Αγορά Εργασίας στη Ροδόπη (13-05-2025): Εταιρείες και επιχειρήσεις σε αναζήτηση προσωπικού
13/05/25 - 17:03
Το Σάββατο που μας πέρασε το Μέγαρο Μουσικής της πόλης μας φιλοξένησε μια παράσταση σπονδή στην τρυφερότητα των αισθημάτων και στα όνειρα που τείνουν, πλέον, να εκλείψουν από τις γειτονιές του κόσμου μας. Όνειρα, όμως, που με κάθε ευκαιρία που τους δίνεται «παίρνουν την εκδίκησή τους» και ξανααρθρώνουν την απολησμονημένη ανθρώπινη ταυτότητά μας.
Έτσι, λοιπόν, η Ελένη και η Σουζάνα Βουγιουκλή με μοναδικό όπλο τους τις φωνές τους- φωνές απαράμιλλης μελωδικότητας και μοναδικής ερμηνευτικής ικανότητας- και μουσικό τους συνοδοιπόρο τον Ιταλό περκασιονίστα, Simone Mongelli, μας υπενθύμισαν τρυφερά και αισθαντικά από ποιο υλικό είμαστε πλασμένοι: από το υλικό της ουτοπίας, των μεγάλων αισθημάτων, της ομορφιάς και της αθωότητας.
Υλικό, που εναγώνια πασχίζει να ξορκίσει τη φθορά του χρόνου και «να σιγανέψει τους καιρούς», κάθε φορά που συναπαντιέται με ανθρώπινες φωνές, όπως αυτές των δύο κοριτσιών. Που με περισσή φροντίδα και εξαιρετική μουσική δεινότητα μας συμπαρέσυραν σε μια περιδιάβαση στις παγκόσμιες μελωδίες του κόσμου τούτου. Αναδεικνύοντας, ταυτόχρονα, εκφάνσεις και πτυχές των τραγουδιών, πολύ διαφορετικές από εκείνες των γνωστών, αρχικών ακουσμάτων.
Με τον τρόπο αυτό συνειδητοποιήσαμε για άλλη μια φορά ότι η γλώσσα της συνύπαρξης, της αλληλοκατανόησης, της ευαισθησίας και της ωραιότητας των συναισθημάτων είναι κοινή για όλους μας. Μας συντροφεύει σαν αερικό συμπονετικά και επίμονα σε βραδιές, όπως αυτή που ζήσαμε το Σάββατο στο Μέγαρο.
Και τη στιγμή που ξαναφέρνει στην επιφάνεια της μνήμης παραδείσους ψυχικής γαλήνης και ουτοπιών, μας κλείνει συνωμοτικά το μάτι και μας σιγοψιθυρίζει με βεβαιότητα το δίκιο των λεγομένων του λατρεμένου μου ποιητή, του Ναζίμ Χικμέτ: «Τα τραγούδια των ανθρώπων είναι πιο όμορφα απ’ τους ίδιους, πιο βαριά από ελπίδα, πιο λυπημένα, πιο διαρκή…Πιότερο απ? τους ανθρώπους τα τραγούδια τους αγάπησα.»
Και την αρτιμέλεια των αισθημάτων, θα συμπλήρωνα εγώ, που τα τραγούδια ανασύρουν στην επιφάνεια της συλλογικής μας θύμησης. Αισθήματα, που κουρνιάζουν με επάρκεια σε όλα όσα αγαπήσαμε και αγαπάμε. Σαν μικροί Θεοί «εξόριστοι στον αιώνα» της σκληρότητας, της απελπισίας, των ξύλινων ονείρων και της λησμονιάς.
Θεοί, που τους ξαναβρίσκουμε κάποια «βράδια Σαββάτου» με αφορμή φωνές, όπως της Ελένης και της Σουζάνας, απόκοσμες, γοητευτικές και βγαλμένες θαρρείς από τα έγκατα της ψυχής και της παγκόσμιας μνήμης του κόσμου αυτού. Που έχω τη βεβαιότητα, πλέον, ότι ξαποσταίνει στα ηπειρώτικα μοιρολόγια, στα ρεμπετικά, στα fado, στα μπλουζ, στα παραδοσιακά ακούσματα για χαμένες αγάπες και στα μουσικά ερωτικά ξόρκια που ακούσαμε.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, λοιπόν, Σουζάνα και Ελένη, γιατί μας δώσατε την ευκαιρία να ακούσουμε ζωντανά ερμηνείες αισιοδοξίας και τραγούδια που δικαιώνουν την ανθρώπινη ύπαρξή μας, υπογραμμίζοντάς μας πως για οτιδήποτε πλαστογραφήθηκε και εκμαυλίστηκε φταίμε εμείς. Που ξεπέσαμε σε μετέωρους παραδείσους ευδαιμονίας και ρηχότητας, απορρίπτοντας τα μεγάλα και τ? αληθινά.
Υ.Γ. Εν κατακλείδι, Ελένη και Σουζάνα, θα μου επιτρέψετε να σας απευθύνω ξέχωρες εγκάρδιες ευχαριστίες, σταλμένες από μένα και την αδερφή μου, την Κρίνα. Γιατί προσφέροντάς μας την ωραιότερη εκδοχή, που έχουμε ακούσει ποτέ, του θρακιώτικου τραγουδιού «Του Μαργούδι κι Αλεξανδρής», στείλαμε με τον άνεμο και την αύρα των φωνών σας τα φιλιά μας στη γιαγιά Μακρίνα και στον παππού Χρήστο Αλεξανδρή, που ως αυθύπαρκτες οντότητες αγάπης κατοικούν πια πίσω από τα όνειρα και τις αναμνήσεις μας, εκεί στη μακρινή χώρα των παιδικών μας χρόνων, στην πατρίδα της αθωότητας και της ξενοιασιάς. Και εμφανίζονται για λίγο πίσω από τα δαντελένια κουρτινάκια της μνήμης, κάθε φορά που τους καλούν μυστηριακά μυρωδιές, ήχοι, λόγια και μελωδίες, όπως αυτές που ερμηνεύσατε εσείς. Να? στε πάντα καλά!
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News
