Ένας συμπολίτης μας λιποθύμησε, ο κόσμος βοήθησε

Είναι ωραίο να ζεις σε επαρχία. Μπορεί να μην έχεις τις επιλογές ή την αύρα μιας μεγαλούπολης, αυτό όμως που σίγουρα έχεις, είναι καλούς ανθρώπους. Και στο τέλος της ημέρας μόνο η ανθρωπιά μας μένει, ειδικά και όταν το ...ταμείο είναι μείον λόγω κρίσης.
Έτσι και τις βραδινές ώρες της Παρασκευής 3 Φεβρουαρίου, ένας συμπολίτης μας, περί των 30 ετών μουσουλμάνος, απολάμβανε τον καφέ του σε κεντρική καφετέρια της πόλης. 

Όταν ο καφές τελείωσε, ο ίδιος πήρε το δρόμο της επιστροφής, όμως δεν χρειάστηκαν πάνω από δέκα μέτρα, προκειμένου να ...λιποθυμήσει και να πέσει απότομα στο έδαφος. 

Κανείς δε γνώριζε το λόγο, παρόλα αυτά κανείς δεν έμεινε αδρανής. Πρώτα οι περαστικοί πλησίασαν δίχως δεύτερη σκέψη να δουν αν ο συμπολίτης τους είναι καλά. Έπειτα οι σερβιτόροι και ιδιοκτήτες της καφετέριας. 

Ο κόσμος ήταν ανήσυχος. Μια κοπέλα κάλεσε το ασθενοφόρο, το οποίο ήρθε γρήγορα, μαζί με δυο μηχανές ΔΙΑΣ και ένα περιπολικό, προκειμένου να περιθάλψουν τον κύριο. Τέλος καλό όλα καλά, καθώς από όσο καταλάβαμε του έπεσε η πίεση και έχασε τις αισθήσεις του.
Και αν σε όσους κατάγεστε από τη Ροδόπη, αυτή η αντίδραση της κοινωνίας θεωρείται αυτονόητη, για μένα που κατάγομαι από την Αθήνα θεωρείται πολυτέλεια. Στο κέντρο της Αθήνας άνθρωποι χτυπούν, λιποθυμούν, βρίζονται. Οι περαστικοί όμως κλείνονται στον εαυτό τους, είτε από φόβο είτε από απάθεια. Ο φόβος είναι αποτέλεσμα της εγκληματικότητας, η απάθεια της ανωνυμίας. Όλα συνθέτουν μια γιγαντούπολη, με εκατομμύρια ανθρώπων, αλλά ελάχιστους δεσμούς να τους ενώνουν.

Μπράβο σε όλους όσους κινητοποιήθηκαν και βοήθησαν τον συμπολίτη μας. Έχουν μεγαλώσει έτσι, που δεν θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Για τους ίδιους η πράξη αυτή μπορεί να μην είχε μεγάλη αξία, να ήταν αυτονόητη, όμως αυτές οι μικρές λάμψεις πολιτισμού αποδεικνύουν ότι η Κομοτηνή είναι μια πόλη των ανθρώπων της.