Μικροκομοτηναίικα 23-10-2024

Η πρόσκαιρη επιδοματική πολιτική που περιγράφαμε και στα χθεσινά μας σχόλια δεν είναι η λύση στα προβλήματα. Και κάθε περιοχή, ειδικά οι ακριτικές, χρειάζονται στήριξη και ειδικό σχέδιο ανάπτυξης, πέραν του εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού.
Αν και η βοήθεια σε επιδόματα και αποζημιώσεις είναι αναγκαία και απαραίτητη ειδικά όταν πλήττονται κάποιοι, όμως δεν είναι πανάκεια να συνεχίσουν την δραστηριότητα τους. Εκεί χρειάζεται μια ολιστική προσέγγιση για να συνεχίσουν κάποιοι να παράγουν.
Πρόσφατα σε συνέντευξη του στο Χρόνο ο προϊστάμενος της κτηνιατρικής της περιφέρειας, μας ανέφερε ότι ενώ αποδεκατίζονται τα κοπάδια των αιγοπροβάτων και καταστρέφονται κτηνοτροφικές μονάδες από τον ιό της ευλογιάς, αν και δίνονται ικανοποιητικές αποζημιώσεις, πολλοί κτηνοτρόφοι δεν συνεχίζουν την λειτουργία της κτηνοτροφικής τους μονάδας.
Οι λόγοι πολλοί, αφού για να αποδώσει μια μονάδα χρειάζεται μία διαδικασία τουλάχιστον τριών χρόνων για πλήρη λειτουργία, ενώ οι περισσότεροι είναι καταχρεωμένοι και δεν αντέχουν. Στο παρελθόν όμως η κτηνοτροφία στην περιοχή μας ήταν αναπτυγμένη σε μεγάλο βαθμό με εκατοντάδες μονάδες.
Και αυτό συμβαίνει γιατί απλά με μαθηματικούς όρους δεν υπάρχει βιωσιμότητα στις κτηνοτροφικές μονάδες, πολλοί λειτουργούν οριακά μη έχοντας άλλη επιλογή, με τις χαμηλές τιμές των προϊόντων τους, αλλά με τις υψηλές σε ζωοτροφές και λειτουργικό κόστος.
Μη ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, με αλλαγές στο καθεστώς λειτουργίας, τις ποσοστώσεις, με παράνομες ελληνοποιήσεις, ανεξέλεγκτες εισαγωγές αμνοεριφίων και γάλακτος, που καθιστούν πλέον το επάγγελμα μη διαχειρίσιμο οικονομικά.
Όταν δεν μπορεί να επιβιώσει κάποιος, προφανώς δεν θα κάνει το ίδιο λάθος να ξεκινήσει μια επιχειρηματική δραστηριότητα από την αρχή. Ούτε φυσικά ακούν τα κελεύσματα του υπουργείου νέοι αγρότες που θα έρθουν να εγκατασταθούν στις πατρογονικές τους εστίες για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφική, αλλά και τη γεωργική εκμετάλλευση.
Με επιδοτήσεις που ελαττώνονται συνεχώς, τα οικολογικά σχήματα, τις πολύ χαμηλές τιμές και στα βαμβάκια φέτος. Απεναντίας βέβαια όλες οι αυξήσεις που μπήκαν σε αγροεφόδια, λιπάσματα και φάρμακα, όλως παραδόξως ως προϊόντα πολυεθνικών εταιριών, έχουν παραμείνει στα ύψη.
Να αντιληφθούμε δηλαδή ότι το χρηματιστήριο των τιμών και οι διεθνές αγορές λειτουργούν μόνο υπέρ κάποιων προϊόντων πολυεθνικών εταιρειών, αλλά όχι της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής; Και εξωθούν εκτός επαγγέλματος αγρότες και κτηνοτρόφους ευρωπαϊκών κυρίως χωρών;

Αν και την τιμητική του είχε η ρήση του Μένανδρου χθες στη διαμάχη μεταξύ Ιωάννου-Χαριτόπουλου για το βιολογικό του Αρσακείου και την πατρότητα του έργου, φαινόμενο που επαναλαμβάνεται τακτικά και θα συνεχίσει όπως φαίνεται μέχρι να ολοκληρωθούν τα δημοπρατημένα έργα της προηγούμενης διοίκησης, εμείς θα αναφερθούμε σε ένα άλλο γεγονός.
Την πρόσφατη ανακοίνωση της δημοτικής αρχής, που μάλλον ως αυτοδιοικητικό ανέκδοτο μπορούμε να τα εκλάβουμε, να χαρακτηριστεί πολυσύχναστη και η παραλία του Ιμέρου. Κι όμως φαίνεται το κατάφερε η δημοτική αρχή.
Το πόσο πολυσύχναστη βέβαια είναι, το γνωρίζουν όσοι την προτίμησαν να κάνουν τα μπάνια τους φέτος, με τις λιγοστές ομπρέλες, δυο ντουζιέρες και τουαλέτα. Φιλοξενώντας μικρό αριθμό επισκεπτών ακόμα και τα Σαββατοκύριακα.
Μπορεί όμως να χαρακτηριστεί καθαρή και περιποιημένη μετά από χρόνια και σαφώς το αφήγημα ενισχύθηκε και με τη μοναδική συναυλία του Ματθαίου Τσαχουρίδη, που έδωσε το άλλοθι διοργάνωσης πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Το κυρίως όμως πρόβλημα της παραλίας αυτής πέραν των παρεμβάσεων που έχουν γίνει και ήταν στοίχημα για τη νέα δημοτική αρχή, είναι και ο συχνός καθαρισμός από τα φύκια, που όσο κι αν τα καθαρίσεις την επόμενη χρονιά πάλι θα ξαναγεμίσει.
Πάντως όλα για να τα πετύχεις χρειάζονται την δημιουργία ενός story, ενός μύθου, για να μπορέσεις να διεκδικήσεις και να το εκμεταλλευτείς. Αρκεί η προσπάθεια να μην σταματά στον έναν χρόνο.

