Μικροκομοτηναίικα 11-04-2024

Με το πνεύμα της οικονομίας και της καλύτερης διαχείρισης υποτίθεται αφαιρεί τα προγράμματα επισιτιστικής βοήθειας τα λεγόμενα ΤΕΒΑ η κεντρική πολιτεία από τους δήμους που τα διαχειρίζονταν χρόνια και τα μεταφέρει στις περιφέρειες.
Προγράμματα βέβαια που με τα μεγάλα οικονομικά μεγέθη που δημιουργούνται, περίπου 34 εκ. ευρώ για την ΑΜΘ, μάλλον ελάχιστοι πανελλαδικά προμηθευτές θα μπορούν να συμμετέχουν στους σχετικούς διαγωνισμούς και δημοπρασίες, για να προμηθεύσουν τα προϊόντα στους δικαιούχους.
Και με δεδομένο ότι οι περιφέρειες εφαρμόζουν κεντρικές πολιτικές και κατά πλειοψηφία πρόσκεινται στο ίδιο κυβερνητικό κόμμα, ο έλεγχος μάλλον θα γίνεται από τα κεντρικά.
Το κράτος φορτώνει υποχρεώσεις και δομές στους δήμους και τις υποχρηματοδοτεί μάλιστα αναγκάζοντάς τους να βάλουν και πλάτη για να λειτουργήσουν, όπως δημοτική αστυνομία, σχολεία, κοινωνικές δομές, αλλά αφαιρεί εύκολα αρμοδιότητες όπως τα προγράμματα ΤΕΒΑ, που το χρήμα έρχεται από την ΕΕ.
Ο συγκεντρωτισμός σε όλο του το μεγαλείο βέβαια. Αλλά αυτό που ενδιαφέρει τις τοπικές κοινωνίες και τίθεται ως ερώτημα είναι, γιατί προμήθειες τόσων προϊόντων να τις αναλαμβάνουν μόνο δυο-τρεις μεγάλες εταιρείες και όμιλοι στην Ελλάδα;
Αφού οι μικρότεροι εκ των πραγμάτων θα αποκλειστούν, λόγω του μεγάλου οικονομικού μεγέθους πλέον των δημοπρασιών που τις καθιστά αδύναμες να μπορούν να διαγωνιστούν και εκτός παιχνιδιού.
Γιατί λόγω χάρη οι προμήθειες αυτές, σε κρέατα, κοτόπουλα, ζυμαρικά, ρύζι, λάδι, όσπρια, ή οτιδήποτε άλλο, δεν θα μπορούσαν να αγοραστούν από επιχειρήσεις της περιοχής μας, φυσικά σε καλύτερη ποιότητα, που ομολογουμένως διαθέτει ο τόπος μας;

Ίδιες λογικές συγκεντρωτισμού που Κύριος οίδε για ποιο λόγο, επικρατούσαν και στο παρελθόν για πολλά άλλα. Δηλαδή η λογική του κράτους είναι να μην έχουν ανταποδοτικά οφέλη τοπικά οι επιχειρήσεις; Για δραστηριότητες και προμήθειες όμως που αφορούν ένα τόπο.
Όπως παλιότερα και στο στρατό ακόμα έβγαιναν στην τοπική αγορά τα γνωστά στρατιωτικά φορτηγά για να προμηθευτούν τα «ώνια» όπως λέγανε στη στρατιωτική τους ορολογία με τον αξιωματικό υπηρεσίας και τους στρατιώτες.
Που φυσικά διάλεγαν τα πιο φρέσκα και τα πιο καλά τοπικά προϊόντα από την ντόπια αγορά, για τα γεύματα των στρατιωτών, ενισχύοντας παράλληλα όμως και τις τοπικές επιχειρήσεις σημαντικά.
Δεν προσανατολίζονταν να αγοράσουν κρέατα από τη Γαλλία ή άλλων ευρωπαϊκών χωρών, φθηνότερα υποτίθεται, που μεγαλώνουν τα ζώα μέσα σε οργανωμένες φάρμες που ουδεμία σχέση έχουν με τη δική μας κτηνοτροφία, χωρίς ορμόνες και ενισχυτικά.
Ζώα που τρέφονται με φυσικό τρόπο και τροφές από την περιοχή μας και σαφώς είναι καλύτερα ποιοτικά. Και φτάσαμε σε τραγελαφικά σημεία να προμηθεύονται ακόμα και στο στρατό, όσπρια, κρέατα και λαχανικά από ξένες χώρες, ορισμένες φορές και από την εχθρική μας υποτίθεται Τουρκία.
Έχουν κανένα νόημα όλα αυτά, ή βγάζουν και κανένα λογικό συμπέρασμα; Οξύμωρο και αδιανόητο δεν είναι όταν ξοδεύουν δισεκατομμύρια ποσά για καλύτερους εξοπλισμούς, να προτιμούν συνάμα φθηνά προϊόντα τρίτων χωρών; Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι δηλαδή.

