ακόμα και στην ιδανική περίπτωση και τα 3,2 δις ευρώ να υλοποιούνταν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, δεν θα άλλαζε κυριολεκτικά τίποτα στο νομό από το στόχο που έχουν θέσει για την ανασυγκρότησή του.
Ενδεχομένως θα διευκόλυνε τη μετακίνηση ορισμένων κατοίκων ίσως και κάποιων εμπορευματικών δραστηριοτήτων μέσω του σιδηροδρόμου, θα φτιάχνονταν το τελωνείο και η γέφυρα του Κήπων, αλλά οι κάτοικοι θα συνέχιζαν να φεύγουν στο εξωτερικό προς ανεύρεση καλύτερης τύχης και ζωής.
Αντί να μένουν σε περιοχές που θα μπορούσαν να πολιτογραφηθούν ως το κέντρο του μεταξιού, σημείο αναφοράς περιβαλλοντικών δραστηριοτήτων και περιοχών μεγάλου φυσικού κάλλους όπως ήταν η Δαδιά στο παρελθόν. Τι έδωσαν όμως για αυτά;
Θα μπορούσαν ακόμα να ενισχυθούν οι μικρές δραστηριότητες και επαγγέλματα των κατοίκων που θα παρέμειναν στην περιοχή, ή μικρές βιοτεχνικές επιχειρήσεις, όπως και οικογένειες που θα ήθελαν πραγματικά να έρθουν στον τόπο και να παραμείνουν. Αυτοί θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα υγιές κύτταρο αυτοσυγκράτησης του πληθυσμού και να ξαναζωντανέψουν αυτές οι περιοχές.

Συνεπώς άλλο εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός που υποχρεούται να κάνει μία κυβέρνηση και να παρέχει σε όλους, αλλά και στους κατοίκους ιδιαίτερα των ακριτικών περιοχών και άλλο είναι η ανασυγκρότηση μιας συγκεκριμένης περιοχής, χωρίς τα τόσο μεγαλεπήβολα σχέδια.
Αλλά με στοχευμένες πρακτικές και χρηματοδοτήσεις που θα μπορούσαν να δώσουν ζωή. Ένα απλό παράδειγμα να αναφέρουμε για την ανεργία και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στην περιοχή μας, που πρόσφατα μας υπενθύμισε στο Χρόνο ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Interplust Τάσος Ριζόπουλος είναι και η επαναφορά του 12%.
Και αφορά το καταργημένο μέτρο της επιδότησης του κόστους εργασίας στη Θράκη, που πέρασε τις δικές του περιπέτειες, με την κατάργηση του επί ΣΥΡΙΖΑ, την καταβολή μέρους των οφειλών επί ΝΔ και την αδρανοποίηση του.
Γιατί όμως δεν ενεργοποιείται αφού υποτίθεται ότι τώρα δόθηκε και το πράσινο φως από την ΕΕ; Και συνεπώς οι δικαιολογίες του στυλ ότι δεν μπορεί να δοθούν χρηματοδοτήσεις με αυτό τον τρόπο, είναι μάλλον έωλες; Ένα μέτρο που στήριζε όμως πραγματικά τις επιχειρήσεις και εξασφάλισε πολλές θέσεις εργασίας.
Όλες οι ακριτικές περιοχές χρειάζονται στήριξη, γιατί αν δεν δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, με μαθηματική ακρίβεια το δημογραφικό και η φυγή στο εξωτερικό θα είναι μόνιμες καταστάσεις. Και δεν χρειάζονται ούτε καν επιδοματικές πολιτικές από το κράτος, όταν κάποιος μπορεί και βιοπορίζεται μόνος του και δημιουργεί σε ένα τόπο.
Συνεπώς η κάθε στρατηγική επιλογή και πολιτική θα πρέπει να έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο, των πολίτη, τον εργαζόμενο, τον μικροεπιχειρηματία, για να μπορεί να αποδώσει. Και οι επιδοματικές πολιτικές πρέπει να έχουν συγκεκριμένη στόχευση.