«Η προστασία των δανειοληπτών»

Η φετινή Πρωτομαγιά θα μας βρει διαφορετικά και πιθανόν περισσότερο ανήσυχους.
Ο λόγος είναι ότι την 30η Απριλίου 2020 λήγει η χρονική περίοδος που είχε δοθεί ως παράταση για την προστασία της πρώτης κατοικίας και τα πράγματα θα γίνουν δυσκολότερα για τους ιδιώτες δανειολήπτες, που έχουν οικονομικές εκκρεμότητες.

Το θέμα δεν είναι εύκολο, γιατί υπάρχουν απόψεις και απόψεις γύρω από αυτό.

Υπάρχει η άποψη ότι πρέπει να προστατευτεί με κάθε θυσία η πρώτη κατοικία των ιδιωτών δανειοληπτών και ειδικά αυτών που είναι έντιμοι και αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους λόγω της απρόβλεπτης μεταβολής των συνθηκών της ζωής τους και αυτών που αντιμετωπίζουν ειδικές προσωπικές και κοινωνικές συνθήκες (π.χ. αναπηρία), με την οποία άποψη συντάσσομαι και εγώ για λόγους καθαρά κοινωνικής πρόνοιας. 

Υπάρχει και η σκληρή άποψη των οικονομικών αναλυτών, που υποστηρίζει ότι για να επανέλθουμε στην οικονομική κανονικότητα σα χώρα δεν είναι δυνατό να υπάρχουν καθεστώτα προστασίας δανειοληπτών, γιατί έτσι νοθεύεται η λειτουργία της ελεύθερης οικονομίας και των τραπεζών.

Η κυβέρνηση αντιλαμβανόμενη την «καυτή πατάτα», που της έρχεται ετοιμάζεται να νομοθετήσει προκειμένου να δώσει κάποια μέσα προστασίας στους ιδιώτες δανειολήπτες που θα μείνουν χωρίς προστασία σε λίγες εβδομάδες.

Ένα μέσο προστασίας, που προβλέπεται να συμπεριληφθεί στο υπό κατάθεση σχετικό νομοσχέδιο είναι η για πρώτη φορά στο νομικό κόσμο της χώρας μας  πρόβλεψη της προσωπικής πτώχευσης.

Μέχρι σήμερα σε κατάσταση πτώχευσης δεν ήταν δυνατό να κηρυχθεί ένας ιδιώτης παρά μόνο έμποροι και ενώσεις προσώπων με νομική προσωπικότητα που επιδιώκουν οικονομικό σκοπό.

Επειδή δε γνωρίζω επακριβώς τις προβλέψεις του νομοσχεδίου και ξέρω μόνο όσα έχουν διαρρεύσει στα Μ.Μ.Ε. θα αποφύγω να κάνω εξειδικευμένη αξιολόγηση ή ανάλυση σε κάτι που ακόμα δεν είναι χειροπιαστό. 

Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι ότι όσο απαραίτητη και να είναι η απελευθέρωση της αγοράς και της οικονομίας, επειδή το συγκεκριμένο θέμα αγγίζει τα «ιερά» της ελληνικής κοινωνίας, που είναι η κατοικία της οικογένειας θέλει ειδικούς και λεπτούς χειρισμούς για να μην οδηγηθούμε σε συνθήκες κοινωνικής αναταραχής.

Έχω μια μεγάλη απορία τα τελευταία χρόνια, η οποία είναι η ακόλουθη:

Γιατί όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, που γιγαντώθηκε το πρόβλημα με τα κόκκινα δάνεια των ιδιωτών οι Τράπεζες και το ελληνικό δημόσιο ειδικά τώρα που είναι ενοποιημένες οι βάσεις δεδομένων και με το πάτημα ενός Α.Φ.Μ. μπορούμε να δούμε την πλήρη εικόνα καθενός δεν έγινε μια σαφή κατηγοριοποίηση των κόκκινων δανείων ώστε να χωριστούν οι ιδιώτες δανειολήπτες σε δύο ξεκάθαρες κατηγορίες.

Η μία κατηγορία θα είναι αυτή των στρατηγικών κακοπληρωτών οι οποίοι δε θα τύχουν καμίας προστασίας.

Η δεύτερη κατηγορία θα αφορά αυτούς που η συναλλακτική τους συμπεριφορά, τα εισοδήματα τους και οι προσωπικές και οικογενειακές ιδιαίτερες κοινωνικές τους συνθήκες θα αποδεικνύουν τη δικαιολογημένη αδυναμία αποπληρωμής των δανείων τους και θα επιτρέπεται έτσι για αυτούς η ύπαρξη καθεστώτος προστασίας τους τουλάχιστον για την πρώτη κατοικία τους.

Το σημερινό θέμα δεν εξαντλείται εύκολα και θα μας απασχολήσει έντονα το επόμενο χρονικό διάστημα.

Είναι ιδιαίτερα λεπτή η ισορροπία ανάμεσα στην οικονομική εξυγίανση και την κοινωνική συνοχή και δεν πρέπει προσπαθώντας να φτιάξουμε το ένα να χαλάσουμε το άλλο.