Γνωρίστε την κλινική πλαστικής χειρουργικής και εγκαυμάτων του ΠΓΝ Αλεξανδρούπολης

Την ευκαιρία να γνωρίσουμε την προσπάθεια που γίνεται στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο (ΠΓΝ) Αλεξανδρούπολης, στον τομέα της πλαστικής χειρουργικής και της αποκατάστασης εγκαυμάτων, είχαμε το βράδυ της Τετάρτης 31 Οκτωβρίου, στη Λέσχη Κομοτηναίων, στο πλαίσιο εκδήλωσης που διοργάνωσε ο σύλλογος καρκινοπαθών και φίλων ν. Ροδόπης "Δύναμη Ψυχής", με θέμα "προέχει το χειρουργείο, αλλά μπορώ να έχω μαστό" και ομιλητές την αναπληρώτρια καθηγήτρια - χειρούργου μαστού Ελένη Ευφραιμίδου και τον καθηγητή ΔΠΘ - πλαστικό χειρούργο Νικόλαο Παπαδόπουλο.

Η πλαστική χειρουργική στην Θράκη
Ο Ν. Παπαδόπουλος μίλησε στον "Χ" για την προσπάθεια που γίνεται στην Αλεξανδρούπολη. "Η πλαστική χειρουργική βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα (σ.σ. στην Θράκη), αλλά εδώ και μία τετραετία έχουμε ξεκινήσει μία προσπάθεια να την φέρουμε σε επίπεδα διεθνή. Αυτά τα χρόνια έχουμε ήδη ένα ευρύ φάσμα επεμβάσεων, το οποίο καλύπτει κατά 90% τη λίστα των επεμβάσεων που έχει βγει με το καινούργιο ΦΕΚ, όσον αφορά την ειδικότητα της πλαστικής χειρουργικής για όλη την Ελλάδα", είπε, αλλά δεν έκρυψε πως παρά τις προσπάθειες και την όρεξη "δυστυχώς, αυτό που δεν έχουμε είναι αριθμό χειρουργικών αιθουσών, ώστε να καλύπτουμε περισσότερα περιστατικά κι άρα να έχουμε ακόμη μεγαλύτερη πείρα". Σχηματικά έδωσε τον αριθμό δύο, απαντώντας στο πόσες φορές τους δίνουν χειρουργική αίθουσα τον μήνα, για να αναδείξει πως "αν είχαμε μία με δύο φορές την εβδομάδα αίθουσα, θα μπορούσαμε να την αφιερώσουμε στον σύλλογο της Κομοτηνής και σε άλλους, αλλά αυτή την στιγμή αδυνατούμε. Άρα, έχουμε αιτήματα στο συρτάρι". 

Αναφορικά με το νομικό καθεστώς στο οποίο τελεί μέχρι στιγμής η κλινική, όπως μας λέει "έχουμε προχωρήσει ήδη στην ίδρυση πανεπιστημιακής κλινικής, εκκρεμεί ο φάκελος της εγκατάστασης της κλινικής, όπως επίσης και η έγκριση του να δίνουμε ειδικότητα σε νέα παιδιά" - οι φάκελοι είναι στη ΔΥΠΕ και θα πάνε στο υπουργείο προσεχώς. Πάντως, στο πλαίσιο της συζήτησης, ο ιατρός ανέδειξε πως "ένα μεγάλο μέρος των γυναικών δεν είναι ενημερωμένες για την αποκατάσταση, τι σημαίνει και ποιοι τρόποι αποκατάστασης υπάρχουν", υπογραμμίζοντας και το εξής σημαντικό: "Γι' αυτό είναι σπουδαίος ο ρόλος των συλλόγων - σαν της Κομοτηνής - που ενημερώνουν αντικειμενικά τον κόσμο, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί πολλοί σύλλογοι στον ελληνικό χώρο ενημερώνουν πελατειακά κι όχι αντικειμενικά".

Η Ελ. Ευφραιμίδου ανέδειξε, στο πλαίσιο της τοποθέτησης, πως "το δημόσιο σύστημα υγείας, εφόσον υπάρχουν ειδικοί που ασχολούνται με τον μαστό, καλύπτει όλες τις επεμβάσεις, ακόμη και την αποκατάσταση του μαστού, εφόσον υπάρχει μαστεκτομή για κακοήθη όγκο", γι' αυτό κάλεσε τις γυναίκες του τόπου να γνωρίσουν "τη δυνατότητα για χειρουργική αποκατάσταση του μαστού τους και στην περιφέρειά μας ".

