Μικροκομοτηναίικα 25-09-2024

Ένα φαινόμενο που εξελίσσεται εδώ και χρόνια και μία κατάσταση που δημιουργείται με το άνοιγμα του κάθετου άξονα της Νυμφαίας, είναι οι αγορές οικοπέδων και σπιτιών από Βούλγαρους και Ρουμάνους κυρίως στις παραθαλάσσιες περιοχές μας.
Αλλά ακόμα και στην Καβάλα και Θάσο, που εκεί βέβαια δραστηριοποιούνται πλέον πολλοί επαγγελματικά και με συνεργατικά σχήματα, κυρίως στον τομέα του τουρισμού. Και στη Ροδόπη βέβαια συμβαίνει αυτό, αλλά σε μικρότερη κλίμακα.
Με τη λειτουργία ξενοδοχείων στο παραλιακό μέτωπο και κατασκευών μπανγκαλόουζ σε παραθαλάσσια περιοχές κυρίως της Μαρώνειας. Αλλά οι επενδυτικές πρωτοβουλίες αυτές χρειάζονται κεφάλαια και γίνονταν από όσους διέθεταν μία οικονομική άνεση στη χώρα τους.
Σαφώς όλοι το έβλεπαν και ως χρυσή ευκαιρία, αφού αντλούσαν την πελατεία τους από τους τουρίστες που έρχονται από τη χώρα τους. Με εξασφαλισμένη πελατεία με πολίτες των χωρών τους είχαν κάποιο πλεονέκτημα.
Για αυτό πληθαίνουν οι επενδύσεις των Βαλκάνιων σε όλο το παραθαλάσσιο μέτωπο της περιφέρειας μας σε τουριστικές επιχειρήσεις. Η Καβάλα και η Θάσος βέβαια έχουν και Τούρκους επενδυτές πάλι με συνεργατικά σχήματα, για εύλογους λόγους.
Όπως η μεγάλη ακρίβεια και η άνοδος των τιμών λόγω του πληθωρισμού στην Τουρκία, που τους φέρνει να προτιμούν τα ελληνικά νησιά και περιοχές της βόρειας ηπειρωτικής Ελλάδας. Ακόμα και η Αλεξανδρούπολη βέβαια έχει το δικό της κομμάτι των Τούρκων τουριστών.
Κυρίως όμως επισκεπτών, αφού εκεί κανείς δεν έχει προβεί σε αγορά, επειδή οι ακριτικές περιοχές είναι απαγορευμένες για λόγους εθνικών συμφερόντων, σε πωλήσεις ακινήτων για κατοίκους τρίτων χωρών.

Τελευταία όμως παρατηρείται ένα άλλο είδος φαινόμενο, πού το γνωρίζουν και προβληματίζονται κάτοικοι κάποιων οικισμών, που δεν είναι όμως στην παραλιακή ζώνη, αλλά εντός του νομού.
Αφού βλέπουν πολλούς Βούλγαρους και Ρουμάνους να προβαίνουν σε αγορές σπιτιών με ένα μικρό τίμημα των 12-15 χιλιάδων ευρώ στα χωριά μας, αλλά και σε ενοικιάσεις ακόμα, αφού στόχος τους είναι να τα αξιοποιήσουν.
Και μπορεί βέβαια να τα αγοράζουν τώρα με ένα μικρό τίμημα τα σπίτια στα χωριά δεύτερης γραμμής οι μικροεπενδυτές, αλλά η τακτική αυτή σταδιακά θα οδηγήσει σε άνοδο των τιμών στις τιμές των ακινήτων στα χωριά, που τώρα είναι απαξιωμένα.
Η συνήθης τακτική των νέων κληρονόμων είναι όταν φεύγουν οι γονείς τους από τη ζωή, να «αξιοποιούν» το πατρικό τους σπίτι, σε πολλά χωριά της δεύτερης γραμμής προς τη θάλασσα, όπως Νέα Καλλίστη, Πόρπη, Παγούρια, Νέο Σιδηροχώρι, Ίμερος, Ξυλαγανή, που ήδη έχουν εγκατασταθεί πολλοί.
Τα χωριά αυτά αποκτούν πλέον νέους κατοίκους από της γειτονικές μας χώρες. Είναι ένα κύμα μικροεπενδυτών ουσιαστικά που αγοράζουν και νοικιάζουν όμως τα ακίνητα. Κάθονται το καλοκαίρι κάνοντας τις διακοπές τους και τον υπόλοιπο χρόνο προφανώς αδήλωτα, τα υπενοικιάζουν σε συμπατριώτες τους που έρχονται για διακοπή.
Επίσης ακόμα κάποιοι παραχωρούν την κατοικία τους με βραχυχρόνιες μισθώσεις, μαύρα μάλλον, για να το εκμεταλλευτούν εις το έπακρον το ακίνητο τους με πολίτες των χωρών τους που δουλεύουν και εποχιακά ακόμα στην περιοχή μας, για να αποφεύγουν το καθημερινό πήγαινε- έλα. Έξυπνες κινήσεις επενδυτικά, για αυτούς που διαθέτουν μικρό κεφάλαιο.

