«Ο πόνος του ξεριζωμού από την πατρίδα είναι δηλητήριο, σε αφυδατώνει σε μυαλό και σώμα» θα πει ο Ιρανός σκηνοθέτης Μπαχάμ Γκομπαντί

Ο Κουρδο-Ιρανός ποιητής Σαχέλ μόλις αφέθηκε ελεύθερος ύστερα από τριάντα χρόνια σε φυλακή της ισλαμικής δημοκρατίας του Ιράν. Τώρα, αυτό που τον κρατάει ζωντανό είναι η επιθυμία του να συναντήσει τη γυναίκα του, Μίνα, που εδώ και είκοσι χρόνια τον έχει για νεκρό και έκτοτε έχει μετακομίσει στην Τουρκία. Αποφασισμένος να διεκδικήσει τη ζωή που έχασε, ο Σαχέλ ξεκινά να την αναζητήσει στην Κωνσταντινούπολη. Κι ενώ το ταξίδι αυτό γίνεται και ταξίδι στο σκοτεινό παρελθόν τους, η μυστηριώδης φιγούρα ενός άντρα που τους κράτησε μακριά όλα αυτά τα χρόνια διαφαίνεται στον ορίζοντα... 

Η ταινία είναι βασισμένη στα ημερολόγια του Ιρανού ποιητή Σαντέγκ Καμανγκάρ καθήλωσε το κοινό στο 53ο φεστιβάλ Θεσσαλονίκη στην πρώτη προβολή της στο Ολύμπιον.  Η ιστορία της «Εποχής του ρινόκερου», στην οποία τον βασικό γυναικείο ρόλο κρατά η Μόνικα Μπελούτσι, είναι εμπνευσμένη από τη ζωή του ποιητή Σαντέγκ Κομανγκάρ ο οποίος επί τρεις δεκαετίες ήταν φυλακισμένος για πολιτικούς λόγους στο Ιράν.

Ο «Χρόνος» ήταν εκεί έζησε την ατμόσφαιρα του φεστιβάλ στο χώρο του λιμανιού  αλλά και στην πλατεία Αριστοτέλους, κατέγραψε το λόγο του Ιρανού σκηνοθέτη κουρδικής καταγωγής Μπαχμάν Γκομπαντί που παρέλαβε την τιμητική πλακέτα από τον  καλλιτεχνικό διευθυντή  του Φεστιβάλ, Δημ. Εϊπίδη που εξέφρασε την χαρά του για την παρουσία του και τον θαυμασμό του για το έργο του. «Κάθε νέα ταινία του Γκομπαντί είναι για μένα γεγονός. Μένω πραγματικά έκπληκτος, αντιμετωπίζοντας το βάθος της γνώσης του, την αισθητική, το ύφος και την  ευγένεια της γραφής του», θα πει πιστεύοντας ότι πρόκειται για έναν αληθινό δημιουργό, ενώ δεν παρέλειψε να του ευχηθεί καλή επιτυχία για την καινούργια του ταινία Η εποχή του ρινόκερου, ένα «μεγάλο αριστούργημα», όπως την αποκάλεσε, η οποία απέσπασε τα πιο εγκωμιαστικά σχόλια στο φεστιβάλ από την πρώτη μέρα προβολής της. Φέτος ο κόσμος ήταν πολύ περισσότερος από άλλες φορές στις αίθουσες προβολών ή στις εκδηλώσεις αφιερώματα ενώ ανύπαρκτες ήταν με σταντ εταιρίες παραγωγής κι άλλοι παρεμφερείς κλάδοι με αποτέλεσμα η ένδεια να είναι ορατή.

Η προβολή της ιρανικής ταινίας του Μπαχμάν Γκομπαντί «Η εποχή του ρινόκερου» που έγινε στο κατάμεστο Ολύμπιον της πλατείας Αριστοτέλους την Κυριακή 4 Νοεμβρίου στις 20:00 ήταν αφιερωμένη στον Θόδωρο Αγγελόπουλο, που πολλά καρέ της φωτισμοί και τοπία μας τον θύμιζαν. «Ο Αγγελόπουλος ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης, ο οποίος χρησιμοποίησε κουρδόφωνους χαρακτήρες στις ταινίες του» είπε ο Γκομπαντί στο κοινό της Θεσσαλονίκης  αμέσως μετά την προβολή. «Άκουσα για πρώτη φορά τη μητρική μου γλώσσα σε ταινία του στη μεγάλη οθόνη κι αυτό με έκανε να πιστέψω ότι ως Κούρδος δεν είμαι άνθρωπος δεύτερης κατηγορίας, ότι η φωνή μου μπορεί να ακουστεί και να μετρήσει. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος μου έδωσε την ελπίδα και την ενέργεια για να γίνω κινηματογραφιστής. Τον συνάντησα λίγες μέρες πριν φύγει στην Πόλη»…

