Μικροκομοτηναίικα 10-10-2024

Ολόκληρο αφήγημα κτίζει η Τουρκία για να θεωρήσει απειλή για τη χώρα της το Ισραήλ, με το κρεσέντο του προέδρου Ερντογάν εδώ και μία εβδομάδα, να επιμένει να παρουσιάζει με χάρτες και προπαγανδιστικό λόγο, τις προθέσεις τους για τη δημιουργία ενός μεγάλου ισραηλινού κράτους.
Αναφέροντας ότι δήθεν το Ισραήλ ονειρεύεται να αποκτήσει τα σύνορα από τη «Γη της Επαγγελίας» και να κατακτήσει όχι μόνο τη Λωρίδα της Γάζας, αλλά το Λίβανο, μέρος του Ιράκ, ακόμα και της Αιγύπτου. Αλλά και ένα πολύ μεγάλο μέρος της στα νοτιοδυτικά της χώρας του, με αντίστοιχα μεγάλα τμήματα θαλασσίων οικοπέδων.
Και για αυτό συγκάλεσε έκτακτο στρατιωτικό συμβούλιο για να λάβουν αποφάσεις, για τις απειλές που δέχεται η χώρα του από το Ισραήλ, ώστε να πράξουν ανάλογα. Απλοϊκή συλλογιστική με την δημιουργία πάντοτε εχθρών που τους επιβουλεύονται, ακόμα και αν δεν έχουν κοινά σύνορα.
Παρόλα αυτά προετοιμάζει το κλίμα, διαμορφώνοντας την κοινή γνώμη όπως κάνει συνήθως, ώστε να έχει συμμέτοχο το λαό του σε κάθε ενέργεια και απόφαση του, θέλοντας να πολιτογραφηθεί και ως χωροφύλακας της περιοχής.
Κυρίως προβάλλοντας την προστασία του μουσουλμανικού κόσμου για να παίζει το ρόλο της περιφερειακής δύναμης για τα δικά τους οφέλη. Ήδη για το σκοπό αυτό γίνονται κατά κόρον πολλές λειτουργίες στα τεμένη, αλλά και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για να φανατίσει τα πλήθη κατά του Ισραήλ και υπέρ της Χαμάς και της Χεζμπολάχ.
Και στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν προχθές στην περιοχή μας και οι διοργανωτές, με τη συνεπικουρία της ψευτομουφτείας στο γειτονικό νομό Ξάνθης, να καταδικάσουν το Ισραήλ, που πάντοτε δείχνουν ευαισθητοποιημένοι καθαρά επιλεκτικά όμως και κυρίως στις επιλογές της Άγκυρας.

Φυσικά οι διοργανωτές μετά έκαναν και το ταξιδάκι τους στην Τουρκία και συναντήθηκαν με διάφορους αξιωματούχους και υπεύθυνους κρατικών δομών, που παρέχουν και οικονομική στήριξη για να φέρονται ως προστάτες των μειονοτήτων στις βαλκανικές χώρες.
Οι κραυγές Ερντογάν όμως για δήθεν αλλαγές των συνόρων που ορέγονται άλλοι, μάλλον δεν πείθουν, όταν ο ίδιος ποντάρει στον αναθεωρητισμό και είναι η πολιτική που εφαρμόζει απαρέγκλιτα με τις γειτονικές χώρες.
Αυτό το βλέπουμε με τις ελληνοτουρκικές ανύπαρκτες διαφορές που εγείρει, αμφισβητώντας θαλάσσιες περιοχές, κυριαρχία σε ελληνικά νησιά και νιώθει ότι ασφυκτιά η μεγάλη Τουρκία στα υπάρχοντα σύνορα, προβάλλοντας τα αντίστοιχα σύνορα της καρδιάς του και τη γαλάζια πατρίδα.
Επιζητά μεθοδικά να αμφισβητήσει τα πάντα στην γύρω περιοχή και το πράττει ακόμα και με πολεμικές επιχειρήσεις στα βόρεια του Ιράκ και της Συρίας. Φωνάζει ο κλέφτης δηλαδή για να φύγει ο νοικοκύρης, με τις διπλωματικές του αυτές υπερβασίες.
Και εκ του πονηρού βέβαια φέρνει την Τουρκία σε ρόλο θύματος και όχι θύτη, τουλάχιστον στις συνειδήσεις των πολιτών, μέσω προπαγάνδας.
Από ποιον όμως κινδυνεύει η χώρα του και γιατί κάποιος θα έκανε μία τέτοια κίνηση εναντίον τους με την πολεμική δύναμη που διαθέτει; Αυτό είναι αδύνατον να εξηγηθεί λογικά. Εξάλλου ίδιος εξοπλίζει τη χώρα σαν αστακό.
Ενώ συγχρόνως κατηγορεί συνεχώς τη χώρα μας για την αμυντική της πολιτική, που τη θεωρεί όμως επιθετική για τη Τουρκία, μετατρέποντας κυριολεκτικά το άσπρο σε μαύρο.