Η λογική της φθήνιας λοιπόν που προτιμάται και οι μεγάλοι διαγωνισμοί αποτυπώνονται και σε ένα άλλο παράδειγμα που θα δώσουμε και αφορά και τον τόπο μας. Που ως γνωστόν όταν διαθέταμε πολεμική βιομηχανία, υπήρχαν και δύο τρεις ελληνικές εταιρείες, που έραβαν και τις στολές του στρατού.
Και κάποια χρονική περίοδο ξεκίνησε μία συμφωνία να μπει στην προμήθεια αυτής της παραγωγής και μία τοπική μας βιομηχανία στην Αίγειρο. Συμφωνία που δεν ευοδώθηκε βέβαια, αλλά παρόλα αυτά ο ιδιώτης επιχειρηματίας είχε προχωρήσει αυξάνοντας τη γραμμή παραγωγής και ενισχύοντας τη μονάδα του.
Μάλλον άλλα συμφέροντα υπήρχαν και άλλοι κεντρικοί σχεδιασμοί στο αρμόδιο υπουργείο. Και μετά αναρωτιόμαστε αφελώς όλοι γιατί κλείνουν τόσες βιομηχανίες και επιχειρήσεις στον τόπο μας.
Οι Ευρωπαίοι που μας επιβάλλουν τέτοιους όρους και κανόνες, είναι οι πρώτοι όμως που στηρίζουν τις δικές τους μεγάλες βιομηχανίες, ακόμα και με κρατικές παρεμβάσεις αλλά και συμφωνίες των κυβερνήσεων τους με άλλα κράτη.
Για αυτό η βαριά τους βιομηχανία ανθεί με την βοήθεια των κυβερνήσεων τους, αφού και δουλειές ακόμα τους κλείνουν. Γεγονός που πρέπει να προβληματίσει τις δικές μας κυβερνήσεις. Επιχειρηματικοί κολοσσοί με χιλιάδες θέσεις εργασίας που παραμένουν εν ζωή πολλές δεκαετίες αλλά και αιώνα κάποιοι.
Την πρωτοκαθεδρία έχουν στις κατασκευές, στα εξοπλιστικά προγράμματα, αυτοκίνητα, στα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά συστήματα και σε πολλά άλλα προϊόντα, γιατί ως βιομηχανίες στηρίζονται πολλαπλά από τα πολιτισμένα ευρωπαϊκά κράτη.

Στις χώρες τους επικρατούν τέτοιες λογικές και καλώς πράττουν. Όταν εμείς αλληθωρίζουμε στους ξένους επενδυτές. Και ενίοτε απλώς χορεύουμε στο ταψί με όσα μέτρα και κανόνες μας επιβάλουν οι σύμμαχοι μας.
Όμως οι Ευρωπαίοι προσανατολίζονται σε κάθε απόφαση τους, με διεθνείς διαγωνισμούς, δημοπρασίες, στις μορφές των επενδύσεων που χρηματοδοτούνται με προγράμματα, καθαρά για τα δικά τους συμφέροντα.
Προτεραιότητα λόγου χάρη τώρα δεν δίνουν στην ψηφιακή τεχνολογία και την πράσινη μετάβαση όπως ακούγονται κατά κόρον, αλλά στην πολεμική βιομηχανία τελευταία. Και θα το δούμε πολύ σύντομα. Η αφορμή υπάρχει με τον πόλεμο στην Ουκρανία και το φόβο από τη Ρωσία.
Φτάσαμε ακόμα και σε ένα τέτοιο επίπεδο, που μικρότερα έργα και των ΟΤΑ που γίνονται στη χώρα μας να απλώνουν τη βεντάλια παραπέμποντας σε διεθνείς διαγωνισμούς. Για να μπορούν να τα πάρουν εταιρείες ξένων συμφερόντων, με τοπικούς βέβαια υπεργολάβους.
Αλλά το πολύ ζεστό χρήμα πηγαίνει στους μεγάλους. Μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούν οι Έλληνες πολιτικοί για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά; Προφανώς όχι για το πνεύμα οικονομίας που επικαλούνται, αλλά μάλλον για τα συμφέροντα αυτών που δημιουργούν τους νέους κανόνες.
Τελευταίο ερώτημα είναι γιατί οι Γερμανοί κόβονται και ράβονται δείχνοντας υπερευαισθησία για αυτά που συμβαίνουν στην Ουκρανία και δεσμεύουν βοήθεια δισεκατομμυρίων ευρώ από κονδύλια της ΕΕ;
Γιατί ήδη έχουν προχωρήσει σε συμφωνίες γερμανικές κατασκευαστικές εταιρείες με την Ουκρανία, για να αναλάβουν την ανοικοδόμηση της χώρας μετά από τις καταστροφές. Οι δικές μας παίρνουν μέρος;
Κερδίζουν δηλαδή και από τα εξοπλιστικά συστήματα που πουλάνε, αλλά και από τον κατασκευαστικό κλάδο που θα βρει πεδίο δόξης λαμπρό για μπίζνες, ώστε να δραστηριοποιηθεί στην Ουκρανία την επόμενη μέρα.