Αγορά Εργασίας στη Ροδόπη (13-05-2025): Εταιρείες και επιχειρήσεις σε αναζήτηση προσωπικού
13/05/25 - 17:03
Ο συγγραφέας που καταφέρνει να γοητεύσει με την γραφή και το λόγο του, ο Ισίδωρος Ζουργός ήταν το πρόσωπο που μαγνήτισε και με την φυσική του παρουσία κατά την βιβλιοπαρουσίαση του «Ανεμώλια» στο βιβλιοπωλείο Δημοκρίτειο όπου η εφημερίδα ο Χρόνος και το ράδιο Χρόνος ήταν χορηγοί επικοινωνίας. Το κοινό ρουφούσε τα λόγια, την προσέγγιση στο κείμενο, το μεστό πνεύμα του λόγου, αλλά και την ιστορία των ηρώων που αποφασίζουν να κάνουν το δικό τους ταξίδι κόντρα σε όσα έχουν ζήσει, τολμώντας μια απόδραση. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε 24 κεφάλαια (α-ω), ακριβώς όπως και τα ομηρικά έπη. Πέντε άντρες, πέντε ψυχές που άγονται και φέρονται στο σήμερα αποφασίζουν να τ΄ αφήσουν όλα πίσω τους και να εξαφανιστούν, παρατούν συζύγους, έγγαμους βίους, καριέρες και απογοητεύσεις και ανοίγονται στο πέλαγο, με όχημα το σκάφος του ενός. Γιατί φεύγουν; Τι περιμένουν να κερδίσουν από αυτό το ταξίδι; Το βάζουν στα πόδια, κάνουν τους πειρατές ή ψάχνουν απαντήσεις; Με συνεχείς αναδρομές στο χτες και στο σήμερα, ο καθένας τους μας ξεδιπλώνει τα μύχια της ψυχής του, μας ανοίγει κάθε πόρτα και παράθυρο και αποκαλύπτεται η τραγική αλήθεια ως το τέλος. Συνεχείς ανατροπές στην αρχικά ήρεμη και επιφανειακή ζωή του καθενός, παραλληλισμοί με τις ιστορίες του Ομήρου, δυστυχώς κάπου κάπου κι ένας βερμπαλισμός από αγωνία να βαδίσουμε ακριβώς στα χνάρια του Ομήρου που ίσως ξενίσει κάποιους, κορύφωση και χαλάρωση.
Το πλάνο είναι να \"απαγάγουν\" την πρώην σύντροφο του ενός από την παρέα, η οποία ζει τώρα παντρεμένη στη Μυτιλήνη, αλλά ασφυκτιά σε αυτόν τον γάμο κι έτσι κλείνουν ραντεβού να φύγει μαζί τους το βράδυ που παντρεύεται η κόρη της. Οι καλοκαιρινές διακοπές των αντρών θα διαλυθούν οριστικά όταν η γυναίκα τους κρεμάσει την τελευταία στιγμή και δειλιάσει από φόβο (η Ωραία Ελένη πρόδωσε τον Μενέλαο). Η παρέα τα μαζεύει και φεύγει, ένας θάνατος όμως πάνω στο πλοίο βάζει οριστική ταφόπλακα στα σχέδιά τους (η Κλυταιμνήστρα σκότωσε τον Αγαμέμνονα). Οι άντρες διαλύονται, ο αφηγητής όμως δεν θα τους ακολουθήσει πίσω στη ζωή τους και στη Θεσσαλονίκη, θα καταφύγει αλλού, θα βρει μια μη Ελληνίδα γυναίκα και θα κάνει έντονη και ουσιαστική σχέση μαζί της (τα χρόνια που έμεινε ο Οδυσσέας με την Καλυψώ). Η οικογένειά του όμως δεν φεύγει από το μυαλό του και μια σειρά γεγονότων τον οδηγούν πίσω στην Ιθάκη του (;) αλλά όχι και στη λύτρωση.
Ο συγγραφέας απαντά σε δύο διαφορετικές συνεντεύξεις ξεδιπλώνοντας την σκέψη του για το αναγνωστικό κοινό του Χρόνου. Απολαύστε τις.
Η λογοτεχνία είναι το αλεξιλύπειο της ψυχής
Συνέντευξη Δήμος Μπακιρτζάκης
Το βιβλίο θέτει πολλά ζητήματα;
-Είναι η απόδραση μέσα από συνθήκες τρελού ονείρου, η κρίση της μέσης ηλικίας, η κρίση των εποχών που ζούμε… Είναι ο διάκοσμος αυτών που περνάμε, το ταξίδι με το ιστιοπλοικό μας θυμίζει τα έπη του Ομήρου. Τα ανεμώλια είναι τα λόγια του ανέμου, τα λόγια τα μάταια τα ανώφελα που καταστρέφει ο άνεμος?