Ένα ακόμα σχόλιο έχουμε να προσθέσουμε για τα μέτρα, τις δράσεις και τα έργα που εξαγγέλθηκαν για την ανασυγκρότηση του Έβρου, για το αν τελικά θα πιάσουν τόπο, ακόμα κι αν πραγματικά υλοποιηθούν σε βάθος χρόνου.
Σαφώς ήταν εθνική αναγκαιότητα να γίνει μία σοβαρή προσπάθεια ανασυγκρότησης του ακριτικού νομού, με τον εθνικό σχεδιασμό όμως και τα δημόσια έργα τα οποία ουσιαστικά εξήγγειλε το κυβερνητικό επιτελείο και ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Γεννάται όμως το επίμαχο ερώτημα, άραγε όλα αυτά μπορούν να ωφελήσουν πραγματικά τον ντόπιο πληθυσμό και τους ακρίτες μας και μπορεί να επιτευχθεί το μεγαλόπνοο σχέδιο να έρθουν να εγκατασταθούν οι νέοι στα εγκαταλειμμένα χωριά του βορείου Έβρου;
Γιατί βλέπουμε ότι λόγω χάριν τα μεγαλύτερα ποσά που ανέρχονται στα 3,2 δις ευρώ σε βάθος χρόνου βέβαια όπως υποσχέθηκαν, αφορούν μάλλον εθνικά και περιφερειακά έργα, αλλά και υποδομές. Που αυτά έπρεπε να γίνουν ούτως ή άλλως.
Αφού μόνο για την υφιστάμενη σιδηροδρομική γραμμή στο τμήμα Αλεξανδρούπολης- Ορμένιο θα διατεθούν 868 εκατομμύρια ευρώ. Δεν φταίει η πυρκαγιά βέβαια που δεν έχουμε τρένα, θαρρείς και ζούμε στον προηγούμενο αιώνα.
Μεγάλα ποσά διατίθενται ακόμα στο δίκτυο ποδηλατοδρόμων της Αλεξανδρούπολης με 12 εκ. ευρώ αποκατάσταση του τεμένους Βαγιαζήτ στα 12,7εκ.ενώ λιμένας και υποδομές 24 εκ. ευρώ. Και όσο για την προστασία και ανάδειξη του ταφικού τύμβου στη Μικρή Δοξιπάρα 13,2 εκ. ευρώ.
Ακόμα και ο μεθοριακός σταθμός Κήπων με τη γέφυρα Ελλάδας-Τουρκίας φθάνει στα 76 εκατομμύρια ευρώ. Πως σχετίζονται όμως όλα αυτά, με την ανασυγκρότηση του νομού, ως έργα γενικών υποδομών και εθνικού σχεδιασμού, που οφείλει η πολιτεία όμως να τα κατασκευάζει; Φυσικά όλα αυτά βοηθούν ως υποδομές στην επιχειρηματικότητα, στις μεταφορές και στις εξαγωγές και φέρνουν θετικά αποτελέσματα. Αλλά αυτό ήταν άμεσα το ζητούμενο;

Είναι σαφές ότι όλα αυτά προφανώς δεν βοηθούν την υπογεννητικότητα, ούτε λύνουν το δημογραφικό και φυσικά δεν βοηθούν ούτε και για την επιστροφή των νέων για να κατοικήσουν στα χωριά που ερημώνουν.
Γιατί από τα 3,2 δις ευρώ για αυτά που αναφέραμε περισσεύουν μόνο 60 εκ. που θα πάνε για την εκπαίδευση, την εργασία, τις οικογένειες, για τη δημογραφική και οικονομική ανάπτυξη.
Τα ψίχουλα δηλαδή από το διπλανό τραπέζι από τη μεγάλη πίτα των έργων. Γιατί προφανώς τα ποσά αυτά δεν επαρκούν για να δώσουν τα κίνητρα που χρειάζονται για να παραμείνουν στην περιοχή πολλοί, ή να έρθουν να εγκατασταθούν άλλοι.
Θετικό βέβαια είναι όλα για τον τόπο, έστω και αν γίνει μία σειρά έργων, που έπρεπε να γίνουν εδώ και καιρό όμως. Αλλά το ότι θα χρηματοδοτηθεί το νέο σιδηροδρομικό δίκτυο με περίπου το εν τρίτον του προϋπολογισμού, δεν σημαίνει ότι θα καθίσουν όλοι στον τόπο τους.
Για τον απλούστατο λόγο, θα μπορούσε να αντιγυρίσει κανείς το επιχείρημα ότι στη Ροδόπη που εδώ και 7 χρόνια δεν βλέπουμε τρένο, θα έπρεπε να έχουμε φύγει όλοι από τον τόπο μας. Και φυσικά με τα αναβαθμισμένα λιμάνια, αεροδρόμια, Εγνατία και οδικά μας δίκτυα, δεν θα έπρεπε να είμαστε στις τελευταίες θέσεις στο κατά κεφαλή εισόδημα και από τις φτωχότερες περιφέρειες.
Ένα σωστό και αποδοτικό σχέδιο ανασυγκρότησης και δημογραφικής τόνωσης, θα πρέπει να διαθέτει μεγαλύτερα κεφάλαια στην πηγή της ανάπτυξης και στη ρίζα του κακού, για να διορθώνει προβλήματα και να δημιουργεί κίνητρα για τους κατοίκους κυρίως. Και όχι μόνο για επιχειρήσεις με την καλυτέρευση των υποδομών.