Θεατρική παράσταση ανέβασε το Μουσουλμανικό Ιεροσπουδαστήριο Κομοτηνής
16/05/25 - 17:02
Εικαστικός, Διδ. Ιστορίας της Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, η Ελένη Πολυχρονάτου γράφει για το μελλοντικό ρόλο του καλλιτέχνη που είναι να δρα ως ρυθμιστής στην ποιότητα ζωής ΕΠΙΜΈΛΕΙΑ ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ
Σπούδασα Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από την οποία αποφοίτησα το 1983. Το 1987 συνέχισα τις σπουδές στην Α..Σ.Κ.Τ στη Γλυπτική τις οποίες και ολοκλήρωσα το 1993. Από το 2000 έως το 2007 ασχολήθηκα με την έρευνα, καρπός της οποίας υπήρξε μια διατριβή σε Τέχνη και Περιβάλλον. Ως καλλιτέχνιδα έχω παρουσιάσει ζωγραφικό και γλυπτικό έργο σε σειρά ατομικών και πλήθος ομαδικών εκθέσεων με κύριο θέμα τη διερεύνηση της σχέσης λόγου και εικόνας. Επιπλέον, έχω συνδέσει την καλλιτεχνική μου δημιουργία με τον κοινωνικό προβληματισμό.
Το Θεωρητικό έργο – Η Διατριβή
Μια παρουσίαση για το έργο μου είναι διπλή και αφορά όχι μόνο την καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά και τη προσπάθεια /συμβολή μου για τη διαμόρφωση ενός νέου θεωρητικού πλαισίου υποδοχής και ένταξης του καλλιτεχνικού έργου στο Ελληνικό κοινωνικό σύστημα μέσα από την εκπόνηση μιας διδακτορικής διατριβής. Η διατριβή αυτή η οποία φέρει τον τίτλο «Έργα Τέχνης Μεγάλης Κλίμακας στον Αστικό και Φυσικό Χώρο. Από τη δεκαετία του 60 έως τον 21ο Αιώνα» από το Θεωρητικό Τμήμα της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών παρουσιάζει διάφορους χειρισμούς ως προς τον ενεργό ρόλο του καλλιτέχνη μέσα στην κοινωνία και την εμπλοκή του με το κοινό και καταγράφει διαφορετικές προτάσεις για την κάλυψη αισθητικών αλλά και κοινωνικών ζητημάτων. Μέσα από την εργασία αυτή, οι καλλιτέχνες που με απασχόλησαν όπως, οι Joseph Beuys, Christo και Jean Glaude, Karavan, Wodiscko Αθηνά Τάχα, Hundertwasser, οι οποίοι δημιουργούν έργα που έχουν λειτουργία στην καθημερινή εμπειρία και ζωή, παρουσιάζονται να ακολουθούν μια κοινή πορεία προσπαθώντας μέσω της μεγάλης κλίμακας των έργων τους να τροποποιήσουν τον ίδιο τον χώρο διαβίωσης, και να δημιουργήσουν ευκαιρίες για νέες χωροχρονικές εμπειρίες, ώστε ο άνθρωπος να επανακτιμήσει την παρουσία του και τις δυνατότητες του μέσα σε αυτόν.
Το Εικαστικό έργο - Η γραφή- τα κείμενα – ο χώρος.