Άρα είναι ένα ταξίδι?
-Ξεκινά σαν ένα ταξίδι αλλά κατά την δική μου οπτική καταλήγει σαν ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Το ταξίδι είναι ένα πολύ σταθερό σύμβολο στην λογοτεχνία και μέσω του ταξιδιού που έχουν ειπωθεί πάρα πολλά. Το βιβλίο είχε τελειώσει μέσα στην επίσημη οικονομική κρίση την οποία δεν την αγγίζει αλλά αναφέρεται και στους ανδρικούς εφιάλτες και στον ομηρικό κόσμο και στην πορεία μιας κοινωνία που κατά κοινή ομολογία είχε χάσει την πυξίδα της.
Τί γίνεται με τους ανθρώπους που αυτό το ταξίδι προς την αυτογνωσία δεν το κάνουν ποτέ;
-Αυτό είναι ένα θέμα ανοικτό. Η πορεία προς την αυτογνωσία είναι ένα άθλημα που ξεκινάει από τότε που ψευδίζουμε τα πρώτα μας λόγια, που δεν τελειώνει δεν σταματά πουθενά, ποτέ. Η αυτογνωσία είναι κάτι που έρχεται αργά αργά, είναι σαν μια βρύση που στάζει και κάποια στιγμή συνειδητοποιήσουμε ότι έχει νοτίσει κάπου σ΄ένα τοίχο? Άρα δεν πρέπει να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους που κάποιοι μετέχουν της αυτογνωσίας και σ΄αυτούς που δεν μετέχουν γιατί έτσι κι αλλιώς όλοι είμαστε σε αυτό το παιγνίδι. Μπορεί κάποιοι να κάνουν μεγαλύτερες διαδρομές αλλά είναι δύσκολο να τους εντοπίσεις.
Μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στην κατάσταση που ζούμε;
-Νομίζω ότι όχι μόνο η λογοτεχνία αλλά οι τέχνες σε τέτοιες δύσκολες εποχές είναι το «αλεξιλύπειο» της ψυχής. Δηλαδή οι τέχνες είναι αυτές μπορούν να βγάλουν τον άνθρωπο από τα συναισθηματικά αδιέξοδα, να του δώσουν την θεραπεία, την ενατένιση, το κουράγιο να ψάξει τις δικές του συντεταγμένες και την σχέση του με τους άλλους για να πάρει μια φόρα να δομήσει ένα καλύτερο αύριο.
Ένα καλύτερο αύριο βέβαια όχι σαν μοναχικό άτομο γι αυτό είναι και η παρέα.
-Είναι πολύ σημαντικό ότι ο πρωταγωνιστής δεν είναι ένα άτομο αλλά μια παρέα γιατί πάντα ο άλλος μας δίνει το πρόσωπό μας.
Πως αντιλαμβάνεσθε με τις εκπαιδευτικές σας κεραίες, τις συγγραφικές σας κεραίες που ζείτε και την νεολαία πως θα διαχειριστούμε αυτή την κατάσταση με ένα αύριο καλύτερο;
-Δεν μπορεί να δοθεί μια απάντηση αλλά εκείνο που μπορώ να σας πως σαν συγγραφέας γιατί αγαπάω τις λέξεις, γιατί οι λέξεις είναι η κιβωτός του νοήματος, έτσι είναι η λέξη αλληλεγγύη, συνέπεια, σχέση, η λέξη συμμετοχή στο όνειρο, αυτές και κάποιες άλλες ακόμα μπορεί να δώσουν κουράγιο στο όνειρο.
Αν γράφατε το βιβλίο σας σήμερα σε σχέση με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα θα αλλάζατε κάποια πράγματα;
-Όχι δεν θα άλλαζα κάτι επί της ουσίας κάτι. Ίσως κάποιες επισημάνσεις που γίνονται πιο αμυδρά και με κάποια λογοτεχνική ομίχλη στο βιβλίο να ήταν πιο ξεκάθαρες λόγω εποχής. Δηλαδή υπάρχουν κάποιοι οδοδείκτες της οικονομικής κρίσης και την επερχόμενης καταβαράθρωσης στο κείμενο επισημαίνεται έμμεσα όχι άμεσα.
Υπάρχει κάτι καινούργιο που γράφετε;
-Υπάρχει αλλά ο δρόμος μακρύς?»
«Η φιλία είναι σανίδα σωτηρίας»
Συνέντευξη Στάθης Κόλιας
Από πού προήλθε η έμπνευσή σας για το βιβλίο σας «Ανεμώλια»;
-Η έμπνευση προέρχεται από δύο παράγοντες, το ένα είναι το βίωμα της φιλίας, με τους φίλους που μοιράζομαι ακόμη και σήμερα πολλά πράγματα και το άλλο είναι τα διαβάσματα του Ομηρικού κόσμου.
