«Ή θα κολυμπάς στον αφρό ή θα ξύνεις τον πάτο»

Διανύουμε ένα ιδιαίτερο και μάλλον μπερδεμένο θα έλεγα καλοκαίρι.

Από τη μία βλέπουμε τρομερή τουριστική κίνηση που ανάλογη της είχαμε χρόνια να δούμε και από την άλλη βλέπουμε τις έντονες οικονομικές δυσκολίες του κόσμου που φοβούνται να γεμίσουν με καύσιμο τα αυτοκίνητα τους και αγωνιούν για τον επερχόμενο χειμώνα.

Από τη μία έχουμε κηρύξει τη λήξη της πανδημίας στις καθημερινές μας δραστηριότητες και από την άλλη τα κρούσματα, οι νοσηλείες και οι θάνατοι καλά κρατούν.

Η ζωή πρέπει να ξαναβρεί το ρυθμό της και μάλλον τον βρίσκει, όμως όπως συμβαίνει μετά από ανώμαλες περιόδους η επαναφορά γίνεται άναρχα και μάλλον χωρίς σαφές σχέδιο καθώς η παραζάλη από τις διαδοχικές κρίσεις δεν αφήνει καθαρό μυαλό.

Η μικρή και ήρεμη Ελληνική κοινωνία είχε μάθει να ζει στην ασφάλεια του δημοσίου χωρίς μεγάλα ρίσκα και εναλλαγές και για δεκαετίες υπήρχε μια κυρίαρχη μεσοαστική τάξη που όχι μόνο επιβίωνε αλλά δημιουργούσε  περιουσιακά στοιχεία για τις επόμενες γενιές.

Αυτό το βασικό θεμέλιο της Ελληνικής κοινωνίας όπως και στον υπόλοιπο κόσμο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα πάψει να υπάρχει καθώς η αστική διαστρωμάτωση θα περιλαμβάνει δυο καταστάσεις: τον αφρό και τον πάτο.

Ακούγονται λίγο σκληρά τα παραπάνω αλλά μια μικρή παρατήρηση της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας αποδεικνύει ότι η πρώην μεσαία τάξη σταδιακά υποχωρεί χωρίς να υπάρχουν τα αναχώματα που θα την συγκρατήσουν διότι η όποια επιδοματική πολιτική μόνο προσωρινά βελτιώνει τα πράγματα.

Το πρόβλημα της κοινωνίας μας ήταν και παραμένει το ίδιο και είναι ότι δεν παράγουμε πλούτο και δεν παράγουμε γενικώς.

Το όνειρο του κράτους πατερούλη τάισε πολλές γενιές αλλά όπως όλα τα ωραία όνειρα τελείωσε και αυτό και μαζί του και η αίσθηση ασφάλειας.

Φυσικά δε θα κλάψουμε τη μοίρα μας αλλά ας δούμε τελικά με ειλικρίνεια τι χρειάζεται αυτή η κοινωνία για να ξαναπάρει μπροστά.

Ξεκινάω από το πρώτο και το βασικότερο που λέγεται έγκαιρος και σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός.

Εδώ και γενιές το συζητάμε αλλά ποτέ δεν το υλοποιούμε, διότι ως γονείς έχουμε τα δικά μας κοινωνικά συμπλέγματα και δε βοηθούμε πραγματικά τα παιδιά μας να κάνουν έξυπνες επιλογές.

Η κοινωνική ψαλίδα άνοιξε και θα ανοίγει περισσότερο όσο θα περνάει ο καιρός και δεν θα αλλάζει τίποτα.

Η απάντηση στο πρόβλημα είναι μία: δουλειά και ανοιχτά και ακομπλεξάριστα μυαλά.