Η εικονοποίηση της γλώσσας
Το εικαστικό έργο μου αφορά α) τη γραφή με αρχέτυπες μορφές και συμβολισμούς -που μαρτυρούν ένα ενδιαφέρον για το παρελθόν/μέλλον του ανθρώπου- β) τις προσεγγίσεις κειμένων. και γ). το χώρο
Πιο αναλυτικά:
Η γραφή : Κάθε έργο αποτελεί ένα κείμενο με δυο γραφές, την αλφαβητική και τη μη αλφαβητική. Η μη αλφαβητική γραφή είναι ένα σύστημα με περίπου 24 στοιχεία /σύμβολα. Τα στοιχεία αυτά λειτουργούν αυτόνομα αλλά κι ως μέρη ενός συνόλου και δηλώνουν έννοιες, ιδέες η πράγματα όπως αγάπη, αφοσίωση, σεβασμός, χρόνος, σπίτι, λουλούδι, δέντρο, αστέρι. Η μη αλφαβητική γραφή δηλ. τα σύμβολα συνδέονται οπωσδήποτε με τις λέξεις που τα συνοδεύουν και οι οποίες τα προσδιορίζουν. Είναι θα μπορούσαμε να πούμε μια εικονοποιημένη απόδοση της γλώσσας. Από την άλλη πλευρά η αλφαβητική γραφή διευκολύνει την επικοινωνία και συμβάλλει στην κατανόηση ανάμεσα στην ιδέα του έργου και τα άτομα. Το καλλιτεχνικό μου έργο είναι αυτό το νέο αποτέλεσμα που προκύπτει από το συνδυασμό κειμένου και εικόνας - αλφαβητικής και μη αλφαβητικής γραφής.
Τα κείμενα : Η σύνδεση του εικαστικού έργου με τα κείμενα είναι αποτέλεσμα των ιδιαίτερων προσωπικών αναγκών και συνδέεται με το όραμα μιας καλύτερης ατομικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Ο σχεδιασμός που επιλέχθηκε για την επίτευξη αυτού του στόχου αφορά τις επιλογές και την πρόσθεση γραπτού λόγου μέσα στο καλλιτεχνικό έργο, όχι για την αρμονική ενσωμάτωση κειμένων στο έργο, αλλά για την δημιουργία, διαμόρφωση και ανάπτυξη του ίδιου του έργου.
Το έργο, σχεδιασμένο στα πλαίσια ενός κειμένου παρέχει στο θεατή ιδιαίτερες συνθήκες κατανόησης. Ο θεατής διαβάζοντας το κείμενο αντιλαμβάνεται την ιδέα που προτείνει το συγκεκριμένο έργο και αναγνωρίζει την τέχνη ως ένα «σύστημα σημείων» ανοιχτό σε ιδέες και σε διαφορετικές ερμηνείες, οι οποίες ενισχύουν τις πολλαπλές ερμηνείες, προσεγγίσεις και στοχασμούς της ζωής. Η επιλογή αλλά και η δυνατότητα της γραφής συμβάλει στην κατανόηση ότι το καλλιτεχνικό/αισθητικό έργο δεν διαχωρίζεται από το κοινωνικό, αλλά είναι προϊόν της ίδιας της ζωής (ταύτιση τέχνης και ζωής).
Η δυνατότητα να ενσωματωθεί το κείμενο μέσα στην εικόνα του έργου, υποστηρίζει τη σχέση καλλιτέχνη, καλλιτεχνικού έργου και θεατή, καθώς ο τελευταίος προσεγγίζει τον κόσμο του έργου τέχνης και το έργο τέχνης ενσωματώνεται στην πραγματικότητα του θεατή. Για την επιλογή αυτή καθοριστικής σημασίας υπήρξε το παράδειγμα των σύγχρονων εικαστικών εγκαταστάσεων (installations), μέσω των οποίων προστέθηκε στο καλλιτεχνικό έργο η χρήση έτοιμων αντικειμένων που δεν τα είχαν δημιουργήσει καλλιτέχνες, και η τεχνολογία, η οποία αξιοποίησε την έτοιμη εικόνα και προσέφερε στον καλλιτέχνη μια νέα γκάμα εργαλείων και νέες μορφές για την καλλιτεχνική πρακτική.
Η διατριβή, ένα νέο πεδίο έρευνας για μένα, με βάση θεωρητικές αρχές και γνώσεις από την Ιστορία της Τέχνης, που διακρίνεται για την επιστημονική ακρίβεια και την ανάγκη για τεχνική πληρότητά, θα οδηγήσει ακόμη περισσότερο στη συμμετοχή του κειμένου μέσα στο δισδιάστατο η τρισδιάστατο χώρο του εικαστικού έργου.
Τέλος σε πολλές περιπτώσεις, το κείμενο οργανώνει τον ίδιο το χώρο σαν σώμα του έργου.
