Ο θάνατος του Περιφερειάρχη

Το όνομα «Γιώργος Παυλίδης» σίγουρα θα μείνει γραμμένο σε περίοπτη θέση στην αυτοδιοικητική ιστορία της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Κι όχι μόνο γιατί ήταν ο μοναδικός –ή έστω ο πρώτος- εν ενεργεία Περιφερειάρχης που έπνευσε τα λοίσθια κατέχοντας το θώκο, ούτε επειδή το γεγονός αυτό άλλαξε σημαντικά τον ρου της τοπικής ιστορίας, ούτε επειδή το έργο που άφησε είναι σημαντικό, ούτε επειδή οι σύμβουλοι του επεδείκνυαν στρατιωτική πειθαρχία αρχηγού παρόντος ή μη. Θα μείνει στην ιστορία, ακριβώς επειδή ως προσωπικότητα εμπεριείχε όλα αυτά σε αναλογίες τέτοιες που εν τέλει να δημιουργούν ένα κράμα «πετυχημένου πολιτικού και ισορροπημένου ανθρώπου».

Ο Γιώργος Παυλίδης ξεκίνησε από την Ξάνθη. Εκεί πήρε το βάπτισμα του πυρός στην Αυτοδιοίκηση – όντας νομάρχης επί σειρά ετών - και το 2014 ανέλαβε το τιμόνι της περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, το οποίο κράτησε στιβαρά επί δύο χρόνια, παρά τα προσωπικά χτυπήματα που δέχτηκε από τη μοίρα. Ο αιφνίδιος θάνατος του γιου του Θεόδωρου το 2015 του καταφέρει καίριο πλήγμα, αλλά δεν τον βγάζει εκτός μάχης. Παράλληλα η ασθένεια του υποτροπιάζει, αλλά ούτε κι αυτό τον σταματά.

Ο Γιώργος Παυλίδης είναι παρών. Παλεύει, μάχεται, διεκδικεί, δίνει εντολές. Και δεν επιτρέπει αυτές οι εντολές να μην εκτελεστούν. Αντιδρά στον αναπτυξιακό νόμο που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Θέλει περισσότερα. Και παίρνει περισσότερα. Συναντάται συνεχώς με τους ομολόγους του από τη Βουλγαρία για τον κάθετο άξονα. Δεν καταφέρνει πολλά, όμως δεν αφήνει την κατάσταση εκτός ελέγχου. Ασκεί πιέσεις στο βαθμό που μπορεί.

Όταν πλημμυρίζει ο Έβρος είναι εκεί. Αυτοπροσώπως. Στις βάρκες της πολιτικής προστασίας. Στις συσκέψεις των υπηρεσιών. Στο συντονισμό των ενεργειών. Και όταν ο εφιάλτης παρέρχεται, ο Γιώργος Παυλίδης δεν αλλάζει πλευρό. Επαγρυπνεί και διεκδικεί χρήματα για την αντιπλημμυρική θωράκιση του Έβρου και κατ’ επέκταση της Περιφέρειας. Και παίρνει.

Ο Γιώργος Παυλίδης συνδέει το όνομά του με το φυσικό αέριο. Είναι ο άνθρωπος που επεδίωξε και πέτυχε τούτο που πολλοί εδοκήθησαν αλλά ουδείς πέτυχε: να περάσει το φυσικό αέριο από τα σπίτια και τις επιχειρήσεις της ΑΜ-Θ. Το έργο της σύνδεσης των πέντε πρωτευουσών των Νομών της ΑΜ-Θ και της Ορεστιάδας θα ολοκληρωθεί σε ορίζοντα λίγων ετών, αλλά πάντα θα φέρει τη σφραγίδα του.

Στις 20 Οκτωβρίου 2016 ο Γιώργος Παυλίδης αφήνει την τελευταία του πνοή στο Νοσοκομείο της Ξάνθης, νικημένος από τον καρκίνο. Ο Περιφερειάρχης ΑΜ-Θ νοσηλεύεται επί σειρά ημερών στην εντατική του νοσοκομείου και όσο ο καρκίνος κερδίζει έδαφος και τον σπρώχνει πιο κοντά στο θάνατο, έξω από την εντατική συμβαίνει μία άτυπη ‘ανταρσία’.