Επί ματαίω μάλλον έριξε την ιδέα πριν από δύο χρόνια εξ όσων θυμόμαστε ο βουλευτής Ροδόπης Ευριπίδης Στυλιανίδης, παροτρύνοντας τους κατοίκους της Ξυλαγανής και του Ιμέρου να επενδύσουν στα πατρικά τους μέσω προγραμμάτων, να τα ανακαινίσουν και να τα νοικιάζουν με βραχυχρόνιες μισθώσεις.
Σε τουρίστες οι οποίοι προτιμούν να έρχονται στην περιοχή μας από τις βαλκανικές χώρες κυρίως και δεν βρίσκουν καταλύματα ειδικά το καλοκαίρι. Αλλά μάλλον πολλοί δεν θέλουν να το κάνουν και δεν δελεάζονται σε τέτοιου είδους διαδικασίες, με αμφίβολα οικονομικά αποτελέσματα όπως το σκέφτονται.
Αφήνοντας όμως ελεύθερο το πεδίο στους μικροεπενδυτές των Βαλκανικών χωρών, που αποδεικνύονται πιο ευέλικτοι και προχωρούν πολύ γρήγορα, γιατί γνωρίζουν ότι τελικά τέτοιου είδους ακίνητα θα χρειαστούν για να καλύψουν τουριστικές ανάγκες μελλοντικά.
Που διαρκώς αυξάνονται στην περιοχή μας, επειδή το κόστος των διακοπών πλέον σε πιο τουριστικές περιοχές ακόμα και στην περιφέρεια μας, είναι πολύ μεγαλύτερο, δίνοντας το πλεονέκτημα αυτό στη Ροδόπη.
Εξάλλου η Ροδόπη είναι ένας ευλογημένος τόπος για διακοπές, με αξιοποιημένες, ή ακόμα και αναξιοποίητες παραλίες, φυσική ομορφιά, φθηνότερη γαστρονομία και πιο ποιοτική, αλλά και διασκέδαση που επιθυμούν οι τουρίστες.
Οι Βούλγαροι και Ρουμάνοι το βλέπουν μάλλον αυτό, αλλά οι συμπολίτες μας γιατί δεν μπορούν να το αντιληφθούν; Έχουν ακόμα και την οξυδέρκεια να αντιληφθούν ότι τα σπίτια στα χωριά πρώτης αλλά και δεύτερης γραμμής, μπορούν να αξιοποιηθούν καθόλη τη διάρκεια του χρόνου.
Πολλαπλά τα οφέλη από την εκμετάλλευση ενός πατρικού σπιτιού στα χωριά μας που ερημώνουν και παραμένουν αναξιοποίητα, αφού οι συντοπίτες μας δεν μπαίνουν στον κόπο να τα αξιοποιήσουν. Θα το θυμηθούν όμως πολλοί όταν μάλλον θα είναι αργά και όταν θα το πράξουν ήδη αυτό οι Βούλγαροι και Ρουμάνοι.

Σχόλιο του αρχισυντάκτη της εφημερίδας μας Διονύση Βοργιά φιλοξενούμε σήμερα στη στήλη, ως εκφραστή της νέας γενιάς και το προσυπογράφουμε, αφού αναδεικνύει παθογένειες χρόνων, πολιτικές και κοινωνικές, που δυστυχώς συνεχίζονται έστω και σε μικρότερο βαθμό και όχι τόσο απροκάλυπτα όπως στο παρελθόν.
«Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο από τη γενιά του Πολυτεχνείου, είναι πως μετά από όλα όσα έχει περάσει η χώρα μας -οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά- πάρα πολλοί Έλληνες ακόμη δεν αντιλαμβάνονται ότι συμπεριφορές που πασιφανώς είναι ρουσφέτια, πελατειακές σχέσεις, διαφθορά, αναξιοκρατία, για κάποιο λόγο οι νεότεροι πρέπει να τις αποδεχόμαστε αναντίρρητα ως «κανονικότητα».
Μια γενιά που «χρεώνεται» τη χρεοκοπία, όχι άδικα, καθώς η κατάρρευση της οικονομίας είχε μεν πυρήνα το πολιτικό σύστημα αλλά η κοινωνία «τράφηκε» (κυριολεκτικά και μεταφορικά) από αυτό. Και τώρα μας λένε δημόσια και ευθαρσώς ότι έχουν τις λύσεις για ένα καλύτερο αύριο…
Οι άνθρωποι όμως κρίνονται στις πράξεις όχι στα λόγια, τις σκέψεις ή τις προθέσεις. Όταν λοιπόν υπήρχε αφθονία χρήματος και ευκαιριών, δαπανήθηκαν άσκοπα με καμία σκέψη για το μέλλον της πατρίδας μας και τη νέα γενιά. Πολύ απλά, πριν την οικονομική κρίση η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν λειτούργησε έχοντας κατά νου «την αλληλεγγύη των γενεών».
Γι’ αυτό ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας, της γενιάς του ‘90 κι έπειτα, μεταναστεύουν ή απομακρύνονται από όσα απαρτίζουν την ελληνική κοινωνία, μέρος της οποίας είναι και η πολιτική».