Πολύ δυσάρεστα τα ποσοστά για τις Θρακιώτισσες, τι πρέπει να προσέχουν
Η Ελ. Ευφραιμίδου, επίσης, ανέδειξε ότι οι Θρακιώτισσες αργούν πολύ να εξεταστούν, με αποτέλεσμα να καταγράφονται "πολύ δυσάρεστα ποσοστά", όπως είπε χαρακτηριστικά. "Δραστηριοποιούμαι σε αυτό το αντικείμενο από το 2008. Οι ασθενείς έρχονται πάρα πολύ καθυστερημένα στην διάγνωση, δηλαδή σε ποσοστό πάνω από 60% των περιπτώσεων η νόσος είναι προχωρημένη", είπε σχετικά η χειρούργος, για να εξηγήσει τους λόγους που οι Θρακιώτισσες είναι πίσω:

Πρώτον, αμελούν να κάνουν την μαστογραφία και το υπερηχογράφημά τους. 
Δεύτερον, έχουν λάθος τακτική δηλαδή θεωρούν ότι αν πάνε στον ακτινολόγο και κάνουν την μαστογραφία τους είναι εντάξει. Πρέπει ο ακτινολόγος να ξέρει που να ψάξει και πρέπει την ψηλάφηση στις γυναίκες να κάνει ειδικός ιατρός.

Τρίτον, υπάρχει και η ημιμάθεια σε όλες τις γυναίκες. 
Τέταρτον, θεωρώ τραγικό που νέες γυναίκες, δηλαδή κάτω των 40 ετών, δεν γνωρίζουν τον γονιδιακό καρκίνο και δεν ξέρουν ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να αρχίσουν να ελέγχονται νωρίς. Π.χ. αν υπάρχει επιβαρυμένο ιατρικό ιστορικό, θα πρέπει να παρακολουθείται από τα 25 έτη, ενώ αν έχει αποδεδειγμένο γονιδιακό (σ.σ. κληρονομικό) καρκίνο πρέπει να την παρακολουθούμε από την εφηβική ηλικία. Για μια γυναίκα που δεν είχαν οι συγγενείς της καρκίνο του μαστού ούτε οι άντρες της οικογένειας καρκίνο του προστάτη - γιατί κι αυτό παίζει ρόλο - θα πρέπει μετά τα 45 της να ελέγχεται ετησίως.

Πέμπτον, επειδή έχουμε μικτό πληθυσμό, είναι πολύ παραμελημένες γυναίκες της Ροδόπης και της Ξάνθης που έρχονται με πολύ προχωρημένη νόσο, ήδη μεταστατική. Εκεί, πιστεύω ότι είναι θέμα κοινωνικής δομής.

Όσον αφορά στο ποιοι φταίνε, η αν. καθηγήτρια θα απαντήσει "φταίμε κι εμείς οι ιατροί, η τοπική κοινωνία, όπως και το ελληνικό σύστημα υγείας που δεν έχει υποχρεωτική την υποβολή σε έλεγχο".

Τέλος, αναφορικά με τον φόβο, η ίδια αναγνώρισε ότι - προφανώς - πιο υψηλός είναι ο φόβος του θανάτου, αλλά έκανε και κάποιες επιμέρους παρατηρήσεις. "Ο φόβος πριν το χειρουργείο έχω την αίσθηση ότι είναι μικρότερος από αυτόν μετά το χειρουργείο.

Πριν, θέλουν να κάνουν το χειρουργείο, για να φύγει ο καρκίνος. 

Όταν κάνουν το χειρουργείο όμως, μετά περίπου στις 30 μέρες γίνεται η μέγιστη κατάθλιψη, γιατί οι γυναίκες συνειδητοποιούν ότι είναι μία ακρωτηριαστική επέμβαση, φοβούνται ότι ο νόσος θα ξαναγυρίσει και φοβούνται για το αν θα αντέξουν τις συνοδευτικές θεραπείες δηλαδή χημειοθεραπείες", είπε.

Η εκδήλωση ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσα για όσους την παρακολούθησαν.