Μικροκομοτηναίικα 07-07-2023

Μπορεί οι περισσότεροι να είναι αδαείς περί των οικονομικών δεικτών και «μειωμένης αντίληψης» για να καταλάβουν όρους μικροοικονομίας και μακροοικονομίας, πληθωρισμού και χρηματιστηριακών τιμών προϊόντων και καυσίμων, αλλά προφανώς όλοι οσμίζονται την οργανωμένη νόμιμη εκμετάλλευση, τα αφανή καρτέλ και τα χρηματιστηριακά παιχνίδια.
Που σαφώς δίνουν το περιθώριο να αισχροκερδούν συγκεκριμένοι επιχειρηματικοί κολοσσοί εκμεταλλευόμενοι τις κρίσεις, κανονικές αλλά και τεχνητές ενίοτε, την ολιγωρία των κρατικών οργανισμών να κατανοήσουν σε βάθος το πρόβλημα και να κάνουν άμεσα διορθωτικές παρεμβάσεις, ακόμα και τους διαύλους επικοινωνίας με κυβερνήσεις και πολιτικά πρόσωπα.
Για να διαμορφώσουν φυσικά ένα ευνοϊκό πλαίσιο για τα δικά τους συμφέροντα. Έτσι αποφαίνονται μετά παρρησίας ακόμα και επιφανείς οικονομολόγοι, ότι και στο μηδέν ακόμα να φτάσει ο πληθωρισμός στην Ελλάδα οι τιμές των προϊόντων ενδεχομένως θα διατηρηθούν και θα αυξηθούν ακόμα, μέχρι να εξορθολογιστεί η αγορά.
Αλλά δεν μας εξηγούν επαρκώς γιατί οι αυξήσεις πάντοτε έρχονται και άμεσα μάλιστα μόλις αυξάνεται ο πληθωρισμός, ενώ καθυστερούν κατά πολύ να κατέβουν όταν αντίστοιχα μειώνεται ραγδαία.

Και αφού πληρώσαμε ακριβά το τίμημα του πολέμου στην Ουκρανία, σε καύσιμα και προϊόντα διατροφής, στο ακριβό ηλεκτρικό και μία ενεργειακή κρίση που ακόμα υπάρχει, θαρρείς και όλος ο πλανήτης έχει τόσο μεγάλη εξάρτηση σε όλα τα προϊόντα μόνο από μία χώρα, βλέπουμε την κατάσταση να συνεχίζεται με τα χρηματιστηριακά παιχνίδια και να βρισκόμαστε σε ένα καθεστώς ενεργειακής κρίσης και επισιτιστικής ομηρίας.

Για να τα αντιπαραβάλουμε όλα αυτά στη δική μας μικρή εικόνα, θα αναφέρουμε αυτό που μας μεταφέρουν οι αγρότες μας, τώρα που τελείωσαν τα αλώνια τους και ενώ εκτιμούσαν ότι τα σιτηρά τους θα πουληθούν σε καλές τιμές, τις βλέπουν να παίρνουν την κατηφόρα.
Και προφανώς στο ίδιο μοτίβο με χαμηλές τιμές θα συνεχίσουν και τα ηλιόσπορα, το καλαμπόκι και έπεται φυσικά και το βαμβάκι. Στον αντίποδα όμως των χαμηλών τιμών, τα αγροεφόδια, λιπάσματα, φάρμακα, παρέμειναν στα ύψη. Όπως και τα καύσιμα και το ηλεκτρικό ρεύμα.
Όλα αυτά δημιουργούν ένα δυσβάστακτο καλλιεργητικό κόστος και με τις χαμηλές τιμές μετά βίας βγαίνουν χωρίς να χρεώνονται. Μα γιατί να πουλάμε σε χαμηλές τιμές αναρωτιούνται, αφού ο πόλεμος δεν τελείωσε στην Ουκρανία;
Και γιατί να συνεχιστεί η ακρίβεια σε τόσα προϊόντα διατροφής; Μόνο για αυτά συνεχίζεται ο πόλεμος ακόμα; Μήπως τελικά ο πραγματικός πόλεμος της απάτης διεξάγεται αλλού και στις λανθασμένες κυβερνητικές επιλογές και αποφάσεις των κρατών;
Μήπως στα βολικά χρηματιστηριακά παιχνίδια για να μπορούν να αγοράζουν κάποιοι τα προϊόντα φτηνά και τις πρώτες ύλες, αλλά να τα μεταπωλούν πανάκριβα; Ακόμα και για τα καύσιμα σε παγκόσμιο επίπεδο το παιχνίδι είναι τόσο στημένο πού γίνεται πλέον απροκάλυπτα.
Όταν υπάρχει η τάση να κατέβουν οι τιμές των καυσίμων και οι σεΐχηδες κρούουν το καμπανάκι του κινδύνου ότι δεν θα έχουν τα αναμενόμενα κέρδη, σταματούν την παραγωγή κατά μεγάλο βαθμό, για να διατηρήσουν τις υψηλές τιμές.
Και φυσικά θα αναρωτιούνται οι αγρότες πώς γίνεται να πωλούν τα σιτάρια τους 20 και 25 λεπτά, ενώ τα ζυμαρικά συνεχίζουν να έχουν τις ίδιες ακριβές τιμές, όπως και το ψωμί; Οι καπνοπαραγωγοί να δίνουν τα καπνά με 6 ευρώ το κιλό και το πακέτο τα τσιγάρα των 20 γραμμαρίων να έχει 4 ευρώ;
Αλλά να μην υπάρχει κανένα εθνικό σχέδιο για να αποκτήσουμε διατροφική επάρκεια και ενεργειακή αυτονομία, με τόσο ήλιο και αέρα. Μάλλον ζούμε τα παράλογα του καπιταλισμού και της τραπεζικής παντοδυναμίας.