Ο χώρος: Καθώς τοποθέτησα τα σύμβολα σενα ευρύτερο χωρικό πλαίσιο, η έννοια του χώρου διαμορφώθηκε ως ένα βασικό συστατικό της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το σχέδιο ορίζεται όχι τόσο από το σύμβολο αυτό καθεαυτό, αλλά περισσότερο από τους συσχετισμούς μεταξύ διαφορετικών στοιχείων ή την αλληλεπίδραση των συμβόλων και του χώρου που τα περιέχει. Η επιλογή αυτή υποστηρίχτηκε από την αντίληψη ότι ο καλλιτεχνικός χώρος, δηλ. ο χώρος μέσα στα όρια του έργου, είναι ένας κόσμος αυτόνομος από άποψη οργάνωσης. Σταδιακά, η οργάνωση και ο σχεδιασμός του καλλιτεχνικού χώρου αποτέλεσε ένα βασικό μέλημα μου.
Κλείνω με μια ματιά στο μέλλον μέσα από τα λόγια του Robert Irwin ότι «ίσως ο μελλοντικός ρόλος του καλλιτέχνη θα είναι να δρα άμεσα ως ο ρυθμιστής στην ποιότητα της ζωής μας. Ποιότητα όχι με την έννοια του συμπληρωματικού όπως είναι τώρα, αλλά με εκείνη του κριτηρίου για όλα τα ζητήματα του σχεδιασμού».
Ποιά είναι
Σπούδασα Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από την οποία αποφοίτησα το 1983. Το 1987 συνέχισα τις σπουδές στην Α..Σ.Κ.Τ στη Γλυπτική τις οποίες και ολοκλήρωσα το 1993. Από το 2000 έως το 2007 ασχολήθηκα με την έρευνα, καρπός της οποίας υπήρξε μια διατριβή σε Τέχνη και Περιβάλλον. Ως καλλιτέχνιδα έχω παρουσιάσει ζωγραφικό και γλυπτικό έργο σε σειρά ατομικών και πλήθος ομαδικών εκθέσεων με κύριο θέμα τη διερεύνηση της σχέσης λόγου και εικόνας. Επιπλέον, έχω συνδέσει την καλλιτεχνική μου δημιουργία με τον κοινωνικό προβληματισμό. ,
Η ΣΕΛΙΔΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΚΕΛΥΦΟΣ ΛΟΓΟΥ – ΟΡΑΜΑΤΟΣ - ΠΡΟΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ-ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΥ ΔΡΑ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ. ΟΙ “ΣΥΝΔΑΙΤΥΜΟΝΕΣ”
ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΓΙΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ
Το Θεωρητικό έργο – Η Διατριβή
Μια παρουσίαση για το έργο μου είναι διπλή και αφορά όχι μόνο την καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά και τη προσπάθεια /συμβολή μου για τη διαμόρφωση ενός νέου θεωρητικού πλαισίου υποδοχής και ένταξης του καλλιτεχνικού έργου στο Ελληνικό κοινωνικό σύστημα μέσα από την εκπόνηση μιας διδακτορικής διατριβής. Η διατριβή αυτή η οποία φέρει τον τίτλο «Έργα Τέχνης Μεγάλης Κλίμακας στον Αστικό και Φυσικό Χώρο. Από τη δεκαετία του 60 έως τον 21ο Αιώνα» από το Θεωρητικό Τμήμα της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών παρουσιάζει διάφορους χειρισμούς ως προς τον ενεργό ρόλο του καλλιτέχνη μέσα στην κοινωνία και την εμπλοκή του με το κοινό και καταγράφει διαφορετικές προτάσεις για την κάλυψη αισθητικών αλλά και κοινωνικών ζητημάτων. Μέσα από την εργασία αυτή, οι καλλιτέχνες που με απασχόλησαν όπως, οι Joseph Beuys, Christo και Jean Glaude, Karavan, Wodiscko Αθηνά Τάχα, Hundertwasser, οι οποίοι δημιουργούν έργα που έχουν λειτουργία στην καθημερινή εμπειρία και ζωή, παρουσιάζονται να ακολουθούν μια κοινή πορεία προσπαθώντας μέσω της μεγάλης κλίμακας των έργων τους να τροποποιήσουν τον ίδιο τον χώρο διαβίωσης, και να δημιουργήσουν ευκαιρίες για νέες χωροχρονικές εμπειρίες, ώστε ο άνθρωπος να επανακτιμήσει την παρουσία του και τις δυνατότητες του μέσα σε αυτόν.
