Το ιστορικό φαρμακείο Σταμπουλίδη δωρίζει το εργαστήριο και σπάνια φάρμακα του χθες

Η συγκίνηση και η λύπη μου είναι ότι με το κλείσιμο του φαρμακείου μας δεν θα βλέπω όλους αυτούς τους ανθρώπου που καθημερινά συνέρρεαν χριστιανούς και μουσουλμάνους για να πάρουν τα φάρμακά τους αλλά να πουν ένα καλό λόγο να μας στηρίξουν και να τους βοηθήσουμε όσο μπορούσαμε. Η Μάρθα Σταμπουλίδη δύο χρόνια μετά την απώλεια του συζύγου της αποφάσισε να κλείσει το φαρμακείο πιστεύοντας ότι ολοκλήρωσε τον ιστορικό του κύκλο από το 1953 έως και τις 31-10-2012 γιατί δεν θα μπορούσε να πορευτεί στα σκληρά δεδομένα της σύγχρονης εποχής. 

«Ολα τα πράγματα έχουν ένα τέλος κι αυτό θα πρέπει νασαι έτοιμος να το αποδεχθείς» μας λέει ήρεμα με πλήρη αυτογνωσία και με όλη την διάθεση να γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει και όπως θα ήθελε και ο Στέλιος που παρακολουθεί από ψηλά τα τεκταινόμενα. «Όλη μας η ζωή ήταν αυτός ο χώρος, στους υπόλοιπους χώρους ακόμη και στο σπίτι μας ήμασταν «επισκέπτες». Η δουλειά μας τροφοδοτούσε χαρά, την κάναμε με όλη την ψυχή μας» λέει η κ. Μάρθα που μιλά με λόγια λατρείας για το προσωπικό τους φαρμακοποιούς που μεγάλωσαν μέσα στο φαρμακείο και γαλουχήθηκαν με την πολιτική και την τακτική του Στέλιου Σταμπουλίδη. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται και μας λένε «εγώ 60 χρόνια δεν πήγα σε άλλο φαρμακείο πως θα το κάνω τώρα;»

 Είναι συγκινητικά τα όσα ακούμε τώρα που μπαίνουν και βλέπουν άδεια τα ράφια.

Τα φάρμακα όσα ήταν παρακαταθήκη επεστράφησαν στις εταιρίες, ένα μεγάλο μέρος όμως δόθηκε στο ίδρυμα Ανιάτων, στο κοινωνικό φαρμακείο Καβάλας που είναι πολύ οργανωμένο, στο γηροκομείο του Αγίου Σύλλα Καβάλας, πολλά φάρμακα δώσαμε στον κόσμο, όπως και υλικό, γάζες, κλπ. Επειδή το φαρμακείο Σταμπουλίδη κληρονόμησε το αρχείο της Σοφίας Αναστασιάδου - Ιωαννίδου, της Μαίρης Ιωαννίδου, του Τάσου Καρασιμόπουλου που είχε κληρονομήσει το φαρμακείο Μπουκακιώτη, είχε απίθανο υλικό ενός πλήρους φαρμακείου του 1950. Ο φαρμακευτικός σύλλογος  Ροδόπης ενδιαφέρθηκε να κρατήσει τα ιστορικά φάρμακα, όπως το προντοζίλ για την ελονοσία, την πενικιλίνη, την καλμαλίνη, το καρδιαζόλ ντικοντίζ που ήταν για παιδιά, τα κινίνα, παλιές ενέσεις, μπουκαλάκια χάπια και διαλύματα μιας άλλης εποχής που αντικαταστάθηκαν, τις συσκευές που υπήρχαν, τα γουδιά, τους παλιούς ζυγούς χιλιοστών του γραμμαρίου, όλο το εργαστήριο που παλιά παρασκευάζαν τα φάρμακα για να διασωθούν και να μείνουν.

Το φαρμακείο Σταμπουλίδη που τα είχε, τα παρέδωσε με χαρά ενώ ένα άλλο υλικό φωτογραφιών δωρίθηκε στο λαογραφικό μουσείο Κομοτηνής. 

Η κ. Μάρθα Σταμπουλίδου θα μοιράζει την ζωή της μεταξύ της Κομοτηνής και της Καβάλας με αγαπημένους φίλους και πολλά πρόσωπα που είναι διαρκώς δίπλα της. «Έζησα μια ζωή γεμάτη, λέει με ικανοποίηση ενώ έχει να θυμηθεί μόνο τρυφερές στιγμές με τον σύζυγό της που ως το τέλος ήθελε να προσφέρει και να εισπράττει αγάπη. Λες και την διεκδικούσε και την απολάμβανε»…

Το ιστορικό φαρμακείο Σταμπουλίδη δεν υπάρχει πια. Κατέβασε πινακίδες, άδειασε το χώρο κι επιστρέφει το κατάστημα στον ιδιοκτήτη του για οποιαδήποτε άλλη χρήση. Όσοι το γνώρισαν πάντως θα το έχουν σαν μια μοναδική ανάμνηση στην καρδιά τους για την ευγένεια την εξυπηρέτηση, την μοναδική αντιμετώπιση του κάθε ανθρώπου που περνούσε το κατώφλι του, μέσα από τον γλυκό λόγο παρηγοριάς του ιδιοκτήτη του που δεν τον δίδαξε καμιά σχολή μάρκετιγκ αλλά απόρρεε από την ανατροφή και την ιδιοσυγκρασία του.