"Τα τρία οχτάρια της Πρωτομαγιάς"

Μετά και το τελευταίο τριήμερο της Πρωτομαγιάς, όπου άλλος λίγο άλλος πολύ ξεκουράστηκε και μετά και το διαφαινόμενο τέλος της αξιολόγησης θα ασχοληθώ σήμερα με το πραγματικό νόημα της αργίας – απεργίας της 1ης Μαΐου.

Η αργία – απεργία της 1ης Μαΐου είναι συνδεδεμένη και ταυτισμένη με το εργατικό κίνημα, όταν το μακρινό 1886 είχαν γίνει στο Σικάγο των Η.Π.Α. μαζικές διαδηλώσεις με κύριο αίτημα τα τρία οχτάρια τα οποία αφορούσαν την καθιέρωση οχτώ ωρών εργασίας, οχτώ ωρών ψυχαγωγίας και οχτώ ωρών ανάπαυσης.

Στην Ελλάδα δε και ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη την Πρωτομαγιά του 1936 η απεργία των καπνεργατών κατέληξε αιματοβαμμένη και απέκτησε ως σύμβολο της τη φωτογραφία μίας   οδυρόμενης μάνας πάνω από το νεκρό παιδί της. Η συγκεκριμένη φωτογραφία ενέπνευσε τον μεγάλο Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο». 

Και από αυτά τα μεγάλα γεγονότα ερχόμαστε ξανά στην χώρα μας στην Πρωτομαγιά του 2017, που με λύπη διαπιστώνουμε ότι τα διαχρονικά αιτήματα του εργατικού κινήματος παραμένουν ανικανοποίητα και ο ευκολόπιστος λαός μας πάντα προδομένος.
Δε φταίει φυσικά μόνο η χώρα μας για την εξέλιξη αυτή. 

Δυστυχώς ακόμα και η πολιτισμένη και προοδευτική Ευρώπη τα χρόνια της ευμάρειας αναζήτησε στο βωμό της μεγιστοποίησης του κέρδους γραμμές παραγωγής σε χώρες όπου η έννοια κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα ακουγόταν ως ανέκδοτο.

Και έτσι εκεί που με αγώνες θυσίες και πολιτικές αλλαγές το εργατικό κίνημα θεμελίωσε τα βασικά εργασιακά δικαιώματα ήρθε σα σίφουνας η έννοια της άκρατης ανταγωνιστικότητας να ξεθεμελιώσει κάθε τι που με κόπο και αίμα είχε κατακτηθεί.

Για να εξηγούμαι χωρίς να παρεξηγούμαι και βέβαια είμαι υπέρ του υγιούς και ελεύθερου ανταγωνισμού. Η ανταγωνιστικότητα όμως έχει όρια και κάτω από τους δείκτες της κρύβονται ζωές και άνθρωποι.

Τα προοδευτικά κράτη δε μπορεί να επιδιώκουν ως παραγωγικό και ανταγωνιστικό μοντέλο την κουλτούρα και τις εργασιακές σχέσεις, που επικρατούν σε χώρες μαζικής παραγωγής της Ανατολής.

Η έννοια της παραγωγής πρέπει να ξαναβρεί το περιεχόμενο της και με δεδομένο ότι το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα έφθασε στα όρια του μάλλον ήρθε η ώρα για ψύχραιμες αποφάσεις.

Ειδικά η χώρα μας, που το μεγαλύτερο μέρος του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της απασχολείται στο Δημόσιο ή στην παροχή υπηρεσιών, είναι αδύνατο να καταστεί ανταγωνιστική, όταν υπάρχουν απέναντι της γραμμές παραγωγής δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων με ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα.

Να γίνουμε λοιπόν παραγωγικοί αλλά σε τομείς που μπορούμε να αποκτήσουμε το συγκριτικό πλεονέκτημα, όπως στον τουρισμό, τη ναυτιλία και την ποιοτική πρωτογενή παραγωγή.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι το εργατικό κίνημα και τα εργασιακά δικαιώματα δεν αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη της οικονομίας αλλά εχέγγυα της πολιτισμένης κοινωνίας.