Τον σύλλογο «αξίΖΩ» επισκέφτηκαν οι Σαρακατσάνοι
11/05/25 - 9:00
«Να διαχειριστούμε με ρεαλισμό και θυσίες το οικονομικό πρόβλημα», προτείνει ο καθηγητής των οικονομικών που τρομάζει από τα μεγέθη. Συνέντευξη Δήμος Μπακιρτζάκης
Λέγανε πριν λίγο καιρό ότι το πρόβλημα της Ελλάδος είναι το έλλειμμα. Πάμε να τιθασεύσουμε το έλλειμμα και τώρα μας λένε ότι το πρόβλημα είναι το χρέος. Χρειαζόμαστε έναν υπερδανεισμό, αλλά όταν θα τελειώσει αυτή η ιστορία το 2015 θα είμαστε περισσότερο χρεωμένοι και το έλλειμμα μας δεν ξέρουμε αν θα είναι μηδενικό… Τον προβληματισμό αυτό θέσαμε σ’ ένα γνώστη των οικονομικών της χώρας μας, αλλά και του διεθνούς περιβάλλοντος, τον Διονύσιο Χιόνη, που κάνει εξειδικευμένη τοποθέτηση στο «Χ» λέγοντας ότι προτάσεις χωρίς θυσίες δεν μπορεί να υπάρξουν…
«Πράγματι μπορεί να τιθασεύσουμε το έλλειμμα και το χρέος και μετά να μας πουν ότι το πρόβλημα είναι η ανάπτυξη, όπως έγινε στο Μεξικό το 1994 ή το πρόβλημα είναι οι κοινωνικές αναταραχές. Δηλαδή, κάθε φορά θα χρειαζόμαστε κι έναν διαφορετικό μεταφραστή προκειμένου να μας εξηγεί ποιο είναι το επικαιροποιημένο πρόγραμμα ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Πάνω από όλα, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε εμείς ποιο είναι το πρόβλημα και να καταλήξουμε σε μια πρόταση διαχείρισης του οικονομικού προβλήματος. Η λύση του να μεταναστεύσουμε και να φύγουμε από την Ελλάδα δεν είναι λύση. Επομένως, πρέπει να καταλήξουμε κάπου και θα ήθελα να ανοίξω ένα δημόσιο διάλογο με το κίνημα των αγανακτισμένων, των ανθρώπων που έχουν ένα θυμό, που καλώς ή κακώς αντιδρούν σ’ αυτή την σταθεροποιητική πολιτική που εμπεριέχουν δίκαιο, αλλά θα πρέπει και όλη αυτή η κίνηση να συντονίζεται με μια πρόταση. Η πρόταση που λέει να μην πάρουμε το μνημόνιο, να μηδενίσουμε το χρέος, να μηδενίσουμε το δημοσιονομικό έλλειμμα και γενικότερα να εξορκίσουμε οτιδήποτε κακό, είναι πρόταση μη ρεαλιστική και δεν οδηγεί πουθενά.
Πρέπει όλη αυτή η προσπάθεια να σχηματοποιηθεί σε μια πρόταση, η οποία πρέπει να έχει κάποιες θυσίες, κάποιο κόστος, γιατί ανέξοδες προτάσεις δεν υπάρχουν πλέον. Δηλαδή, θέλουμε να μειώσουμε το δημοσιονομικό έλλειμμα, αλλά παράλληλα θα χαθούν κάποιες θέσεις εργασίας ή θα μειωθεί το βιοτικό μας επίπεδο. Όλα μαζί φοβάμαι ότι δεν γίνονται.
Μέχρι τώρα, υπάρχουν πολλές λαϊκίστικες προτάσεις που λένε, σε περίοδο βαθιάς κρίσης να μην υπάρχει στο δημόσιο τομέα μισθός πάνω από 1500 ευρώ, να μην υπάρχει σύνταξη πάνω από 1200 ευρώ. Εμείς ως κράτος δεν εισπράττουμε κάτι; Εισπράττουμε 54 δις το χρόνο , έτσι δεν είναι;
-Εισπράττουμε 54-55 δις ευρώ. Το 2011 προβλέπουμε 22 δις ευρώ μείωση του δημοσιονομικού κύκλου εργασιών, για να έχουμε μια μείωση δημοσιονομικού ελλείμματος κατά 7 δις. Δηλαδή, έχουμε μικρή αποδοτικότητα των οριζόντιων μέτρων, δεν έχουμε μέτρα επεξεργασμένα και επιστημονικά που θα μπορούσαν να έχουν μικρότερο κόστος και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.
Γιατί είναι ένας φαύλος κύκλος, όταν κόβεις τον μισθό των 1000 ή των 800 ευρώ, σαφώς δεν θα καταναλώσει στην αγορά, αρχίζει πλήττεται η αγορά, δεν τα παίρνεις από το ΦΠΑ κλπ…Γι’ αυτό 600.000 επιχειρήσεις δεν κάνουν περιοδική δήλωση ΦΠΑ.
