Μικροκομοτηναίικα 29-03-2024

Η πρόσφατη έρευνα που δόθηκε στη δημοσιότητα από το Ινστιτούτο Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΕΕ αποτυπώνει μία κατάσταση μάλλον ζοφερή σταδιακά για τις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις στη χώρα μας, αφού μία στις δύο επιχειρήσεις είναι με άδειο ταμείο, ή έχουν ταμειακά διαθέσιμα το πολύ ένα μήνα.
Το ευνοϊκό κλίμα ανάκαμψης του 2022, που άρχισε σταδιακά να υποχωρεί το 2023, δείχνει το τελευταίο εξάμηνο ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα για πολλές επιχειρήσεις στη χώρα μας, με την αβεβαιότητα που υπάρχει, τη νέα φορολογία μέσω του τεκμαρτού εισοδήματος, αλλά και τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών.
Εξάλλου είμαστε η δεύτερη χώρα από το τέλος βέβαια στην ΕΕ, στη μείωση της αγοραστικής δύναμης. Και πολλοί επιχειρηματίες εκφράζονται με θυμό για τις πολιτικές αυτές και για την κατάσταση που επικρατεί και στη μικρή επιχειρηματικότητα στην πόλη μας.
Αισθανόμενοι ότι με τέτοιο ασφυκτικό περιβάλλον δύσκολο ενδεχομένως μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Αλλά το περίεργο είναι ότι τα δημόσια έσοδα αυξάνονται όπως και τα πρωτογενή πλεονάσματα στον κρατικό προϋπολογισμό. Που αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στην ακρίβεια και την υψηλή φορολογία, αλλά και στα πανάκριβα καύσιμα.
Για αυτό η πραγματικότητα και καθημερινότητα είναι για τους περισσότερους εντελώς διαφορετική και όχι όπως περιγράφεται από το κυβερνητικό επιτελείο. Και όχι μόνο για επαγγελματίες αλλά και πολίτες, που η ακρίβεια εξανεμίζει κυριολεκτικά μισθούς και συντάξεις, πολύ πριν τελειώσει ο μήνας.
Και το βάρος της οικονομικής ανάπτυξης έχει πάει στοχευμένα στα μεγάλα project, λιμάνια, αεροδρόμια, αγωγούς και τα μεγάλα έργα. Το μεγαλύτερο χρηματοδοτικό εργαλείο του Ταμείου Ανάκαμψης το καρπούνται ελάχιστοι επιχειρηματικοί όμιλοι και κοινοπραξίες.

Πόσο στρεβλό όμως είναι ένα τέτοιο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης αν τελικά το όφελος δεν διαχέεται στις τοπικές κοινωνίες, στις μικρότερες επιχειρήσεις και στους πολίτες; Που ανεβάζει μεν το κατά κεφαλή εισόδημα, αλλά πολλοί γίνονται φτωχότεροι;
Και εύλογα αναρωτιούνται και οι αντιπολιτεύσεις αλλά και οι περισσότεροι πολίτες, γιατί επιβραβεύεται άραγε η πολιτική της ΝΔ από τους πολίτες που στις εθνικές εκλογές πήρε το 41% και στις ευρωεκλογές το πιο πιθανό θα είναι πρώτο κόμμα και με διαφορά;
Επιβραβεύουν όπως λένε την ακρίβεια, την ανεργία, την δύσκολη πραγματικότητα και καθημερινότητα που περνούν οι Έλληνες και για τις επιχειρήσεις που κλείνουν, ή για τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών;
Προφανώς και είναι ρητορικό ερώτημα. Γιατί φυσικά οι πολίτες δεν την επιβραβεύουν για αυτό το λόγο και γνωρίζουν πολύ καλά ποια είναι η πραγματικότητα και καθημερινότητα που ζει ο καθένας και πόσο δύσκολα τα βγάζει πέρα.
Το ερώτημα όμως που θα είχε πραγματική σημασία, είναι αν οι επιλογές των πολιτών ήταν πολλές, ή έβρισκαν κάποια εναλλακτική λύση, ή εμπιστεύονταν αυτούς που θέτουν τα ερωτήματα.
Δηλαδή αισθάνονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης ότι με τις θέσεις, τα προγράμματα, την πολιτική που θέλουν να εφαρμόσουν και τις προτάσεις που κάνουν, μπορούν να πείσουν τον πολίτη ότι θα πάει καλύτερα η χώρα;
Αυτός είναι ο προβληματισμός και τα διλλήματα των πολιτών. Και γνώμονας για τις επιλογές τους είναι να αποφύγουν επώδυνους πειραματισμούς, τον άκρατο λαϊκισμό και τις περιπέτειες, όπως τις ζήσαμε στο παρελθόν.
Δεν είναι δηλαδή κολλημένοι με το κυβερνόν κόμμα, ή επηρεασμένοι από προπαγανδιστικά ΜΜΕ, όπως πιστεύουν. Κι ίσως είναι έτοιμοι να ακούσουν μια επιπλέον αξιόπιστη πρόταση και κυβερνητική λύση.
Υπάρχει όμως αυτή στα κατακερματισμένα αρχηγοκεντρικά πλέον κόμματα της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας; Μήπως ευθύνονται οι ίδιοι για το 41% της ΝΔ που μέμφονται;