------------

Αν ρωτήσει κανείς τους γηραιότερους κατοίκους στον οικισμό του Αλάνκογιου για τους επίσημους σχεδιασμούς με την περιβόητη μετεγκατάσταση, θα αντιληφθεί ότι αυτό ήταν υπόσχεση πολλών δεκαετιών πριν, αλλά ποτέ δεν γινόταν τίποτα.
Μέχρι να φτάσουμε στις πρώτες δοτές και όχι αιρετές περιφέρειες, που υπόσχονταν ότι πλην του σχεδιασμού υπήρχαν δήθεν και χρηματοδοτήσεις. Και φτάσαμε στο δια ταύτα, εδώ και δεκαετίες και μετά από δικαστικές διαμάχες χρονών, να αρχίζει να υλοποιείται εν μέρει όμως, με το οικόπεδο που δόθηκε και σχεδιαστικά.
Ώστε να δρομολογηθούν τα έργα υποδομών και να οριοθετηθούν τα οικόπεδα. Αλλά και για αυτό βέβαια θα χρειαστεί να γίνουν μελέτες να εγκριθούν τα αντίστοιχα ποσά ώστε να γίνει η αρχή.
Και μετά να βρεθεί ένα γενναίο πρόγραμμα οικιστικής αποκατάστασης για την ανέγερση κατοικιών. Που πρέπει μάλλον να περιμένουμε ίσως δυο δεκαετίες ακόμα. Και θα χρειαστεί και πάλι επικαιροποίηση των μελετών, για σχεδιασμούς οι οποίοι δεν υλοποιούνται έγκαιρα.
Και η πρόσφατη κόντρα στο περιφερειακό συμβούλιο ανέδειξε και άλλο ένα πρόβλημα. Και καλό θα είναι να λάβουν υπόψη τους τις παρατηρήσεις και τις επισημάνσεις του Κώστα Κατσιμίγα, ότι ένα γκέτο δεν μπορεί να αντικαθίσταται από ένα άλλο γκέτο.
Επίσης κανείς δεν διευκρινίζει τι θα γίνει με όσους πήραν ήδη και μεγάλα ποσά δεκάδων χιλιάδων ευρώ για στεγαστικά δάνεια στο παρελθόν, που κατέληξαν στις γνωστές απάτες μέσω εργολάβων και κάποιων τραπεζικών που καταδικάστηκαν.

Άλλοι με σπίτια ευτελούς αξίας με τσιμεντόλιθα σαν κοτέτσια και άλλοι οι οποίοι πήραν σπίτια και μέσα στην πόλη μας, τα νοίκιασαν για χρόνια και μετά τα πούλησαν. Και αυτοί φυσικά δεν είναι λίγοι, αλλά κάποιοι δεκάδες δικαιούχοι.

Εύλογα τίθεται το ερώτημα λοιπόν, άραγε δικαιούχοι για σπίτι θα είναι και αυτοί; Που σπατάλησαν τα χρήματα όταν η πολιτεία τους έδωσε στέγη για να ενσωματωθούν στην κοινωνία;
Συνεπώς αν έρθει η πολυπόθητη ώρα της μετεγκατάστασης μετά από …20 χρόνια, με το καλό γιατί τόσος χρόνος θα χρειαστεί, όταν για μία γέφυρα του Κομψάτου χρειαζόμαστε 6 χρόνια να ξεκινήσει, πως θα το αντιμετωπίσουν αυτό το θέμα;
Πως θα πάρουν τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις ότι θα φύγουν όλοι οι κάτοικοι από τον οικισμό και όχι ορισμένοι; Οι οποίοι ενδεχομένως να τα κρατήσουν για …εξοχικά, ή θα βρίσκονται αντιμέτωποι με τις μπουλντόζες;
Επίσης άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν είναι οι πολυπληθείς οικογένειες που μένουν στο ίδιο σπίτι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι είναι δικαιούχοι. Συνεπώς κάποιοι θα μείνουν σε αυτά τα σπίτια.
Κοροϊδία χρονών ουσιαστικά και πάντοτε επανέρχεται αυτό το θέμα, σε κάθε προεκλογική περίοδο, για να δημιουργούνται αυξημένες προσδοκίες. Κανείς δεν τους ενημερώνει όμως ότι ακόμα και με τις καλύτερες συνθήκες χρειάζονται δεκαετίες για να για να ολοκληρωθεί η μετεγκατάσταση.
Και κανείς δεν μεριμνά και για τους κατοίκους της Κομοτηνής που βρέθηκαν με καταπατημένα οικόπεδα από τους Ρομά, αλλά πώς θα αποζημιωθούν και θα ανακτήσουν πάλι την περιουσία τους.
Και το Αλάνκογιου παραμένει σαν μία τουριστική ατραξιόν εξαθλιωμένης γειτονιάς, για να τη βλέπουν ακόμα και οι τουρίστες όταν έρχονται. Με άθλιες συνθήκες διαβίωσης και επιβίωσης. Και με μία πολιτεία που εξαντλεί την κοινωνική της πολιτική στα κοινωνικά επιδόματα και στα συσσίτια των δήμων.
Σε τέτοιο επίπεδο μάλιστα που αρκετοί εξ αυτών δεν θέλουν ούτε καν να πάνε για δουλειά, για να μη χάσουν και τα προνόμια τους. Με παιδιά που συνεχίζουν να μην πηγαίνουν στο σχολείο, με την έντονη παραβατικότητα που υπάρχει στην περιοχή. Και ίσως σε αυτά θα έπρεπε να εστιάσουν πρώτα.