Οι μέχρι πρότινος επιδείξαντες στρατιωτική πειθαρχία αντιπεριφερειάρχες σηκώνουν δειλά ο καθείς το δικό του μπαϊράκι. Ο Γιώργος Παυλίδης διασωληνωμένος παλεύει τον καρκίνο κι αυτοί ομφαλοσκοπούν τον κομματικό σωλήνα από τον οποίο προήλθαν. Ο αρχηγός δεν είναι πια παρών. Δεν είναι καν ωσεί παρών. Το πεδίο είναι ελεύθερο. Είναι;

Το νήμα της ζωής του Γιώργου Παυλίδη που κόβεται είναι δεμένο με το νήμα της εκκίνησης για τη διαδοχή του. Αυτό το νήμα θα κοπεί επίσημα στις 30 Οκτωβρίου 2016 οπότε και γίνονται οι εκλογές για την ανάδειξη του διαδόχου του, όμως οι προπονήσεις έχουν αρχίσει πολύ καιρό πριν. Νικητής της κούρσας ο Χρήστος Μέτιος – εντονότατα θιγμένος ο Κώστας Ζαγναφέρης. Ας μην αναλωθούμε επ’ αυτών – είναι ήδη πολλές φορές γραμμένα - το μελάνι άλλωστε δεν έχει στεγνώσει ακόμη.

Ο δημοσιογραφικός κόσμος της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης σίγουρα θα θυμάται τον Γιώργο Παυλίδη ως ένα από τα πλέον σημαντικά πρόσωπα του 2016. Κι αυτό για δύο λόγους:

Πρώτον γιατί δεν «χρησιμοποίησε» ποτέ τα μίντια. Ο Γιώργος Παυλίδης μιλούσε πάντα και μόνο όταν είχε κάτι να πει. Και είναι κοινό μυστικό ότι πολλές από τις δηλώσεις του ήταν «διδακτικές»: πολλοί εξ ημών μάθαμε πράγματα εξαιτίας του – άσχετα αν δεν το παραδεχτήκαμε ποτέ. Ακόμη και με το θάνατό του, άλλωστε, μας έστειλε στο google να ψάχνουμε τα άρθρα του «Καλλικράτη» που αναφέρονται στη διαδοχή.

Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί με την αρρώστια και τον θάνατό του μας έφερε όλους προ ενός «κακού» προσώπου της δημοσιογραφίας: αυτού που κάνει κολλεγιές, που δεν σέβεται πρόσωπα και προσωπικότητες, που δεν τιμά τον ασθενή στην ύστατή του ώρα. Κάποιοι σίγουρα διδαχθήκαμε από αυτό. Κάποιοι όχι. Αλλά σίγουρα όλοι μας το είδαμε.

Τέλος, αυτές οι γραμμές θα ήταν άδικο να μην συμπεριλάβουν την κυρία Αθηνά Παυλίδου. Τη σύζυγο του αείμνηστου Γιώργου Παυλίδη, που σε όλα τα χρόνια της καριέρας του στάθηκε δίπλα του διακριτικά λες και κρατούσε όλες τις δυνάμεις της για το τέλος: για να κρατάει το χέρι του Γιώργου μέχρι την τελευταία στιγμή και για να τον προστατέψει ως την ύστατη ώρα -  μην επιτρέποντας ο θρήνος της να γίνει βορά στις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές. Ήταν αυτή που έδωσε σε όλους μας τη δέουσα τελευταία εικόνα του συζύγου της: το φέρετρό του σκεπασμένο με την ελληνική σημαία – σύμβολο των αγώνων που έδωσε ο ίδιος για τη «μικρή του πατρίδα» που ήταν η Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, αλλά όμως χωρίς να την ξεχωρίζει από τη μεγάλη που είναι η Ελλάδα.

Εις ανάμνησιν και ουχί εις μνήμην.