Βραβευτήκατε πέρυσι με το βραβείο των αναγνωστών. Πως δεχθήκατε την διάκριση αυτή την έμπρακτη στήριξη των αναγνωστών;
-Το βιβλίο αναγνωστών δίνεται αποκλειστικά από αναγνώστες κι αυτό γίνεται εδώ και 7 χρόνια για τα βιβλία που εκδίδονται εκείνη την χρονιά. Φέτος δόθηκε στον Πασχάλη Λαμπαρδή για το βιβλίο του «κάθετη έξοδος». Όσον αφορά εμένα νομίζω ότι το εισέπραξα ως ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη που μου λέει να συνεχίσω. Είναι μια ένδειξη να την χαρείς αλλά δεν τελειώνουν όλα εδώ. Το στοίχημα είναι εδώ.
Το θέμα του βιβλίου σας για κάποιον που δεν το έχει διαβάσει;
-Το βιβλίο πραγματεύεται ένα ταξίδι με ιστιοπλοϊκό στο οποίο επιβαίνουν πέντε φίλοι από το γυμνάσιο που πάνε να συναντήσουν τον παιδικό έρωτα ενός από αυτούς και φεύγουν με μια ατμόσφαιρα πανηγυρική γιατί έχουν πήξει από την απελπισία τους από την προηγούμενη ζωή τους. Αφήνουν μάλιστα υπονοούμενα ότι δεν πρόκειται να γυρίσουν ποτέ. Οι άνθρωποι αυτοί θα μιλούν επιπόλαια σ΄ένα ονειρικό ταξίδι?
Η εσωτερική ηρεμία πιστεύετε ότι έρχεται μέσα από την φυγή ή από την αντιμετώπιση μιας κατάστασης;
-Αν με ρωτάτε προσωπικά είναι σαφώς από την αντιμετώπιση της κατάστασης εδώ όμως η φυγή στο βιβλίο εμφανίζεται ως «όχημα ελευθερίας».
Δίνετε μεγάλη βάση στην φιλία;
-Ναι είναι η σανίδα σωτηρίας.
Πολύς κόσμος πιστεύει ότι φιλία ανάμεσα στις γυναίκες δεν υπάρχει λόγω της έμφυτης ανταγωνιστικότητας.
-Αυτό είναι στερεότυπο. Οι γυναίκες είναι πολύ πιο ανταγωνιστικές αυτό δεν σημαίνει ότι τις αποκλείω από την φιλία.
Ολη η ιστορία σας διαδραματίζεται στην θάλασσα, σε παραλίες κλπ. Το στοιχείο της θάλασσας για σας σημαίνει κάτι παραπάνω;
-Ναι η θάλασσα είναι συνώνυμο της ελευθερίας, είναι τοπίο του ομηρικού κόσμου και το βιβλίο είναι μια συνομιλία με τον Ομηρικό κόσμο. Είμαι επηρεασμένος από τον Όμηρο, εξ άλλου οι ήρωες περνούν μια μικρή Οδύσσεια, δεν είναι τυχαία τα ονόματα και οι χαρακτήρες. Ξύνοντας το βιβλίο θα τα δείτ6ε όλα αυτά.
Διακρίνουμε μια αγάπη για τον ένδοξο ελληνισμό?
-Ναι είναι η Μυκηναϊκή εποχή, το τοπίο του Ομήρου. Το «ένδοξος ελληνισμός» μου ακούγεται κάπως. Υπάρχει θαυμασμός για τους αρχαίους ελληνικούς μύθους, για τον Τρωικό κύκλο που είναι ένα σύνολο τραγουδιών, επών, που φτιάχνουν ένα ολόκληρο κόσμο ο οποίος είναι η μήτρα του δυτικού πολιτισμού. Δεν υπάρχει δυτικός πολιτισμός χωρίς τον Όμηρο και την βίβλο.
Θέλετε να τονίσετε την αντίθεση των Ελλήνων αυτών του χθες στην χρυσή δημιουργική εποχή, με αυτό που ζούμε σήμερα;
- Οι δικοί μου ήρωες υπάρχουν σε κάποιες στιγμές ως «καρικατούρες» ηρώων, γιατί η εποχή μας είναι αντιηρωική. Δεν συνηγορεί στο έπος άρα αναπόφευκτα άρα υπάρχει μια διακριτική διακωμώδηση, όταν όλοι βγαίνουν όλοι στην αμμουδιά και είναι όλοι με τις κοιλίτσες τις φλακρίτσες, τους κοιτά ένας και λέει τους συντρόφους πάμε να πάρουμε την Ελένη».
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News
