Στη Μητέρα

Η λέξη Μητέρα δεν έχει χρονολογία και εθνικότητα, γιατί είναι πάνω
από τα έθνη και την ιστορία τους

Μέσα στην καρδιά του Μάη, που η φύση αναγεννιέται και ευωδιάζει, τα λουλούδια ανθίζουν στους κήπους και τα πουλιά ζευγαρώνουν και κελαηδούν γλυκά στα δέντρα, τα παιδιά όλου του κόσμου απλώνουν τα αθώα χέρια τους, για να χαρίσουν την πιο ζεστή, την πιο ανιδιοτελή αγκαλιά και να δώσουν το πιο θερμό φιλί, στην Μοναδική, στην Ακούραστη, στον φύλακα άγγελό τους, τη μητέρα τους που γιορτάζει και να εκφράσουν, όσο πιο δυνατά γίνεται την αγάπη τους, σ' αυτήν που στέκει πάντα δίπλα τους μέρα και νύχτα σ' όλη τους τη ζωή.

Πολύ ορθά λοιπόν ορίστηκε η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, ως η παγκόσμια ημέρα, για να τιμάται με τον ξεχωριστό αυτό τρόπο, στην καλύτερη εποχή του χρόνου, όπου αναγεννάται η ζωή και η φύση, αυτό το ξεχωριστό πρόσωπο, αυτή η ανθρώπινη ύπαρξη, που έχει το προνόμιο να δίνει συνέχεια στη ζωή, είναι η ίδια η ενσάρκωση της ζωής και η διαιώνιση του ανθρώπινου είδους.

Η λέξη Μητέρα δεν έχει χρονολογία και εθνικότητα, γιατί είναι πάνω από τα έθνη και την ιστορία τους. Είναι η μητέρα ένα σύμβολο πανανθρώπινο, είναι ένα σύμβολο αυταπάρνησης και ατέλειωτης μητρικής αγάπης στα παιδιά της. Ποιος στίχος, τραγουδιού, ποιος λόγος και εγκώμιο μπορούν να υμνήσουν, και να εκφράσουν την απεραντοσύνη της αγάπης της για τα παιδιά της! Ποιος μπορεί να περιγράψει τις έγνοιες μιας ολόκληρης ζωής της, για το μωρό, το νήπιο, το παιδί, τον έφηβο, τον άντρα!

Στέκεται πάντα δίπλα τους, στη χαρά και στη λύπη, στον πόνο και την ασθένεια, στη δόξα και την ήττα, στην επιτυχία και την αποτυχία, στην Ελπίδα και την αποτυχία, στην Ελπίδα και την απελπισία.

Όλα αυτά τα συναισθήματα τα αντιμετωπίζει πάντα με υπομονή και καρτερικότητα. Ακούραστη, διακριτική, γλυκιά με την απέραντη αγάπη της, που πηγάζει όμως από μια εσωτερική της, αστείρευτη πηγή. Αυτή είναι η μάνα!

Μονάχα οι μάνες όλου του κόσμου δίνουν τα χέρια τους, πάνω από ιδεολογίες και πεποιθήσεις, πάνω από φτεριές και θάλασσες, πάνω από σύνορα και τείχη, που ύψωσαν και συνεχίζουν να υψώνουν τα έθνη και οι τυχοδιωκτικοί τους πόλεμοι, που αφανίζουν καθημερινά εκατοντάδες αθώα παιδιά. Δίνουν τα χέρια τους με την ελπίδα να επικρατήσει η ειρήνη στον κόσμο για το καλό των παιδιών τους.

Είναι αυτή η μητέρα που πλαστουργεί νέες, υπάρξεις, αυτές που δίνουν νόημα και συνοχή στην οικογένεια, και διαιωνίζουν τη συνέχεια της ζωής, που την υφαίνει με το πιο ακριβό υφάδι του πόνου της και το πιο ζεστό στημόνι της Αγάπης της.

Η μάνα διαχρονικά ήταν και παραμένει και σήμερα το σύμβολο της ενότητας και της διατήρησης του θεσμού της οικογένειας. Έχει και διατηρεί αδιαμφισβήτητα τον πρωταγωνιστικό ρόλο σ' όλες τις οικογενειακές εκδηλώσεις της.

Από την ανατροφή και το μεγάλωμα των παιδιών, τις σπουδές και την κοινωνική σταδιοδρομία τους, το γάμο της κόρης και τον ξενητεμό του αγοριού της, σ' όλες αυτές τις εκδηλώσεις η παρουσία της μάνας είναι καταλυτική, γι' αυτό και όλους μέσα στα σχετικά με την οικογένεια δημοτικά τραγούδια του, έχει τοποθετήσει τη μάνα πάντα σε ρόλο πρωταγωνιστικό!

Δεν είναι συνεπώς η μέρα της μητέρας μια γιορτή σαν τις άλλες με τυμπανοκρουσίες και πανηγύρια. Δεν αρμόζει στο ρόλο της οποιαδήποτε υπερβολή με κομπασμούς και επιδείξεις συμπόνιας.

Καμιά γιορτή όσο και αν είναι λαμπρή δεν εξοφλεί το χρέος προς τη μητέρα. Μονάχα η υπόσχεση, πως τα πλάσματα που έφερε στη ζωή και μεγαλώνει με τόσες δυσκολίες και βάσανα θα ζήσουν μια ζωή καλύτερη από τη δική της, σ' έναν πιο ανθρώπινο κόσμο!

Εμείς για την ημέρα αυτή της γιορτής της θα τις αφιερώσουμε το ποίημα του Θρακιώτη ποιητή Γεωργίου Βιζυηνού από τα παλιά αναγνωστικά του δημοτικού μας σχολείου.

Η μητέρα
Πώς να πειράξω τη μητέρα / να κάμω εγώ να λυπηθεί, / που όλη νύχτα κι όλη μέρα / για το καλό μου προσπαθεί;
Πως ν' αρνηθώ ή ν' αναβάλω / ότι ορίζει κι απαιτεί, / αφού στη γη δεν έχω άλλο / κανένα φίλο σαν αυτή;
Αυτή στα στήθη τα γλυκά της / με είχε βρέφος απαλό / με κάθιζε στα γόνατά της / και μ' έμαθε να ομιλώ.
Αυτή με τρέφει και με ντύνει / όλο το χρόνο που γυρνά, / και δίπλα στη μικρή μου κλίνη / σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά.
Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω / φιλά να γειάνει την πληγή, / αυτή, τι πρέπει να αφήσω / και τι να κάμω μ' οδηγεί.
Πως το λοιπόν τέτοια μητέρα / να κάμω εγώ να λυπηθεί, / που όλη νύχτα κι όλη μέρα / για το καλό μου προσπαθεί!