Πρόσφατα και ο πρωθυπουργός τοποθετήθηκε στο ζήτημα του υπερτουρισμού που χτυπά πολλές περιοχές της Ευρώπης και ορισμένα νησιά στη χώρα μας κυρίως το Καλοκαίρι, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εξυπηρετούνται όλοι.
Η κουλτούρα αυτή του μαζικού τουρισμού που επιδιώκαμε επί χρόνια περνάει φαίνεται τη δική της κρίση, με τη Βενετία να βάζει εισιτήριο εισόδου πέντε ευρώ στην πόλη, ενώ σε Ισπανία, Γαλλία να διαδηλώνουν οι ντόπιοι κατά των τουριστών.
Αφού ανεβάζουν κατά πολύ το κόστος διακοπών, αποκλείοντας τους ντόπιους, επιβαρύνουν το περιβάλλον και δημιουργούν και προβλήματα έλλειψης νερού, αλλά συγχρόνως πλήττεται και το εμπορικό ισοζύγιο με εισαγωγές για τα προϊόντα που προτιμούν να καταναλώνουν οι τουρίστες.
Μια μικρογραφία με αντίστοιχα προβλήματα σε μικρότερη έκταση δημιουργούνται ανισομερώς και στην περιοχή μας. Το αδιαχώρητο υπάρχει στο Φανάρι έστω το μικρό διάστημα του Καλοκαιριού, που δύσκολα ακόμα βρίσκει κάποιος την περίοδο αιχμής ομπρέλα και ξαπλώστρες.
Και δημιουργείται ήδη ένα κύμα νέων ανθρώπων κυρίως, που πράττουν αυτό που έκαναν και στο παρελθόν πολλοί κάτοικοι της περιοχής, που με δικές τους ομπρέλες και καθίσματα προτιμούσαν τις πιο ερημικές παραλίες, φέρνοντας μαζί τον καφέ και τα φαγητά τους.
Και η επιβάρυνση αυτή σε συγκεκριμένη παραλία όπως εκτιμούν και οι επαγγελματίες του είδους, ενδεχομένως θα δημιουργήσει και ένα κύμα φυγής κάποιων τουριστών μελλοντικά προς τις παραθαλάσσιες περιοχές του δήμου Μαρωνείας-Σαπών, ως πιο ερημικές και ήσυχες.
Μήπως από τη ..σκόνη των πολλών επισκεπτών θα πρέπει να στοχεύουμε και να επενδύουμε στον ποιοτικό τουρισμό, μικρότερο σε αριθμό που θα καταναλώνει βέβαια περισσότερα; Και σε αυτό το επίπεδο υστερούμε.

Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει ένα τέτοιο παράδοξο όπως μας επισήμανε στο Χρόνο ο καθηγητής Αλέξης Μητρόπουλος, να έχουμε μείωση της ανεργίας, αλλά συγχρόνως να υπάρχει και μείωση της απασχόλησης, αφού με επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ αναφορικά με την περίοδο 2009-2024 έχουμε λιγότερους εργαζόμενους κατά 317.000.
Γεγονός που καταρρίπτει το αισιόδοξο κυβερνητικό αφήγημα των 500.000 νέων θέσεων εργασίας και μείωσης της ανεργίας, από τη στιγμή που δεν λαμβάνονται υπόψη πολλοί σημαντικοί παράγοντες που επηρεάζουν και την αγορά εργασίας.
Η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, τις μόνιμες θέσεις εργασίας που έδωσαν τη σκυτάλη στη μερική απασχόληση, την ευέλικτη εργασία και στην εκ περιτροπής και ένα εργασιακό μέλλον όχι τόσο ευοίωνο, σε μια χώρα με μεγάλο ποσοστό ηλικιωμένων.
Και σαφώς όλα αυτά τα νούμερα και οι αριθμοί που ευημερούν δεν περιλαμβάνουν και τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους που μετανάστευαν τα μνημονιακά χρόνια στο εξωτερικό, που αν βρίσκονταν στη χώρα βέβαια, η ανεργία θα κυμαίνονταν σε πολύ υψηλά ποσοστά.
Αν επικεντρωθούν σοβαρά όμως αναλύοντας καλύτερα τα επίσημα στοιχεία, θα καταλάβουν ότι η ανάπτυξη που ονειρεύονται με ένα τέτοιο εργασιακό τοπίο δεν βαδίζει στο σωστό της βηματισμό, από τη στιγμή που δεν διαχέεται και προς την κοινωνία και σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Με νούμερα και αριθμούς που ευημερούν δεν σημαίνει ότι αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα σε ανθρώπους που δυστυχούν, εργαζόμενους, συνταξιούχους ακόμα και μικροεπιχειρηματίες, που δύσκολα τα βγάζουν πέρα.