«Οινοφιλικά»

Σχετικά με τον παραγωγό: Το κτήμα Μερκούρη βρίσκεται στο Κορακοχώρι του νομού Ηλείας, εντός των ορίων του Δήμου Πύργου και σε απόσταση 30 χλμ. από την αρχαία Ολυμπία. Είναι ένα παλιό αγρόκτημα με ιστορία 150 χρόνων (ιδρύθηκε το 1864!) στην παραγωγή οίνου,  ελαιολάδου, και  παλαιότερα κορινθιακής σταφίδας. Η διαχείριση του κτήματος ωστόσο, ποτέ δεν ξέφυγε από τον οικογενειακό χαρακτήρα, θυμίζοντας έντονα το στυλ λειτουργίας των αντίστοιχων, φημισμένων, γαλλικών chateau. Στη σύγχρονη μορφή του, παράγει ετικέτες με πολύ ιδιαίτερες ποικιλιακές μίξεις, που ξεχωρίζουν στον κύκλο των "υποψιασμένων" οινόφιλων όλης της χώρας, και χαίρουν σοβαρής εκτίμησης. Επιτρέψτε μου να πω, ότι η φινέτσα και κομψότητα που διακρίνει τα κρασιά του κτήματος, είναι κατά τη γνώμη μου και προέκταση του ευγενούς ύφους των παραγωγών, απ' όσο μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω γνωρίζοντάς τους σε σχετικές εκθέσεις. Να υπερτονίσω επίσης την άποψη μου, ότι το κτήμα ανήκει στην κατηγορία "πρότυπο σχέσης ποιότητας - τιμής", μιας και παρόλο το ασυνήθιστο του ποικιλιακού χαρακτήρα των ετικετών, οι τιμές τους ήταν πάντα προσιτές. Ακριβότερη είναι η αντίστοιχη με την υπό δοκιμή, ερυθρή ετικέτα "Κάβα", στα 20 ευρώ περίπου (με την ίδια σύνθεση, αλλά εδώ σαφώς υπερισχύει το προφίλ παλαίωσης έναντι του φρούτου) και φθηνότερη το καθημερινό (αλλά καθόλου απλοϊκό) λευκό "Φολόη", από Ροδίτη και Viognier, με την αξέχαστη υπόγλυκη γεύση (στα 8 ευρώ). Μη διαδεδομένες λοιπόν ποικιλίες, όπως Refosco, Μαυροδάφνη, Ρομπόλα, Αυγουστιάτης, Mourvedre, ορίζουν μια πλήρη γκάμα κρασιών, λευκών (και βαρελάτων), ροζέ, ερυθρών, ξηρών αλλά και γλυκών, με μικρό αριθμό εμφιαλώσεων, που ικανοποιούν πλήρως και τον πιο περίεργο οινόφιλο.

Γευσιγνωσία Οίνου: Χρώμα ζωηρό σχετικά, βαθύ κόκκινο, σκούρο. Μύτη όπου κυριαρχούν το κόκκινο φρούτο και το ξύλο, με έντονη την αίσθηση κανέλας και νύξεις δέρματος. Στο στόμα είναι φανερά φρουτώδες, αλλά συνοδεύεται από πολύπλοκες εναλλαγές μεταξύ καφέ, σοκολάτας, βανίλιας και σταφίδας. Ο όγκος του είναι καλός, όπως επίσης η οξύτητα και η επίγευση. Οι λίγες, αλλά καλές τανίνες του, έχουν μαλακώσει αρκετά. Πληθωρικός χαρακτήρας, που θα ευνοηθεί σίγουρα από τη μετάγγισή του σε καράφα, ώστε να πάρει τις απαραίτητες ανάσες οξυγόνου για να αναδείξει το περιεχόμενό του. Σαφώς βέβαια δεν είναι κρασί με μακρά διάρκεια ζωής (άνω της δεκαετίας), μιας και ήδη έχει αρχίσει να υποχωρεί η ένταση όλων των χαρακτηριστικών του. Αν δοκιμάσετε μια πιο πρόσφατη σοδειά, όπως του 2007 ή 2008 που τώρα κυκλοφορούν στην αγορά, θα το βρείτε σίγουρα πιο εντυπωσιακό, ζωηρό σε όλα του, πικάντικο και ελαφρώς πιο τανικό. Γενικά μιλώντας, το αρωματικά "σκοτεινό" Refosco (περίπου 80%) χαρίζει στο κρασί κυρίως την αυστηρή δομή και την χαρακτηριστικά έντονη οξύτητα, ενώ από την άλλη η Μαυροδάφνη, στην πρωτότυπη για τον πολύ κόσμο, ξηρή της εκδοχή, εμπλουτίζει τη γεύση με τα δικά της βαριά, αλλά πιο γλυκά μπαχαρικά αρώματα. Ταιριάζει ιδανικά με κατσικάκι στο φούρνο, όμως αναδεικνύεται περισσότερο δίπλα σε ακόμη πιο  "δύσκολες" και έντονες γεύσεις, όπως κοκορέτσι, σαρμά, γλυκάδια (ένα κρασί για Πάσχα λοιπόν!). Πιο απλά από την άλλη, θα συνόδευε υπέροχα μαγειρευτό κόκκινο κρέας, με πλούσια, πικάντικη σάλτσα.

