«Χαλασμένος καθρέφτης»

Εκείνος ο καθρέφτης,
χρόνια ολόκληρα σ’ εκείνο
το σημείο  του σπιτιού
να κρέμεται
σαν υπενθύμιση
των ταυτοτήτων
Να ξυπνήσεις
και να δεις ποιος είσαι
να πηγαίνεις για ύπνο
και άθελά σου να γυρνάς
να σε κοιτάς
Καμιά σχέση δεν είχε
εκείνο το λουλούδι
πως το ‘λεγαν
ε... Να... Νάρκισσος
όχι-όχι, δεν ήταν
στοιχείο του Ναρκίσσου
ήταν η θέση που είχε,
πάντα μπροστά σου βρισκόταν
όπου κι αν πήγαινες
στο σπίτι
Άλλοτε κοιτούσες
κι έβλεπες ένα πρόσωπο οικείο
με αγαπητές βλεφαρίδες
και γελαστά τα μάτια
τα μάγουλα ρόδινα και
έμοιαζαν να’ χουν και
κάτι συμπαθητικό
άλλοτε πάλι,
φρύδια αγριεμένα
και δεν ήθελες ούτε
να κοιτάξεις σ’ αυτό  το
αλαζονικό γυαλί
περνούσες σαν να το
χλευάζεις, σαν να το υποτιμάς
σαν να υπεκφεύγεις
υπεξέφευγες όμως.
Μερικές φορές
χαιρόσουν να μαζεύεις στον καθρέφτη
τα μαλλιά σου
και κάποιες άλλες σου έφταιγε ο καθρέφτης
που ξέφευγαν μερικές  τριχούλες
ώσπου παρατήρησες
τις δικιές σου διαθέσεις
και κάθε φορά άλλαζε και
το πώς σ’ έδειχνε ο καθρέφτης,
όταν περνούσες απο εκεί
και γελούσες απο κάτι που ειπώθηκε
τα μάτια σου γυάλιζαν
και αντανακλούσε η λάμψη στο γυαλί
όταν φουρτούνες κατέκλυζαν
το πρόσωπό σου,
η μορφή που έβγαζε ο καθρέφτης
σαν τερατωδες δημιούργημα
όταν οι φλέβες στα μάτια γίνονταν έντονες
απο κάποιο δύσκολο δάκρυ
ο καθρέφτης σκοτεινός και παγωμένος
μέχρι που σε κούρασε αυτήν η αλλαγή
και τον έκανες στην άκρη
μετά απο τόσα χρόνια, τον έκανες στην άκρη
σίγουρα θα χρειαζόταν επισκευή.
Πως γίνεται ν’ αλλάζει ολόκληρη η μορφή
και να’ ναι άλλο πρόσωπο και όχι το δικό σου
Χαλασμένος καθρέφτης...
 χαλάς κι άλλους
όσο βαριεστημένα στέκεσαι εκεί.

Πασχάλη Μαρία