Η θέση μας για το λουκέτο του ΙΚΕΑ Κομοτηνής και τους ανέργους που αφήνει πίσω

Αρκετά σχόλια έλαβε το πρόσφατο δημοσίευμά μας αναφορικά με το άνοιγμα υποκαταστήματος ΙΚΕΑ στην Αλεξανδρούπολη. Κι όχι άδικα, αφού πρόκειται για το υποκατάστημα που μέχρι τον Φεβρουάριο λειτουργούσε στην Κομοτηνή, αλλά έκλεισε, αφήνοντας άνεργους συμπολίτες μας.

Τα σχόλια κινήθηκαν σε δύο άξονες:

Ο πρώτος, γενικότεροι εύλογοι προβληματισμοί αναφορικά με το μέλλον της Κομοτηνής και των καταστημάτων της, σε σχέση με την αναπτυσσόμενη Αλεξανδρούπολη.

Ο δεύτερος, πιο συγκεκριμένος αναφορικά με τους συμπολίτες μας που έμειναν άνεργοι με το κλείσιμο του ΙΚΕΑ Κομοτηνής. Πρόκειται για ένα ζήτημα που αναδείξαμε από την πρώτη στιγμή.

Στο τελευταίο μας δημοσίευμα, με το οποίο κάναμε γνωστό το προσεχές άνοιγμα του υποκαταστήματος στην Αλεξανδρούπολη  ατυχώς έγινε σε ένα σημείο αναφορά της δυνατότητας που έδωσε η εταιρία στους εργαζομένους να απασχοληθούν στην Αλεξανδρούπολη ως «ευκαιρίας». Η λέξη διεγράφη. Προφανώς, καμία «ευκαιρία» δεν συντρέχει, αφού στην πράξη κανέναν εργαζόμενο δεν συνέφερε –πλήρους πόσο δε μάλλον μερικούς απασχόλησης- να μετακινείται καθημερινά στην Αλεξανδρούπολη ή να μετέφερε όλη του τη ζωή εκεί.

Και πρέπει να τονίσουμε, ότι οι εργαζόμενοι του ΙΚΕΑ Κομοτηνής, παρότι γνώριζαν εδώ και καιρό πως το υποκατάστημα θα έβαζε λουκέτο, ήταν τυπικοί κι εργατικοί μέχρι και την τελευταία ημέρα, αποδεικνύοντας στην πράξη την ηθική τους, γι’ αυτό άλλωστε τους ευχαρίστησε η εταιρία.

Ο «Χ» ως οργανισμός όλες τις δεκαετίες λειτουργίας του έχει σταθεί με πολλούς τρόπους, δημόσιους κι όχι μόνο, στο πλευρό των εργαζομένων του τόπου. «Ευκαιρία», όταν μιλάμε για άνεργους συμπολίτες μας, δεν υπάρχει.

Σε αυτό που πρέπει όλοι μας, και φυσικά πρώτα απ’ όλα οι πολιτικοί αυτού του τόπου, να επικεντρωθούμε, στον απόηχο της ιστορίας αυτής, είναι να αποτελέσει ξανά στο δημόσιο διάλογο πρώτο θέμα συζήτησης η ανεργία στον τόπο μας. Κι αυτή είναι ίσως η μοναδική «ευκαιρία» μίας κατά τα λοιπά εξαιρετικά αρνητικής είδησης.