Συμπερασματικά: Μια σπάνια λοιπόν, πολύ ποιοτική και φινετσάτη οινοποίηση από ένα επίσης άκρως ενδιαφέρον κτήμα της χώρας. Τολμώ να πω, ίσως το πιο "ιδιαίτερο" ελληνικό κρασί, δεδομένης της ήδη εικοσαετούς ιστορίας του ως ετικέτα με το πλέον ασυνήθιστο χαρμάνι. Σήμερα βεβαίως, υπάρχει πληθώρα ευφάνταστων ποικιλιακών συνδυασμών για να συγκριθεί μαζί του. Ωστόσο η τιμή του (14 ευρω) είναι πολύ καλή, συγκριτικά με το πρωτότυπο της φύσης του, μιας και ανήκει ακριβώς στον μέσο όρο των ποιοτικών, ερυθρών, ελληνικών κρασιών σήμερα. Το προτείνω ανεπιφύλακτα, ιδίως σε νέους οινόφιλους που θέλουν να διευρύνουν τους γευστικούς τους ορίζοντες. Είναι μια σχετικά δυσεύρετη εμπορικά επιλογή, αξίζει όμως σίγουρα να την ανακαλύψει κάθε ενδιαφερόμενος, που δεν αρκείται στο να ακολουθεί το "ρεύμα" της εποχής. Προσωπικά, αποτελεί ετησίως μια από τις σταθερές και πάντα αξιόπιστες επιλογές μου, κυρίως για τα τραπέζια των γιορτών.

Παραλειπόμενα: Για την ιστορία τώρα (κυριολεκτώντας αυτή τη φορά), η εγκατάσταση του πρώτου αμπελώνα του κτήματος χρονολογείται από το έτος 1870, όταν φθάνουν από τη Βόρεια Ιταλία, μοσχεύματα της ποικιλίας Refosco. Αργότερα, στα τέλη του 19ου αιώνα, το κρασί του κτήματος γίνεται αντικείμενο εξαγωγής στην Ευρώπη. Πλοιάρια της εποχής, αράζουν από καιρό σε καιρό στο μικρό όρμο του κτήματος, για να φορτώσουν τα γεμάτα με κόκκινο κρασί δρύϊνα βαρέλια, με προορισμό το λιμάνι της Τεργέστης. Παράλληλα, ο αμπελώνας του κτήματος, που γρήγορα θα γίνει ονομαστός στην Ηλεία, τροφοδοτεί για πολλές δεκαετίες τη γύρω περιοχή με μοσχεύματα της ποικιλίας Refosco ή "Μερκουραίϊκο", όπως αυτή θα γίνει τοπικά γνωστή. Πίσω στο παρών πάλι, από το 1985, με την 3η και 4η γενιά της οικογένειας, αρχίζει μια νέα, συστηματική προσπάθεια για την αναβίωση της οινοπαραγωγικής δραστηριότητας του κτήματος, με την παραγωγή τυποποιημένων κρασιών. Σήμερα η εταιρεία  διευθύνεται από τους αδελφούς Βασίλη και Χρίστο Κανελλακόπουλο, μέλη της 4ης γενιάς της οικογένειας. Όλα ξεκίνησαν, όπως εξιστορούνται και οι ίδιοι, σαν ένα "αστείο", από μια φιάλη που έστειλαν σαν δώρο στο φίλο και πατριώτη τους Γεράσιμο Βασιλόπουλο, τον ιδρυτή των supermarket "Α-Β". Εκείνη την εποχή (1987), η υπό δοκιμή ετικέτα εμφιαλωνόταν ακόμα σε οικιακό επίπεδο, μόνο για φίλους. Αυτή η μία φιάλη, ήταν αρκετή όμως για να αποτελέσει την απαρχή ενός σπουδαίου κρασιού Οι σύμβουλοι αγορών των "Α-Β", το υποστήριξαν αμέσως και επιδίωξαν να το βάλουν στη συλλογή τους. Έτσι, η σοδειά του 1989 κυκλοφορεί για πρώτη φορά επισήμως στην αγορά, στην ευάριθμη ποσότητα  των ... 1.500 φιαλών!