Μιλώντας αγγλικά και κουρδικά έδωσε ένα δρομολόγιο της ζωής του λέγοντας ότι μετά την ταινία του τα «Μεθυσμένα άλογα» που πρωτοπροβλήθηκε στην Ελλάδα στο ίδιο φεστιβάλ πριν από 12 χρόνια,  αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Ιράν και πήγε στο Παρίσι, το Βερολίνο και τη Νέα Υόρκη για να εγκατασταθεί τελικά στην Κωνσταντινούπολη την οποία αποφάσισε να αντιμετωπίσει σαν μια καινούργια πατρίδα. «Όμως ο πόνος του ξεριζωμού από την πατρίδα είναι σαν δηλητήριο, σε αφυδατώνει σε μυαλό και σώμα» όπως είπε ο ίδιος στην παρουσίαση της «Εποχής του ρινόκερου». Ένιωσε μόνος και το ίδιο ακριβώς συναίσθημα ήταν που είχε νιώσει ο  Μπεχρούζ Βοσουγκί, ο πρωταγωνιστής της «Εποχής του ρινόκερου», ο οποίος ενώ με 90 ταινίες στο ενεργητικό του έχει γράψει το δικό του, ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του ιρανικού κινηματογράφου. Ήταν σαν να έφτασα στην πηγή και να έπινα νερό και με τα δύο χέρια θα πει αφού επί 30  ολόκληρα χρόνια δεν μπορούσε να παίξει γιατί είχε προβλήματα με τη λογοκρισία του καθεστώτος. 

Οι συγκυρίες στο γύρισμα του φιλμ τον ηθοποιό Βοσουγκί που πρωταγωνιστεί στο σενάριο και τον σκηνοθέτη είναι απίθανες Η ταινία είναι αφιερωμένη στον Βοσουγκί τον οποίο το φεστιβάλ τίμησε για την προσφορά του στον κινηματογράφο αλλά ένα ατύχημα τον έκανε να μην μπορεί να παραστεί στην Θεσσαλονίκη, και να διαβαστεί μια τρυφερή επιστολή ευχαριστιών με την υπόσχεση ναρθεί με άλλη αφορμή.  Ο Μπαχμάν Γκομπαντί απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού που ζητούσε να μάθει που ξεκινά η μυθοπλασία και που η αληθινή ιστορία του ποιητή φυλακισμένου για την ιδεολογία του, πως συνδέεται ο τίτλος της ταινίας με το θέμα κι άλλες προσωπικές ερωτήσεις στις οποίες απαντούσε με όλη την καλή διάθεση. Να σημειώσουμε πάντως από το βιογραφικό του ότι  γεννήθηκε το 1969 στην πόλη Μπανέ κοντά στα σύνορα Ιράν-Ιράκ, στην επαρχία του Κουρδιστάν, στο Ιράν. Είναι ο πρωτότοκος γιος μιας οικογένειας επτά παιδιών. Ζούσε στο Μπανέ ώσπου, στην ηλικία των 12, εμφύλιες συρράξεις ανάγκασαν την οικογένειά του να μετοικήσει στο Σαναντάτζ, στο κέντρο του ιρανικού Κουρδιστάν. Αφού τελείωσε το σχολείο στο Σαναντάτζ, το 1992, μετακόμισε στην Τεχεράνη. Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία στο πεδίο της βιομηχανικής φωτογραφίας. Παρακολούθησε μαθήματα στο Ιρανικό Κολέγιο Τηλεόρασης, αλλά δεν αποφοίτησε ποτέ. 

Αντί να ακολουθήσει τον κλασικό δρόμο για να χτίσει καριέρα, προτίμησε να γυρίζει αδιάκοπα μικρού μήκους ταινίες, πεπεισμένος πως αυτό είναι το μοναδικό μονοπάτι που οδηγεί στην τέχνη του κινηματογράφου. Ξεκίνησε να γυρίζει ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με φιλμάκια 8χιλ. Υπακούοντας στο ένστικτό του και επιμένοντας στην πρακτική προσέγγιση της τέχνης του σινεμά, ανέπτυξε ένα μοναδικό κινηματογραφικό ύφος που σύντομα κέρδισε διεθνή αναγνώριση. Η καταξίωση ήρθε με το Life in a Fog (1999), μια από τις πιο διακεκριμένες μικρού μήκους ταινίες που έγιναν στο Ιράν. Μετά από αυτήν την επιτυχία, ο Γκομπαντί συνέχισε με τοΥπάρχουν ακόμα μεθυσμένα άλογα, την πρώτη μεγάλου μήκους κουρδική ταινία στην ιστορία του Ιράν. Αποσπώντας βραβεία σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ του κόσμου, ο Γκομπαντί τράβηξε την προσοχή της διεθνούς κοινότητας ως πρωτοπόρος του κουρδικού σινεμά. Όλες οι ταινίες που θα γυρίσει στο εξής θα προβληθούν σε διεθνή φεστιβάλ, θα συζητηθούν, αλλά θα προβληθούν ελάχιστα, ή και καθόλου, στην πατρίδα του. Το 2009 ο Γκομπαντί θα ολοκληρώσει το Ποιος φοβάται τους γάτους της Περσίας; ένα ντοκιμαντέρ με στοιχεία μυθοπλασίας για την αντεργκράουντ ανεξάρτητη μουσική σκηνή της Τεχεράνης, γυρισμένο στο Ιράν χωρίς άδεια και κάτω από εξαιρετικά περιοριστικές συνθήκες. Αναγκάστηκε τότε να εγκαταλείψει το Ιράν, και έκτοτε συνεχίζει να ζει στο εξωτερικό. Η τελευταία του ταινία, Η εποχή του ρινόκερου(2012), γυρίστηκε στην Κωνσταντινούπολη.