Το Εικαστικό έργο - Η γραφή- τα κείμενα – ο χώρος.
Η εικονοποίηση της γλώσσας
Το εικαστικό έργο μου αφορά α) τη γραφή με αρχέτυπες μορφές και συμβολισμούς -που μαρτυρούν ένα ενδιαφέρον για το παρελθόν/μέλλον του ανθρώπου- β) τις προσεγγίσεις κειμένων. και γ). το χώρο
Πιο αναλυτικά:
Η γραφή : Κάθε έργο αποτελεί ένα κείμενο με δυο γραφές, την αλφαβητική και τη μη αλφαβητική. Η μη αλφαβητική γραφή είναι ένα σύστημα με περίπου 24 στοιχεία /σύμβολα. Τα στοιχεία αυτά λειτουργούν αυτόνομα αλλά κι ως μέρη ενός συνόλου και δηλώνουν έννοιες, ιδέες η πράγματα όπως αγάπη, αφοσίωση, σεβασμός, χρόνος, σπίτι, λουλούδι, δέντρο, αστέρι. Η μη αλφαβητική γραφή δηλ. τα σύμβολα συνδέονται οπωσδήποτε με τις λέξεις που τα συνοδεύουν και οι οποίες τα προσδιορίζουν. Είναι θα μπορούσαμε να πούμε μια εικονοποιημένη απόδοση της γλώσσας. Από την άλλη πλευρά η αλφαβητική γραφή διευκολύνει την επικοινωνία και συμβάλλει στην κατανόηση ανάμεσα στην ιδέα του έργου και τα άτομα. Το καλλιτεχνικό μου έργο είναι αυτό το νέο αποτέλεσμα που προκύπτει από το συνδυασμό κειμένου και εικόνας - αλφαβητικής και μη αλφαβητικής γραφής.
Τα κείμενα : Η σύνδεση του εικαστικού έργου με τα κείμενα είναι αποτέλεσμα των ιδιαίτερων προσωπικών αναγκών και συνδέεται με το όραμα μιας καλύτερης ατομικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Ο σχεδιασμός που επιλέχθηκε για την επίτευξη αυτού του στόχου αφορά τις επιλογές και την πρόσθεση γραπτού λόγου μέσα στο καλλιτεχνικό έργο, όχι για την αρμονική ενσωμάτωση κειμένων στο έργο, αλλά για την δημιουργία, διαμόρφωση και ανάπτυξη του ίδιου του έργου.
Το έργο, σχεδιασμένο στα πλαίσια ενός κειμένου παρέχει στο θεατή ιδιαίτερες συνθήκες κατανόησης. Ο θεατής διαβάζοντας το κείμενο αντιλαμβάνεται την ιδέα που προτείνει το συγκεκριμένο έργο και αναγνωρίζει την τέχνη ως ένα «σύστημα σημείων» ανοιχτό σε ιδέες και σε διαφορετικές ερμηνείες, οι οποίες ενισχύουν τις πολλαπλές ερμηνείες, προσεγγίσεις και στοχασμούς της ζωής. Η επιλογή αλλά και η δυνατότητα της γραφής συμβάλει στην κατανόηση ότι το καλλιτεχνικό/αισθητικό έργο δεν διαχωρίζεται από το κοινωνικό, αλλά είναι προϊόν της ίδιας της ζωής (ταύτιση τέχνης και ζωής).