-Έτσι ακριβώς.
Είναι ένας φαύλος κύκλος. Επειδή υπάρχει αυτή η τρομοκρατία, η τρομολαγνεία που μας λένε ότι πτωχεύουμε αν δεν πάρουμε αυτά τα μέτρα, αν δεν πάρουμε το δάνειο αν δεν ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο κλπ… Εκεί που φτάσαμε, ποιες είναι οι λύσεις;
-Δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα αυτό. Επιγραμματικά μπορούμε να πούμε ότι πρέπει τάχιστα να αποκτήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα, δηλαδή αν από το δημοσιονομικό έλλειμμα βγάλουμε τους τόκους και τα χρεωλύσια, αυτό που θα μένει να είναι θετικό, 1 ευρώ τουλάχιστον και δεύτερον να ασχοληθούμε με την ανάπτυξη. Είναι εφικτό, γιατί αυτή η διαδικασία να προτάσσουμε χρονικά, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τη δημοσιονομική σταθεροποίηση και την λιτότητα, με την προσδοκία ότι μετά από 4-5 χρόνια θα έρθει η ανάπτυξη με το άνοιγμα των επαγγελμάτων του φορτηγατζή και του φαρμακοποιού ή με το πρόγραμμα Jessica και Jeremy, αυτά είναι ουτοπίες και φαντασίες… Αυτοί που τα λένε, ειλικρινά δεν ξέρουν οικονομικά.
Είναι σχέδια επί χάρτου;
-Φοβάμαι κινήσεις απελπισίας, τα βλέπουμε τον τελευταίο καιρό.
Δηλαδή αυτό που κάνουμε τώρα τι είναι, μεταθέτουμε το πρόβλημα λίγο πιο μπροστά…
-Δεν κάνουμε τίποτα. Αυτή την στιγμή, βλέπουμε μια κυβέρνηση η οποία κάνει κινήσεις απελπισίας, κινήσεις με προοπτική εβδομάδας. Κινήσεις επικοινωνιακές, κινήσεις μητροπολιτικές, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της διαχείρισης του χρέους με μικροεπικοινωνιακά και μικροπολιτικά παιχνίδια.
Ας πούμε ότι πήραμε και τα 110 δις κ. Χιόνη και τα 60 δις επιπλέον και υπάρχει και η συναίνεση των κομμάτων, μ’ αυτό το πρόγραμμα βγαίνουμε ή το χρέος μας θα είναι πλέον τόσο δυσβάσταχτο που δεν θα μπορούμε να ξεπληρώσουμε ποτέ;
-Αν δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τα 240 δις χρέος που είχαμε τον Μάιο του 2010 και υπογράψαμε το μνημόνιο και μπήκαμε σε ένα πρωτοφανές πρόγραμμα λιτότητας, πως θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε τα 420 δις που θα είναι τον Μάρτιο του 2012; Όταν δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τα 240 δις, δηλαδή συν 200 δις, μιλάμε για δις ευρώ και πρέπει να έχουμε μια συναίσθηση των μεγεθών…Ειλικρινά τρομάζω»…
«Πράγματι μπορεί να τιθασεύσουμε το έλλειμμα και το χρέος και μετά να μας πουν ότι το πρόβλημα είναι η ανάπτυξη, όπως έγινε στο Μεξικό το 1994 ή το πρόβλημα είναι οι κοινωνικές αναταραχές. Δηλαδή, κάθε φορά θα χρειαζόμαστε κι έναν διαφορετικό μεταφραστή προκειμένου να μας εξηγεί ποιο είναι το επικαιροποιημένο πρόγραμμα ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Πάνω από όλα, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε εμείς ποιο είναι το πρόβλημα και να καταλήξουμε σε μια πρόταση διαχείρισης του οικονομικού προβλήματος. Η λύση του να μεταναστεύσουμε και να φύγουμε από την Ελλάδα δεν είναι λύση. Επομένως, πρέπει να καταλήξουμε κάπου και θα ήθελα να ανοίξω ένα δημόσιο διάλογο με το κίνημα των αγανακτισμένων, των ανθρώπων που έχουν ένα θυμό, που καλώς ή κακώς αντιδρούν σ’ αυτή την σταθεροποιητική πολιτική που εμπεριέχουν δίκαιο, αλλά θα πρέπει και όλη αυτή η κίνηση να συντονίζεται με μια πρόταση. Η πρόταση που λέει να μην πάρουμε το μνημόνιο, να μηδενίσουμε το χρέος, να μηδενίσουμε το δημοσιονομικό έλλειμμα και γενικότερα να εξορκίσουμε οτιδήποτε κακό, είναι πρόταση μη ρεαλιστική και δεν οδηγεί πουθενά.