Τη συμφωνία που υπέγραψαν για την ελληνοτουρκική φιλία Μητσοτάκης- Ερντογάν, μάλλον δεν τη λαμβάνει καθόλου στα υπόψη του ο εκλεκτός του Τούρκου προέδρου και υποψήφιος για τη διεκδίκηση του δημαρχιακού θώκου της Κωνσταντινούπολης, Μουράτ Κουρούμ.
Που σε ένα ντελίριο παροξυσμού ανέφερε ότι, «η Κωνσταντινούπολη είναι τα Σκόπια και το Σεράγεβο, αλλά είναι η Ξάνθη και η Κομοτηνή. Είναι η σύνοψη των Βαλκανίων. Είναι η πατρίδα όλων μας.» Ο μεγαλοϊδεατισμός στο μεγαλείο του.
Και ειδικά όταν πρόκειται για δηλώσεις ενός προεδρικού υποψηφίου και φίλου του Ερντογάν, που κλήθηκε να δώσει τη μάχη απέναντι στον νυν δήμαρχο, ενώ χρησιμοποιεί τέτοιου είδους επιθετική ρητορική και όχι μόνο, βάζοντας γεωγραφικά στο κάδρο της χώρας του βαλκανικές και ελληνικές περιοχές.
Μόνο για τα συμφέροντα και το φανατισμό των υποστηρικτών του για να κερδίσει ψηφοθηρικά οφέλη. Δημιουργώντας όμως με αυτόν τον τρόπο συλλογική συνείδηση και μία ιστορική θεώρηση, που δεν απέχουν πολύ από αυτά που πρεσβεύει και το κόμμα που τον στηρίζει, αλλά και ο Τούρκος πρόεδρος.
Δηλαδή θεωρεί κυριολεκτικά επαρχίες της Κωνσταντινούπολης, νομούς της Θράκης. Και δεν είναι ο μοναδικός που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τα συμφωνηθέντα και όσα υπογράφτηκαν μεταξύ των δύο αρχηγών κρατών.
Δείχνει αντιλήψεις μιας νεοθωμανικής κουλτούρας που αναπολεί τα περασμένα μεγαλεία. Και όταν απευθύνεται σε εκατομμύρια ψηφοφόρους, προφανώς γνωρίζει ότι η προπαγάνδα αυτής της μορφής που είναι πλέον τέχνη για την τουρκική ηγεσία, περνάει και στο λαό.

Ήταν το μακρινό 1988 στο παγκόσμιο ποντιακό συνέδριο όπου ο εκλιπών που έφυγε νωρίς από τη ζωή Μιχάλης Χαραλαμπίδης, πολιτικός, κοινωνιολόγος και συγγραφέας από τον Έβρο, πρότεινε τη δημιουργία μιας πόλης στα παράλια της Θράκης και στην περιοχή των Πετρωτών, με την ονομασία Ρωμανία.
Και τελικά το μόνο που έγινε στην περιοχή των Σαπών, είναι ένας ημιτελής ακόμα ναός, που ακόμα περιμένουμε βέβαια να ολοκληρωθούν τα έργα. Τα σχέδια του φαίνεται ότι δεν βρήκαν και πολλούς συμμάχους και υποστηρικτές.
Η ιδέα του βασίστηκε στην επάνοδο των παλιννοστούντων που πολλοί ζούσαν και στη συγκεκριμένη περιοχή. Γιατί το ποντιακό στοιχείο ήταν σύμφυτο με το Μιχάλη Χαραλαμπίδη και έδωσε αγώνες για αυτό.
Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 1994 ήταν που το ελληνικό κοινοβούλιο υιοθέτησε και την πρόταση του για την επίσημη αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων και όρισε ως ημέρα μνήμης την 19η Μαΐου.
Ευτυχώς όμως που υπάρχουν οι ποντιακοί σύλλογοι ακόμα και στην περιοχή μας που την τιμούν με εκδηλώσεις αλλά και δράσεις, όπως και πανεπιστημιακοί καθηγητές που προσπαθούν, ώστε η αναγνώριση αυτή να υιοθετηθεί και από άλλες χώρες.
Έναντι βέβαια με την ελληνική πολιτεία, η οποία μάλλον την έχει κατατάξει ως μία εθιμοτυπική κυρίως γιορτή μνήμης, με το επετειακό της μίας ημέρας. Και όχι διεκδίκησης για παγκόσμια αναγνώριση.