Η δυνατότητα να ενσωματωθεί το κείμενο μέσα στην εικόνα του έργου, υποστηρίζει τη σχέση καλλιτέχνη, καλλιτεχνικού έργου και θεατή, καθώς ο τελευταίος προσεγγίζει τον κόσμο του έργου τέχνης και το έργο τέχνης ενσωματώνεται στην πραγματικότητα του θεατή. Για την επιλογή αυτή καθοριστικής σημασίας υπήρξε το παράδειγμα των σύγχρονων εικαστικών εγκαταστάσεων (installations), μέσω των οποίων προστέθηκε στο καλλιτεχνικό έργο η χρήση έτοιμων αντικειμένων που δεν τα είχαν δημιουργήσει καλλιτέχνες, και η τεχνολογία, η οποία αξιοποίησε την έτοιμη εικόνα και προσέφερε στον καλλιτέχνη μια νέα γκάμα εργαλείων και νέες μορφές για την καλλιτεχνική πρακτική.
Η διατριβή, ένα νέο πεδίο έρευνας για μένα, με βάση θεωρητικές αρχές και γνώσεις από την Ιστορία της Τέχνης, που διακρίνεται για την επιστημονική ακρίβεια και την ανάγκη για τεχνική πληρότητά, θα οδηγήσει ακόμη περισσότερο στη συμμετοχή του κειμένου μέσα στο δισδιάστατο η τρισδιάστατο χώρο του εικαστικού έργου.
Τέλος σε πολλές περιπτώσεις, το κείμενο οργανώνει τον ίδιο το χώρο σαν σώμα του έργου.
Ο χώρος: Καθώς τοποθέτησα τα σύμβολα σενα ευρύτερο χωρικό πλαίσιο, η έννοια του χώρου διαμορφώθηκε ως ένα βασικό συστατικό της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το σχέδιο ορίζεται όχι τόσο από το σύμβολο αυτό καθεαυτό, αλλά περισσότερο από τους συσχετισμούς μεταξύ διαφορετικών στοιχείων ή την αλληλεπίδραση των συμβόλων και του χώρου που τα περιέχει. Η επιλογή αυτή υποστηρίχτηκε από την αντίληψη ότι ο καλλιτεχνικός χώρος, δηλ. ο χώρος μέσα στα όρια του έργου, είναι ένας κόσμος αυτόνομος από άποψη οργάνωσης. Σταδιακά, η οργάνωση και ο σχεδιασμός του καλλιτεχνικού χώρου αποτέλεσε ένα βασικό μέλημα μου.
Κλείνω με μια ματιά στο μέλλον μέσα από τα λόγια του Robert Irwin ότι «ίσως ο μελλοντικός ρόλος του καλλιτέχνη θα είναι να δρα άμεσα ως ο ρυθμιστής στην ποιότητα της ζωής μας. Ποιότητα όχι με την έννοια του συμπληρωματικού όπως είναι τώρα, αλλά με εκείνη του κριτηρίου για όλα τα ζητήματα του σχεδιασμού».
Ποιά είναι
Σπούδασα Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από την οποία αποφοίτησα το 1983. Το 1987 συνέχισα τις σπουδές στην Α..Σ.Κ.Τ στη Γλυπτική τις οποίες και ολοκλήρωσα το 1993. Από το 2000 έως το 2007 ασχολήθηκα με την έρευνα, καρπός της οποίας υπήρξε μια διατριβή σε Τέχνη και Περιβάλλον. Ως καλλιτέχνιδα έχω παρουσιάσει ζωγραφικό και γλυπτικό έργο σε σειρά ατομικών και πλήθος ομαδικών εκθέσεων με κύριο θέμα τη διερεύνηση της σχέσης λόγου και εικόνας. Επιπλέον, έχω συνδέσει την καλλιτεχνική μου δημιουργία με τον κοινωνικό προβληματισμό. ,
Η ΣΕΛΙΔΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΚΕΛΥΦΟΣ ΛΟΓΟΥ – ΟΡΑΜΑΤΟΣ - ΠΡΟΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ-ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΥ ΔΡΑ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ. ΟΙ “ΣΥΝΔΑΙΤΥΜΟΝΕΣ”
ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΓΙΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News