Πρέπει όλη αυτή η προσπάθεια να σχηματοποιηθεί σε μια πρόταση, η οποία πρέπει να έχει κάποιες θυσίες, κάποιο κόστος, γιατί ανέξοδες προτάσεις δεν υπάρχουν πλέον. Δηλαδή, θέλουμε να μειώσουμε το δημοσιονομικό έλλειμμα, αλλά παράλληλα θα χαθούν κάποιες θέσεις εργασίας ή θα μειωθεί το βιοτικό μας επίπεδο. Όλα μαζί φοβάμαι ότι δεν γίνονται.
Μέχρι τώρα, υπάρχουν πολλές λαϊκίστικες προτάσεις που λένε, σε περίοδο βαθιάς κρίσης να μην υπάρχει στο δημόσιο τομέα μισθός πάνω από 1500 ευρώ, να μην υπάρχει σύνταξη πάνω από 1200 ευρώ. Εμείς ως κράτος δεν εισπράττουμε κάτι; Εισπράττουμε 54 δις το χρόνο , έτσι δεν είναι;
-Εισπράττουμε 54-55 δις ευρώ. Το 2011 προβλέπουμε 22 δις ευρώ μείωση του δημοσιονομικού κύκλου εργασιών, για να έχουμε μια μείωση δημοσιονομικού ελλείμματος κατά 7 δις. Δηλαδή, έχουμε μικρή αποδοτικότητα των οριζόντιων μέτρων, δεν έχουμε μέτρα επεξεργασμένα και επιστημονικά που θα μπορούσαν να έχουν μικρότερο κόστος και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.
Γιατί είναι ένας φαύλος κύκλος, όταν κόβεις τον μισθό των 1000 ή των 800 ευρώ, σαφώς δεν θα καταναλώσει στην αγορά, αρχίζει πλήττεται η αγορά, δεν τα παίρνεις από το ΦΠΑ κλπ…Γι’ αυτό 600.000 επιχειρήσεις δεν κάνουν περιοδική δήλωση ΦΠΑ.
-Έτσι ακριβώς.
Είναι ένας φαύλος κύκλος. Επειδή υπάρχει αυτή η τρομοκρατία, η τρομολαγνεία που μας λένε ότι πτωχεύουμε αν δεν πάρουμε αυτά τα μέτρα, αν δεν πάρουμε το δάνειο αν δεν ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο κλπ… Εκεί που φτάσαμε, ποιες είναι οι λύσεις;
-Δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα αυτό. Επιγραμματικά μπορούμε να πούμε ότι πρέπει τάχιστα να αποκτήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα, δηλαδή αν από το δημοσιονομικό έλλειμμα βγάλουμε τους τόκους και τα χρεωλύσια, αυτό που θα μένει να είναι θετικό, 1 ευρώ τουλάχιστον και δεύτερον να ασχοληθούμε με την ανάπτυξη. Είναι εφικτό, γιατί αυτή η διαδικασία να προτάσσουμε χρονικά, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τη δημοσιονομική σταθεροποίηση και την λιτότητα, με την προσδοκία ότι μετά από 4-5 χρόνια θα έρθει η ανάπτυξη με το άνοιγμα των επαγγελμάτων του φορτηγατζή και του φαρμακοποιού ή με το πρόγραμμα Jessica και Jeremy, αυτά είναι ουτοπίες και φαντασίες… Αυτοί που τα λένε, ειλικρινά δεν ξέρουν οικονομικά.
Είναι σχέδια επί χάρτου;
-Φοβάμαι κινήσεις απελπισίας, τα βλέπουμε τον τελευταίο καιρό.
Δηλαδή αυτό που κάνουμε τώρα τι είναι, μεταθέτουμε το πρόβλημα λίγο πιο μπροστά…
-Δεν κάνουμε τίποτα. Αυτή την στιγμή, βλέπουμε μια κυβέρνηση η οποία κάνει κινήσεις απελπισίας, κινήσεις με προοπτική εβδομάδας. Κινήσεις επικοινωνιακές, κινήσεις μητροπολιτικές, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της διαχείρισης του χρέους με μικροεπικοινωνιακά και μικροπολιτικά παιχνίδια.
Ας πούμε ότι πήραμε και τα 110 δις κ. Χιόνη και τα 60 δις επιπλέον και υπάρχει και η συναίνεση των κομμάτων, μ’ αυτό το πρόγραμμα βγαίνουμε ή το χρέος μας θα είναι πλέον τόσο δυσβάσταχτο που δεν θα μπορούμε να ξεπληρώσουμε ποτέ;
-Αν δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τα 240 δις χρέος που είχαμε τον Μάιο του 2010 και υπογράψαμε το μνημόνιο και μπήκαμε σε ένα πρωτοφανές πρόγραμμα λιτότητας, πως θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε τα 420 δις που θα είναι τον Μάρτιο του 2012; Όταν δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τα 240 δις, δηλαδή συν 200 δις, μιλάμε για δις ευρώ και πρέπει να έχουμε μια συναίσθηση των μεγεθών…Ειλικρινά τρομάζω»…
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News
